be vigilant! แฟนฉันเป็นคนอันตราย!!

      รถคันใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์ ย้ำว่า คฤหาสน์เลยก็ว่าได้เผลอๆจะเปลี่ยนคำเรียกเป็นพระราชวังด้วยซ้ำ มันใหญ่โตกว่าบ้านของฉัน ไม่สิที่นั้นไม่ใช่บ้านฉันแล้ว รถจอดสนิทเจ้าไก่อ่อนก็ไม่รีรอรีบลงมาเปิดประตูให้นายของตัวเองด้วยความรวดเร็วแล้วคล่องแคล่วแล้ว เจ้านายของมันก็ไม่ลืมที่จะลากฉันออกไปมาด้วย...
 
"ลงมานี้ ยัยแบคทีเรีย"
 
"ฉันชื่อ เรทีเซียว้อย ไม่ใช่แบตทีเรีย"
 
"เออๆนั้นแหละ เซียๆเรียๆเหมือนกัน"
เขาบอกปัดก่อนลากฉันด้วยท่าทางสบายๆ มันเหมือนกันตรงไหนฟ่ะ เซีย กับ เรีย ไอ้ไซบีเรียลากรถเลื่อนเอ้ย!
 
"ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ/ครับ"
 
"รีบไปเตรียมอาหารเย็นให้ฉันด้วย อ้อ...ให้ยัยแบคทีเรียนี้ด้วยนะ"
 
"เรทีเซียว้อย! ไอ้ไซบีเลียน"
 
"...เธอว่าไงนะ"
เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่เหมือนหมาไซบีเลียนลากรกรถเลื่อนคู่นั้นอย่างเกรี้ยวกร้าวก่อนที่มือของเขาจะบีบเข้าที่แก้มของฉันอย่างแรงจนปากของฉันบูดเบี้ยวไม่เป็นธรรมชาติ แรงบีบของเขาทำให้ฉันประเมินได้ว่าเขาต้องเป็นพวกแรงเยอะพอๆกับม้าพยศแน่ๆ ฉันจ้องตาเขากลับก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างฟาดไปที่แขนข้างที่บีบแก้มฉันอยู่ บ้างก็ฟาดไปโดนหน้าที่เกรี้ยวกร้าวนั้นให้ดูโหดเหี้ยมกว่าเดิม
 
"ยัยแบคทีเรีย"
 
"อะไอย่ะ(อะไรย่ะ)"
 
"เปล่า"
 
"ฮ่ะ"
เขาผ่อนแรงที่บีบแก้มของฉันจนเปลี่ยนเป็นจับแก้มแทน นิ้วเรียวยาวของเขาทั้งหยาบและสากมันบ่งบอกว่าเขาผ่านการฝึกฝนและประสบการณ์หลายๆอย่างมามากพอกว่าจะขึ้นมายืนบนจุดสูงสุดนี้ได้ ฉันที่รู้สึกภูมิใจแทนเจ้าของฝ่ามือเผลอไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มารู้อีกที ฉันก็จับมือข้างนั้นมากุมด้วยมือคู่นี้ของฉัน เมื่อเทียบกับฉัน เขาช่างพากเพียรเพื่อให้มาถึงจุดๆนี้
 
"เป็นอะไรของเธอนะ ย-ยัยแบคทีเรีย"
 
"เปล่า แค่คิดว่า นายคงลำบากมากกว่าจะมาเป็นมาเฟียระดับแนวหน้าได้"
 
"เหรอ"
เสียงของเขาดูอ่อนลงก่อนจะก้มมองฉันด้วยสายแปลกๆที่ฉันก็ไม่เข้าใจเท่าไรแต่ที่แน่ๆมันอ่อนโยนมากสายตาในตอนนี้อ่อนโยนมากราวกับเป็นฮีตเตอร์ที่กำลังมอบความอบอุ่นให้
 
"อืม ฉันคิดว่านายเก่งมากเลยนะ"
ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนยิ้มหวาน ก่อนจะโดนเขาเมินหน้าหนี
 
"ถ-ถ้าทำแบบนี้อีกนาที มีหวังคนที่นี้คงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน พ-เพราะงั้นปล่อยมือฉันได้แล้ว"
 
"อ๊ะ...ขอโทษ"
ฉันปล่อยมือเขาก่อนหันไปมองรอบๆกาย คนในบ้านทั้งเหล่าบอดี้การ์ด แม่บ้าน พ่อบ้านและไอ้ไก่อ่อนก็จ้องมองมาที่ฉันกับจิสึยะ ด้วยสายตาที่คาดหวังแปลกๆ เขาเสยผมขึ้นไปด้านบนก่อนจะลากฉันเหมือนผ้าขี้ริ้วด้วยแรงที่ออกแนวกระชาก ฉันก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะลากฉันไปไหน แต่ยอมเชื่อฟังไปก่อนแล้วกันเผื่อเขาจะปล่อยเราไป เขาลากฉันเข้ามาที่ห้องทำงาน ห้องทำงานของเขาดูสะอาดตาสีผนังนวลอ่อนเหลืองอมส้ม ชั้นวางหนังสือที่จัดเป็นแถวๆและดูเหมือนจะแยกหมวดหมู่ด้วย โต๊ะทำงานตั้งห่างออกจากหน้าต่างด้านขวามือ นอกหน้าต่างมีระเบียงสีขาวเสาระเบียงสลักเป็นรูปคล้ายๆงู ฉันกวาดตามองทุกจุดก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่หน้าต่างที่ถูกล็อกไว้ก่อนจะยิ้มร่า
 
"ยิ้มอะไรของเธอ ยัยแบคทีเรีย"
 
"ตรงนี้เป็นด้านที่มองเห็นหน้าทางเข้าเหรอ"
 
"มันน่าตื่นเต้นรึไง"
เขาตอบไม่สิเป็นคำตอบเชิงถามด้วยซ้ำเผลอๆมันมีแววกัดจิกด้วยแหะ ฉันหันมาเบ้ปากใส่เขาก่อนจะชี้ไปที่ดวงจันทร์ที่กำลังลอยสูงพอควร เป็นพระจันทร์เต็มดวงที่สวยมากเพราะสีของมันเหลืองนวลราวกับดอกกุหลาบสีเหลืองเลยก็ว่าได้ มันสวยมากสวยจนฉันอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
 
"ไม่ใช่หรอก ที่น่าตื่นเต้นนะ ดวงจันทร์ต่างหาก"
 
"หืม"
 
"อะไรกัน มีห้องทำงานที่ได้เห็นวิวสวยๆก็ยังทำเป็นไม่รู้อะไรอีก ทึ่มจริงๆนะ"
 
"ฉันไม่มีเวลามองมันต่างหาก"
 
"เอาแต่ทำงานสินะ"
 
"ฉันเป็นหัวหน้าแก๊งนะ ไม่มีเวลามานั่งชมจันทร์หรอก แค่มีเวลาออกไปเที่ยวซักชั่วโมงก็คุ้มสุดแล้ว"
 
"งานเยอะจังนะ หาเวลาพักผ่อนบ้างก็ดีนะ"
ฉันหันมายิ้มให้เขาก่อนจะหันไปมองดวงจันทร์อย่างตื่นเต้น ราวกับว่าไม่เคยออกจากคุกใต้ดินก็ว่าได้ ลมที่พัดเข้ามาทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างสนุกราวก็ว่ามันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้น ฉันใช้มือเกี่ยวผมที่ถูกลมพัดจนพันหน้าพันตามาทัดไว้ที่หลังใบหูก่อนจะรู้สึกว่ามีบ้างอย่างเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ตัว
 
"..."
 
"..."
 
"......"
 
"มาเงียบๆแบบนี้ฉันก็ตกระเบียงพอดี"
ฉันหลบสายตาที่จ้องลึกลงมา สายตาตอนนี้ของเขาทำให้ฉันอาย...อะไรของเขาเนี่ยแปลกคนจริงๆเมื่อเย็นยังโมโหฉันแทบเป็นแทบตายแต่ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนราวกับ...กับ...
 
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"
 
"ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะย่ะ"
 
ก๊อก! ก๊อก!
เป็นจังหวะที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
 
"อาหารเตรียมพร้อมแล้วครับนาย จะลงไปทานเลยไมครับ? หรือจะให้เตรียมขึ้นมาข้างบนครับ?"
 
"เดี๋ยวลงไป"
 
"ทราบแล้วครับ"
เสียงฝีเท้าของเจ้าไก่อ่อนหายไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงการเต้นของหัวใจของฉัน
 
"ลงไปทานข้าวเถอะ"
เขาเอ่ยก่อนจะใช้มือลูบหัวฉันเบาๆราวกับว่าสิ่งที่เขาทำเมื่อก่อนหน้านี้มันไม่ได้เกิดขึ้น!
 
'ข-เขา...จูบเราเหรอ'
ฉันได้แต่สงสัยว่าเมื่อกี้มันคืออะไร ฉันเดินตามเขาไปก่อนจะนั่งลงด้านขวามือของเขา ฉันมองเขาที่กินข้าวไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะสบัดความคิดนั้นทิ้ง เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าสู้ช่วงสี่ทุ่ม ฉันก็ถูกเหล่าแม่บ้านจับยัดเข้ามาอยู่ในห้องนอนที่มีเครื่องนอนและเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ฉันที่ไม่รู้ว่าอะไรครบทำรึไม่ควรทำจึงทำได้แค่อาบน้ำและนั่งเอออยู่ที่เตียง เหมือนคนไม่มีวิญญาณเลยก็ว่าได้
 
"เฮ้อ...ปานนี้เมน่าจะเป็นไงบ้างนะ อ๊ะ...เรามั่วทำไรเนี่ย"
ฉันที่ตั้งสติได้ทุบกำปั้นลงบนมืออีกข้างเบาๆเป็นการเรียกสติก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องทำงานของจิสึยะ ถ้าจำไม่ผิดห้องทำงานของเข้าเดินลึกเข้าไปอีกนิดหน่อย ฉันมาหยุดอยู่ที่ประตูห้องก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนมันออกมาและเคาะประตูแต่ยังไม่ทันได้เคาะ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยเจ้าของห้อง
 
"อ๊ะ"
 
"เอิ่ม คือ...แหะๆ"
ฉันทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ ฮือออออ...สรุปฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย
 
"เข้ามาก่อนสิ"
 
"อ-อืม"
ฉันเดินเข้าไปก่อนที่ประตูจะถูกปิดด้วยมือของเขา
 
"มีอะไรหรือเปล่า ฉันคิดว่าเธอนอนแล้วซะอีก"
เขากลับไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เขาคลายเนคไทลงมาจนถึงกระดุมเม็ดที่สาม เขาปลดกระดุมเสื้อด้วยนี้น่า
 
"ห้องนี้ก็ไม่ร้อนนิ ทำไมคลายเนคกับกระดุมซะขนาดนั้น"
 
"เรื่องของฉันนะ ว่ามามีอะไรหรือเปล่า"
 
"คือ นายจะปล่อยฉัน หมายถึงจะให้ฉันกลับบ้านได้เมื่อไร"
 
"หืม"
 
"ฉันคิดว่านายพาฉันมาที่นี้เพราะนายแค่โกรธ ถ้าหายโกรธแล้ว...ช่วยปล่อยฉันกลับบ้านไปได้ไม"
 
"....ใครว่าฉันจะปล่อย"
 
"แล้วนายพาฉันมาที่นี้ทำไม"
 
"ไม่รู้สิ"
 
"อย่ามาล้อเล่นนะ จะไม่รู้ได้ยังไง"
ฉันเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเขาก่อนใช้มือเท้าโต๊ะ ฉันไม่เข้าใจเขาเลย เขามองฉันด้วยสายตาเฉยชาก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นหลบหน้าหลังจากมองฉันได้ไม่ถึงนาที ฉันที่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรและเป้นอะไรจึงรีบหมุนเก้าอี้ของเขากลับมาเผชิญหน้าฉันอีกครั้งคราวนี้นายหนีฉันไม่ได้แล้ว เพราะฉันได้ใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าของเขาไว้แล้วนะสิ ฮึๆ คราวนี้นายเมินฉันไม่ได้แล้ว!!
 
"ตอบมาสิว่าเมื่อไร"
 
"เอิ่ม คือ"
เขามองฉันสลับกับมองลงที่พื้นแต่ไม่เชิงว่ามองพื้นหรอก แต่ก็ใกล้เคียงละนะ
 
"อะไร ตอบมาสิ ฉันอยากกลับบ้านนะรู้ไม"
 
"คือ"
เขายังคงตอบด้วยประโยคซ้ำๆสายตาเขาก็ยังคงทำแบบเดิมซ้ำๆ
 
"นี้นาย..."
 
"หืม"
 
"มองอะไรนะ"
ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ โล่งๆบริเวณหน้าอก
 
"อา จะว่าไป...เธอควรระวังตัวนะ อย่างน้อยฉันก็ผู้ชายนะ...ที่สำคัญเธอ"
 
"..."
 
"เธอ"
 
"....."
แย่-แย่แล้ว!
 
"เธอโนบราไม่ใช่เหรอ"
 
กรี้ดดดดดด! เพลียะ!
 
"นี้เธอ"
 
"นายมัน...หื่นที่สุดเลย"
ฉันรีบใช้มือจับที่คอเสื้อ ลืมไปได้ยังไงเนี่ยฉันว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากเสื้อเชิ๊ต บ้าที่สุด ไม่ใช่แค่บ้านะ แย่ด้วย แย่มากๆเลย...กรี๊ดดดดดดดดด!!!!
 
"เธอต่างหากที่ไม่ อุ้บ!"
 
"หุบปากไปเลยนะ ร-ราตรีสวัสดิ์ย่ะ"
ฉันรีบเดินออกไปจากห้องด้วยความรวดเร็วหลังจากปาผ้าเช็ดผมใส่หน้าเขาแล้วเอ่ยปากด่าเขา มันเป้นอะไรที่ฉันจะเข็ดไปชั่วชีวิต ลืมไปได้ยังไงเนี่ยฉัน!!
 
"ยัยแบคทีเรียบ้าเอ้ย...ตัวเองแทบๆยังไม่รู้ตัวอีก"
ชายหนุ่มกุมขมับก่อนส่ายเบาๆ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดผมซึ่งยังชื้นเพราะถูกใช้งานมาพิจารณา ไม่นานรอยยิ้มพินใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
 
"ราตรีสวัสดิ์...ดวงจันทร์เต็มดวงของฉัน"
---------------------(โปรดติดตามตอนต่อไป)------------------------------------