The king of Night รักร้ายราชันแห่งแวมไพร์

      "เฮื้อกก! เห้อออออออ " ฉันสะดุ้งจากความฝันที่แสนโหดร้าย ก่อนจะกุมขมับตัวเองเบาๆแล้วจับสร้อย
รูปค้างคาวขึ้นมาดู มองดูสร้อยเส้นนี้ทีไรก็นึกแต่เรืองนั้นตลอด  ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวเพือไปโรงเรียน
"พี่ค่ะ ไปก่อนน่ะค่าาาาา~" ฉันหันไปทักทายกับพี่ชายสุดหล่อของฉัน ผมสีดำมิด ตาคมกริบ นัยตาสีแดง
ผิวขาวเนียน แถมต้องสานธุรกิขของคุณพ่อตั้งแต่อายุ15ปี ตอนนี้เค้าอายุยีสิบไปแล้วไม่เห็นสาวๆสะคน
 
"อื้ม รีบกลับบ้านล่ะ" พี่ชายฉันกลายเป็นคนที่นิสัยเงียบและไม่ร่าเริง ฉันเองก็ได้แต่ทำใจยอมรับมัน
สร้อยนี้ทำไมถึงถอดออกไม่ได้น่ะ ถามแล้วก็ไม่ยอมบอกสะที
 
 ณ โรงเรียน อิซะคุ
" hi~ นาซามิจังงงงง" ฉันยิ้มหวานให้กับเพือนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น
" อรุณสวัสดิ์ เซนจิ ^^" เซนจิ เป็นเพือนผู้ชาย มีอะไรเซนจิดูและได้ทุกอย่าง แต่สาวๆก็เยอะไม่ใช่ย่อย
เพราะเค้าเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนนี้เลยล่ะ
"อ้าวๆเด็กๆวันนี้มีนักเรียนใหม่มา เข้ามาสิจ๊ะ><" ทำไมคุณครูต้องทำหน้าแดงด้วยล่ะ
   ชายร่างสูง ดูสง่าราวกับเจ้าชาย ผมสีเงินดูโดดเด่น ผิวขาวเนียนราวกับสำลี นัยตาสีน้ำเงินทะเล ดูเยือก
เย็นราวกับมหาสมุทร หน้าตาหล่อเหล่า เหมือนกับเทพบุตรเลยแหะ!
"อ...โอ้ยย!" ฉันกุมที่หัวใจตัวเอง เซนจิหันมามองอย่างเป็นห่วง
"เป็นไรนาซามิ!" เซนจิถามอย่างร้อนรน อยู่ดีๆทำไมถึงเจ็บหัวใจขึ้นมาน่ะ! ร่างกายชาไปหมด
"ครับ ผม ฮิบารุ โชตะ" เค้าพูดเสียงเรียบ แต่กับทำให้ฉันเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ทำไม?ฉันถึง
เจ็บหัวแปลบขึ้นมาอย่างนี้ ผู้ชายคนนั้นมองมาที่ฉัน! สายตาที่เยือกเย็นนั้น ทำให้ฉันทรมาณจัง
"เฮ้ๆ หน้าเธอซีดมากเลยน่ะ นาซามิ" 
"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ" ฉันรีบเดินออกไปข้างนอกเพื่ออกไปสูดอากาศหายใจ จริงๆฉันไม่เคยเป็น
แบบนี้เลยแหะ เหมือนข้างในร้อนเหมือนไฟกำลังปะทุเลย ร่างกายฉันทำไมถึงร้อนจังน่ะ จริงๆพี่ชาย
ฉันเคยบอกอย่าพยายามใจร้อน ถ้าโมโห ให้หนีออกไปจากตรงนั้น เพราะ....ฉันมีอะไรบางอย่างอยู่ในตัว
ของฉัน เค้าบอกฉันแค่นี้....ทำไมไม่บอกให้หมดไปเลย ค้างคาใจชะมัด
"เธอ...." ฉันสดุ้งเมื่อหายหน้าไปเจอหน้า..... ฮิบารุ ทำไม! ฉันถึงกลัวเค้าจังน่ะ สีหน้าที่เรียบเฉย เค้า
ค่อยๆเขยิบหน้ามาใกล้ๆฉัน ล้วกระตุกยิ้มบางๆ
"ถ...ถอยไป!" ฉันผลักเค้าออกไป ฮิบารุยังคงทำสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทำไมฉันถึงกลัวเค้าจัง
"หึ! กลัวฉันงั้นหรอ สาวน้อย"  เค้าค่อยๆเดินเข้ามาทีละก้าว ฉันค่อยๆถอยหลังไปเรือยๆจนติดกำแพง
"น..นาย! " เค้าเอามือยันกำแพงไว้ไม่มห้ฉันหนีไปไหน ก่อนจะเอาหน้ามาซุกคอฉันแถมยังเอาลิ้นมาเลียที่
คอของฉันอย่างแผ่วเบา!
"จ...จะทำอะไรน่ะ! " ฉันพยายามผลักเค้าออกไปแต่รู้สึกจะไม่เป็นผลสะนิด ฉันจับที่ข้อมือเค้า แต่ทำให้
ฉันตกใจเพราะร่างกายเค้าเย็นเหมือนกับน้ำแข็ง ฉันค่อยๆเอามือไปแตะที่หัวใจเค้า! 
"หัวใจไม่เต้น??" เค้าเงยหน้ามามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะชอนใบหน้าฉันไปสบตากับเค้า
"กล้าดียังไงถึงเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน" สายตาที่แข็งกร้าวทำให้ฉันกลัวจนบอกไม่ถูก ทำไม!
ในหัวฉันมีแต่คำถามว่า ทำไม ทำไม อยู่ในหัว
"นาย...ตายแล้ว!" เค้ากระตุกยิ้มบางๆ
"เปล่า ฉันยังไม่ตาย แต่เลือดของเธอมันช่างหอมอวบอวลเหลือเกิน" เค้าทำสีหน้าที่กระหายสุดๆ เลือด!
"แวมไพร์!" ฉันทำสีหน้าตกใจ พี่ชายสั่งฉันอย่าเข้าใกล้แวมไพร์ เค้าเริ่มมาคลอเคลียที่ซอกคอฉันอีกรอบ
"รู้ด้วยหรอ เธอก็แค่มนุษย์ที่น่ารังเกียจที่เป็นปค่ภาชนะที่บรรจุเลือดไว้ให้ฉันได้ลิ้มรส!" ฉันดันหน้าเค้า
ออกไปก่อนจะจ้องตาเค้า ตอนนี้ในร่างกายฉันร้อนระอุสุดๆ
"เธอ...ใช่มนุษย์หรือเปล่า" ฉันยิ่มบางๆ
"อื้ม หัวใจเต้น อุณหภูมิร่างกายปกติ ไม่เหมือนนาย" เค้าบีบแขนฉันแรงๆทำให้ฉันร้องออกมา แรงเยอะ
ชะมัด แวมไพร์จริงๆหรอ!
"ขอลิ้มรสเลือดเธอหน่อยล่ะกัน!" ไม่ๆ!! จะให้เขี้ยวเค้ามากัดคอฉันได้! ฉันแต่หลับตารับชะตากรรม
แต่อยู่ดีๆร่างของเค้าก็ล้มไปกองที่พื้นแล้ว
"เซนจิ!" ฉันรีบไปหลบหลังเซนจิ เค้าหันมากอดฉันแล้วเดินไปหาฮิบารุ แล้วกระชากคอเสื้อฮิบารุขึ้นมา
แต่ทำไมสีหน้ายังเรียบเฉยปกติ
"หึ! แกก็ใช่เหมืนกันใช่ไหมล่ะ" ฮิบารุถามเซนจิอย่างเยือกเย็นแต่เซนจิกับหัวเราะออกมา
"แล้วแกล่ะ เป็นอะไร? " เซนจิถามด้วยน้ำเสียงที่ดุดันกว่าปกติ ไม่เคยเห็นเซนจิเป็นแบบนี้เลย สองคนนั้น
รู้อะไรงั้นหรอ ทำไม! วันนี้ฉันต้องกลับไปถามพี่ชายให้รู้เรือง! 
"อ...โอ้ย!" ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น เซนจิรีบมาประคองฉันเอาไว้ เจ็บหัวใจอีกแล้ว! 
"นาซามิ!" ภาพตรงหน้าค่อยๆดับไป ทำไม! ฉันรู้สึกเหนือยๆจังเลย ขอนอนหลับแบบนี้ไปสักพักล่ะกัน
 
 
 
 
 
 
       ขอแนะนำให้ไปอ่านบทนำด้วยน้าาาา เดี่ยวไม่เข้าใจกัน บทนำ บทนำ ไปอ่านด้วยน่ะจ้ะ จุ้บๆ