ยมทูตกลายร่างกับสาวน้อยสุดโหด

---+กริม+---
ครืนนน เปรี้ยง!!!
-_- ฝนตกอีกแล้วเฮ้อ เบื่อจริงๆ ชั่วโมงนี้แมนดี้เรียนวิชาพละสินะจะโดนฝนหรือป่าวเนี่ย ส่วนบิลลี่ชั่วโมงนี้ก็คงเรียนวิชาพละสินะ โดนฝนช่างมัน(ไอ้นี่ลำเอียง) เฮ้ย เสื้อผ้าตากอยู่นี่หว่าลืมไปได้ไงว่ะ
พลึบๆๆๆๆ
ผมรีบเก็บเสื้อผ้าที่ล่ะชิ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าบ้านแล้วจากนั้น
เปรี้ยงงงงงง
ตุบ
ผมล้มเมื่อมีบ้างอย่างคลายกับสายฟ้ามาโดนตัวผมเต็มๆผมรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวแล้วจากนั้นผมก็พยุงตัวเองไปนั่งตรงโชฟา แล้วผมก็สลบคาโชฟา
ผ่านไป 2 ชั่วโมง
“หืม กี่โมงแล้ว” ผมลุกขึ้นจากโชฟาที่ผมนอน รู้สึกว่ามีอะไรแตกต่างจากตัวเราแฮะ ผมหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่โต๊ะข้าง
“ชิปหาย” ผมรีบวิ่งไปที่โรงเก็บรถก่อนที่ผมจะซิ่งไปที่โรงเรียน อ้าวเฮ้ยเลยโรงเรียนบิลลี่ไปรับแมนดี้ก่อนเหอะ ยัยนั้นบ่นตายเลย เวรๆๆๆๆไม่น่าหลับแต่ก่อนที่จะหลับรู้สึกตัวมันชาไปทั้งตัวเลยนี่หวา
ปี๊ดๆ
ผมบีบแตรให้แมนดี้หันมามอง แมนดี้ยืนอยู่หน้าโรงเรียนรอแล้วก่อนที่จะข้านถนนมาเปิดประตูรถ แล้วเธอก็ทำหน้าตกใจ เอิ่มกระผมก็เป็นโครงกระดูกที่เดินได้คุณแมนดี้ที่รักของผมจะตกใจทำไม -_-
0_0>>>หน้าแมนดี้ที่เปิดประตูรถทิ้งไว้
-0->>>หน้าผมที่เห็นแมนดี้เปิดประตูรถทิ้งไว้
“นายไม่ใช่กริมนี่ แกขโมยรถเจ้ากริมมาหรอฮะไอ้หน้าหล่อ” แมนดี้เข้ามาในรถก่อนที่จะกระชากเสื้อคลุมของผม ฉันไม่ใช่กริมยังไง ฉันนี่แหละกริมตัวจริงที่โดนแมนดี้หอมแก้มเมื่อเช้า=//=
“ฉันนี่แหละกะ...” ผมหยุดชะงักเมื่อแมนดี้หยิกระจกมาส่องหน้าผม เฮ้ยนี่ผมเป้นมนุษย์หรอหรือว่าที่ชาไปทั้งตัวตอนที่โดนฟ้าผ่าใส่เลยทำให้ผมเป้นมนุษย์โอ้เย้ อาจจะได้คบกับแมนดี้แล้ว ว่ะฮาฮ่า ผมสีดำปัดไปด้านข้างไม่ให้บังตานิดหน่อย สีตาเป็นสีแดงอมส้ม หล่อโว๊ย(ไอ้หลงตัวเอง-_-)
“นายเป็นใคร”
“ฉันไงกริม กริมที่โดนเธอหอมแก้มเมื่อเช้าตอนฝนตกเมื่อตอนบ่ายๆฉันถูกฟ้าผ่าเพิ่งมารู้เอาตอนนี้เนี่ยแหละ” ดูไปดูมาแมนดี้หน้าแดงนิดหน่อยแฮะ หรือว่าเป็นไข้
“แน่นะว่ากริม” จะให้จูบโชว์เลยไหม
“แน่ ไปรับเจ้าบิลลี่เหอะ” แมนดี้หันมามองผม
“ยังไม่ได้ไอ้บิลลี่หรอ”
“อืม เร่งมารับเกิน”