รักวุ่นวายของพี่เลี้ยงจำเป็น

" แม่...มีเรื่องอะไรจะคุยหรอค่ะ " 
ฉันถามแม่ถามไปด้วยความกล้าๆกลัว
" พอดีว่า แม่จะพาลูกไปอยู่ด้วยนะ " เอ๊ะ
" พาไปอยู่ด้วย? " 
" ใช่เพราะว่าอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะไปรบกวน "
ในระหว่างที่ฉันยืนฟังคุณแม่ด้วยอาการกลัวและซึมเศร้านั้นเอง
" ฟุ๊บ! " จู่ๆก็มีใครบางคนดึงฉันไปข้างหลัง
" ผมคงให้พี่สาวไปไม่ได้หรอกครับ เพราะว่าพี่สาวเป็นของผมไม่ยอมให้ไปเด็ดขาด "=∆=
นั้นคือเสียงของ ฮิซาเมะ นั้นเอง! อีกอย่างมือน่ะมือ! >///< เพราะตอนนี้เขาโอบเอวฉันเอาไว้อยู่!
" อ้าว ฮิซาเมะ ไม่ได้เจอกันนานน่ะ " แม่พูดด้วยท่าทางตกใจ
" คับ " 
" แต่ว่าน่ะ...ถ้าปล่อยให้ยัยนั้นอยู่ที่นี้ก็มีแต่จะรบกวนน่ะ "
" ไม่รบกวนเลยคับ ถึงรบกวน ผมก็ไม่ยอมให้เอา
พี่สาวไปหรอกคับ " ฮิซาเมะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ฟังดูน่ากลัวมาก
" ยังไงก็ไม่หรอ? "
" คับ ผมไม่ให้ " 
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอยู่สักพักนึง 
" อืม...งั้นก็ได้ แต่ว่า ยูกินะ " แม่พูดพร้อมกับหันมาทางฉัน
" คะ...? "
" ลูกต้องไม่รบกวนคนอื่นเขาน่ะ " 
" ค่ะ " แต่ฉันว่าฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกรบกวนT^T
" งั้น...ในเมื่อไม่มีธุระอะไรเเล้ว แม่กลับล่ะ จะส่งตังมาให้ เดือนล่ะ 35000 น่ะ " แม่พูดพร้อมกับเดินออกไป..
แต่...ไอเจ้าบ้านี้กลับทำเนียนไม่ยอมปล่อยมือที่โอบเอวฉันอยู่จากด้านหลัง =\\\\=
" เอ่อ...นี้... " =[]= ฉันพูดเพื่อบอกฮิซาเมะว่าให้ปล่อยเอวฉัน
" ก็ได้ๆ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายอีกแล้ว
แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปแต่กลับไปทางห้องฉันน่ะสิ!เด็กบ้าอะไรเนี้ย! ห้องตัวเองไม่มีรึไง! =[]=?
แต่ฉันมาที่นี้เพื่ออธิบายให้คุณน้านิว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนี้นา
" เอ่อ...คือคุณน้าค่ะ "
" หืม? "
" คือว่าเรื่องเมื่อตากี้...คือว่า.. "
" อ๋อ~ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ "
" เอ๊ะ!?  ทำไมล่ะค่ะ " =[]=
" ก็น้าน่ะ รู้อยู่แล้วว่าเรื่องเป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้ว "
" ตั้งนานเเล้ว? " 
" ใช่จ๊ะ ตอนที่ยูกินะจังยังไม่มาอยู่ที่นี่นะ ฮิซาเมะ ก็เอาเเต่พูดถึงยูกินะจังตลอดเลย น้าเลยรู้ว่าเด็กนั่นน่ะหลงเทอเข้าเต็มๆเลย "
คุณน้าพูดออกมาด้วยสีหน้ามีความสุข
" หรอค่ะ? " 
" อ่ะ! จิงด้วยสิค่ะ ช่วยเล่าเรื่องตอนเด็กๆ ที่หนูมาเล่นที่นี้หน่อยสิค่ะ "
" อื่ม ได้สิจ๊ะ " ^∆^