be vigilant! แฟนฉันเป็นคนอันตราย!!

      รถคันใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์ ย้ำว่า คฤหาสน์เลยก็ว่าได้เผลอๆจะเปลี่ยนคำเรียกเป็นพระราชวังด้วยซ้ำ มันใหญ่โตกว่าบ้านของฉัน ไม่สิที่นั้นไม่ใช่บ้านฉันแล้ว รถจอดสนิทเจ้าไก่อ่อนก็ไม่รีรอรีบลงมาเปิดประตูให้นายของตัวเองด้วยความรวดเร็วแล้วคล่องแคล่วแล้ว เจ้านายของมันก็ไม่ลืมที่จะลากฉันออกไปมาด้วย...

 

"ลงมานี้ ยัยแบคทีเรีย"

 

"ฉันชื่อ เรทีเซียว้อย ไม่ใช่แบตทีเรีย"

 

"เออๆนั้นแหละ เซียๆเรียๆเหมือนกัน"

เขาบอกปัดก่อนลากฉันด้วยท่าทางสบายๆ มันเหมือนกันตรงไหนฟ่ะ เซีย กับ เรีย ไอ้ไซบีเรียลากรถเลื่อนเอ้ย!

 

"ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ/ครับ"

 

"รีบไปเตรียมอาหารเย็นให้ฉันด้วย อ้อ...ให้ยัยแบคทีเรียนี้ด้วยนะ"

 

"เรทีเซียว้อย! ไอ้ไซบีเลียน"

 

"...เธอว่าไงนะ"

เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่เหมือนหมาไซบีเลียนลากรกรถเลื่อนคู่นั้นอย่างเกรี้ยวกร้าวก่อนที่มือของเขาจะบีบเข้าที่แก้มของฉันอย่างแรงจนปากของฉันบูดเบี้ยวไม่เป็นธรรมชาติ แรงบีบของเขาทำให้ฉันประเมินได้ว่าเขาต้องเป็นพวกแรงเยอะพอๆกับม้าพยศแน่ๆ ฉันจ้องตาเขากลับก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างฟาดไปที่แขนข้างที่บีบแก้มฉันอยู่ บ้างก็ฟาดไปโดนหน้าที่เกรี้ยวกร้าวนั้นให้ดูโหดเหี้ยมกว่าเดิม

 

"ยัยแบคทีเรีย"

 

"อะไอย่ะ(อะไรย่ะ)"

 

"เปล่า"

 

"ฮ่ะ"

เขาผ่อนแรงที่บีบแก้มของฉันจนเปลี่ยนเป็นจับแก้มแทน นิ้วเรียวยาวของเขาทั้งหยาบและสากมันบ่งบอกว่าเขาผ่านการฝึกฝนและประสบการณ์หลายๆอย่างมามากพอกว่าจะขึ้นมายืนบนจุดสูงสุดนี้ได้ ฉันที่รู้สึกภูมิใจแทนเจ้าของฝ่ามือเผลอไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มารู้อีกที ฉันก็จับมือข้างนั้นมากุมด้วยมือคู่นี้ของฉัน เมื่อเทียบกับฉัน เขาช่างพากเพียรเพื่อให้มาถึงจุดๆนี้

 

"เป็นอะไรของเธอนะ ย-ยัยแบคทีเรีย"

 

"เปล่า แค่คิดว่า นายคงลำบากมากกว่าจะมาเป็นมาเฟียระดับแนวหน้าได้"

 

"เหรอ"

เสียงของเขาดูอ่อนลงก่อนจะก้มมองฉันด้วยสายแปลกๆที่ฉันก็ไม่เข้าใจเท่าไรแต่ที่แน่ๆมันอ่อนโยนมากสายตาในตอนนี้อ่อนโยนมากราวกับเป็นฮีตเตอร์ที่กำลังมอบความอบอุ่นให้

 

"อืม ฉันคิดว่านายเก่งมากเลยนะ"

ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนยิ้มหวาน ก่อนจะโดนเขาเมินหน้าหนี

 

"ถ-ถ้าทำแบบนี้อีกนาที มีหวังคนที่นี้คงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน พ-เพราะงั้นปล่อยมือฉันได้แล้ว"

 

"อ๊ะ...ขอโทษ"

ฉันปล่อยมือเขาก่อนหันไปมองรอบๆกาย คนในบ้านทั้งเหล่าบอดี้การ์ด แม่บ้าน พ่อบ้านและไอ้ไก่อ่อนก็จ้องมองมาที่ฉันกับจิสึยะ ด้วยสายตาที่คาดหวังแปลกๆ เขาเสยผมขึ้นไปด้านบนก่อนจะลากฉันเหมือนผ้าขี้ริ้วด้วยแรงที่ออกแนวกระชาก ฉันก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะลากฉันไปไหน แต่ยอมเชื่อฟังไปก่อนแล้วกันเผื่อเขาจะปล่อยเราไป เขาลากฉันเข้ามาที่ห้องทำงาน ห้องทำงานของเขาดูสะอาดตาสีผนังนวลอ่อนเหลืองอมส้ม ชั้นวางหนังสือที่จัดเป็นแถวๆและดูเหมือนจะแยกหมวดหมู่ด้วย โต๊ะทำงานตั้งห่างออกจากหน้าต่างด้านขวามือ นอกหน้าต่างมีระเบียงสีขาวเสาระเบียงสลักเป็นรูปคล้ายๆงู ฉันกวาดตามองทุกจุดก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่หน้าต่างที่ถูกล็อกไว้ก่อนจะยิ้มร่า

 

"ยิ้มอะไรของเธอ ยัยแบคทีเรีย"

 

"ตรงนี้เป็นด้านที่มองเห็นหน้าทางเข้าเหรอ"

 

"มันน่าตื่นเต้นรึไง"

เขาตอบไม่สิเป็นคำตอบเชิงถามด้วยซ้ำเผลอๆมันมีแววกัดจิกด้วยแหะ ฉันหันมาเบ้ปากใส่เขาก่อนจะชี้ไปที่ดวงจันทร์ที่กำลังลอยสูงพอควร เป็นพระจันทร์เต็มดวงที่สวยมากเพราะสีของมันเหลืองนวลราวกับดอกกุหลาบสีเหลืองเลยก็ว่าได้ มันสวยมากสวยจนฉันอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

 

"ไม่ใช่หรอก ที่น่าตื่นเต้นนะ ดวงจันทร์ต่างหาก"

 

"หืม"

 

"อะไรกัน มีห้องทำงานที่ได้เห็นวิวสวยๆก็ยังทำเป็นไม่รู้อะไรอีก ทึ่มจริงๆนะ"

 

"ฉันไม่มีเวลามองมันต่างหาก"

 

"เอาแต่ทำงานสินะ"

 

"ฉันเป็นหัวหน้าแก๊งนะ ไม่มีเวลามานั่งชมจันทร์หรอก แค่มีเวลาออกไปเที่ยวซักชั่วโมงก็คุ้มสุดแล้ว"

 

"งานเยอะจังนะ หาเวลาพักผ่อนบ้างก็ดีนะ"

ฉันหันมายิ้มให้เขาก่อนจะหันไปมองดวงจันทร์อย่างตื่นเต้น ราวกับว่าไม่เคยออกจากคุกใต้ดินก็ว่าได้ ลมที่พัดเข้ามาทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างสนุกราวก็ว่ามันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้น ฉันใช้มือเกี่ยวผมที่ถูกลมพัดจนพันหน้าพันตามาทัดไว้ที่หลังใบหูก่อนจะรู้สึกว่ามีบ้างอย่างเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ตัว

 

"..."

 

"..."

 

"......"

 

"มาเงียบๆแบบนี้ฉันก็ตกระเบียงพอดี"

ฉันหลบสายตาที่จ้องลึกลงมา สายตาตอนนี้ของเขาทำให้ฉันอาย...อะไรของเขาเนี่ยแปลกคนจริงๆเมื่อเย็นยังโมโหฉันแทบเป็นแทบตายแต่ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนราวกับ...กับ...

 

"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"

 

"ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะย่ะ"

 

ก๊อก! ก๊อก!

เป็นจังหวะที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

"อาหารเตรียมพร้อมแล้วครับนาย จะลงไปทานเลยไมครับ? หรือจะให้เตรียมขึ้นมาข้างบนครับ?"

 

"เดี๋ยวลงไป"

 

"ทราบแล้วครับ"

เสียงฝีเท้าของเจ้าไก่อ่อนหายไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงการเต้นของหัวใจของฉัน

 

"ลงไปทานข้าวเถอะ"

เขาเอ่ยก่อนจะใช้มือลูบหัวฉันเบาๆราวกับว่าสิ่งที่เขาทำเมื่อก่อนหน้านี้มันไม่ได้เกิดขึ้น!

 

'ข-เขา...จูบเราเหรอ'

ฉันได้แต่สงสัยว่าเมื่อกี้มันคืออะไร ฉันเดินตามเขาไปก่อนจะนั่งลงด้านขวามือของเขา ฉันมองเขาที่กินข้าวไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะสบัดความคิดนั้นทิ้ง เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าสู้ช่วงสี่ทุ่ม ฉันก็ถูกเหล่าแม่บ้านจับยัดเข้ามาอยู่ในห้องนอนที่มีเครื่องนอนและเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ฉันที่ไม่รู้ว่าอะไรครบทำรึไม่ควรทำจึงทำได้แค่อาบน้ำและนั่งเอออยู่ที่เตียง เหมือนคนไม่มีวิญญาณเลยก็ว่าได้

 

"เฮ้อ...ปานนี้เมน่าจะเป็นไงบ้างนะ อ๊ะ...เรามั่วทำไรเนี่ย"

ฉันที่ตั้งสติได้ทุบกำปั้นลงบนมืออีกข้างเบาๆเป็นการเรียกสติก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องทำงานของจิสึยะ ถ้าจำไม่ผิดห้องทำงานของเข้าเดินลึกเข้าไปอีกนิดหน่อย ฉันมาหยุดอยู่ที่ประตูห้องก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนมันออกมาและเคาะประตูแต่ยังไม่ทันได้เคาะ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยเจ้าของห้อง

 

"อ๊ะ"

 

"เอิ่ม คือ...แหะๆ"

ฉันทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ ฮือออออ...สรุปฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย

 

"เข้ามาก่อนสิ"

 

"อ-อืม"

ฉันเดินเข้าไปก่อนที่ประตูจะถูกปิดด้วยมือของเขา

 

"มีอะไรหรือเปล่า ฉันคิดว่าเธอนอนแล้วซะอีก"

เขากลับไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เขาคลายเนคไทลงมาจนถึงกระดุมเม็ดที่สาม เขาปลดกระดุมเสื้อด้วยนี้น่า

 

"ห้องนี้ก็ไม่ร้อนนิ ทำไมคลายเนคกับกระดุมซะขนาดนั้น"

 

"เรื่องของฉันนะ ว่ามามีอะไรหรือเปล่า"

 

"คือ นายจะปล่อยฉัน หมายถึงจะให้ฉันกลับบ้านได้เมื่อไร"

 

"หืม"

 

"ฉันคิดว่านายพาฉันมาที่นี้เพราะนายแค่โกรธ ถ้าหายโกรธแล้ว...ช่วยปล่อยฉันกลับบ้านไปได้ไม"

 

"....ใครว่าฉันจะปล่อย"

 

"แล้วนายพาฉันมาที่นี้ทำไม"

 

"ไม่รู้สิ"

 

"อย่ามาล้อเล่นนะ จะไม่รู้ได้ยังไง"

ฉันเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเขาก่อนใช้มือเท้าโต๊ะ ฉันไม่เข้าใจเขาเลย เขามองฉันด้วยสายตาเฉยชาก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นหลบหน้าหลังจากมองฉันได้ไม่ถึงนาที ฉันที่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรและเป้นอะไรจึงรีบหมุนเก้าอี้ของเขากลับมาเผชิญหน้าฉันอีกครั้งคราวนี้นายหนีฉันไม่ได้แล้ว เพราะฉันได้ใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าของเขาไว้แล้วนะสิ ฮึๆ คราวนี้นายเมินฉันไม่ได้แล้ว!!

 

"ตอบมาสิว่าเมื่อไร"

 

"เอิ่ม คือ"

เขามองฉันสลับกับมองลงที่พื้นแต่ไม่เชิงว่ามองพื้นหรอก แต่ก็ใกล้เคียงละนะ

 

"อะไร ตอบมาสิ ฉันอยากกลับบ้านนะรู้ไม"

 

"คือ"

เขายังคงตอบด้วยประโยคซ้ำๆสายตาเขาก็ยังคงทำแบบเดิมซ้ำๆ

 

"นี้นาย..."

 

"หืม"

 

"มองอะไรนะ"

ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ โล่งๆบริเวณหน้าอก

 

"อา จะว่าไป...เธอควรระวังตัวนะ อย่างน้อยฉันก็ผู้ชายนะ...ที่สำคัญเธอ"

 

"..."

 

"เธอ"

 

"....."

แย่-แย่แล้ว!

 

"เธอโนบราไม่ใช่เหรอ"

 

กรี้ดดดดดด! เพลียะ!

 

"นี้เธอ"

 

"นายมัน...หื่นที่สุดเลย"

ฉันรีบใช้มือจับที่คอเสื้อ ลืมไปได้ยังไงเนี่ยฉันว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากเสื้อเชิ๊ต บ้าที่สุด ไม่ใช่แค่บ้านะ แย่ด้วย แย่มากๆเลย...กรี๊ดดดดดดดดด!!!!

 

"เธอต่างหากที่ไม่ อุ้บ!"

 

"หุบปากไปเลยนะ ร-ราตรีสวัสดิ์ย่ะ"

ฉันรีบเดินออกไปจากห้องด้วยความรวดเร็วหลังจากปาผ้าเช็ดผมใส่หน้าเขาแล้วเอ่ยปากด่าเขา มันเป้นอะไรที่ฉันจะเข็ดไปชั่วชีวิต ลืมไปได้ยังไงเนี่ยฉัน!!

 

"ยัยแบคทีเรียบ้าเอ้ย...ตัวเองแทบๆยังไม่รู้ตัวอีก"

ชายหนุ่มกุมขมับก่อนส่ายเบาๆ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดผมซึ่งยังชื้นเพราะถูกใช้งานมาพิจารณา ไม่นานรอยยิ้มพินใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

 

"ราตรีสวัสดิ์...ดวงจันทร์เต็มดวงของฉัน"

---------------------(โปรดติดตามตอนต่อไป)------------------------------------