Crows Honey รักนี้ต้องจับกด YAOI

สวัดดีผมชื่อ โซล กิวตี้ เผ่าพันธ์แวมไพร์ที่สูงส่งรองจากตระกูลไอ้กาบ้างี่เง่านั่น ในฐานะกรรมการรักษาระเบียบแล้ว ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎของมหาลัย แต่หมอนั่น หมอนั่น!!
ทำผิดกฎเกืบทุกอย่างเลย ทั้งสูบบุหรี่ ม่อสาว เอาเสื้อออกนอกกางเกง แต่ดีตรงมันเป็นหมาบ้าที่พร้อมจัดการศัตรูได้ทุกเมื่อแหละ
แถมยังได้ฉายาจากสาวๆว่าเจ้าชายด้วย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้
"โอ๊ะ!ตรงนั้นมีพวกผู้หญิงทะเลาะกันอยู่นะ ต้องไปห้ามแล้ว!"
"เดี๊ยว!อย่าพึ่งไปห้าม แอบดูก่อนดีกว่านะ ยัยลิลิธนี่"ปองพูดพึมพัม
และผมกับไอ้หมาบ้านี่ก็มานั่งแอบดูพวกผู้หญิงทะเลาะกัน ให้ตายสิ ถ้ายัยพวกนี้ใช้อาวุธจะเข้าไปห้ามทันมั้ยวะเนี่ย
"เธอก็เล็งเจ้าชายไว้อยู่หรอยัยคุณหนูแวมไพร์"
"แล้วไงละ ถ้าเล็งแล้วมันหนักหัวใครหรอคะ ^^"
ยัยโลลิต้านี่เก็บอารมณ์เก่งชะมัด จะว่าไปตอนงานเลี้ยงของแวมไพร์เหมือนจะเคยเห็นยัยนี่ด้วยนี่
"กรี้ด!!จะยังไงก็แล้วแต่เจ้าชายห้ามตกไปเป็นของใครเด็ดขาด"
โอ้!ยัยพวกนั้นวีดว้ายแล้วกระชากผมยัยโลลิต้านั่นซะแล้วสิ
"เฮ้ เอาไงดี อ้าว ไอ้หมาบ้าไปไหนแล้ว?"
"หยุดนะ!อย่าทะเลาะกันเป็นเด็กๆเลยน่า"
"จะเจ้าชาย =///="
"ปอง"
"เจ้าชายไหน"ปองหันซ้ายหันขวา"หืม..หรือว่าเจ้าชายหมายถึงฉันสินะ"
ให้ตายสิ ไอ้บ้านั่นเริ่มม่อสาวอีกแล้ว//กุมขมับ
"เป็นผู้หญิงนะไม่ควรทะเลาะกันรู้มั้ย ถ้าพวกเธอทำตัวน่ารักฉันอาจจะมีของรางวัลให้ก็ได้นะ"
"ค่า...งั้นไปก่อนนะคะเจ้าชาย"
ยัยพวกนั้นยอมฟังด้วยแฮะ
"ขอบคุณที่ช่วยนะคะ =///="
"เรื่องแค่นี้เองน่า ถ้ามีอะไรก็โทรเรียกฉันได้ตลอดนะ เดี๊ยวฉันไปช่วยงานรุ่นพี่ตี้ยก่อนละ"
จะว่าไปหมอนี่ตอนนี้คงยังไม่มีแฟนสินะแต่ถ้าให้นึกภาพตอนหมอนี่มีแฟนก็นึกไม่ออก
"รุ่นพี่เตี้ยกินข้าวหกแล้วนะ คิก..มีเศษเนื้อติดที่แก้มอีกต่างหาก"
หมอนั่นขำแล้วเอาทิชชู่มาเช็ดที่แก้มผม...อึก!ใจเต้นไม่หยุดเลยแฮะ
"อ่า..แกนะที่ผ่านมาเคยคบใครมั้ย"บ้าเอ้ย!ผมถามอะไรออกไป
"เคยแต่คบแล้วฟันทิ้งนะ"ปองขำ"แต่ฉันใส่ถุงตลดนะ"
"เลววะ!ทำเรื่องแบบนั้นกับคนที่ชอบแกได้ไงกัน"
"การมีชีวิตอยู่เรื่องความรักก็เหมือนของแถม บางทีฉัน...อาจกำลังรอคนที่เป็นเนื้อคู่ฉันอยู่ก็ได้นะ"
อึก!แล้วทำไมเราต้องใจเต้นกับคำพูดของไอ้หมาบ้านี่ด้วยละ คงไม่ใช่ว่าผมจะชอบ...บ้าเอ้ย!เราไม่ใช่เกย์ซะหน่อย จะชอบหมอนี่ได้ไงเล่า
"โห!!หอนี้มีแต่แวมไพร์แฮะ ชิ!เสียดายที่ไม่มีผู้หญิงชะมัด''
"นี่แกกำลังคิดเรื่งลามกๆอยู่ใช่มั้ยห้ะ!"
"เปล่านี่ ฮ่าๆ"
"กรรมการรักษาระเบียบพาหมาป่ามาด้วยแหละ"
"น่ากัดชะมัด"
ชิ!เจ้าพวกนั้นก็เล็งหมอนี่อยู่สินะ เลือดของหมาป่าสีขาว
"รีบไปกันเถอะ!"ผมพูดแล้วลากคอหมอนี่จนถึงห้องผม
"ห้องโครตสะอาดเลย"
ผมมองไอ้หมาบ้านี่กระดิกหางเหมือนได้ของเล่นใหม่ เฮ้!แล้วมันมารื้อห้องผมทำไมเนี่ย
"รุ่นพี่ไม่มีหนังโป๋หรือหนังสือโป๋เลยหรอ?''
"อะ ไอ้บ้า เห็นฉันเป็นคนยังไงห้ะ"
"ก็แหม..ปกติวัยอย่างเราก็สนใจเรื่องพวกนั้นไม่ใช่หรอ''
"ไอ้บ้า!!"
แล้วผมก็จัดการเอาสันหนังสือการชำแหละสัตว์พิษเฉาะกบาลไอ้บ้านี่จนยอมสงบลงได้
"เสื้อผ้านายฉันให้แม่บ้านไปหามาให้แล้วนะ ไปอาบน้ำไป ผ้าเช็ดตัวนั่นใช้ได้นะ''
"แต้งกิ้วมากรุ่นพี่"
เฮ้อ..เหมือนเลี้ยงเด็กเลย ผมถอนหายใจแล้วอ่านหนังสือบนโต๊ะ เดี๊ยวค่อยอาบน้ำตอนดึกๆก็ได้
"เฮ้!ไปอาบน้ำด้วยกันเร็ว"
"ห้ะ!แล้วทำไมฉันต้องไปอาบน้ำกับแกละ''ผมทำหน้างงแล้วมองไอ้บ้าที่เปลือยอกอยู่
"ประหยัดน้ำไง เดี๊ยวฉันถูหลังให้นายเอง"
และผมก็โดนบังคับให้อาบน้ำด้วยกัน หมอนี่ตัวสูงกว่าผมก็จริงแต่นิสัยแม่งอย่างกะเด็กประถม
ก็ว่าทำไมสาวๆถึงชอบหมอนี่กัน ผิวสีขาว หุ่นดีมีกล้ามหน่อยๆ เท่กว่าเราอีก
"รุ่นพี่ มีหมอนข้างมั้ย"
"ไม่มีอะ ทำไม?"
"ฉันติดหมอนข้างวะ งั้น..."ไอ้หมาบ้าเงียบไปก่อนยิ้มกว้าง"งั้นคืนนี้ผมขอกอดรุ่นพี่นะ"
"ไอ้บ้า!"
อืม...ท่านแม่ ท่านแม่อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวสิ ฮึก!ท่านแม่
"โอ๋ๆไม่ร้องนะ"
พอผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นหมอนี่กอดผมแน่นแล้วเอามือลูบหัวผมอยู่อย่างนั้น หรือว่า ผมละเมอร้องไห้อีกแล้วสินะ ให้ตายสิ
"รุ่นพี่ละเมอถึงแม่นะ"
"ชิ!จะสมเพชฉันก็บอกมาเหอะ"
"ทำไมต้องสมเพชด้วยละ แม่ฉันก็ตายไปตั้งแต่ฉันเด็กๆเหมือนกันน่า"
พูดเรื่องน่าเศร้าแบบนั้นด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยแบบนั้นได้ยังไงกันนะ....
"นี่"ผมเงยหน้ามองไอ้หมาบ้านี่"ขอเลือดหน่อยดิ"
"ได้สิ เป็นค่าตอบแทนที่มานอนนี่ใช่มั้ยละ"ปองยิ้มแล้วยื่นแขนมา
"แค่แขนมันไม่พอหรอกน่า!"
ผมยิ้มมุมปากแล้วดึงตัวหมอนี่มาใกล้ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไป
อา...เลือดอุ่นๆกำลังไหลลงมาในคอผม
อร่อยกว่าเลือดที่เคยกินอีก เกรดเลือดน่าจะอยู่ระดับเอสเลยนะเนี่ย
"อึก!พอแล้วมั้งรุ่นพี่ หน้ามืดแล้ววะ"
"อืม โอเค"
ผมถอนเขี้ยวออกจากคอหมอนี่แล้วเอามือเช็ดปากตัวเองลวกๆก่อนจะก้มลงไปเลียรอยกัดที่ผมทำไว้จนเเผลหมอนี่เริ่มปิดสนิท
"น้ำลายรุ่่นพี่จะทำให้เป็นบ้ามั้ยเนี่ย"
"แกบ้าอยู่แล้วแค่นี่ไม่เป็นไรหรอก"
"ครับๆ"
หมอนี่ยิ้มแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด...นานแล้วสินะที่ไม่ได้กอดใคร
บางที...หมอนี่อาจเป็นสิ่งที่ผมโหยหามาตลอดก็ได้
และบางที..ผมอาจจะสนใจหมอนี่ขึ้นมาบ้างแล้วละ
(จบบันทึกพิเศษ:รุ่นพี่เตี้ย)