The king of Night รักร้ายราชันแห่งแวมไพร์

  ฉันรีบกลับบ้านจนพ่อบ้านทำหน้าสงสัยว่าฉันเป็นอะไร....แต่แปลกพ่อบ้านอยู่กับฉันมาตั้งแต่เด็กๆกับดูไม่แก่ลงเลยสะนิด แถมยังหล่อสุดๆ-...- เห้อออออ! แต่เรื่องวันนี้ทำให้ฉันระแวงฮิบารุจริงๆ"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ฉันมองจิม ชื่อของพ่อบ้าน ฉันส่ายหัวว่าไม่มีอะไร พอถึงบ้านฉันรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของพี่ชายฉันทันที"พี่ค่ะ-0- อ....เอ่อ!" พี่ชายกำลังจูบกำผู้หญิงน่าตาดี ส่วนผู้หญิงตกใจแล้ววิ่งออกไปจากห้อง"-_- มองอะไร" เค้าเดินมาฉัน"มีเรื่องแปลกๆ"พี่ชายเริ่มทำหน้าสงสัย "แปลกยังไงบอกมา" ฉันเอามือไปทาบที่หน้าอกเบาๆไม่เจ็บแล้ว แต่ทำไมพอเห็นสายตาสีน้ำเงินนั้น มันทำให้ฉันเจ็บหัวใจขึ้นมา"วันนี้ มีนักเรียนใหม่มา พอฉันสบตากับเค้าอยู่ดีๆหัวใจก็เจ็บเหมือนจะหลุดออกมาเลยล่ะ" พี่ชายฉันชงักแล้วมองหน้าฉันแบบห่วงใย เค้าถอนหายใจแล้วดึงฉันให้เข้าไปในห้องทำงาน"มีอะไรหรอ?" ฉันถามเค้า ไม่ค่อยสบายใจเลย"ถึงเวลาต้องบอกแล้วหรอ ไว้หรือเปล่านาซามิ" เค้าทำสีหน้าจริงจังกว่าปกติ"บอกมาก่อนสิ อธิบายให้ฉันที" ฉันทำหน้าอ่อนวอนเค้า พี่ชายลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน"คือพ่อเราเป็นแวมไพร์ ส่วนแม่ของเราเป็นมนุษย์ ส่วนพี่เป็นแวมไพร์เต็มตัว ส่วนนาซามิเป็นมนุษย์และแวมไพร์ ส่วนสร้อยนั้นปกปิดกลิ่นแวมไพร์ไว้เหลือเพียงแค่กลิ่นมนุษย์" ฉันนิ่งอึ้งกับคำพูดเค้า"แสดงว่าฉันมีสิทธิ์จะเป็นแวมไพร์งั้นหรอ" พี่ชายพยักหน้า"แต่ถ้าสร้อยนั้นหลุดออกจากคอ พลังที่อยู่ภายในใจจะออกมา ซึ่งพลังนั้นมาจากร่างแวมไพร์ ถ้าควบคลุมมันไม่ได้เธออาจจะเผลอไปทำร้ายใครก็ได้ ถ้านาซามิดื่มเลือดคนบ่อยเท่าไหร่พลังก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น แต่ถ้าเธอสามารถคลบคลุมได้ เธอก็เท่ากับพี่พลังที่สูงกว่าแถมพลังนั้นมาจากเชื้อของพ่อที่เป็นรายาแวมไพร์"แต่..??ทำไมคุณพ่อไม่สู้กับมันล่ะ ทั้งๆที่มีพลังแล้วพี่ไม่มีพลังแบบนี้หรอ" "อื้อ ฉันไม่มีพลังแบบเธอจะมีคนในตะกูลมีได้แค่คนเดียวที่จะสืบทอด ที่พ่อไม่สู้เพราะเค้าไม่อยากให้เราตกอยู่ในอันตราย หัวใจของพ่อและแม่เราคงทำไปเป็นยาให้พวกมั้นแล้วล่ะ" ฉันเงียบเพราะตกใจ
"แสดงว่าฉันเป็นทั้งมนุษย์และแวมไพร์น่ะสิ" พี่ชายเดินมาแล้วจับจี้สร้อยฉัน
"อื้อ เวลาจะทำให้เธอมากขึ้นเอง นาซามิ" พี่ชายฉันโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบา.... จูบ!
ทำไมถึงจูบเราล่ะ ไม่เอาหน้า....พี่ชายแค่แสดงความรักที่มีต่อน้องสาวทำนั้น
"ที่พี่จูบ....เพราะแค่แสดงความเป็นพี่ชายเฉยๆอย่าไปคิดมาก ตามธรรมเนียมแวมไพร์น่ะ^^" เค้ายิ้มบาง
"อ่าาา ฉันกลับห้องแล้วน่ะค้ะ" ฉันรีบวิ่งกลับห้องแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง ทำไมกันน่ะ? ตกใจจนบอกไม่ถูก
เลยแหะ? และที่เจ็บหัวใจนั้นล่ะ เวลาทำนั่นหรอฉันไม่อยากเป็นคนครึ่งแวมไพร์หรอน่ะ ถ้าเกิดฉัน 
ควบคุมพลังที่ตัวเองไม่ได้ล่ะหรืออาจเป็นสร้อยนี้บังคับไม่ให้เราใช้พลังเลยเจ็บหัวใจยังงั้นหรอ
"เรืองอะไรกันน่ะ?" ฉันค่อยๆหลับตาลงแล้วหลับไปในที่สุด
 
      เช้ารุ่งขั้นที่สดใส
"สายแล้วๆทำไมจิมไม่ปลุกฉันเล่าาาาา~!"ฉันวิ่งลงมาพร้อมกับคาบขนมปังชิ้นหนึ่งแล้วขึ้นไปบนรถ
"ผมปลุกแล้วแต่คุณหนูไม่ยอมตืน-_-" ทำไมถึงเจอแต่คนทำหน้าตายใส่จังน่ะ! สักพักมาถึงโรงเรียนฉัน
รีบกระโดดลงจากรถวิ่งไปที่อาคารเรียนทันที
"นาซามิ มาสาย!!" กรี๊ดดดดด อาจารย์เจแปนสุดโหด ต้องท้องคาถาอะไรเนี่ยยยย><
"อ..เอ่อ?=_= เมือคืนหนูไปงานเลี้ยงสัมพันธ์กับพี่ชายน่ะค้าาา^^" พี่ชายฉันมีหุ้นโรงเรียนนี้ครึ่งนึง
"งั้นหรอ เข้ามาสิ" ฉันรีบเดินไปนั่งที่ แต่ฉันดันหันไปสบตากับฮิบารุเข้าสิ! -0- สายตาคู่นั้นมันชวนทำ
ให้ฉันหลงใหลมันตลอด ทั้งๆก่อนหน้านี้กลัวเค้าแท้ๆ
"ไง กลัวฉันอยู่หรอ?" เค้ายิ้มบางๆ
"เปล่า" ฉันตอบสั้นไม่พูดอะไร จนคาบวิชาอังกฤษหมดลงแต่คาบต่อไปว่างเพราะอาจารย์ไม่อยู่
"นี้^^เซนจิไม่มาหรอ" ฉันกันไปถามมิสุหัวหน้าห้อง
"จ้า^^ เห็นบอกมีธุระน่ะ" ฉันยิ้มแล้วกับมาทำงานตัวเองต่อ
"ขอกัดคอเธอได้ม่ะ?" อยู่ดีๆเค้าก็มาดระซิบข้างหูฉัน ลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอฉันมันทำให้ฉันรู้สึกแปลก
"-0- นายยย! ถอยไปเลยน่ะ" ผู้คนในห้องเริ่มกันมาสนใจเราสองคนเพราะตอนนี้ฉันไปอยู่กับพื้นส่วนเค้า
ก็ค่อมตัวฉันเอาไว้อยู่! กรี๊ดดดด นี้มันก้องเรียนน่ะจะมาทำอะไรไม่ได้น่ะ
"กรี๊ดดดด! ท่านฮิบารุจะทำอะไรหรอค้าาาา" เค้าไม่สนใจคำพูดของใคร ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่แรง
ของเค้ามีมากกว่า ทำหน้ากระหายเลือดแบบนั้น....น่ากลัว! สายตาหน้ากลัวแบบนั้นเหมือนตอนที่สิบสอง
ปีก่อน คนที่โหดร้ายที่ทำลายครอบครัวฉัน! 
"อะ...โอ้ย!" เค้าทำหน้าตกใจเล็กน้อย เจ็บหัวใจอีกแล้ว!
"เธอ...เป็นอะไรหรือเปล่า" เค้าลุกออกจากตัวฉัน 
พรืดด!~ เสียงที่สร้อยขาด!! 
   ไม่น่ะ ถ้าสร้อยขาดล่ะก็.....อยู่ดีบรรยากาศรอบข้างก็กลายเป็นสีแดงหมด ตอนนี้เหมือนฉันกำลังเสียง
ความเป็นตัวฉันเลย ฮิบารุทำหน้าตกใจเค้าเปลี่ยนร่างเป็นแวมไพร์ทันที
"เธอ?เป็นแวมไพร์" และแล้วร่างแวมไพร์ของฉันก็ตื่นขึ้นมา!
"ง้าววว~ เป็นร่างแวมไพร์มันเป็นแบบนี้เองหรอ" ฉันกระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจ ทำเอาคนตรงหน้าชงักไป
"ครึ่งคนครึ่งมนุษย์งั้นหรอ เป็นไปไม่ได้ พลังนั้น!" ฉันค่อยๆก้าวเดินไปช้าๆไปหาเค้าก่อนจะเอามือไปบีบ
คอเค้าอย่างสะใจบอกไม่ถูก! ต้องฆ่ามัน!!
"ครั้งแรกสิน่ะที่เธอได้ใช้ร่างแวมไพร์!" เค้าแกะมิฉันออกโดยง่ายดายแล้วผลักฉันไปชนกับกำแพง
ทำให้ฉันทรุดนั่งลงไปนั่งกับพื้น
"หึ! เธอคงไม่เคยดื่มเลิดสิน่ะ ร่างกายถึงอ่อนแอแบบนั้น" ฉันพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่กับไม่เป็นผล
"อ...อ้าห์" ไม่ทันตั้งตัว ฮิบารุก็เข้ามากอดฉันไว้ ความอบอุ่นนี้มัน? ทำให้ใจฉันเย็นขึ้น เค้าค่อยเอาหน้ามา
ซุกแถวลำคอ ก่อนจะฝังเคี้ยวของเค้าลงไปโดยไม่ลังเล
"อ..อ้าห์!" ฉันกำเสื้อเค้าแน่น ได้ยินเสียงแค่เค้าดูดเลือดจากคอฉัน
"เลือดเธอมันสุดยอดจริงๆน่ะ นาซามิ" ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆเค้าค่อยๆเอามือลูบไล้ใบหน้าอย่างแผ่วเบา ก่อน
ริมฝีปากของเค้าที่เปอะเลือดของฉันมาประกบจูบอย่างแผ่วเบา 
  หวาน หวาน เหลือเกิน จูบของเค้า!!
"หลับไปสักพักน่ะ นาซามิจัง" และแล้วภาพตรงหน้าก็ดับวูบลงไป ถึงจะหลับไปแต่ยังรู้สึกตัวว่าเค้ายัง
คงจูบต่อ  จูบที่เร่าร้อนจนฉันสัมผัสได้ มันดีจริงๆเลยน่ะ