ขโมยหัวใจคุณกรรมการคุมกฎ

ตอนนี้ฉันอยู่ในฐานทัพของพวกศัตรูแล้ว...สัญญาณป้องกันภัยมีทั่วไปหมดค้องอาศัยช่องแอร์กว่าจะเข้ามาได้

??"เธอเข้ามาได้ยังไงและเธอเป็นใคร"

เสียงอันคุ้นเคยที่ได้ยินในอดีตทำให้ฉันรีบหันไปตามต้นเสียง

ยูกิ"พีท! ฉันนึกว่านายตายแล้ว"

ฉันดีใจจนจะร้องไห้ออกมา..

พีท"ย..ยูกิหรอ"

ฉันกำลังจะวิ่งเข้าไปสวมกอดพีทแต่ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมากอดแขนพีทอย่างเป็นเจ้าของ

??"ยัยนี่แอบลอบเข้ามาใช่มั้ยค่ะ"

พีท"เค้าเป็นเพื่อนผมเองน่ะ"

ยูกิ"เพื่อน?"

แนน"งั้นสวัสดีนะ..ฉันแนนเป็นคู่หมั้นพีทน่ะ"

ตอนนั้นน้ำตาฉันแทบจะล่วงแต่ต้องเก็บอาการไว้

ยูกิ"ฉันไม่ใช่เพื่อนนาย แต่ฉันเป็นศตรูนาย"

ฉันชักดาบออกมาจ่อที่คอของพีทและแนน

พีท"เธอเป็นพวกของวองโกเล่สินะ"

ยูกิ"ไม่เกี่ยวกับนาย..ฉันรับหน้าที่มาถล่มที่นี่"

พีท"ใช่สิ...หน้าที่สำคัญต่อเรื่องส่วนตัว"

ยูกิ"นายไม่รู้อะไร หุบปากไปซะ"

หน่วย1"คุณยูกินั่นคุณพีณยูกิทนะคับ เราฆ่าไม่ได้"

หน่วย1รีบมาห้ามฉัน

หน่วย1"คุณพีทกับคุณแนนไม่ใช่ศัตรูเรา...เค้ามาจากทีมธรณีเพื่อมาช่วยเรา"

ยูกิ"งั้นที่ผ่านมา..."

หน่วย1"พวกเราขอโทษคับ"

ฉันไม่ฟังอะไรใครทั้งนั้นได้แต่เดินต่อไปข้างในดดยไม่พูดอะไร

หน่วย1"คุณยูกิคับมันอันตรายนะคับ"

พีท"ฟังกันบ้างก็ดีนะ..."

ฉันกลั่นน้ำตาไม่ไหวแล้วจึงปล่อยออกมาแบบหนักๆ

หน่วย1และพีท แนน รีบตามฉันมาจนถึงกลุ่มทีมของเรา

เคียวยะ"ยูกิ...เธอโอเครมั้ย"

เคียวมองฉักิ"นสลับกับพีทและแนน

ฉันเดินต่อไปไม่สนคำพูดใครทั้งนั้น

ยูกิ"ไม่ต้องตามฉันมา...อย่ามายุ่งกับฉัน"

พูดจบฉันก็กระซิบให้โคลมปล่อยสายหมอกออกมาจากนั้นฉันก็หายไปจากกลุ่ม

ไม่นานสัญญาณเตือนภัยในฐานทัพก็ดังขึ้น

ระบบคอมพิวเตอร์"มีการโจมตีจากชั้น2 มีการโจมตีจากชั้น3"

สึนะ"พี่..เอิ่มยูกิเริ่มแล้วสินะ..รีบตามไปเถอะตอนนี้ยูกิอาจใกล้ถึงตัวหัวหน้าใหญ่แล้วละ"

....................................................................................................................

ณ ห้องลับ

เซ็ทโร่"มาแล้วสินะ..เด็กน้อยในกองไฟ"

ยูกิ"แกรู้จักฉัน"

เซ็ทโร่"ชื่อเสียงของเธอดังจะตาย.....เจ้าแห่งเพลิงสีแดง"

ยูกิ"แกจะรู้จักฉันแค่วันนี้วันสุดท้ายเท่านั้นแหละ"

ฉันชักดาบออกมาแต่เกือบโดนเจ้าบ้านั่นยิงแล้วสิดีที่ใช้ดาบตวัดลูกกระสุนก่อน

เซ็ทโร่"ไม่มีสมาธิเลยนะ ไม่สมกับเป็นเธอจริงๆ"

ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นก็เลยโจมตีหนักขึ้นแต่แปลกที่เจ้าบ้านั่นหลบได้ทุกการโจมตีจนฉันเริ่มเหนื่อย

เซ็ทโร่"มีสมาธิหน่อยสิ...เอาเป็นว่าคิดว่าผมเป็นพีทแล้วกันนะ"

ยูกิ"ฉันคิดไม่ออกหรอก"

เซ็ทโร่"ผมให้เลือกนะ...ระหว่างมาเป็นมือขวาของผมกับฆ่าผม"

ยูกิ"อย่ามาปั่นหัวฉันเล่น...แกก็รู้คำตอบดี"

ฉันรีบตั้งสมาธิและเล็งหาจุดอ่อนของหมอนั่น

เซ็ทโร่"อย่ามองหาจุดอ่อนผมเลยน่า"

ฉันปล่อยให้หมอนี่เข้ามาในความคิดได้ไงเนี่ยหรือว่า....ความทุกข์

ฉันหยิบมีดสั้นออกมาจากข้างหลังอย่างไม่ให้เจ้านั่นเห็น

ยูกิ"ในเมื่อแกอยู่ในตัวฉัน..ฉันก็จะทำลายตัวเองทื้งซะ"

ฉันพูดจบก็แทงหัวใจตัวเอง

เซ็ทโร่"ย...ยัยเด็กบ้า"

เซ็ทโร่ทรุดตัวลงกับพื้นและขาดใจตายในที่สุด

ฉันเริ่มทรุดและนอนลงกับพื้นเลือดของฉันไหลเป็นสายยาวไม่หยุด

กลุ่มวองโกเล่ที่เพิ่งมาถึงก็รีบมาดูอาการฉัน

พีทพยุงตัวฉันขึ้นมา

พีท"ผมขอโทษ.."

ยูกิ"อ..อืม ม..ไม่เป็นไร"

เคียวยะ"เธอนี่มัน...จริงๆเลย"

ยูกิ"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะเคียว.."

หน่วย1"คุณยูกิทำใจดีๆไว้นะคับ"

แนน"เดี๋ยวฉันช่วยนะ..ถึงจะแค่บรรเทาก็เถอะจะทำให้ดีที่สุด"

แนนวางมือเหนือมีดสั้นที่ตรงหัวใจฉันและปล่อยพลังบางอย่างทำให้มีดหลุดออกมาโดยที่ไม่เจ็บปวดและทำให้แผลของฉันดีขึ้นมานิดหน่อยคือเลือดหยุดไหล..แต่ก็คงต้องรักษาอีกนานกว่าจะหายดี

5เดือนหลังจากนั้น

ฉันนอนอยู่ในฐานทัพวองโกเล่อยู่นานหลายสัปดามีหมอเฝ้าดูอาการไม่ห่าง

หมอผ่าตัดเอาหัวใจฉันออกและเอาหัวใจเทียมมาใส่ชั่วคราว2เดือน9ตอนนี้ฉันใช้หัวใจใหม่ที่ไม่ใช่หัวใจเทียมเป็นหัวใจที่สร้างมาเองโดยใช้หัวใจเดิมของฉันแต่แค่ใช้หลักวิทยาศาสต์ทำให้มันดีกว่าเดิมและแปลกกว่าหัวใจทั่วไป....ซึ่งหัวใจของฉันมีบางอย่างผสมอยู่คืออาวุธชีวภาพที่ร้ายเเรงที่สามารถควบคุมทุกอย่างได้โดยต้องการ

ยูกิ"ที่นี่ที่ไหน...แล้วฉันเป็นอะไรไป"

ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบสิ่งแปกปรพหลาดมากมายที่อยู่รอบตัว ฉันดึงสายน้ำเกลือออกจากตัวและหยิบเสื้อผ้าจากตู้มาใส่ ขณะที่ฉันเผลอมองกระจกฉันตกใจกับสีตาของฉัน..มันเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับถูกเชื้อไวรัสบางอย่างเข้าไป...