Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

 
ตอนที่ 6 ฟังเสียงของหัวใจ

 
 
 
หลังจากที่เคลียเรื่องสัญญาการใช้หนี้กับซันเรียบร้อยแล้ว ผมก็กลับมาที่บ้านเพื่อเก็บเสื้อผ้า และของใช้ที่จำเป็น โดยไม่ลืมโทรไปบอกพ่อกับแม่ที่ต่างประเทศ แต่ผมไม่ได้บอกว่าจะไปทำงานใช้หนี้หรอกนะ แค่บอกว่าจะไปฝึกงานหาประสบการณ์ก่อนเรียนจบ แหลซะดูดีเลย >_< บ้านของผมก็มีแม่บ้านคอยดูแลอยู่แล้ว ผมเองก็เป็นเด็กดีมาตลอด ดังนั้นพ่อกับแม่เลยไม่ค่อยห่วงอะไร ( หรือว่าไม่ห่วงลูกชายตัวเองก็ไม่รู้)
“เชิญครับคุณ เคย์” ไอ้เจ้าหนี้หน้าเลือด ก่อนออกมา เค้าให้คนมาส่งผมที่บ้าน ด้วยเหตุผลกลัวว่าผมจะหนีไม่ยอมมาใช้หนี้ เลยต้องให้คนมาคุม “ขอบคุณครับ ที่จริงไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้นะครับ ผมก็แค่คนรับใช้ของคุณซัน” ผมตอบไปตามความคิด ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง“คุณซันสั่งให้เรียกแบบนี้ครับ” “ทำไมล่ะครับ” ผมสงสัยจริงๆนะเนี่ย“ผมรู้แค่ว่าเป็นคำสั่งครับ” ถามเค้าบ้างก็ได้พี่ แต่ก็ช่างเถอะบางทีลูกน้องของเค้าทุกคนอาจจะเป็นคนสุภาพก็ได้“ แล้วพี่ชื่ออะไรครับ” “เดฟครับ”“ผมเรียกพี่เดฟได้ไหมครับ” มันดูง่ายๆดีนะ ผมว่าจะได้สนิทกันง่ายขึ้นด้วย“เอ่อ…….” “ไม่ได้หรอครับ…….” แอบทำหน้าเศร้านิดๆ ประมาณว่าผิดหวัง แต่ที่จริงผมมารยา“ก็ได้ครับ………” แล้วก็แพ้ทางลูกอ้อนของผม ตอนเด็กๆผมทำบ่อย เวลาอยากให้พ่อซื้อของเล่นให้ แต่ไม่ว่าจะใช้กับใครก็ได้ผลหมดแหละ เค้าเรียกว่าพรสวรรค์
เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนในที่สุดก็มาถึงที่หมาย ……....
เมื่อเดินเข้าไปในบ้านสุดหรู ก็เจอซันนั่งดื่มชาอย่างสบายใจ อยู่ที่ห้องรับแขก รอยยิ้มกวนประสาทเห็นแล้วหมั่นไส้
“มันกันซักที ฉันรอตั้งนาน” “รอ…….ทำไมต้องรอครับ แค่รับพ่อบ้านคนใหม่เข้าทำงาน คุณซันไม่น่าเสียเวลามานั่งรอเลยนะครับ” ผมแดกดันไปหนึ่งดอก “ ใครบอกล่ะ นายน่ะคนสำคัญ” o////o อยู่ดีๆมาพูดอะไรกวนประสาทล่ะเนี่ย แล้วก็ช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆได้ไหมมมมมมม “คุ…คุณพูดอะไรของคุณ คนสำคัญอะไร” U////U อากาศประเทศไทยนี่ร้อนจัง หน้าผมร้อนไปหนด “ฮึ ฮึ ก็ลูกหนี้คนสำคัญไง นายคิดไปถึงไหนกันล่ะ” ชิ! ที่แท้ก็กลัวผมจะหนี“บ้า…..ผมจะไปคิดอะไรล่ะ>_<” ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ จริงจริ๊ง
“แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง”“ทุกอย่างที่ฉันสั่ง” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่เคย์ซะอย่าง ไม่เข้าใจครับ“หมายถึงทุกอย่างที่เป็นงานของพ่อบ้านใช่ไหมครับ” ซันทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร ก็ชั่งเค้าสิ“หึ หึ หึ แล้วนายรู้หรอว่าพ่อบ้านของที่นี่ต้องทำอะไรบ้าง” ซันหัมมาถามผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ชักมีลางสังหรณ์ไม่ดีซะแล้วสิ“ไม่รู้…………..”
“เดี๋ยวฉันจะเป็นคนสอนงานนายเอง”“ไม่ต้องหรอกครับ……ให้พี่เดฟเป็นคนสอนให้ก็ได้”“พี่เดฟ ?” ซันหันไปมอง พี่เดฟ เป็นเชิงคำถาม พี่เดฟหลบตาแทบไม่ทัน “ไม่ได้! ฉันจะเป็นคนสอนเอง พี่เดฟของนายเค้าไม่ว่างหรอก ใช่ไหม” คราวนี้พี่เดฟถึงกับสะดุ้ง กับคำถามของซัน ก็แค่คำถามธรรมดาเองนะ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น“คะ..ครับ ช่วงนี้พี่ยุ่งมากเลย ให้คุณซันสอนนั่นแหละครับดีแล้ว” พี่เดฟรีบตอบจนลิ้นจะพันกัน “งั้นก็เอาตามนี้” ซันรีบสรุปก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้เถียง
“เอาของไปเก็บได้แล้ว…...” ผมเดินตามหลังซันไปยังห้องพัก และสิ่งที่ผมต้องเจอก็คือ………….ภาพเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในหัว ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ“นายต้องนอนห้องนี้………….กับฉัน” “OoO อะไรนะ!!”“นี่เป็นคำสั่ง”“แต่ว่า…………….”“ยังจะเถียงอีก”“แต่ว่าทำไม พ่อบ้านต้องมานอนห้องเดียวกันกับเจ้านายด้วยล่ะ……..” ผมไม่เข้าใจ“นายมีหน้าที่ทำตามคำสั่ง…..อย่าถามมากเดี๋ยวก็หักเงินเดือนซะดีไหม” ผมทำท่าจะเถียง แต่ซันก็พูดดักทางซะก่อน
“ฉันมีงานจะต้องไปเคลียร์ ที่บริษัท ไม่มีเวลามาตอบคำถามนายหรอกนะ”“วันนี้ฉันอาจไม่กลับบ้าน งานเอาไว้เริ่มวันพรุ่งนี้” พูดจบเจ้านายของผมออกเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ผมอึ้งกิมกี่อยู่ในห้อง นี่มันะไรกันนนนนนนนนนนนนน
เฮ้อ…… ทำอะไรไม่ได้เลย ไอ้คนเจ้าเล่ห์ เผด็จการ ไอ้ #$#@$%^%$# ผมนั่งบ่นอยู่คนเดียวในห้อง จัดของไปบ่นไปจนเย็น
“เอ่อ…….คุณเคย์ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วครับ” เสียงพี่เดฟสินะ “อ่อครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับปิดตู้เสื้อผ้าที่พึ่งจัดเสร็จ“เอ่อ…………...” ติดสตั้นไปครึ่งชั่วโมง อาหารที่อยู่บนโต๊ะมันจะเยอะไปไหน แถมแต่ล่ะอย่างนี่ราคาต่อจานซื้อบ้านได้เป็นหลัง (เวอร์ไปป่ะ)“ อย่าบอกนะว่านี่คือข้าวเย็นของผม -_-; ”“ครับ” พี่เดฟตอบผมยิ้มๆ“ จะขุนหมูให้อ้วนก่อนจะเอาไปเชือดหรอครับ” ผมถามพี่เดฟกลับแบบขำๆ พี่แกก็หัวเราะเบาๆ “เป็นคำสั่งของบอสครับ”“คำสั่งอีกแล้ว นอกจากสั่งคนอื่น หมอนั่…..เอ้ย คุณซันเค้าทำอย่างอื่นเป็นไหมครับ” (ขนาดเค้าไม่อยู่ยังแอบจิกเค้าได้)“ฮ่าฮ่าๆ เดี๋ยวก็รู้ครับ” พี่เดฟหัวเราะชอบใจ แต่ผมข้องใจ ตรงที่บอกว่าเดี๋ยวก็รู้นี่แหละ แล้วผมก็ลงมือกินข้าวจนอิ่ม มันก็ยังเหลือตั้งเยอะ แต่ไหมไหวจะยัดแหละ เสียดายอ่ะ “อิ่มแล้วก็ขึ้นไปพักเถอะครับ พรุ่งนี้จะไปเริ่มงานกัน” “ครับ” ผมก็ชักเพลียอยากอาบน้ำแล้ว
หลังจากขึ้นมาบนห้อง ผมก็รีบไปอาบน้ำ ห้องน้ำนี่มัน เฮ้อคนรวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดจริงๆ อ่างกุซซี่สุดหรู ในห้องน้ำอีกด้านมีกระจกใสที่มองเห็นวิวด้านนอกได้ด้วย โอ้วววว แล้วมองเข้ามาจะเหลือหรอครับ ดีที่ยังมีม่านปัง ผมไม่สนใจแล้วรีบอาบรีบเสร็จดีกว่า แต่กลิ่นหอมนี้มันคุ้นจัง กลิ่นแชมพู กลิ่นสบู่ กลิ่นของซัน บ้าไปแล้ว อยู่ดีๆก็หน้าแดงซะได้ ผมมองตัวเองในกระจก รอยคิสมาร์กตามตัว ยิ่งทำให้ผมร้อนหน้าไปหมด อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก ภาพเมื่อคืนผุดขึ้นมาอีกแล้ว ผมรีบเช็ดตัวแล้วออกจากห้องน้ำ ทนดูตัวเองไม่ได้ T_T “บ้าไปแล้ว แกมันบ้าไปแล้วไอ้เคย์” ผมสลัดความคิดบ้าๆนั้นทิ้งไป แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ดีนะที่วันนี้ซันไม่กลับบ้าน ไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ หวังว่าผมจะอยู่รอดไปตลอดนะ วันนี้ไม่ไหวแล้ว…………………zzzzZZ
“เอ๊ะ” ทำไมเอวมันหนักๆอ่ะ“เฮ้ย!! นี่คุณ” ซันมากอดผมตอนไหนเนี่ย“อืมมมม” อย่ามาเนียน “นี่คุณปล่อยนะ!!!”“อย่าดิ้นน่า”“ก็ปล่อยผมสิ”
“ไม่ ฉันติดกอดหมอนข้าง”“แต่ผมไม่ใช่หมอนข้าง ทำไมคุณไม่เอาหมอนข้างของคุณมากอด”“ก็ตัวนายนุ่มกว่าหมอนข้างอีก กอดนายดีกว่า” ซันกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก“ อ๊ากกกกกกก ปล่อยยยยยยยย” แขนหรอว่าเหล็กเนี่ย ทำไมมันแข็งอย่างนี้“นี่!! ถ้านายยังไม่หยุดดิ้น ฉันจะไม่ทำแค่กอดนะ” อัมพาตรับประทานเลยครับ
“ฮึ ฮึ น่ารัก” จุ๊บ โดนจูบหน้าผากO////O“นี่คุณ อุ๊บ *x* ”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ก็โดนกดจูบลงมาซะแล้ว เป็นจูบที่เบาบางอ่อนโยน ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า มันหวานเหมือนกับว่ากำลังนอนอยู่บนกองสายไหมที่แสนหวาน ซันถอนจูบออกช้าๆ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ทำได้แค่ซุกหน้าเข้าไปกับแผงอกแกร่ง เพื่อหลบสายตาของซัน กลัวว่าเค้าจะเห็นหน้าของผมตอนนี้ เค้าจะรู้ไหมนะว่าหัวใจของผมเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมาเต้นข้างนอก
“เอ๊ะ O///O” ไม่ใช่แค่ผม ตอนนี้ผมได้ยินเสียงหัวใจของซันชัดเจน มันเต้นแรงไม่ต่างจากผม หน้าผมร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ความอุ่นนี้ ไม่เคยได้รับจากผ้าห่มมาก่อน อบอุ่นและปลอดภัย………………………..
X