ยัยผมแดงตัวร้าย กับ นายคลาสโนวาตัวแสบ

[[ยัยผมแดงตัวร้ายกับนายคลาสโนวา]]
  ---คริส---
ep:2 การพบเจอที้คาดไม่ถึง
หลังจากวันนั้น ผ่านไปสามวันก็ยังไม่ได้ ความคืบหน้า ยิ่งนานวันก็ทำให้ผมโมโหยิ่ง เข้าไปใหญ่ จนไม่มีอารมณ์ไปสังสรรค์กับ เพื่อนตามปกติ จนทุกคนคิดว่าผมบ้าไปแล้ว เพราะเธอคนเดียว เบล เธอเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ผมเดินออกจากบ้านคนเดียว เวลาก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว หมดหวังที่จะได้ พบเธออีกครั้ง ความโกรทก็ค่อยๆจางหาย ลงไปตามระยะทางที่เดินมาไกลพอสมควร
" แอ๊ะ คอนเสริทหรอ" สุดสายตามีฟรีคอนเสริท ที่จะมีนักร้องมาร้องเพลงทุกวันอาทิตย์ คราวนี้คงเป็นวงร็อค ! เพราะเสียงรีสกีต้าร์ดังได้ยินมาถึงผม ระยะห่างประมาณห้าสิบเมตร แสงไฟ เฉิดฉาย หลากสีตามจังหวะเพลง ผู้คน มากมายหลายร้อยที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน ผมไม่เคยคิดว่ามันจะสนุกขนาดนี้มาก่อน ปกติผมได้แค่ผ่านไม่ได้สนใจอะไร แต่พอมาดูก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ ผมเดินถึงแถวหลังสุดของคนดู แต่มีสิ่งที่ทำให้ผมสนใจมากกว่าดนตรีคือ ผู้หญิงผมแดงตัวแสบ เธอเดินเข้ามาในกลุ่มคนที่เต้นอยู่ ถัดไปจากผม ประมาณสามสี่เมตร เธอกระโดดโล้ดเต้นตาม จังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มที่แสนสดใส บอกว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน ซึ่ง แตกต่างจากตอนที่เจอกับผมโดยสิ้นเชิง ผมขยับใกล้ไปเธอเลื่อยๆ เลื่อยๆ จนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ ริบฝีปากกับแก้มที่ขาวเนียน บรรจบกันและ...
" เห้ย !" เธอร้องอุทานพร้อมกับพลักผม แต่มือผมไวกว่าเธอ จับมือทั้งสองข้างเธอเอาไว้ได้ทัน
"ไง เบล" ผมยิ้มกว้างๆเพื่อบอกให้เธอรู้ว่าผมมาอย่าง สัญติ
"...." เธอเงียบ และจ้องตาผมตรงๆสายตาของ เธออ่านได้ทันทีว่าไม่เชื่อว่าผมมาดี
"ไม่เชื่อ หรอ เชื่อเหอะนะ นะนะเบลนะ"
"..."
"เป็นไบ้หรือไงเนี้ย แหมอะไรกัน ที่มะกี้ฉันหอมแก้ม เธอยังร้องออกมาเลย"
"...." เธอหันหน้าเมินผม พร้อมกับหันหลังเดินหนี
"จะไปไหน ล่ะมาเด๋วฉันไปส่ง นะ" "ไม่ต้อง ขอบคุณ"
"อะไรกันเนี้ยคนมีน้ำใจอุส่าห์จะไปส่ง"
"ฉันบอกว่าไม่ต้องไงล่ะ!!!"
"ก็ได้แต่ว่า..."
"...."
"แก้มเธอหอมจัง ใช้น้ำหอมอะไรหรอ" เธอทำท่าโกรษเหมือนลูกแมวโมโห ยัยนี้น่ารักดีแฮะ ดูซิเธอจะปากแข็งได้นานแค่ไหน กันเชียว
"น่านะ ฉันขอโทษเรื่องวันนั้นและก็ที่หอม แก้มเธอเมื่อกี้ด้วยนะ"
"ต้องการอะไร"
"เธอ.มีแฟนหรือยังล่ะ"
"ฮ่ะ!"
"นอกจาก เป็นไบ้แล้วยังหูหนวกอีกนะเนี้ย โถ่หน้าสงสาร"
" มันไม่ใช้เรื่องของคุณ"
เหอะๆ ผมคงหมดหวังแล้วซินะ  ผมไม่เคยง้อใครขนาดนี้มาก่อน นี้ขนาดผมปูพรมให้ เธอยังไม่สนผมเลย
" ok ฉันไม่ถามไม่กวนใจเธอและ ไปก็ได้ แต่ ขอกอดทีนะ"
"อ๊าย !!!!"
เพี๊ยย!!! รอยเดิม
"โอ๊ย เจ็บจังแฮะ แต่ฉันชอบ"
ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากล้อเลียนเธอ
"..."
เธอคงจะโกรษผมจริงๆซิน่ะ ได้เวลาปล่อยเธอแล้วซินะ ผมได้ตัวประกันเรียบร้อยแล้ว
" อ้าวเธอจะไปไม่ใช่หรอ"
"..."
"หรือว่า ไม่มีบ้าน มานอนบ้านฉันก็ได้นะ เตียงฉันว่างเสมอ"
สิ้นคำพูดเธอก็เดินจากไปอย่างไม่พอใจ เธอคงยังไม่รู้ตัวว่าอะไรหายไป ได้เวลาที่ผมจะชิ้งก่อนเธอรู้ตัวดีกว่า
ผมวิ่งสุดแรงขา เพื่อกลับมาที่บ้านห่างจากคอนเสริท ที่ไกล้พอสมควรไม่รู้ว่าผมเดินมาได้ยังไง ตอนกลับเลยวิ่งจนขาล้าไปหมด พอถึงหน้าบ้านก็แทบหมดแรง ผมใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมด วิ่งขึ้นบรรไดไปที่ชั้นสองของบ้าน ซึ่งเป็นห้องนอนผมเอง
ปั้ง !!!
เสียงปิดประตูห้องดังจนทำให้ทุกคนตกใจ ผมโดดลงเตียงนุ่มๆในห้องนอนพร้อมกันยีบตัวประกันออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิท ตัวประกันที่ผมเอามาจากเธอตอนที่เธอเพลอคือ โทรศัพท์มือถือสมาทโฟนเคสสีดำแดงลายหัวกระโหล่กสมกับเป็นสาวพังค์จริงๆ
อยากรู้จังว่า ในโทรศัพท์ของเธอจะมีอะไรดีๆซ่อนอยู่บ้างน้า? อาจจะมีรูปภาพเซ็กซี่ๆ อยู่ก็ได้ อิค ๆ ๆ ^^
----(โปรดไส่รหัส)----
" ฮ่ะ อะไรว่ะ"
รอบครอบนจริงๆ
"ระ...รหัสบ้าอะไรเนี้ย แล้วจะเอามาทำไมกัน โถ่โว้ย!"

"คุณ คริสค่ะ"
เลขาของคุณแม่มาเข้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"อะไร !!!!!" ผมตะวาดเธอ สีหน้าเธอสีซืดอย่างจัดเจน
" อะ อะ นี้ข้อมูลที่คุณคริสให้ตามหา"
เลขาคุณแม่ส่งแฟมสีดำให้ผมสองเล่ม เล่มหนาบางไม่เท่ากัน
"นี้ แฟ้มอะไร"
"เล่มนี้คือ ประวัติของผู้หญิงที่ชื่อ ทับทิมค่ะ เธอคือลูกสาวของคนเดียวของตระกูล พรรณณาโชค ครอบครัวเธอเป็นผู้บริหารเครือค่ายมือถือแห่งนึง ปัจจุปัน เธอเรียนอยู่ ชั้นปีทีสาม คณะสัตว์แพทย์ มหาวิทยาลัยหญิงล้วน polris เธอเป็นแขกที่คุณคินโซเชิญมาค่ะ"
"แล้ว เล่ม...ฮ่ะยัยเบลผมแดง"
เปิดแฟ้มของเธอมีเพียงแค่รูปภาพสามรูป และประวัติแค่ หนึ่งบรรทัด
"คุณคริสรู้จักเธอหรอค่ะ"
"เห็นเธอ สองครั้งแล้ว"
"ชื่อจริงของเธอคือ ลาล่า เบล ลูกคลึ่งไทย ฝรั่งเศษ แต่ประวัติของเธอหายากมาก ดิฉันเลยได้แค่นี้ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ"
"งั้น หรอ..." "เธอเพิ่งรู้จักกับคุณทับทิมในงานค่ะเธอเป็นแขกที่คุณหลิงเชิญมาค่ะ"
"ฮ่ะ แขกของหลิงหรือ"
หลิงรู้จักกับเบล โลกมันชังกลมจริงๆเลย
"คุณคริสค่ะ"
"เอ่อ...ไม่มีอะไรแล้ว เธอไปได้"
"ค่ะ"
"ขอโทษนะที่ตะโกนไส่เธอ เธอเก่งที่สุดเลยไว้ว่างๆเด๋วเราไปดูหนังกันดีไหม"
"แหม ดิฉันตกใจหมดเลยนึกว่าคุณคริสจะเกลียดฉันซะแล้ว"
ผมบรรจงจูบเธอให้เป็นรางวัลก่อนส่งเธอที่หน้าประตูห้อง
แล้วผมก็ยิบโทรศัพท์โทรหาหลิงทันที
"หลิง ทำไรอยู่"
" หาาา อะยัยหรอ"
หลิงคงนอนหลับ แล้วผมโทรไปปลุกเลยพูดสำเนียงแปลกๆออกมา ปกติหมอนี้นอนไวอยู่แล้วตื่นก็เช้าไม่รู้จะตื่นมาทำไม
"อ่อ ป่าวหรอกแค่มีเรื่องจะถามอะ"
"เรื่องยัยหรอ ...ฮืก!!!"
"เบล ลาล่าเบลอะ"
"อ่อ !! ที่นายหายไปไม่ยอมไปเที่ยวเพราะมัวแต่สืบเรื่องนี้อยู่หรอ"
"ก็มีส่วน แต่เรื่องหลักฉันไม่อยากไปเจอใคร เพราะยัยเบลหัวแดงนั้น เล่นตบหน้าฉันต่อหน้าทุกคน ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว"
"ก็นายเล่นตุกติกกับเธอก่อนนี้"
"ว่ามา ยัยนั้นเป็นใคร บ้านอยู่ใคร ลูกเต้าเหล่าใคร"
" คริส ฉันว่านายอย่างยุ่งกับ ลาลาเบลดีกว่า ฉันขอเตือนด้วยความหวังดี เบลใจร้ายกว่าที่นายคิดนะ ฉันแค่ไม่อยากให้นายเสียใจ"
"ฮือ ๆ หลิงนายไม่รู้จักฉันหรือไง ก็เอาเถอะ...!ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ฉันจะจัดการเองและก็ ไม่มีทางที่ เบลจะไม่หลงรักฉัน ฉันจะทำให้ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู"
ตู๊ดๆๆ
ผมวางสายจบด้วยอารมณ์ที่โกรษเคือง ใจร้ายหรอเชอะ ไม่มีทางซะหรอก
ผมยิบไวร์มาดื่มอย่างไม่สบอารมณ์ สายตามองแก้วไวร์อย่างจริงจังสีของไวน์นั้นคล้ายสีผมของลาลาเบล ยัยคนนั้นทำผมแสบจริงๆๆ
คิดไปคิดมาผมเพลียหลับเอาตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นอีกทีก็บ่ายสามกว่าๆ ผมปวดหัวแทบแตก คงเพราะดื่มไวน์มากเกินไปและ คิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นตัวการที่ทำให้ผมนอนไม่หลับเรื่องที่หลิงพูด รหัสโทรศัพท์สี่ตัวนั้นอีก วางเรื่องนั้นแล้วนัดเพื่อนๆไปเที่ยวดีกว่าคืนนี้ ผมขอเป็นเจ้ามือเองยังไงก็ไม่มีใครปฎิเสษแน่นอน
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ
"ทำไมไม่รับ ว่ะ!"
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ...
นี้เป็นครั้งแรกในรอบปีหลิงไม่ยอมรับโทรศัพท์ งั้นโทรหาคินดีกว่า
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ...
อีกแล้วหรอ !!!
งั้นคนสุดท้ายริว ....
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ทุกคนเป็นบ้าอะไรกันหมด เฟสบุ๊คก็ไม่ได้ออน....มันต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลแน่ แต่ก็เอาเหอะนี้ก็เวลาบ่ายสามแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า เดี๋ยวดึกๆค่อยโทรหาอีกที
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ
"ฮ่ะ ทันทีที่ผมจะล้มตัวนอนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ที่ไม่ใช้โทรศัพท์ผม แล้วโทรศัพท์ใครเสียงก็อยู่ใกล้ๆ
"ฮ่ะ ตัวประกัน"
นึกขึ้นได้ผมวิ่งตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมันอยู่ในกระเป๋าเสื้อผมที่ไส่เมื่อคืน มีคนโทรเข้ามาเบอร์คล้ายโทรศัพท์บ้านหรือโรงแรม เธอคงรู้ตัวแล้วซินะแต่ ช้าไปหน่อย ผมกวนประสาทเธอเล่นดีกว่า
"ฮัลโหล สวัสดิ์ดีครับ พนักงานส่งพิซซ่าครับ ไม่ทราบว่าจะรับพิซซ่าหน้าอะไรครับ" "อย่ากวนประสาท เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้"
" เหอะๆ อำ เธอไม่ได้ซินะ โถ่ ว่าแต่ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เกิดมา หิวแล้วอะ"
"นั้นมัน ปัญหาของคุณ เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา"
"คืนยังไง ฉันอยู่บ้าน หรือว่า เธอจะมาหาฉันหรอ"
"ไม่"
"งั้น ก็ได้ โหนี้มันสมาทโฟนรุ่นล่าสุดเลยนี้  เค้าว่าราคาแพงมาก แถมต้องจองเป็นเดือนอีก แต่เธอได้มายังไงเนี้ย ฉันยังไม่มีเลยรุ่นนี้ แต่ว่าน่าเสียดาย เน้อ"
"ต้องการจะพูดอะไร"
" อ่อ เธอคงมีเงินมามายที่จะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ คือปลาทองที่ฉันเลี้ยงไว้มันเหงาๆอะฉันเลยอยากจะหาเพื่อนให้มัน ฉันว่าโทรศัพท์เธอคงเป็นเพื่อนที่ดีได้แน่ๆ"
"ฮ่ะ !!! อย่านะ"
" บะบาย"
ตู๊ด ๆ
"55555%@@"
ยัยนั้นคงโกรษจนหน้าเขียวหมดแล้วมั่ง สนุกดีแฮะ
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ
"รับดีไหมน้า รับดีไม่หน้า อืม.....ไม่ 555+"
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ
" รับก็ได้ ฮัลโหลว่าไงจ๊"
"ต้องการอะไร"
"ในนี้คงมีอะไรพิเศษมากซินะ ถึงไส่รหัสไว้อะ งั้น...เอารหัสมา"
"ไม่"
"งั้น บะบาย"
"เดี๋ยว 2..537"
" 2537 หรอ ok เดี๋ยวฉันโทรกลับนะ บะบาย"
"อานี้ "
" อ่อ ..ลืมอะไรอย่างนึงถ้ารหัสที่เธอให้มาเป็นรหัสมั่วล่ะก็ โทรศัพท์เธอได้ลงไปไหว้น้ำเล่นกับปลาทองของฉันแน่ๆ เข้าใจแล้วนะจ๊"
"ไอ้บ้า"
"555 สนุกดีแฮะ เอาล่ะ"
ผมกรอกรหัสตามที่เธอบอก แล้ว enitre
"ได้แล้ว "
รูปหน้าจอหลักเป็นรูปการ์ตูนใจมีปีกสีดำแดง ดูท่ายัยนี้คงจะชอบพังค์ร็อคเข้าเส้นเลยนะเนี้ย ผมเข้าโทรศัพท์เธอได้แต่ไม่รู้จะเริ่มจากอะไรดี เอาเป็นว่าเริ่มจากแกลเรอรี่ดีกว่า
"เอ๊ะๆ"
สิ่งผมได้เห็นทำเอาผมยิ้มไม่หุบเลย ภาพที่ปรากฎเป็นภาพเด็กผู้หญิงคนนึ่งอายุราวสามถึงสี่ขวบ นั่งร้องไห้ในกองหิมะสีขาว ผมเดาว่าน่าจะเป็น เบลตอนเด็กๆ น่ารักตั้งแต่เด็กเลยนะเนี้ย รูปถัดไปภาพวิวที่ทะเลน่าจะเป็นเกาะฮาวาย รูปต่อมาเป็นรูปยัยเบลยิ้มร่ากอดคอผู้ชายเอเชียคนนึ่ง หน้าตาหล่อหลานัยต์ตาสีน้ำตาลเจ้าเสน่ห์ เหอะน่าหมั่นไส้ชะมัด ยัยเบลมีแฟนแล้ว เหอะๆ ยัยนี้ทำหยิ่ง แค่บอกกับฉันว่ามีแฟนแล้วก็จบ ฉันจะได้ไม่ยุ่ง
กริ๊ง.ๆ ๆ ๆ
"ฮัลโหล โทรมาทำไม"
"ก็นี้มันโทรศัพท์ฉัน ฉันอยากจะได้คืน"
"ไม่มีทาง"
"นี้ อย่าล้อเล่นนะ มันสำคัญสำหรับฉันมากนะ"
"งั้นหรอ มีความสำคัญกับรักอันหวานซินะ ยิ้มร่าเลยนะถ่ายกับหมอนั้นอะ"
"ฮ่ะ...หมอนั้นใคร"
"แฟนเธอไง!"
"ฮ่ะ แฟน บ้าหรือไงฉันมีแฟนที่ไหนล่ะ"
"ฮ่ะ !"
"นั้น ฟะ.... แฟนเก่าฉัน"
"อ่อ เพิ่งอกหักมาซินะ"
"ล่ะ...จะทำไมเอาโทรศัพท์มาคืนฉันได้แล้ว"
"เออ...ฉันขอโทษนะที่ตะโกนไส่เธอ"
"...."
"ฉันก็ไม่มีแฟน...นะ"
"นั้นมันปัญหาของคุณ เอาโทรศัพท์คืนฉันได้หรือยัง"
"ยังขอคิดก่อน"
"ดะ เดี๋ยว"
  โว้ว ยัยเบลผมแดงยังโสดอยู่แฮะ ไม่หน้าเชื่อ ทั้งสวยทั้งน่ารักและแกร่งกล้าแบบนั่นยังโสด...ทำไมผมถึงไม่เจอเธอก่อนยัยแอมมี่ น่าเสียดายจริงๆ
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ
"ฮะ ฮะ ฮะ โยล"
"หยุดกวนประสาทได้แล้ว"
"ok ok คืนก็ได้แต่มารับเองนะ"
"ที่ไหน"
"ที่ไหนดีน้าาา"
"..."
"ทีโรงแรมฉัน ชั้นสามสิบสามผับห้อง VIP คืนนี้ สี่ทุ่ม"
มันคุ้มที่จะให้เธอเค้ามาในเขตหวงห้ามของพวกเราสี่คน เพื่อจะพิสูตท์ว่าภายใต้ความเยิ่อหยิ่งจะมีอะไรแตกต่างจากผู้หญิงที่ผมเคยเจอมาหรือป่าว ไม่ก็เธอก็แค่แสดงให้ผมสนใจและเผยตัวตนที่แทัจริง เป็นผู้หญิงเห็นแก่เงินและหน้าตาหวังเพียงแค่กรอบโกยจากผมให้ได้มากที่สุดแล้วเดินจากไป
"ได้ แล้วเจอกัน"
"ok ฉันจะรอ ลาลาเบล"
............