ไข่มุกท้าทราย

ปูลมตัวเล็กๆเริ่มทยอยออกมาจากหลุมที่เป็นบ้านของพวกมันในยามเย็นหลังอาทิตย์อัสดงได้ไม่นานนัก  เสียงหญิงสาวนามว่าไข่มุกเดินเล่นริมหาดทรายที่อ่อนนุ่มไม่สากเท้า  ตอนนี้เธอหัวเราะคิกคักผิดกับเมื่อ2-3วันที่แล้วที่เธอร้องไห้ที่ริมชายทะเล  หินเดินมาเห็นพอดีก็รู้สึกแปลกใจ  เขามักจะเข้าไปถามว่าทำไมอารมณ์เปลี่ยนบ่อยๆ แต่เธอก็ตอบเพียงประโยคเดียวว่า "ไม่รู้สิ...คงเป็นเพราะพลังจากไข่มุกล่ะมั้ง" เสมอ ซึ่งหินก็ไม่ค่อยจะเข้าใจมากนักและก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดนั้นมาก  เขาเพียงแค่เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีที่มาที่ไป ไม่ว่าจะตัวเขา หาดทราย โขดหิน หรือแม้กระทั่งเธอคนนี้ซึ่งก็ยังเป็นปริศนาอยู่  ตั้งแต่ที่เขาพบและช่วยเหลือเธอในครานั้น จนถึงทุกวันนี้ เขารู้สึกคาใจนิดๆแต่ก็ถอนหายใจทุกครั้งที่คิดไปคิดมาจนเวียนหัวไปหมด  เสียงไข่มุกตะโกนเรียกทำให้หินกลับมามีสติอีกครั้ง หลังจากที่เหม่อลอยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว  "เหม่ออะไรเหรอ เล่าให้ฉันฟังมั่งสิ" ไข่มุกชวนคุยหลังจากได้เข้าคอร์สฝึกภาษาโดยอาจารย์หิน (ชื่ออ.หินนี่หินมโนไปเองนะเนี่ย)ซึ่งการได้ฝึกและเรียนรู้บ้างอะไรบ้างก็ทำให้เธอสามารถสื่อสารกับหินได้รู้เรื่องขึ้นมาก และหินก็ภูมิใจที่เขาเก่งพอที่จะสอนไข่มุกได้ดี   นี่ก็ได้ทีหินที่จะตอบกลับไข่มุกบ้างแล้ว เพียงแค่คำสั้นๆที่บ่งบอกความหมายชัดเจนก็ทำให้เธอดีใจที่เขาก็อยากคุยกับเธอแล้ว หินคิดอย่างอ่อนโยน  "ไม่มีอะไรหรอก แต่ไข่มุกของเธอสวยดีนะ" หินเอ่ยชมนิดๆ ก็มันสวยจริงๆนี่นาจะให้ทำยังไงได้ล่ะ  ไข่มุกยิ้มเขินๆก่อนจะถอดสร้อยแล้วยื่นให้หินดูใกล้ๆ  "ฉันให้นายยืม" ไข่มุกพูดสั้นๆ  หินยื่นมือมารับไว้และโน้มตัวลงมาดูสร้อยไข่มุกใกล้ๆและยื่นคืนให้เจ้าของ  "มันเปล่งแสงระยิบระยับเลยนะเวลาสะท้อนแสงจันทร์" หินเงยหน้าขึ้นมาหลังจากยื่นสร้อยคืนให้ไข่มุกไป "ไม่มีความทรงจำอะไรที่นึกได้เลยเหรอ เกี่ยวกับสร้อยเส้นนี้ก็ได้ พอจะนึกออกบ้างมั้ย" หินถามเป็นชุด  "ไม่รู้สิ แค่ที่มาของสร้อยนี่ฉันยังจำไม่ได้เลย" ไข่มุกยักไหล่ก่อนจะสวมสร้อยเหมือนเดิม  "แล้ว..." หินกำลังจะถามต่อแต่ " ฉันรู้แค่ว่าสร้อยเส้นนี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในชีวิตฉันแล้วล่ะ  สร้อยเส้นนี้อาบแสงจันทราได้และมีพลังอำนาจมากกว่าที่เรา2คนคิดแน่ๆ" ไข่มุกตีสีหน้าจริงจังจนหินตกใจนิดๆแต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยบ้างไม่เห็นด้วยบ้าง แต่เขาไม่เชื่อเรื่องมนต์ของจันทราหรอกนะ เขาคิดว่ามันก็แค่นิยายของผู้หญิงที่เชื่อเรื่องนางเงือกแค่นั้น  เขาบ่นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนไข่มุกรู้สึกปวดหัวและบอกว่าจำอะไรได้อย่างนึงแล้ว "ฉันจำได้ว่าฉันชอบนั่งที่โขดหินและแต่งผมให้สวยๆไปอวดพี่ๆน่ะสิ" ไข่มุกชี้ไปที่โขดหินที่เรียงรายกันอยู่ห่างบ้างชิดบ้างรอบๆหาดทรายที่ขาวนวล  เสียงคลื่นทะเลทำเอาไข่มุกเริ่มเคลิบเคลิ้ม เธอคิดว่าเธอเริ่มติดใจเสียงคลื่นทะเลซัดไปมาซะแล้ว มันช่างเพลิดเพลินเสียจริง มันเพลินจนเธออยากจะร้องเพลงสักเพลงออกมาแต่ในใจก็จำไม่ได้ว่าเพลงที่เธอโปรดปรานที่สุดคือเพลงอะไรจึงไม่มั่นใจที่จะร้องนัก   แต่หินคนเดียวที่เธอรู้จักในตอนนี้ก็ชอบเปิดเพลงที่ดูคุ้นๆหูให้เธอฟังบ่อยๆเวลาที่เขาชวนเธอมาดูนกนางนวลและสิ่งมีชีวิตรอบๆชายหาดอันงดงามนี้ เพลงชาวเกาะดังกังวานอยู่ในใจ รำระบำชาวเกาะ ไพเราะเสนาะจับใจ สายน้ำหลั่งไหลๆ กระทบหาดทรายดังครืนๆ   เธอมักได้ฟังบ่อยๆเวลาที่หินมาหาเธอแล้วซ้อมอูคูเลเล่ให้เธอฟังหรือตอนที่หินชวนเธอไปเที่ยว  เธอชอบยิ้มเมื่อได้ฟังมัน ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยอยากร้องทำไหร่นักก็ตาม...