This Love หนุ่มน้อยป่วนหัวใจรุ่นพี่สุดหล่อ

                                                                      บทที่13
                                                                      ฮีโร่ที่รัก

☆☆คิวเทน☆☆
“หายไปไหนนะไอเด็กบ้านี่ ชักจะเป็นห่วงแล้วสิ”ผมบ่นพึมพำในขณะที่สายตาก็สอดส่องมองหาร่างเล็กของโอซีล

“คุณป้าครับ เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงเดินมาทางนี้บ้างหรือเปล่าครับ”ผมถามจากคุณป้าท่านหนึ่งด้วยภาษาญี่ปุ่น

“อ๋อ เดินไปทางนั้นนะจ่ะ”คุณป้าชี้ไปทางแยกซึ่งเป็นถนนมีคนไม่มากนัก

“ขอบคุณมากครับ”ผมจบผมก็เดินไปตามทางทันที

“อยู่ไหนล่ะนี่ เอ๊ะ”ผมหยุดชะงัก เมื่อจู่ๆสายตาก็ไปซะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

“นี่มัน สร้อยข้อมือเงินที่มีจี้รูปแมวของซีลนี่”ผมเริ่มรู้สึกกังวลมากเข้าไปอีก เมื่อเจอสิ่งๆนี้หล่นอยู่ ปกติเห็นมันรักษาดีจะตาย จะหล่นได้ไง หรือว่า
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ผมจึงรีบวิ่งออกตามหาทันที ไมนานผมก็มาหยุดอยู่หน้าร้านที่เขียนเป็นภาษาไทยว่า
#สถานบันเทิงไทย# ผมเดินเข้าไปในร้านก็สังเกตุเห็นว่า มีพวกผู้ชายผู้หญิง หรือแม้แต่ผู้ชายกับผู้ชายนัวเนียกันอยู่ ห้ะ!ซีลอาจจะอยู่ที่นี่ก็ได้

“สวัสดีค่ะ คนไทยสินะคะมีอะไรให้ช่วยไหมเอ่ย”หญิงสาวคนหนึ่งแต่งตัวในชุดยั่วยวนเดินมาถามพรอมกับไล่นิวไปตามอกของผม

“ผมมาตามหาคนครับ ไม่ได้มาเที่ยว”ผมพูดพร้อมจับนิ้วของเธอแล้วเหวี่ยงมือเธอออกจากอก หน้าดูคุ้นๆแฮะ

“เหรอคะ ใครล่ะที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยนะคะ ฮ่าๆๆ”เธอแสยะยิ้มก่อนจะหัวเราะชอบใจ ทำไมรู้สึกคุ้นหน้าจัง

“เด็กคนนั้นเป็นเด็กผู้ชายครับอายุประมาณ 16 ตัวเล็กๆ น่ารักๆอ่ะครับ”ผมอธิบายลักษณะของโอซีลให้กับผู้หญิงคนนั้นฟัง

“จริงๆ ฉันก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะคะ แต่ด้วยแววตาคู่นั้นของนายดูกังวลมาก จะบอกให้ก็ได้”ผู้หญิงตรงหน้าผมเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนจริงจัง

“ครับ บอกผมมาเลยครับ”

“เด็กนั่นอยู่หลังร้านจ๊ะ คงจะถูกจับแต่งตัวสำหรับรอแขกอยู่”เธอบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปทางประตูที่อยู่ใกล้กับทางไปห้องน้ำ

“อะไรนะครับ รอแขกหมายความว่าไง”ผมจับไหล่เธอแล้วถามเสียงดัง

“แหม๋เด็กน่ารักแบบนั้นแขกที่มาคงจะชอบน่าดูฮ่าๆๆๆ”

“หมายความว่า...”ผมหยุดคำพูดเมื่อนึกถึงภาพที่แล่นอยู่ในสมอง

“ใช่แล้วล่ะ เด็กนั่นถูกจับมาเพื่อจะ...ขายบริการ ถ้าคิดจะช่วย บอกได้เลยว่ายาก”พูดจบเธอก็เดินจากไป

“ซีล พี่จะช่วยซีลยังไงดี เป็นไงเป็นกัน”ผมเดินตรงไปทางหลังร้านโดยไม่ลังเล

“เฮ้ยอะไรวะ!”ผมอุทานดัวยความตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนล็อกตัวจากด้านหลัง

“ปล่อยนะเว้ยยยยยย”ผมดิ้นอย่างแรกจนสามารถหลุดจากการล็อกได้

“พี่คิว!”ผมหันควับไปทางต้นเสียงก็พบว่าโอซีลถูกจับตัวแล้วเดินตามเสี่ยคนนึงที่หน้าตาดุดัน

“ซีลลลล พี่มาช่วยแล้ว”ผมตะโกนสุดเสียง

“พี่คิวหนีไปครับ”ซีลตะโกนบอกผมทั้งน้ำตา พวกมันทำให้ซีลร้องไห้เหรอ

“เฮ้ยยยย”ผมพุ่งเข้าปะทะกับพวกที่คุมร้านนี้ทันทีอย่างไม่สนใจอะไร

♡♡โอซีล♡♡

“พี่คิวหนีไปครับ”ผมตะโกนบอกพี่คิวทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม

“เฮ้ยยยย”พี่คิววิ่งเข้าต่อยกับพวกที่จับตัวผมมา

“อย่าทำอะไรพี่คิวนะ”ผมตะโกนสุดเสียง ตอนนี้พวกที่จับผมมานอนกองกับพื้นโดยที่พี่คิวยืนอยู่ด้วยใบหน้าองแดงก่ำด้วยความโมโหแบบน่ากลัวสุดๆ
“ปล่อย ตัวซีลซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงดังกังวาลราวกับภูเขาไฟจะระเบิด

“แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับฉัน ไอเสี่ยบ้ากามที่สั่งลูกน้องให้จับผมไว้ตวาดถามด้วยสีหน้าโมโหสุดๆ

“ปล่อย ตัวซีลเดี๋ยวนี้นะ”พี่คิวออกคำสั่งเสียงดัง

“ยืนบื้ออยู่ได้ ไปจัดการมันเซ่”เสี่ยคนนั้นหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องอีก2คนที่อยู่ด้านหลัง พลันสองคนนั้นวิ่งเข้าไปซัดหมัดใส่หน้าพี่คิวอย่างแรง

“พี่คิววววววววว”ผมร้องสุดเสียงเมื่อเห็นภาพพี่คิวลงไปนอนกองกับพื้นด้วยใบหน้าอาบเลือด

“เสี่ยครับปล่อยพี่คิวไปเถอะนะครับ ผมยอมทุกอย่างแล้ว”ผมเกาะแขนเสี่ยคนนั้นพลางเขย่าอย่างอ้อนวอนด้วยน้ำตาแาบแก้ม

“นะครับเสี่ย ผมจะไปกับเสี่ยแต่เสี่ยต้องปล่อยเขาไปนะครับ”

“เฮ้ย! หยุด”เสี่ยออกคำสั่งกับลูกน้องก่อนที่จะหันมามองผมอย่างเอ็นดู

“ฉันจะปล่อยมันไป...รวมทั้งแกด้วย”คำพูดนั้นทำผมอึ้งสุดๆ ยอมปล่อยแล้วงั้นเหรอ

“ไปกันเถอะ”เสี่ยคนนั้นพูดพลางเดินออกไป ผมวิ่งเข้าไปพยุงพี่คิวขึ้นมากอดด้วยความคิดถึง

“ซีล เป็น..เป็นไงบ้าง”พีคิวถามผมด้วยสีหน้ากังวล

“พี่คิวซีลขอโทษนะครับ ซีลผิดเองที่ดื้อกับพี่ ซีลจะไม่ดื้ออีกครับ”ผมพูดอย่างสำนึกผิดพลางทรงตัวลุงขึ้นพยุงพี่คิวออกมาจากร้าน

“เรากลับโรงแรมกันนะ”พี่คิวพูดแล้วตะโกนเรียกรถโดยสาร(แท็กซี่ญี่ปุ่น)ที่ผ่านมาพอดี

--------------------------------------------------

“โอ๊ยซีลเบาๆหน่อยสิ พี่เจ็บนะ”พี่คิวร้องดันลั่นในขณะที่ผมกำลังทำแผลให้

“ขอโทษครับ จะเบามือกว่านี้”ผมค่อยๆลดแรงลงอย่างที่สุด เป็นแผลเพราะผมแท้ๆเลย เสียจุยจุง

“อ่ะ เสร็จแล้วครับ”ผมเก็บอุปกรณทำแผลของทางโรงแรมกลับเข้าที่เรียบร้อยแล้วเดินไปหยิบน้ำกับยามาให้พี่คิว

“นี่ครับยา ทานแล้วนอนพักนะครับ เจ็บตัวเพราะผมแท้ๆ”ผมพูดพลางก้มหัวรับอย่างสำนึกผิด.

“อย่าพูดมาก มานอนกับพี่เร็วจะกอด”พี่คิวกลับมือเรียก แล้วทำหน้ามีเลศนัย ผมปิดไฟแล้วเดินไปนอนลงข้างๆพี่คิว ก่อนที่พี่คิวจะสวมกอดผมอย่างอ่อนโยน

“ฝันดีนะครับ”ผมมองหน้าพี่คิวได้อย่างลางๆ จากแสงไฟด้านนอกที่สาดส่องเข้ามา

“ครับฝันดีนะ”ไม่พูดอะไรมากพี่คิวก็บรรจงจูบลงที่หน้าผากของผม ผมโชคดีมากแค่ไหนนะที่ตอนนี้ผมมีพี่ข้างๆแต่ถ้าหากวันนึงพี่หมดรักผมแล้ว ผมจะทำไงดีล่ะพี่คิว

*************************

“อืยยยยยยยยยย”ผมลืมตามองเพดานห้องก่อนจะบิดขี้เกียจสุดแขน

“ตื่นแล้วเหรอไอเตี้ย”ผมมองไปทางต้นเสียงที่ตอนนี้เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลีอยท่อนบน

“ตื่นเร็วจังนะครับ”ทันใดนั้นร่างของชายตรงหน้าก็กระโจนเข้าหาผม

“อ๊ายยยยยยยยย!”ผมอุทานด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“ฮ่าๆๆๆๆพี่ไม่ได้ตื่นเร็วหรอก แต่ซีลอ่ะตื่นสาย”พี่คิวหัวเราะชอบใจทีได้แกล้งผม

“งั้นซีลไปอาบน้ำนะครับ”ผมเดินไปยังห้องน้ำก่อนจะได้ยินพี่คิวพูดอะไรบางอย่าง

“อาบเร็วๆนะ อีก3ชั่วโมงขึ้นเครื่องบินแล้ว”หาาาาาา! เพิ่งมา2วันเอง

“บ้าป่ะ เรามานี่วันที่สองเองนะพี่”ผมโต้แย้ง ก็ได้เที่ยววันเดียวเอง

“พี่ไม่มีกะใจอยากเที่ยวแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”โฮ่ๆไงงี้ เซ็งเลยครับ

“ค๊าบบบบๆกลับก็กลับ”ผมตอบรับก่อนจะปิดประตูห้องน้ำทันที

ณ สนานบินโตเกียว

“พี่คิวครับ”ผมพูดเสียงอ่อยในขณะที่กำลังเดอนขึ้นเครื่องบิน

“อะไรๆอย่าอ่อย”ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ด้วยง่ะ น้อยใจแปป

“ซีลยังไม่อยากกลับอ่ะ”

“ไม่คิดถึงแม่เหรอ”เออว่ะจริงด้วย คิดถึงแม่ขึ้นมาทันทีเลย ผมพูดอะไรต่อแต่เดินขึ้นเครื่องบินไปแต่โดยดี

“เอ๊ะ มีคนไทยเยอะพอสมควรเลสเนอะซีล”พี่คิวมองสำรวจรอบๆที่มีคนคุยกันด้วยภาษาไทย

“ใช่ครับ ดีล่ะมีเพื่อนเยอะๆฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะอย่างสบายอารมณ์

“พี่คิว นั้นมันพวกที่ทำร้ายเราเมื่อคืนนี่ครับ ทำไมมาอยู่ที่นี่”ผมต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาไปซะดุดเข้ากับกลุ่มชายที่เคยทำร้ายพวกผมเมื่อคืน

“ใช่จริงๆด้วย ผู้หญิงคนนั้นก็มากับพวกมัน”ผมมองทางสายตาพี่คิวก็พบกับหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง

“บังเอิญจัง หรือเขาจะกลับไทยเหมือนกัน”ผมแสดงความคิดเห็น

“สงสัย แต่อย่าไปสนใจเลยช่างเถอะๆ”พูดจบพี่คิวก็จับผัวผมให้ซบลงกับไหล่ตัวเอง

*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*#*
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

“ซีลตื่นๆ ถึงไทยแล้ว”ผมลืมตามองคนตรงหน้าแล้วมองรอบข้างก็พบว่าผู้คนค่อยๆทยอยลงจากเครื่องบินไป

“ไปกันเถอะ”พี่คิวดึงมือผมให้ลุกขึ้นก่อนจะลงจากเครื่องบิน แล้วเดินตรงไปเอากระเป๋า

“เดี๋ยวพี่โทรให้คนขับรถมารับนะ”พูดเสร็จพี่คิวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก

“ฮัลโหลลุงชาย มารับคิวที่สนานบินด้วยนะครับ คิวจะรออยู่แถวๆทางออก”

(ได้ครับคุณคิว เดี๋ยวลุงจะรีบไปรับนะครับ)

“โอเคครับ”พีคิวกดปิดโทรศัพท์ก่อนจะจูงมือผมให้เดินตาม

“เดี๋ยวพี่จะให้ลุงชายแวะส่งซีลที่บ้านก่อนนะ แล้วพี่ค่อยกลับบ้าน”

“ครับพี่คิว ขอบคุณสำหรับเรื่องทุกอย่นะครับ ซีลดีใจมากๆที่ได้อยู่กับพี่ขอบคุณนะครับ”พูดจบพี่คิวก็ดึงผทเข้าไปกอดพลางลูบหัวเบาๆ

“ไม่เป็นไร ซีลไม่ต้องคิดมากนะ เรื่องมันผ่านมาแล้วซีลก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นนี่นา”

“ครับ”ผมยิ้มกว้างอย่างหมดกังวลเมื่อได้ฟังสิ่งที่พี่คิวพูด ทั้งหล่อทั้งน่ารัก อ๊ายยยยยเขินนนนน

“งั้นซีลไปก่อนนะครับ บ๊าบบ่ายๆ”ผมลาพี่คิวก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินเข้ามาในรั้วบ้าน
พลันได้ยินเสียงกรุ้งกริ้งจากปลอกคอป็อบอายในขณะที่มันกำลังวิ่งมาทางผม

“อึ่ยยยยยยคิดถึงจังเลย”ผมอุ้มมันขึ้นมากอดแล้วเดินเข้ามาในห้องรับแขก

“แม่ครับซีลกลับมาแล้ว”ผมตะโกนแหกปากเสียงดัง

“ซีลกลับมาแล้วเหรอลูกแม่คิดถึงจังเลย”แม่โผเข้ากอดผม แล้วหอมแก้มซ้ายทีขวาที

“แล้วพี่ซีล่ะครับแม่”ผมถามพลางมองหาพี่ชาย

“ไปบ้านเพื่อนลูก กลับค่ำโน้นแหละ กินอะไรมายังลูกเดี๋ยวแม่ไปเอาให้นะ”

“ไม่เป็นไรครับมาซีลทานกับพี่คิวมาแล้ว”

“จร้าๆ งั้นไปพักผ่อนก่อนนะลูก”

“ครับแม่” ผมเดินขึ้นบันไดมาเดินมีเจ้าป็อบอายวิ่งนำหน้าไปหยุดอยู่หน้าห้องผม ผมเข้ามาในห้องแลัวล้มตัวลงนอนบนเตียง

“เฮ้อ สบายจังเลย”ผมค่อยๆหลับตาลง แต่ไม่สบายซะแล้วเมื่อจู่ๆ ภาพของคนที่ทำร้ายผมลอยเข้ามาในหัว พวกเขาเป็นใครกันแน่นะ มาที่ไทยด้วย นึกว่าเป็นพวกมีอิทธิพลในญึ่ปุ่นซะอีก

ขอโทษสำหรับคนอ่านด้วยนะครับ ผมพึ่งหารหัสเจอ ลืมรหัสดีนะที่จดไว้ ขอโทษด้วยครับ