นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

บทส่งท้าย...

(อีกไม่กี่เดือนฉันจะเรียนจบแล้ว!คราวนี้ฉันจะไปอยู่ประเทศไทยอย่าถาวรเลย)  เมษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“”จริงเหรอ!ฉันคิดถึงแกจะตายอยู่แล้วไม่ได้เจอแกกี่ปีแล้วนะเนี่ย” ”

(อย่างแกเนี่ยนะจะคิดถึงฉัน... ขี้โม้ในหัวสมองแกนะมีแต่เวคินละสิ!)  เพื่อนสาวตัดพ้อ

“”อย่าน้อยใจสิ... อย่าแย่งฉันสิเวคิน” ” ฉันเอ็ดเมื่อเวคินที่นอนยู่ข้างๆคว้าโทรศัพท์ไปจากมือฉัน

“”ว่าไงยัยจุ้น!ฉันไม่อยากเจอหน้าเธอเลยไม่ต้องกลับมาหรอก””  เวคินพูดกลับปลายสายด้วยเสียงเรียบ  ฉันได้ยินเมษาด่าเสียงแหลมทะลุออกมาด้วย  เวคินจึงต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหู

(พูดแบบนี้อยากตายแบบศพไม่สวยสินะเวคิน!ฮึ่ย)

“”เธอนี่ไม่ว่าจะกี่ปีๆก็ไม่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ””   เวคินพึมพำ  ฉันลอบยิ้มกับนิสัยของเขาสองคน... ไม่ถูกกันตั้งแต่เด็กๆ

(ไม่ได้ขอความเห็นย่ะ!อีกอย่างฉันก็ไม่เชื่อคำโกหกของนายหรอกฉันนะมีหนุ่มฝรั่งมาขายขนมจีบไม่เว้นวัน)

”“เธอโกหกไม่เนียนเลยนะ... ไม่สวยแถมยังปากไม่ดีอีก” ”

(อ๊าก!!!ก็ใช่สิใครจะไปสวยเท่าคริสตัลละ  แม่ยอดดวงใจของนายนี่เนาะ)  เมษาประชดประชัดสะเต็มสองหูฉันเลย  เวคินหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับทำสายตาแทะโลมเรือนร่างที่ไร้เครื่องนุ่มห่มมีเพียงแค่ผ้าหมหนาชั้นดีคลุมอยู่...

“”ก็นั่นนะสิ  ใครจะไปสวยเท่าคริสตัลของฉันละ””  พูดจบก็ปิดโทรศัพท์แล้วก็จู่โจมกับริมฝีปากของฉันอีกรอบ... ฉันยังไม่อยากจะมีลูกก่อนเมษานะเวคิน... ใจร้อนจริงๆเลยนายคนนี้นี่//-.-//