Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่สิบสอง
ความจริงอีกหนึ่งประการ
                “ จริงหรอแมกซ์ ?”  เชนพูดอย่างแทบไม่เชื่อหูของตัวเองอีกครั้ง  เมื่อไมค์กี้เล่าเรื่องความฝันให้ฟังหลังจากที่วางหูจากมิร่า
                “ ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกัน! ”
                “ แสดงว่าที่เจนได้ทุนไปเรียนต่อเพราะโกงเองหรอเนี่ย ?”  เชนสรุปอีกครั้ง
                “ เราก็ตัดสินไม่ได้หรอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่  หลักฐานมันก็ไม่มี   อีกอย่างเรื่องมันก็นานมาแล้ว  แต่ตอนนี้เราทำได้เพียงคือเราต้องไปช่วยมิร่าก่อน  ”
                เชนขับรถไปเรื่อยๆ  แล้วเห็นมีซอยหนึ่งซึ่งมีชื่อคอนโดของมิร่าอยู่หน้าซอยก็เลี้ยวเข้าไปทันที  “ ที่นี่แหละแมกซ์  คอนโดของมิร่า ”
                รถเลี้ยวเข้าไปในคอนโดอย่างเร่งรีบ   โดยคอนโดนั้นอยู่ตรงกลางคอนโดและมีอาคารอยู่ทางด้านซ้าย  ขวาและหน้าของที่จอดรถ   เชนไปจอดรถที่ด้านซ้ายของคอนโด
                “ โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ”
                เสียงดังสนั่นเมื่อมีบางอย่างหล่นลงมาจากฟ้า  แล้วกระแทกลงบนที่รถของเชนอย่างจัง  จนเจ้าตัวต้องรีบเปิดประตูรถออกไปดูทันที  และก็เห็นร่างของคนนอนคว่ำหน้าบนประโปรงรถของเขาที่บุบเบี้ยวจากการกระแทกของร่างปริศนา
                “ เฮ้ยคนนี่....คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า ? ”  เชนรีบตรงไปที่ร่างที่ไร้วิญญาณของร่างนั้นทันทีก่อนที่จะเรียกผู้เป็นเพื่อนที่กำลังนั่งตกใจอยู่บนรถ  “ แมกซ์มาช่วยกันหน่อย พาไปส่งโณงพยาบาลเร็ว  ”
                แมกซตั้งสติได้รีบลงมาดูร่างนั้นทันที  ทั้งสองช่วยกันพลิกตัวของหญิงสาวคนนั้นให้หันหน้ามา ผมที่คุ้นตาของทั้งสองแต่ก็เปียกโชกไปด้วยเลือดจึงทำให้มองเห็นสีผมไม่ชัดว่าเป็นผมทองของเพื่อนหัวนอกอย่างเขาเอง
                “ มิร่า!!!!!! ”
 
                แมกซ์และเชนนั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลที่ใกล้กับคอนโดมิร่ามากที่สุด  ในตอนนี้พวกเขาทำอะไรไม่ได้ทำได้แค่เพียงรอเวลาและรอคำตอบของหมออย่างเดียว              
                “ มันเกิดอะไรขึ้นเชน ? ”  เจนเดินเข้ามาถามอย่างหน้าตาตื่น 
                “ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน  รู้ตัวอีกทีมิร่าก็ตกลงมาจากระเบียงห้องแล้วลงมาที่รถของเราพอดี  ”  เชนตอบเสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
                “ แล้วทำไมอยู่ๆ  พวกนายถึงไปหามิร่า? ”  ตี๋เป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง
                “ คือว่าฉันฝันเห็นไมค์กี้กับมิร่าเขา..... ”  ยังไม่ทันที่แมกซ์จะตอบคำถามขบ  เขนก็เดินเข้ามาตบฉาดไปที่หน้าของแมกซ์ทันที
                “ นายเห็นไหมว่าเป็นเพราะนายคนเดียว  นายเห็นทุกอย่างแต่นายช่วยอะไร  เมื่อครั้งเอ็มก็ทีนึงแล้วที่นายช่วยไว้ไม่ทัน  แล้วยังมามิร่าอีก  นี่นายกะจะให้เพื่อนๆตายต่อหน้าต่อตานายให้หมดเลยหรือยังไง?!”  เจนแผดเสียงใส่แมกซ์แล้วทุบไปที่ตัวของแมกซ์อย่างเจ็บแค้น
                “ เจนใจเย็น! ”  เชนเห็นเหตุการณ์จึงทำได้แค่เข้าไปช่วยดึงตัวหญิงสาวออกมาจากตัวของแมกซ์  ไม่ใช่ว่าเขากลัวว่าแมกซ์จะเจ็บแต่กลัวว่าแมกซ์จะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
                “ เจน...เธอโมโหไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ  ตอนนี้เธอจะโทษแมกซ์แค่คนเดียวก็ไม่ได้ ”  ตี๋พูดกับหญิงสาวเพื่อเรียกสติเธอกลับคืนมา  เจนสติหลุดนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้อง  “ เจนอย่าลืมนะว่าเราทำอะไรไม่ดีไว้กับไมค์กี้บ้าง  จะว่าไปมันก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะแค้นเรา  ”
                เจนได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเก่า  สวมเข้ากอดตี๋อย่างไม่อายใครอีกต่อไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเหตุใดไมค์กี้ถึงตามล้างแค้นทุกคนเพราะที่จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นคนทำทุกอย่าง
                 แมกซ์เองก็ได้แต่นั่งลงข้างๆ  เขาไม่มีน้ำตาที่จะร้องออกมาแล้ว  จริงอยู่ที่เหตุการณ์ในนิมิตทุกอย่างเขาไม่เคยรู้และเรื่องที่ทำกับไมค์กี้มันก็สมควรได้รับการแก้แค้น  แต่เขาแค้นตัวเองมากกว่าที่ไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนได้เลย  และการที่เห็นเพื่อนตายไปต่อหน้าต่อตาโดยทำอะไรไม่ได้เลยเขาก็ไม่รู้จะรู้สึกผิดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
                เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงหมอก็เปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมา  เจนเห็นดังนั้นก็รีบตรงเข้าไปที่หมอคนนั้นทันที  “ หมอคะคนไข้เป็นอะไรไหมคะ ”  เจนฟูมฟายจนไม่เป็นคำพูด  เชนเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปถามหมอแทน
                “ คนที่โดนรถชนอาการเป็นไงบ้างครับ? ”
                “ หมอดีใจด้วยนะครับ คนไข้ปลอดภัยแล้วแต่อาการยังน่าเห็นห่วงอยู่เพราะกระดูกหักหลายท่อนเหมือนกัน  ตอนนี้หากไม่อัมพาทก็คงเป็นเจ้าหญิงนิทราครับ ”  แพทย์พูดอาการพลางทำสีหน้าเป็นห่วง  “ งั้นหมอขอตัวเข้าไปดูคนไข้ก่อนนะครับ ”
                หมอเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง  ทิ้งให้ทั้งสี่คนนั่งกุมขมับด้วยความเครียดที่เริ่มเข้ามาเกาะกุมในความคิดของทั้งสี่คน
                “ เราว่าเรารีบไปเชียงใหม่กันเลยดีกว่าไหม ?”  เชนเสนอความคิดขึ้นมา
                “ ดีเหมือนกันนะตี๋   เรากลัวจังเลยพวกเรารีบไปเชียงใหม่กันให้เร็วที่สุดจะดีกว่า  ”  เจนเห็นด้วยกับคำเสนอของเชน  เธอไม่ยอมนั่งรอความตายเช่นนี้แน่นอน
                “ งั้นเราก็เตรียมตัวไปกันพรุ่งนี้กันเลย ”  ตี๋รับปาก
 
                ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน  โดยเจนเองขอติดรถไปกับตี๋ด้วยให้เหตุผลว่าเธอกลัวและไม่อยากขับรถกลับบ้านเองคนเดียว
                “ ตี๋ นายว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นไหม? ”    เจนถามขึ้นมาพลางสายตามองไปรอบๆ  ตัวอย่างหวาดกลัว  ในตอนกลางคืนแบบนี้การขับรถในกรุงเทพไม่เคยวังเวงเลยแต่วันนี้ท้องถนนกลับเงียบ  มีเพียงรถไม่กี่คันที่สวนทางมา
                “ ไม่รู้สิ ”  ตี๋พูดขึ้นมา  สายตาที่ทอดมองไปที่ถนนราวกับว่าคิดอะไรอยู่
                ตี๋ขับรถมาส่งเจนโดยไม่พูดอะไรมากเขาก็รีบกลับมาที่คอนโดของเขาทันทีเขารู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูกภายในไม่กี่ชั่วโมงเขาต้องสูญเสียเพื่อนไปถึงสองคนเลยเป็นใครใครจะตั้งตัวทัน    เขาล้มตัวลงไปบนที่นอนด้วยความเมื่อยล้าและขอให้ตื่นมาพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน  แต่บางอย่างมันก็ไม่เป็นไปตามคำขอเสมอไป
               
...................................................................................................................................
 
                “ ไมค์กี้...นายเสียใจหรือเปล่าที่สอบไม่ผ่าน? ”  แมกซ์ถามไมค์กี้ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ในที่โต๊ะหินอ่อนหลังเลิกเรียนรอแค่เวลาที่โรงเรียนจะปล่อยให้นักเรียนได้กลับบ้านได้เท่านั้น
                “ เราก็ไม่รู้สิ  อีกใจหนึ่งก็เสียดายนะ  ส่วนอีกใจก็ไม่ได้เครียดอะไรอย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าถ้าหากสอบเข้ามหาลัยเราคงสอบได้แน่นอน ”  ไมค์กี้หันมายิ้มกว้างให้กับคนรัก  แมกซ์ชอบรอยยิ้มแบบนี้จัง
                เสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาทำลายความโรแมนติกของคนทั้งสองคน  นั่งคือเสียงโทรศัพท์ของแมกซ์นั่นเอง  “ แม่โทรมาน่ะ ”
                แมกซ์พูดกับไมค์กี้เพื่อแสดงออกถึงความซื่อสัตย์ที่คนรักคนหนึ่งจะมีให้อีกคนหนึ่ง  ซึ่งไมค์ก็ก็ไม่ได้สงสัยอะไรอาจเพราะเขายังไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะต้องรับเรื่องเสียใจในอีกเร็วๆ นี้
                “ ไมค์กี้ขอโทษด้วยนะที่ตอนนี้เราคงเดินกลับเป็นเพื่อนไปสี่งไมค์กี้ไม่ได้หรอกนะ  พอดีว่าแม่มารับเราที่หน้าโรงเรียนแล้ว  ตาเราเข้าโรงพยาบาลด่วนน่ะ! ”
                “ จริงหรอแมกซ์?...งั้นนายรีบไปเถอะ  ฝากความเป็นห่วงให้ตาด้วยนะ ”  ไมค์กี้บอกอย่างเป็นห่วง  เขาไปที่บ้านแมกซ์บ่อยๆ  และค่อนข้างที่จะสนิทกับญาติของแมกซ์มากพอสมควร  ไมค์กี้จึงรู้สึกสนิทกับครอบครัวของแมกซ์มากพอสมควร
                แมกซ์กลับไปสักพักแต่ไมค์กี้ยังนั่งรออยู่ที่เดิม  วันนี้เขาว่าจะอ่านหนังสือการ์ตูนให้ครบทุกเล่มก่อนจะกลับบ้าน  อีกอย่างพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขาจึงไม่รีบร้อนอะไรอยู่แล้ว   
                เสียงฟ้าร้องดังมาแต่ไกล  เมฆดำตั้งเค้าครึ้มมาแต่ไกลเป็นสัญญาณว่าฝนจะตกในอีกไม่ช้า  ก่อนที่ฝนจะตกมาอย่างรุนแรง  ไมค์กี้รีบเก็บของหลบฝนเข้าอาคารที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็วก่อนที่หนังสือที่ยืมมาจะเปียกจนต้องเสียค่าปรับไปมากกว่านี้ร่างบางตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนแต่ก็ยังโชคดีที่หนังสือการ์ตูนยังอยู่ในถุงหนังสือ  ไมค์กี้เข้าไปหลบฝนอยู่ตรงระเบียงของอาคารแล้วอ่านหนังสือต่ออย่างเมามันส์
                “ ตกลงจะเอายังไง  ยังไงก็จะเลิกใช่ไหม? ”  เสียงของชายคุ้นหูคนหนึ่งดังลอยมาแต่ไกล  จนไมค์กี้ผละออกมาจากหนังสือการ์ตูนในมือแล้วมองไปตามเสียง  ก็พบว่ามันดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของอาคาร  ซึ่งตรงนั้นมีคนอยู่สามคนกำลังเถียงอะไรกันสักอย่าง  โดยเป็นผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงอีกหนึ่งคน  ชายคนแรกเขาจำได้ว่าเป็นตี๋
                “ ก็เมย์มีคนใหม่แล้ว...พี่ตี๋เลิกยุ่งกับเมย์ได้ไหม? ”  เด็กสาว  ที่คาดว่าน่าจะอยู่ ม.5 พูดอย่างรำคาญ
                “ แล้วพี่ละเมย์ พี่ทำอะไรผิดตรงไหนเมย์ถึงจะเลิกกับพี่?! ”  ตี๋พูดขึ้นเสียงด้วยอารมณ์ที่ปนไปด้วยความโกรธและความเสียใจ
                “ ก็บอกว่าเลิกไปฟังไม่รู้เรื่องหรอ?  ”  เมย์ตวาดเสียงใส่หน้าของชายหนุ่มเพราะไม่มีเหตุผลที่จะพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากอาคาร
                “ เมย์อย่าไป  อย่าทิ้งพี่ไป ”  ตี๋ร้องเสียงสั่น  วิ่งตากฝนออกไป  คุกเข่ากอดขาของเด็กสาวอย่างน่าอนาถใจที่นักเลงอย่างตี๋ต้องมานั่งกอดขาผู้หญิงกลางสายฝนเช่นนี้
                “ พี่ตี๋เลิกงี่เง่าได้ไหม?... เมย์รำคาญ ”
                “ ไม่เมย์...อย่าทิ้งพี่ไปนะเมย์ ”
                “ พี่ตี๋!!! ”  แม้ตวาดเสียงดังลั่นก่อนที่จะตบเข้าไปที่หน้าของเด็กหนุ่มอย่างแรง  แล้วตบอีกเป็นครั้งที่สองและสามตามมาเมื่อเห็นว่าตี๋นั้นไม่ปล่อยมือสักที
                “ ถ้าเมย์ไม่กลับมาพี่จะนั่งรอเมย์ตรงนี้  ไม่ไปไหน!!! ”  ตี๋ยอมปล่อยมือ  แล้วเรียกร้องความสนใจ
                “ พี่มีดีอะไร ? มีค่าอะไรถึงได้มาขอให้เมย์อยู่ตรงน?  จะบอกอะไรให้นะพี่หล่อก็จริง แต่พี่คิดว่าเมย์อายไหมที่เมย์เป็นแฟนกับคนไม่เอาไหนอย่างพี่  ตลอดที่คบกันมาก็เพราะพี่รวยเท่านั้นแหละ  เพราะอย่างนั้นอย่าหน้าด้านขอให้เมย์อยู่อีกให้อายคนอื่นเขาเลย ”  เมย์พูดความจริงทั้งหมดออกมา  แต่ความจริงนั้นยิ่งทำให้ตี๋ทรุดลงกับพื้นกว่าเก่าเพราะคนที่เขารักมากที่สุดไม่เคยรักเขาเลย
                “ คนที่หน้าด้านคือน้องต่างหาก! ”  ไมค์กี้ที่ยืนดูอยู่นานทนไม่ได้กับคำพูดของหญิงสาวที่รุนแรงเดินไปจนหมดความอดทน“ ยังกล้าพูดอีกหรือไงว่าตี๋หน้าด้าน  ในขณะที่เธอยังพูดอยู่เลยว่าเธอหลอกเขามาโดยตลอด  เธอกล้าพูดความเลวออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำได้ยังไงหน้าไม่อาย?! ”
                “ แล้วคนอย่างพี่ไมค์กี้ยุ่งอะไรด้วย?  ใช่สิพี่แมกซ์ทั้งหล่อทั้งเก่งกีฬาแต่กลับมาเลือกเอาพี่ไปเป็นแฟน  แต่พี่ดูเมย์สิต้องมาอะไรกับคนอย่างพี่ตี๋  ทั้งที่พี่ไมค์กี้เองก็ไม่ได้มีดีอะไรที่จะได้ใจพี่แมกซ์เองเลย! ”   ไมค์กี้รู้สึกหน้าชาในคำเถียงของเด็กสาว  แม้ว่าเขาจะไม่ประกาศตัวใช้คำว่าแฟนกับแมกซ์  แต่ตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่จะยืนยันว่าตอนนี้เรื่องของเขาและแมกซ์มีคนรู้กันทั่วทั้งโรงเรียนแล้ว
                “ แล้วเมย์เอาอะไรมาตัดสินว่าคนอื่นไม่ดี  มาตัดสินอะไรว่าตี๋เขาไม่ดี ?...เขาดีกว่าเธอมากเสียด้วยซ้ำ  เขายอมให้เธอตบหน้าเขาสองสามทีโดยไม่ทำอะไรเลย  ทั้งๆ ที่เขาก็โต้ตอบเธอได้เพราะตอนนี้ไม่มีใครแล้ว  เขาซื้อนู้นซื้อนี่ให้เธอมากมายแต่เธอยังเลือกที่จะทิ้งเขาไปหาคนอื่น  เลือกที่จะทิ้งคนที่ให้เธอทุกอย่างไปหาคนอื่นด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่ดี  เธอคิดดูดีๆนะว่าใครกันแน่ที่ไม่ดี?!  ”  ไมค์กี้ตอกกลับใส่เมย์  จนหญิงสาวพูดอะไรไม่ออกเฉกเช่นเดียวกับตี๋ที่นั่งฟังทั้งสองคนเถียงกัน  ตอนนี้เขาก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
                “ อ้อ...พี่พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ก็อยากได้พี่ตี๋อีกคนใช่ไหม? ”  เมย์เริ่มที่จะแถอย่างข้างๆ คูๆ
                “ อย่างน้อยตี๋เขาก็มีค่าในสายตาของพี่  มากพอที่จะคู่ควรกับผู้หญิงอย่างเธอ  สวยสะเปล่ากลับทำตัวไม่มีคุณค่าเปลี่ยนแฟนเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง  เธอระวังนะทำตัวแบบนี้แม้แต่แฟนใหม่ของเธอก็อาจจะทำอย่างที่เธอทำกับตี๋! ”
                “ พี่ไมค์กี้ !”  เมย์คำรามลั่นเมื่อเห็นอีคนพูดความจริง   ก่อนที่จะหันไปมองร่างของอดีตแฟนที่ตอนนี้นั่งก้มหน้านิ่ง  น้ำตาและสายฝนกลมกลืมกัน  แล้วเหยียดยิ้มออกมานิดๆ
                “ งั้นพี่ก็เอาไปเถอะ  ของเหลือเดนจากเมย์ !!!! ”