ฉันรักแกว่ะ.... ยัยยุ่น
เขียนโดย 
เพราะเรารักเธอ
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.10 น.
แก้ไขเมื่อ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 13.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ความหอมหวานของ...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“พี่แซนค่ะ เราชอบพี่แซนมากๆเลย มาคบกับเราได้ไหม”
“เอ๊ะ?!”
ระหว่างที่ฉันกำลังพักระหว่างซ้อมในช่วงวันหยุดจู่ๆมีรุ่นน้องที่เป็นนักกีฬาเหมือนกันมาเรียกให้ไปคุยเรื่องการแข่งฉันเลยไม่ได้เอะใจอะไร แต่พอมาเจอแบบนี้.... ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่เคยโดนสารภาพรักมาก่อนฉันอยากปฏิเสธจังเพราะฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่สิ! ฉันต้องบอกไปตรงๆถ้าไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าฉันทำให้ความหวังน้องคนนี้
“อ.... เอ่อ.... พี่ขอโทษนะ คือ.... พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้ว”
“ม.... ไม่เป็นไรคะ.... ร.... เราก็คาดว่า.... อ.... จะเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ขอบคุณที่ช่วยรับฟังแล้วก็อย่ารังเกียจเราเลยนะ” ฉันได้ยินเสียงน้องคนนี้พูดขึ้นมาพร้อมด้วยเสียงที่สั่นคลอน ฉันเข้าใจว่ามันเจ็บแค่ไหนแต่ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้วจริงๆ
“อื้ม พี่ไม่รังเกียจน้องหร่อกคะ”
“งั้นก็ขอให้พี่รักกับคนที่พี่ชอบนานๆนะคะ เราไปแล้วคะ”
พอน้องคนนั้นพูดจบก็รีบเดินออกไปจากบริเวณนั้นพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นที่กลั้นไว้ไม่อยู่ ฉันเดินมานั่งที่เดิมอีกครั้งเพื่อที่จะพักให้หายเหนื่อยซักนิดแล้วค่อยกลับห้องพัก
‘แล้วถ้าเกิดว่าเป็นฉันที่ไปสารภาพรักกับมิจจิโกะละ?’
มันอากกจะแปลกสำหรับมิจจิโกะก็ได้ แต่ถ้าเกิดว่าฉันไปบอกรักเธอเข้าฉันจะโดนเกลียดไหมนะ ฉันกลัวการจากลาและการโดนเกลียดจากคนที่ฉันรัก ฉันขอเก็บความรักนี้ไว้ไม่ให้มิจจิจังรู้ดีกว่า
แกร๊ก~!
“กลับมาแล้วค่า”
“……” เมื่อฉันไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากมิจจิจังฉันเลยเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะเอากระเป๋าไปเก็บแต่ฉันเห็นมิจจิจังนั่งหลับคาการบ้านที่กองกันอยู่บนโต๊ะ
“ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ละเดี๋ยวก็เป็นหวัดหร่อก” ฉันค่อยๆเอาผ้าห่มมาห่มให้เบาๆ
“งืมม แซนจังเหรอ~”
“ข... ขอโทษเราทำให้ตื่นหรือปล่าว”
“งื้อออ มาจูบลงโทษเดี๋ยวนี้เลย”
“หือ?! อ... อื้ม!” จู่ๆมิจจิก็ก็เอามือมาล็อกคอฉันไว้แล้วประกบปากจูบพร้อมค่อยๆดุนดันลิ้นเข้ามาข้างในปากทำให้ฉันไร้เรี่ยวแรงไปหมด
“ฟุ๊ฮ๊า~ ได้รับจูบที่แสนหวานของแซนจังมาล้าวววว~” พอมิจจิจังพูดจบก็ฟุบหน้าลงกับไหล่ฉันแล้วหลับต่อโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไร แต่มันทำให้ฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
‘ปากเรียวสีชมพูนุ่มนิ่มนั่น ได้รุกเข้ามาประกบปากฉันแถมยังดันลิ้นเข้ามาสอดหาความหวานด้านในปากอย่างไม่เกรงกลัวแบบนั้น... อ๊ายยยย น่าอายเป็นบ้า’ ฉันจับให้มิจจิจังฟุบหน้าลงไปหลับที่กองการบ้านอีกครั้งแล้วนิ่งห่ออยู่ข้างๆโต๊ะด้วยความเขินที่ได้รับ
‘แต่ก็.... รู้สึกดีจังแห่ะ.... ป... ไปอาบน้ำดีกว่าแห่ะเรา’ พอนึกได้อย่างนั้นฉันก็เดินไปอาบน้ำให้หัวเย็นลงและฉันก็เริ่มเหนียวตัวแล้วด้วย
แกร๊ก!
“เฮ้อ... สบายตัวจังเล-......”
พอฉันออกจากห้องน้ำมาก็มาเจอฉากเซอร์วิสแบบในการ์ตูนของญี่ปุ่นเป๊ะ เพราะภาพที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าคือ มิจจิจังกำลังถอดเสื้อผ้าซึ่งเหลือแพนตี้สีขาวตัวน้อยแค่ตัวเดียวทำให้ฉันต้องรีบหันหลังแล้วค่อยพูด
“ข... ข.... ขอโทษ”
“จะขอโทษเราทำไมอะ แล้วนี่กลับมาตอนไหนเราไม่รู้เรื่องเลย”
“เรากลับมาไม่นานเองแหละเราเห็นมิจจิจังกำลังหลับอยู่เลยไม่อยากกวน ร.... เราเลยมาอาบน้ำเพราะพึ่งซ้อมเสร็จหน่ะ” ฉันพยายามมองไปด้านหลังแต่ก็ต้องหันหน้ากลับมาอีกครั้งเพราะมิจจิจังยังไม่ได้หาอะไรมาคลุมร่างกายเลย!
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”
“ง... งั้นหาอะไรมาปิดไว้หน่อยสิ”
“อายเหรอ?”
“อ.... อืม”
“อิอิ น่ารักจังเลยน๊า” มิจจิจังเดินมาจิ้มแก้มฉันแล้วค่อยเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวฉันเลยเดินออกมาจากบริเวณนั้นแล้วค่อยไปนั่งเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะกระจก
‘ให้ตายสิ ถ้าฉันอดใจไม่ไหวกระโจนไปปล้ำเธอจะทำยังไงกัน! ฮึ้ยยยย’ ฉันนั่งฟึดฟัดอยู่คนเดียวซักพักแล้วค่อยปล่อยอารมณ์ให้เป็นเหมือนเดิม
แกร๊ก~!
“ฮ๊าา สบายตัวจังเลย”
“มิจจิจัง”
“หืม? ว่าไงคะ?”
“ทำไมชอบแกล้งเราหล่ะ”
“ก็.... เวลาที่แซนอายน่ารักจะตาย” เมื่อฉันได้ยินมิจจิจังพูดอย่างนั้นฉันยิ่งหมั่นใส้เข้าไปใหญ่ฉันเลยลุกไปหาเธอแล้วจับแก้มพร้อมยู้ยี้ๆให้หนำใจ
“ย๊าาา~ แจ้มจาหยุดแย้วว(แก้มจะหลุดแล้วว)” เมื่อฉันยู้ยี้แก้วมิจจิจังจนหนำใจแล้วค่อยปล่อยให้เธอลูบแก้มตัวเองปอยๆ
“ทำไมจู่ๆถึงมาเล่นแก้มเราอย่างนี้ละ -3-* ”
“หมั่นใส้”
“แค่นั้น?”
“ใช่!”
“งั้นเราคงต้องจัดการให้รู้ไปเลยสินะว่าใครเหนือกว่ากัน”
“เอ๋?!” พอมิจจังหูดจบก็เริ่มวิ่งไล่จี้เอวฉันสุดท้ายฉันก็โดนมิจจิจังจับได้ตอนขึ้นไปหลบบนเตียง
“ฮ่าๆๆ!!!! ม.... ฮ่าๆๆๆ!!!! ด... เดี๋ยววว ฮ่าๆๆๆ!!! ย... ยอม!! ยอมแล้วววว~”
ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ขัดขืนหน่ะเหรอ ก็ฉันโดนมิจจิจังคร่อมเอวไว้อยู่นะสิมือฉันก็ไม่มีแรงเพราะเธอจี้เอวจนฉันมัวแต่ขำ
“เป็นไงรู้รึยังว่าใครเหนือกว่ากัน หึหึหึ” มิจจิจังพูดอย่างผู้มีชัย
“งื้อ~ รู้แล้วคะ ปล่อยเค้าก่อนนะเค้ากลัวแล้ว”
ฉันทำเสียงอ่อยขอร้องให้ปล่อยเพราะรู้ว่าถ้าขืนไปหือกับเธอมากกว่านี้คงได้หัวเราะตายแน่ แต่พอฉันพูดจบมิจจิจังก็ก้มหน้าแล้วลุกออกไปที่โต๊ะทำงาน
“ก.... การบ้านของแซนเสร็จหรือยังอะ”
“เฮ้ยย ลืมเลย TT”
“มาทำสิเราทำเสร็จบางข้อแล้ว”
“ไว้วันพรุ้งนี้ได้ไหม เราเริ่มง่วงแล้วอ่า”
“งั้นแซนนอนก่อนก็ได้เราจะทำอีกซักพัก”
“โอเค~ ราตรีสวัสดิ์คะ มิจจิจัง”
“ราตรีสวัสดิ์คะ แซนจัง”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
