Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

   

ตระกูล ศศิชา   คือตระกลูที่สืบสายเลือดจากดวงจันทร์ เมื่อ 300 ปีก่อน

 

 

 

เคยเกิดโคกนาฏกรรมความรักขึ้น ชายผู้เป็นต้นตระกูลศศิชา   ได้มีความรัก กับ เจ้าหญิงราเชีย ผู้เลอโฉม   เจ้าหญิงราเชีย ผู้มีความรักมั่นคงเทิดทูความรักยิ่งชีวิต

 

 

 

แต่แล้ว ศศิชา ก็หักหลังนาง   ได้ปันใจให้กับหญิงสาวคนหนึ่ง นามว่าไรรีส

 

จนในที่สุด หัวใจของศศิชา ก็มีเพียง ไอรีส คนเดียวที่ได้ครอบครอง

 

เจ้าหญิงราเชีย แม้มอบความรักให้กับ ศศิชาหมดหัวใจ แต่ก็ไม่อาจได้ไขว่คว้าหัวใจของศศิชามาได้   ความรักที่นางมีนั่นมากมายนัก มากจนไม่อาจให้อภัย กับการถูกทรยศ หักหลังจากคนที่ตนรักได้!!!

 

 

 

ในคืนที่แสงจันทร์ส่องแสงทอประกาย………ไปทั่วผืนฟ้า

 

 

 

“ ทำไม ศศิชา ทำไมถึงไม่เป็นข้า”  

 

“ คนที่เจ้ารักคือข้า ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเจ้าถึงทำลายความรักของเรา” น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลอาบแก้มนวล ของเจ้าหญิงราเชีย

 

“ราเชีย………ข้าขอโทษ …...”  

 

“ข้าทำอะไรผิด……”

 

“เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด …….. เพียงแต่ข้า ไม่ได้รักเจ้าอีกแล้ว”

 

“ ไม่จริง…เจ้ารักข้า เป็นเพราะ ไอรีส เจ้าเลือกมัน แทนที่จะเป็นข้า”

 

“ข้าขอโทษ….”

 

ความเจ็บปวดของเจ้าหญิงราเชีย เพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ ดวงใจของนางได้แตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยคำพูดของชายอันเป็นที่รัก ที่กรีดลงกลางใจของนาง

 

“ ฮึก ฮึก   เจ้ารักมันมากสินะ” แม้จะเป็นคำถามที่รู้อยู่แก่ใจ ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร ก็ยังต้องการจะได้ยิน

 

“ ใช่ ข้ารักไอรีส…… รักมาก”

 

 

 

 

 

“งั้นข้าจะถามเจ้า ว่าระหว่างชีวิตของเจ้า และชีวิตของมัน เจ้าจะเลือกอะไร” เจ้าหญิงราเชียกล่าวขึ้น พร้อมกับไปลากตัว ไอรีสที่ ถูกมัดไว้ออกมา

 

“ตอบมาสิ ศศิชา ว่าเจ้าจะเลือกอย่างไหน” เจ้าหญิงราเชีย พูดพร้อมกับเอากริชเงิน กรีดที่คอของ ไอรีส จนมีเลือดซึมออกมา

 

ไอรีสไม่ได้พูดอะไร   ได้เพียงแต่ร้องให้และมองหน้า ของศศิชาเท่านั้น

 

 

 

“ ข้าขอเลือกชีวิตของไอรีส ปล่อยนางไป” ศศิชา พูดขึ้นพร้อมกันเดินเข้าไปใกล้อย่างใจเย็น

 

“ เจ้ารักมันมาก   ถึงขนาดยอมตายแทนมันเลยหรอ”

 

 

 

“ใช่……” ศศิชาตอบ พร้อมกับคุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าหญิงราเชียราวกับยอมศิโรราบ

 

นั่นยิ่งทำให้เจ้าหญิงราเชีย เจ็บปวด ที่เห็นคนที่ตนรักยอมตายเพื่อผู้หญิงคนอื่น

 

 

 

“ งั้น ข้าจะถามเจ้า ไอรีส เจ้าจะเลือกอะไร ระหว่างชีวิตของเจ้ากับศศิชา”

 

“ เจ้าหญิงราเชีย……   ได้โปรด ฆ่าข้าเถอะ”   ไอรีสตอบอย่างไม่ลังเล

 

“ ฮึฮึ   ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ดี ในเมื่อพวกเจ้าทั้งคู่ต่างก็ยอมตาย งั้นก็จงตายซะ”

 

เจ้าหญิง ราเชียพูดขึ้นพร้อมกับ เงื้อมือที่ถือกริชแทงมาที่ไอรีส

 

“ อย่า…..” ศศิชาเข้ามาขว้างไว้ได้ทัน จึงโดนกริชแทงเข้าที่หัวไหล่อย่างจัง

 

ด้วยความตกใจ   เจ้าหญิงราเชียจึงดึงกริช ออกทันที ทำให้เลือดไหลออกมาจากแผลเป็นจำนวนมาก แสงจันทร์สาดสะท้อนเลือดสีแดงฉาน นองเต็มพื้น

 

 

 

“ทำไม   ทำไม………. ศศิชา ทำไมถึงเป็นข้าไม่ได้” น้ำตาที่นองเต็มหน้า ของเจ้าหญิงราเชีย   บอกให้รู้ถึงความเจ็บปวดที่มากมายนัก

 

“ เพราะ…..ข้าไม่ได้รักท่าน ราเชีย   ข้ารัก ไอรีส” ศศิชาพูดพร้อมกับหันมาโอบกอดไอรีสอย่างหวงแห

 

  

 

ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้น   ทำให้คนที่ได้เห็นหัวใจแตกสลาย ถึงแม้ว่าจะพยายามแย่งชิงมาเพียงใด ก็ไม่อาจได้รักมาครอบครอง………….

 

 

 

 

 

 

 

“ ศศิชา….... ข้าพ่ายแพ้กับความรักของเจ้า”

 

“แต่ข้าไม่อาจให้อภัยเจ้าได้…..” เจ้าหญิงราเชียกล่าวทั้งน้ำตา แล้วเงยหน้ามองดวงจันทร์ ที่สาดแสงไปทั่วผืนฟ้า กล่าวคำสาปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริ้น      

 

 

 

“ ผู้ที่เกิดในตระกูลที่ถูกคำสาปแห่งแสงจันทร์   เมื่อถูกคนที่รักหักหลัง จะต้องทนทุกข์ทรมาร อย่างแสนสาหัส   ด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกกริชนับพันเล่มทิ่มแทงลงกลางใจ ทรมารอย่างช้าๆและโดดเดี่ยว จนสิ้นลมหายใจ

 

คำสาปนี้จะไม่มีวันลบล้างได้ และจะคงอยู่ชั่วนิรันดิ์……………

 

 

 

แต่หากวันใดที่มีคนยอมเอาหัวใจมาแลกกับชีวิต โดยปักกริชเงินลงกลางหัวใจคนรักของตน คำสาปนี้ จะสูญสิ้นไป”

 

 

 

แล้วเจ้าหญิงราเชีย ก็เอากริชเงินแทงตรงหัวใจของนาง ………… ดังว่าชีวิตของนางเป็นเครื่องสังเวยให้แก่คำสาปนี้

 

 

 

……………………………………………………………………

 

 

 

 

 

ปัจจุบัน   ตระกูล ศศิชา

 

 

 

“คุณหนู เคย์ค่ะ ลงมาทานข้าวได้แล้วนะคะ” หญิงสาวร่างท้วม   เคาะประตูเรียก ผู้เป็นนายที่อายุน้อยกว่าให้ลงมากินข้าว หลังจากที่มองนาฬิกา เห็นว่ามันสายแล้ว

 

“คร้าบ คร้าบ จะเสร็จแล้ว คร้าบบบบ” เสียงหวานใสแว่วมาจากอีกฝั่งของประตู

 

“เร็วๆนะคะคุณหนู มันสายแล้ว”

 

“มาแล้วคร้าบบบบ”

 

พอลงมาถึง หนุ่มน้อยหน้าหวานในชุดนักศึกษา ก็มานั่งลงที่โต๊ะอาหารพร้อมกับอาหารที่จัดเตรียมบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

 

“ งั้น   ป้าไปเก็บครัวก่อนนะคะ   ทานเยอะๆนะคะคุณหนู”

 

“ครับผม”

 

 

 

เอาละครับ ได้ออกมาซักที รอนานมากกว่าจะถึงคิวผม   (แหม มันก็ต้องมีเกริ่นนำหน่อยสิยะ รอแค่นี้ทำเป็นบ่น) นานเกินไปนะ   เอาเป็นว่าในที่สุดผมก็ได้ออกมาแหละ ผมชื่อ ศศิน ศศิชา ครับ ชื่อค่อนข้างเรียกน้ำลายได้เยอะเลยทีเดียว ลองออกเสียงดูสิครับ ฮ่าฮ่าฮา ชื่อเล่น   เคย์  เอาเป็นว่าวันนี้ผมสายแล้ว ไปเรียนก่อนนะครับ

 

 

 

 

 

 

 

…………………………………………………………

 

ติดตามตอนต่อไปกันได้นะจ๊ะ   ช่วยเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าาาาาาาาาา