นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

หลังจากนั้นหลายอาทิตย์...  ฉันโดนคุมเข้มจากการบอดีการ์ดที่พี่สั่งมา  ไม่ว่าจะไปโรงเรียนบอดีการ์ดก็ยกโขยงไปรับไปส่ง  ฉันแทบจะไม่ได้คุยกับเวคินเลยแม้แต่ในห้องเรียน  โทรศัพท์มือถือเวคินก็ปิด  ฉันได้แต่รอเขาโทรหาและได้คุยกันแค่5นาทีอีกอย่างไม่ได้คุยกันทุกวันด้วย... เวคินบอกว่าเรากำลังจะได้หนีไปด้วยกันแล้ว  จึงทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาหน่อย
 
“ฮือๆๆ”  ฉันหลับมาถึงบ้านก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้  อึดอัด  ฉันอึดอัดที่สุด.. เมื่อไหร่เวคินจะติดต่อมาสักทีนะ  ฉันอยากออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว
 
                ฉันมองลงไปข้างล่างที่สวนหย่อมที่มีบอดีการ์ดพลุกพล่านจึงทำให้ฉันหนีออกในช่องทางเดิมไม่ได้   
 
  ~ติ๊ดติ๊ด~   โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงสั่นพร้อมกับส่งเสียง  ฉันรีบกรู่เข้าไปหยิบมันขึ้นมา  ‘1ข้อความใหม่’  ฉันเปิดออกอ่านด้วยใจที่ลุ้นระทึก
 
‘ฉลองตรุษจีนวาเลนไทน์ทรูมูฟมอบอั่งเปาลุ้นรับจี้ทองคำ บลาๆๆ’  ปัดโถ่!!!!!!!   เสียอามรณ์หมด  ไอข้อความ
 
”ทรูมูฟบ้านี่ไม่รู้รึไงว่าคนเขากำลังรอข้อความสำคัญอยู่นะ  !! ”
 
  ~ติ๊ดติ๊ด~   แล้วมันก็ส่งเสียงอีก  ฉันเปิดมันดูด้วยความหงุดหงิด  อะไรอีกละทรูมูฟ!
 
‘”ตี2เจอกันที่ป้ายรถเมล์’”  ข้อความจากเวคิน!!!  เย้!ในที่สุดฉันก็จะได้ออกจากที่นี่สักทีสินะ  ต้องรีบเก็บเสื้อผ้าของใช้สำคัญแล้ว  ฉันจะไปจากที่นี่แล้ว!!
 
              
 
                เมื่อจัดการการกับเสื้อผ้าข้าวของเสร็จฉันก็ลงไปทานอาหารเย็นและพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดโดยหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้พี่เพชร...
 
ฉันนอนรอเวลาที่ใกล้จะมาถึง  ลุกมาดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า... จะได้ไปแล้วๆ  ขอโทษนะพี่เพชร  ฉันสัญญาว่าจะไปไม่นานหรอก  ฉันไม่อยากจะแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักนี่...
 
~@$@)%@~ เสียงโทรศัพท์ของฉันส่งเสียงร้อง  ฉันรีบกดรับมันด้วยใจที่เต้นถี่ทันที
 
(พร้อมแล้วใช่ไหม)  เสียงของเวคินดังจากปลายสาย
 
“อื้ม”
 
(ฉันจะขับรถออกจากทางหลังบ้านนะ  เธอไปรอฉันที่ป้ายรถเมล์... โซดามันจะรอเธออยู่ตรงนั้น)
 
“”รู้แล้ว””
 
(ไม่เป็นไรใช่ไหม) 
 
“”ไม่เลย....”  ฉันตอบ”  และสายก็ถูกตัดไป  ฉันจะเป็นอะไรได้ยังไงละ  ฉันสมควรจะมีความสุขต่างหากละ  ฉันมองลงไปด้านล่างบอดีการ์ดไม่ค่อยเยอะเท่าตอนหัวค่ำแล้ว  ฉันที่เตรีมทางหนีทีไล่ไว้อย่างดีตามแผน
 
(ในช่วงหลายอาทิตย์ฉันเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อย) 
 
“”ไม่ง่ายอย่างที่คิดแฮะ””  ฉันบ่นพึมพำเมื่อลงมาบนพื้นหญ้าอย่างทุลักทุเล  ก่อนจะกระชับกระเป๋าเป้ใบใหญ่แล้วมุดออกทางเดิม  ฉันวิ่งกึ่งเดินไปทางป้ายรถเมล์  แต่แผนทั้งหมดมันก็...