Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

ตอนที่ 6 ฟังเสียงของหัวใจ

หลังจากที่เคลียเรื่องสัญญาการใช้หนี้กับซันเรียบร้อยแล้ว ผมก็กลับมาที่บ้านเพื่อเก็บเสื้อผ้า และของใช้ที่จำเป็น โดยไม่ลืมโทรไปบอกพ่อกับแม่ที่ต่างประเทศ
แต่ผมไม่ได้บอกว่าจะไปทำงานใช้หนี้หรอกนะ แค่บอกว่าจะไปฝึกงานหาประสบการณ์ก่อนเรียนจบ แหลซะดูดีเลย >_< บ้านของผมก็มีแม่บ้านคอยดูแลอยู่แล้ว ผมเองก็เป็นเด็กดีมาตลอด ดังนั้นพ่อกับแม่เลยไม่ค่อยห่วงอะไร ( หรือว่าไม่ห่วงลูกชายตัวเองก็ไม่รู้)

“เชิญครับคุณ เคย์” ไอ้เจ้าหนี้หน้าเลือด ก่อนออกมา เค้าให้คนมาส่งผมที่บ้าน ด้วยเหตุผลกลัวว่าผมจะหนีไม่ยอมมาใช้หนี้ เลยต้องให้คนมาคุม
“ขอบคุณครับ ที่จริงไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้นะครับ ผมก็แค่คนรับใช้ของคุณซัน” ผมตอบไปตามความคิด ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง
“คุณซันสั่งให้เรียกแบบนี้ครับ”
“ทำไมล่ะครับ” ผมสงสัยจริงๆนะเนี่ย
“ผมรู้แค่ว่าเป็นคำสั่งครับ” ถามเค้าบ้างก็ได้พี่ แต่ก็ช่างเถอะบางทีลูกน้องของเค้าทุกคนอาจจะเป็นคนสุภาพก็ได้
“ แล้วพี่ชื่ออะไรครับ”
“เดฟครับ”
“ผมเรียกพี่เดฟได้ไหมครับ” มันดูง่ายๆดีนะ ผมว่าจะได้สนิทกันง่ายขึ้นด้วย
“เอ่อ…….”
“ไม่ได้หรอครับ…….” แอบทำหน้าเศร้านิดๆ ประมาณว่าผิดหวัง แต่ที่จริงผมมารยา
“ก็ได้ครับ………” แล้วก็แพ้ทางลูกอ้อนของผม ตอนเด็กๆผมทำบ่อย เวลาอยากให้พ่อซื้อของเล่นให้ แต่ไม่ว่าจะใช้กับใครก็ได้ผลหมดแหละ เค้าเรียกว่าพรสวรรค์

เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนในที่สุดก็มาถึงที่หมาย ……....

เมื่อเดินเข้าไปในบ้านสุดหรู ก็เจอซันนั่งดื่มชาอย่างสบายใจ อยู่ที่ห้องรับแขก รอยยิ้มกวนประสาทเห็นแล้วหมั่นไส้

“มันกันซักที ฉันรอตั้งนาน”
“รอ…….ทำไมต้องรอครับ แค่รับพ่อบ้านคนใหม่เข้าทำงาน คุณซันไม่น่าเสียเวลามานั่งรอเลยนะครับ” ผมแดกดันไปหนึ่งดอก
“ ใครบอกล่ะ นายน่ะคนสำคัญ” o////o อยู่ดีๆมาพูดอะไรกวนประสาทล่ะเนี่ย แล้วก็ช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆได้ไหมมมมมมม
“คุ…คุณพูดอะไรของคุณ คนสำคัญอะไร” U////U อากาศประเทศไทยนี่ร้อนจัง หน้าผมร้อนไปหนด
“ฮึ ฮึ ก็ลูกหนี้คนสำคัญไง นายคิดไปถึงไหนกันล่ะ” ชิ! ที่แท้ก็กลัวผมจะหนี
“บ้า…..ผมจะไปคิดอะไรล่ะ>_<” ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ จริงจริ๊ง

“แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง”
“ทุกอย่างที่ฉันสั่ง” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่เคย์ซะอย่าง ไม่เข้าใจครับ
“หมายถึงทุกอย่างที่เป็นงานของพ่อบ้านใช่ไหมครับ” ซันทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร ก็ชั่งเค้าสิ
“หึ หึ หึ แล้วนายรู้หรอว่าพ่อบ้านของที่นี่ต้องทำอะไรบ้าง” ซันหัมมาถามผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ชักมีลางสังหรณ์ไม่ดีซะแล้วสิ
“ไม่รู้…………..”

“เดี๋ยวฉันจะเป็นคนสอนงานนายเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับ……ให้พี่เดฟเป็นคนสอนให้ก็ได้”
“พี่เดฟ ?” ซันหันไปมอง พี่เดฟ เป็นเชิงคำถาม พี่เดฟหลบตาแทบไม่ทัน
“ไม่ได้! ฉันจะเป็นคนสอนเอง พี่เดฟของนายเค้าไม่ว่างหรอก ใช่ไหม” คราวนี้พี่เดฟถึงกับสะดุ้ง กับคำถามของซัน ก็แค่คำถามธรรมดาเองนะ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น
“คะ..ครับ ช่วงนี้พี่ยุ่งมากเลย ให้คุณซันสอนนั่นแหละครับดีแล้ว” พี่เดฟรีบตอบจนลิ้นจะพันกัน
“งั้นก็เอาตามนี้” ซันรีบสรุปก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้เถียง

“เอาของไปเก็บได้แล้ว…...” ผมเดินตามหลังซันไปยังห้องพัก และสิ่งที่ผมต้องเจอก็คือ………….ภาพเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในหัว ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“นายต้องนอนห้องนี้………….กับฉัน”
“OoO อะไรนะ!!”
“นี่เป็นคำสั่ง”
“แต่ว่า…………….”
“ยังจะเถียงอีก”
“แต่ว่าทำไม พ่อบ้านต้องมานอนห้องเดียวกันกับเจ้านายด้วยล่ะ……..” ผมไม่เข้าใจ
“นายมีหน้าที่ทำตามคำสั่ง…..อย่าถามมากเดี๋ยวก็หักเงินเดือนซะดีไหม” ผมทำท่าจะเถียง แต่ซันก็พูดดักทางซะก่อน

“ฉันมีงานจะต้องไปเคลียร์ ที่บริษัท ไม่มีเวลามาตอบคำถามนายหรอกนะ”
“วันนี้ฉันอาจไม่กลับบ้าน งานเอาไว้เริ่มวันพรุ่งนี้” พูดจบเจ้านายของผมออกเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ผมอึ้งกิมกี่อยู่ในห้อง นี่มันะไรกันนนนนนนนนนนนนน

เฮ้อ…… ทำอะไรไม่ได้เลย ไอ้คนเจ้าเล่ห์ เผด็จการ ไอ้ #$#@$%^%$# ผมนั่งบ่นอยู่คนเดียวในห้อง จัดของไปบ่นไปจนเย็น

“เอ่อ…….คุณเคย์ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วครับ” เสียงพี่เดฟสินะ
“อ่อครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับปิดตู้เสื้อผ้าที่พึ่งจัดเสร็จ
“เอ่อ…………...” ติดสตั้นไปครึ่งชั่วโมง อาหารที่อยู่บนโต๊ะมันจะเยอะไปไหน แถมแต่ล่ะอย่างนี่ราคาต่อจานซื้อบ้านได้เป็นหลัง (เวอร์ไปป่ะ)
“ อย่าบอกนะว่านี่คือข้าวเย็นของผม -_-; ”
“ครับ” พี่เดฟตอบผมยิ้มๆ
“ จะขุนหมูให้อ้วนก่อนจะเอาไปเชือดหรอครับ” ผมถามพี่เดฟกลับแบบขำๆ พี่แกก็หัวเราะเบาๆ
“เป็นคำสั่งของบอสครับ”
“คำสั่งอีกแล้ว นอกจากสั่งคนอื่น หมอนั่…..เอ้ย คุณซันเค้าทำอย่างอื่นเป็นไหมครับ” (ขนาดเค้าไม่อยู่ยังแอบจิกเค้าได้)
“ฮ่าฮ่าๆ เดี๋ยวก็รู้ครับ” พี่เดฟหัวเราะชอบใจ แต่ผมข้องใจ ตรงที่บอกว่าเดี๋ยวก็รู้นี่แหละ
แล้วผมก็ลงมือกินข้าวจนอิ่ม มันก็ยังเหลือตั้งเยอะ แต่ไหมไหวจะยัดแหละ เสียดายอ่ะ
“อิ่มแล้วก็ขึ้นไปพักเถอะครับ พรุ่งนี้จะไปเริ่มงานกัน”
“ครับ” ผมก็ชักเพลียอยากอาบน้ำแล้ว

หลังจากขึ้นมาบนห้อง ผมก็รีบไปอาบน้ำ ห้องน้ำนี่มัน เฮ้อคนรวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดจริงๆ อ่างกุซซี่สุดหรู ในห้องน้ำอีกด้านมีกระจกใสที่มองเห็นวิวด้านนอกได้ด้วย โอ้วววว แล้วมองเข้ามาจะเหลือหรอครับ ดีที่ยังมีม่านปัง ผมไม่สนใจแล้วรีบอาบรีบเสร็จดีกว่า แต่กลิ่นหอมนี้มันคุ้นจัง กลิ่นแชมพู กลิ่นสบู่ กลิ่นของซัน บ้าไปแล้ว อยู่ดีๆก็หน้าแดงซะได้ ผมมองตัวเองในกระจก รอยคิสมาร์กตามตัว ยิ่งทำให้ผมร้อนหน้าไปหมด อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก ภาพเมื่อคืนผุดขึ้นมาอีกแล้ว
ผมรีบเช็ดตัวแล้วออกจากห้องน้ำ ทนดูตัวเองไม่ได้ T_T

“บ้าไปแล้ว แกมันบ้าไปแล้วไอ้เคย์”
ผมสลัดความคิดบ้าๆนั้นทิ้งไป แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ดีนะที่วันนี้ซันไม่กลับบ้าน ไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ หวังว่าผมจะอยู่รอดไปตลอดนะ วันนี้ไม่ไหวแล้ว…………………zzzzZZ

“เอ๊ะ” ทำไมเอวมันหนักๆอ่ะ
“เฮ้ย!! นี่คุณ” ซันมากอดผมตอนไหนเนี่ย
“อืมมมม” อย่ามาเนียน
“นี่คุณปล่อยนะ!!!”
“อย่าดิ้นน่า”
“ก็ปล่อยผมสิ”

“ไม่ ฉันติดกอดหมอนข้าง”
“แต่ผมไม่ใช่หมอนข้าง ทำไมคุณไม่เอาหมอนข้างของคุณมากอด”
“ก็ตัวนายนุ่มกว่าหมอนข้างอีก กอดนายดีกว่า” ซันกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก
“ อ๊ากกกกกกก ปล่อยยยยยยยย” แขนหรอว่าเหล็กเนี่ย ทำไมมันแข็งอย่างนี้
“นี่!! ถ้านายยังไม่หยุดดิ้น ฉันจะไม่ทำแค่กอดนะ” อัมพาตรับประทานเลยครับ

“ฮึ ฮึ น่ารัก” จุ๊บ โดนจูบหน้าผากO////O
“นี่คุณ อุ๊บ *x* ”

ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ก็โดนกดจูบลงมาซะแล้ว เป็นจูบที่เบาบางอ่อนโยน ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า มันหวานเหมือนกับว่ากำลังนอนอยู่บนกองสายไหมที่แสนหวาน ซันถอนจูบออกช้าๆ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ทำได้แค่ซุกหน้าเข้าไปกับแผงอกแกร่ง เพื่อหลบสายตาของซัน กลัวว่าเค้าจะเห็นหน้าของผมตอนนี้ เค้าจะรู้ไหมนะว่าหัวใจของผมเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมาเต้นข้างนอก

“เอ๊ะ O///O” ไม่ใช่แค่ผม ตอนนี้ผมได้ยินเสียงหัวใจของซันชัดเจน มันเต้นแรงไม่ต่างจากผม หน้าผมร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ความอุ่นนี้ ไม่เคยได้รับจากผ้าห่มมาก่อน อบอุ่นและปลอดภัย………………………..

X