This Love หนุ่มน้อยป่วนหัวใจรุ่นพี่สุดหล่อ

                                                                    บทที่12 
 
 
 
 
"ที่รัก ที่รักครับถึงแล้ว"
 
 "อือออออ"ผมลืมตามองพี่คิวที่ตอนนี้ยื่นหน้าเค้ามาใกล้กับผมจนจะชนกันอยู่แล้ว
 
"เห็นแบบนี้แล้วมีอารมณ์เลยนะเนี่ย"พี่คิวพูดพลางมองสำรวจร่างกายผม<br>
 
"บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้"ผมพูดปัดๆพลางดันร่างตรงหน้าให้ออกห่าง 
 
ถึงญี่ปุ่นแล้วเหรอคับ"ผมถามในขณะที่สายตาก็มองไปรอบๆภายในเครื่องบินซึ่งตอนนี้ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างทยอยลงจากเครื่องบินกันหมด 
 
"ใช่ๆ เราไปกันเถอะ"พูดเสร็จพี่คิวก็ลุกขึ้นแล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้นเดินตามไป"
 
 
 หลังจากไปรอรับกระเป๋ามาเรียบร้อยแล้วพวกผมก็เดินออกมาจากบริเวณสนามบินแล้วเดินไปยังรถลีมูนซีบัสซึ่งจอดรอรับนักท่องเที่ยวอยู่ทันที เพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงแรมระดับห้าดาวที่พี่คิวให้เพื่อนแม่ที่อยู่ที่นี่จองไว้ให้ล่วงหน้า หลังจากบอกที่หมายปลายทางแก่คนขับรถเสร็จพี่คิวก็กลับมานั่งลงข้างๆผมซึ่งที่ๆเรานั่งอยู่นั้นเป็นบริเวณหน้าเครื่องปรับอากาศทำให้อากาศซึ่งปกติก็หนาวอยู่แล้วกลายเป็นทวีคูณเลยทีเดียว <br>
 
"หนาวจังเลยฮับ"ผมทำเสียงเหมือนเด็กน้อยทำให้พี่คิวที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองด้วยแววตาหลงใหลพลางโอบกอดรอบไหล่ผมเพื่อให้ความอบอุ่น 
"ดีขึ้นมั้ย"
 
"โอเครๆ"เวลาผ่านไปไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าโรงแรมแชงกรีลา โตเกียว ซึ่งอยู่ในเมืองโตเกียว
พี่คิวก้าวออกจากรถก่อนที่ผมจะเดินออกตามไปแล้วมองโรงแรมตรงหน้าซึ่งมีขนาดที่ใหญ่มาก ดูหรูหราอลังการ เรียกได้ว่าสุดยอดไปเลย 
 
 
"พี่คิวพูดญี่ปุ่นเก่งจัง"ผมพูดขึ้นหลังจากที่ยืนฟังพี่คิวสนทนากับพนักงานที่เคาเตอร์อยู่ประมาณ5นาที
 
"แน่นอนงั้นเราไปกันเถอะ"พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจกับคำชมพลางหยิบกุญแจมาจากพนักงานแล้วบอกให้ผมเดินตามไป
 
 
ไม่นานนักเราก็มาหยุดอยู่หน้าห้องหมายเลข 34 ซึ่งดูจากสภาพข้างห้องก็มีนักท่องเที่ยวคนอื่นๆเดินผ่านไปมาไม่น้อย ดีล่ะจะได้ไม่เหงา
 
ผมเดินตามพี่คิวเข้ามายังภายในห้องที่ถูกตกแต่งได้สวยงามมาก หรูหราอ่ะ  ข้าวของในห้องถูกตกแต่งอย่างมีระเบียบ  มีเตียงเดี่ยว และยังมีระเบียงที่สามารถเดินออกไปดูวิวได้อีกด้วย
 
 
"ห้องสวยจังเลยนะครับพี่คิว"
 
"......."ไร้เสียงตอบรับจากพี่คิว ผมจึงหันไปมองก็พบว่าพี่คิวมายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
ผมกับพี่คิวอยู่ห่างกันเพียงฝ่ามือ ซึ่งทำให้ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจอ่อนๆของคนตรงหน้าได้
 
"ขยับออกไปเลยพี่คิว"ผมหันหน้ามายืนตรงกับพี่คิวแล้วดันเจ้าตัวออก แต่กลับไร้การขยับตัวของคนตรงหน้าผม
 
 
"ซีลอึบอัดนะออกไปเลย"ผมยังคงพยายามดันพี่คิวออกแต่พี่คิวเปลี่ยนจากยืนเฉยๆเป็นค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆผมก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาบนปากผมอย่างอ่อนโยน ผมไม่ตอบโต้เพียงแต่ยืนเฉยๆให้คนตรงหน้ามอบรสจูบอันหอมหวานมาให้
 
"ไปอาบน้ำกันนะ"พี่คิวถอนจูบแล้วกระซิบข้างหูผมเบาๆพลางถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมดแล้วผมก็ถอดให้พี่คิวเหมือนกัน 
 
"พี่คิวเดี๋ยวหกล้มกันพอดี"ผมรีบโวยวายเมื่อพี่คิวอุ้มผมขึ้นแล้วพาเดินไปยังห้องน้ำ
 
"ไม่เป็นไรหรอก กลัวไปได้"
 
"ก็ซีลกลัวอ่ะ"
 
"ถึงแล้วเนี่ย"พูดเสร็จพี่คิวก็วางผมลงในอ่างซึ่งไม่มีน้ำอยู่เลย
 
"เปิดน้ำให้ซีลด้วยดิ"ผมตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นว่าพี่คิวเอาแต่ยืนจ้องผม ว่าไปแล้วรู้สึกอายจังแฮะ เห็นหมดเลย
 
"เปิดเองดิไอ้จู๋เล็ก"พี่คิวพูดแล้วทำหน้าตากวนๆใส่ผม เชอะมาว่าเค้าจู๋เล็กใครจะไปใหญ่เท่างวงช้างอย่างของพี่กันเล่า
 
"เออๆ จำไว้นะ"ผมเอื้อมมือไปเปิดก็อกน้ำก่อนที่น้ำจะค่อยๆไหลลงมาในอ่างจนเริ่มเต็ม อ่าสบายจังเลยน้ำในอ่างค่อนข้างอุ่นตามสภาพประเทศเพราะว่าอากาศบริเวณโดยรอบเย็นมากเลย
 
"ขยับไปอีกไปจะลงไปด้วย"พี่คิวพยายามดันตัวผมให้ขยับพอที่จะให้ตัวเองลงมาในอ่างน้ำได้ แต่ผมก็ไม่ยอมขยับตัวนั่งทำตัวแข็งทื่อยั่วโมโหพี่คิว
 
"ไม่ ซีลจะอาบคนเดียว"
 
"พี่จะอาบด้วย"
 
"ไม่เอาซีลอาบเสร็จแล้วพี่ค่อยอาบก์ได้หนิ"ผมยังยืนกรานที่จะไม่ให้พี่คิวลงมาแช่ตัวในอาบน้ำในอ่างด้วย
 
"ดื้อจริงๆเลย"
 
"ให้ลงก็ได้ มาๆ"สิ้นเสียงผมพี่คิวก็ก้าวขาลงมานั่งในอ่างพลางกอดผมจากด้านหลังทั้งๆที่ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างสะกิดบริเวณเอวผมอยู่
 
"อะไรโดนเอวซีลอ่ะ"
 
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆไม่บอก"
 
"ไอพี่คิวลามก"ผมพูดแล้วดิ้นตัวแรงๆเป็นการทำให้พี่คิวเจ็บปวด
 
"พอแล้วซีลเจ็บๆ แต่ปรกติเมื่อก่อนพี่ก็ไม่เคยมีนิสัยแบบนี้นะ
แต่พอมาเจอซีลนี่แหละก็เลยติดใจ"พี่คิวทำสีหน้าเจ้าเลห์พลางจับผมให้พลิกกลับมานั่งหันหน้าชนกัน
 
"เห็นว่าซีลง่ายล่ะสิ ก็เลยไม่ค่อยสุภาพกับซีล ชอบฉวยโอกาส ชอบทำร้ายซีล ชอบดุ ชอบว่า ชอบแกล้ง แถมยังพรากผู้เยาว์ซีลอีก"
 
"พี่ขอโทษนะ ทีหลังพี่จะพยายามไม่ทำอะไรเกินไปกับซีล พี่จะอ่อนโยนให้มากกว่านี้นะครับ"พี่คิวคว้าผมเข้าไปกอดแล้วลูบจุ๊บหัวผมแรงๆหลายครั้งเลย
 
"ต้องพูดเพราะๆแบบนี้กับซีลด้วยนะ"
"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ"
 
"หรือไม่ได้"ผมพูดเสียงแข็งเพื่อเป็นการข่มขวัญคู่ต่อสู้
 
 
"ได้ครับๆ"พี่คิวตอบยิ้มๆก่อนจะจุ๊บแก้มผมอีกฟอดใหญ่ ไหนบอกจะไม่ทำเกินไปเนี่ยยยยยย
 
 
 
"ไปกินข้าวกัน"พี่คิวพูดพลางลูบท้องตัวเองหลังจากที่เราอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
 
"ครับผม"ผมตอบแล้วลุกขึ้นเดินตามไปทันที
 
 
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับพี่คิว ที่นี่ดีจังแฮะ ห้างก็มี ร้านอาหารก็มี โรงหนังก็มี เรียกว่ามีเกือบทุกอย่างเลย เยี่ยมจริงๆ
 
สักพักก็มีบริกรสาวขาวจั้วเดินมาถามว่ารับอะไรดีคะ
 
"ซีลจะเอาอะไร"พี่คิวหันมาถามผมที่นั่งมองบริกรสาวอย่างอิจฉาในความสูง แต่เรื่องสีผิวผมไม่ห่วงหรอก พอๆกันฮ่าๆๆๆ
 
"เอาซูชิก็ได้ครับ"ผมบอกพลางมองสำรวจรอบๆร้านซึ่งน่าจะเป็นร้านเก่าแก่แน่นอน เพราะดูจากสภาพร้านไม่ต่ำกว่า30-40ปี ภายในร้านก็ตกแต่งอย่างญี่ปุ่นโบราณ มีผู้คนมากมายมานั่งทานอาหาร แต่ที่น่าแปลกก็คือ พนักงานกลับยังเอาะๆ
 
"งั้นเอาซูชิ 2ที่ครับ"พี่คิวบอกกับพนักงานแบบภาษาญี่ปุ่น(อันนี้แปลแล้ว)
 
"ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ"พนักงานบอกก่อนตะเดินไปหลังร้าน ไม่นานเธอก็เดินมาพร้อมกับถาดซูชิสองใบ
 
"ได้แล้วค่ะ เชิญทานให้อร่อยนะคะ"พนักงานสาววางซูชิลงตรงหน้าผมถาดนึง หน้าพี่คิวถาดนึงก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้ว แล้วจึงเดินไผรับออร์เดอร์จากโต๊ะอื่น
 
"กินดีๆสิ เดี๋ยวก็ติดคอตายพอดี"เสียงพี่คิวพูดว่าผมในขณะที่ผมยัดซูชิเข้าปากอย่างหิวโหย
 
"ก็คนมันหิวนี่นา ไม่ได้กินไรตั้งแต่เช้าแลัว นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ก็หิวเป็นธรรมดา"ผมอธิบายในขณะที่มือก็พร้อมจะเอาซูชิเข้าปากได้ทุกเมื่อ
 
"งั้นก็กินไป เสร็จแล้วเดี๋ยวพาไปเดินแถวๆนี้"
 
"โอเคร โอเคร"
 
 
 
"โฮ่ สุดยอดเลย"ผมอุทานด้วยความตะลึง ก็ที่ห้างในโรงแรมแห่งนี้มีแต่ของที่ผมฝันอยากจะได้นี่นา 
 
"ใช่ มีของเยอะมาก ไปดูกันเถอะ"พี่คิวเดินจูงมือผมแล้วพาไปยังร้านขายเสื้อ
 
"เสื้อสองตัวนี้สวยเนอะ"พี่คิวพูดแล้วหันมามองหน้าผมที่กำลังอ่านลายสกรีนบนเสื้อสองตัวนั้นอยู่ในใจ ตัวทางซ้ายมือสกรีนว่ามีเจ้าของแล้ว ส่วนอีกตัวนึงสกรีนว่าแฟนหวงมาก แต่น่าแปลกแฮะมันเป็นภาษาไทย แต่ด้านล่างมีญี่ห้อของญี่ปุ่นแปะไว้
 
"ทำไมมันเป็นภาษาไทยล่ะครับ"ผมหันไปถามแม่ค้า
 
"มันเป็นของไทยน่ะค่ะ พอดีสั่งมา สองตัวนี้ราคาตัวล่ะ1000เยนค่ะ"
 
"อ๋อครับ แต่ถ้าแปงเป็นเงินไทยมันกี่บาทอ่ะพี่คิว"
 
"ก็ราวๆ200กว่าบาท"พี่คิวทำหน้าเหมือนคำนวนก่อนจะบอกค่าของเงิน
 
"งั้นเอาสองตัวนี้ครับ"ผมบอกพลางล้วงกระเป๋าเงิน แล้วหยิบออกมา2000เยน
 
"เดี๋ยวพี่จ่ายเอง"พี่คิวจับมือผมที่กำลังจะส่งให้แม่ค้าไป
 
"ไม่เอา ถือว่าซีลซื้อให้พี่คิวไง"
 
"เออน่า พี่จ่ายเอง"พี่คิวยังยืนยันจะจ่ายเอง แต่ผมไม่ยอมหรอก ไม่ยอม ไม่ยอม
 
"ไม่เอา งั้นซีลโป้งจริงด้วย"
 
"อย่าดื้อได้มั้ย ไม่ชอบ"ผมมองพี่คิวด้วยแววตาแน่นิ่งเมื่อเห็นว่าพี่คิวทำสีหน้าใส่อารมณ์กับผม
 
"แม่ค้า งั้นผมไม่เอาแล้วครับ ขอโทษด้วยนะครับ"ผมยื่นเสื้อส่งให้แม่ค้าแล้ววิ่งหนีออกมา 
 
"ซีล ๆ จะไปไหน"ผมได้ยินเสียงเรียกของพี่คิวที่เหมือนกำลังไล่หลังมา ผมจึงรีบวิ่งไปที่ทางออกของห้างก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกจากโรงแรมไป
 
ทำไมแค่เรื่องเสื้อพี่คิวจะต้องใส่อารมณ์กับผมด้วย ทำไมกัน ใจร้ายที่สุด เอ๊ะ ที่นี่ที่ไหน ผมมองไปบริเวณรอบๆที่ตอนนี้ผู้คนพลุกพล่าน นี่ผมวิ่งมาไกลขนาดนี้เลยเหรอ ทำไงดี ผมหลงแล้วสิ ผมหันหลังแล้วเดินกลับแต่พบว่ามันมีทางแยก แล้วมันทางไหน ภาษาญี่ปุ่นก็ไม่ดีซะด้วยจะถามทางยังไงล่ะเนี่ย
 
"แชงกรีล่าโตเกียว"ผมเดินไปหาป้าคนหนึ่งซึ่งเดินสวนกับผม แล้วบองพูดชื่อโรงแรมออกไป แล้วเธอก็ชี้ทางให้ผม ผมกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินไปตามทางที่เธอบอก 
 
"อ๊ะ!"ผมอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆผมก็ถูกจับล็อกแขนจากด้านหลัง แล้วก็มีผู้ชายสองคนเดินมาหยุดยืนหน้าผมแล้วเสยคางผมขึ้น แล้วมองร่างกายผมอย่างสำรวจ ทำไมหน้าพวกมันเหมือนคนไทยเลยวะ
 
"แกเป็นคนไทยหรือเปล่า"ผมเอ่ยถามมัน
 
"อ่า มันเป็นคนไทย ลากตัวมันไป"มันเป็นคนไทยจริงๆด้วยแล้วมันมาจับผมทำไม จับผมทำไมมมมมมมมม