ไข่มุกท้าทราย

"มะ....ไม่ได้นะ!!!" ไข่มุกโพล่งออกมาเมื่ออันดามันทำท่าจะจูงเธอลงไปเล่นน้ำทะเลด้วยกัน
"ทำไมล่ะ  เธอ...ไม่ชอบน้ำหรอกเหรอ" วายุรินทร์ขยับแว่นตาด้วยท่าทีสงสัย
"เอ่อ....ถ้าฉันลงน้ำฉันจะ..." ไข่มุกทำท่าลังเลก่อนจะก้มลงมองน้ำทะเลที่ซัดมาโดนขาอันดามันและวายุรินทร์ดัง ซ่า ซ่า
"เอาเถอะ  ถ้าไข่มุกไม่ชอบน้ำก็เล่นทรายก็ได้นะ  เดี๋ยวยัยรินจะเล่นเป็นเพื่อน" อันดามันแตะไหล่คนที่ถูกพูดถึง
"ฉันไปตกลงกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ยัยอัน" วายุรินทร์โวยวายเสียงดังเมื่อรู้ว่าถูกเพื่อนสนิทแกล้งเล่นๆ ก่อนจะกระแอมแก้เขินเมื่อเห็นอันดามันหัวเราะคิกคักอย่างพอใจที่ทำสำเร็จ
"อิอิ  อันดามันก็เล่นด้วยกันสิจ๊ะ" ไข่มุกยิ้มๆอย่างเชื้อเชิญจนอันดามันรู้ตัวว่าถูกแกล้งกลับ
"เอ่อ....ก็ดีนะ" อันดามันตอบรับเสียงฉะฉาน
"กลัวเสียหน้าล่ะสิอัน" วายุรินทร์แทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนๆสองสาว  เช่นเดียวกับเสฉวนและหินที่คอยเฝ้าดูห่างๆ
ตอนเย็นทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านหมดเหลือหินกับไข่มุก
"แสงจันทร์แบบนี้คิดถึงความทรงจำเลยนะ  แต่ยังไงก็นึกไม่ออกล่ะ" ไข่มุกแหงนหน้าชมพระจันทร์ที่เต็มดวง
"ลองคิดดูดีๆสิไข่มุก" หินแนะนำและเอาใจช่วยสุดชีวิต
"อืมๆๆๆๆ" ไข่มุกตอบก่อนจะหลับตาพริ้มแวบนึงอย่างเพลิดเพลิน
"เหมือนต้องมนต์เลยล่ะ" ไข่มุกกล่าวขึ้นลอยๆให้หินฟังความเห็นของเธอ   "จริงสินะ  จะกล่าวถึงเทพนิยาย เทพนิยายนึงก็มีเค้าโครงเรื่องคล้ายๆความทรงจำของเธอเลยนะไข่มุก" หินดีดนิ้วแรงๆเพื่อทำให้ไข่มุกสนอกสนใจ
"อะไรเหรอหิน" ไข่มุกทำท่าทางตื่นเต้นและรอฟังคำตอบจากคู่สนทนาอย่างตั้งใจสุดขีด
"นางเงือก" หินตอบแล้วยิ้มมั่นใจ
"จะบอกว่าฉันคือนางเงือกหรอกเหรอ" ไข่มุกตกใจกับคำตอบอันเหลือเชื่อของชายหนุ่มแสนใจดีตรงหน้าเธอ
"ถ้าฉันคือเงือกจริงก็ต้องพบกับบททดสอบนี่สิ" ไข่มุกขมวดคิ้วไม่เชื่อในสิ่งที่หินคิดก่อนจะเดินไปหยิบขวดน้ำดื่มบนโต๊ะอาหารมาเปิดฝาราดใส่ขาตนเองอย่างอยากรู้คำตอบใจจะขาด
แต่แทนที่ขาของเธอจะเป็นปกติอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้ กลับแสดงบางอย่างผิดปกติแ
สดงออกมา ขาเธอเริ่มบวมๆๆ แล้วเริ่มมีเกล็ด จนในที่สุด...."หางปลา!!?" หินอุทานอย่างตกใจในขณะที่ไข่มุกตกใจจนกรีดร้องออกมา
"เอาล่ะในเมื่อรู้ว่าเธอเป็นใครแล้ว  ฉันก็จะพาเธอกลับทะเลนะ" หินกล่าวก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดขาจนเป็นเหมือนเดิม  "เอ่อ...อืม" ไข่มุกพยักหน้ารับเมื่อควบคุมสติของตนได้แล้ว
ณ  ทะเล
"ขอให้โชคดีนะ" หินอวยพรก่อนจะคว้าแหวนดอกหญ้าที่ตนถักมาสวมให้หญิงสาว  "ของที่ระลึกนะ" หินกล่าวก่อนจะโบกมือลาคู่สนทนาอย่างอาลัยปนยินดี
เขาเฝ้ามองเธอจนเธอหายลับไปในสายตาและแล้วแสงแห่งรุ่งอรุณก็ฉายส่องมาเป็นภาพที่สวยงาม
น่าจดจำตลอดไป