[Fic FNAF] Five Night At Freddy's

ตอนที่ 7 : คืนที่หกมาเล่นซ่อนแอบกันเถอะ 1
00:01 AM. ณ ห้องยาม
เออ ใครว่ะ!?
มาเกาะโต๊ะจ้องตูนานแล้วเนี่ย หน้าตาเหมือนเฟรดดี้เลยแฮะ... แค่ผมสีทองแล้วตัวเล็กกว่าเอง
เป็นพี่น้องกันหรือเปล่าว่ะ...
เด็กชายผมสีทองที่เงียบอยู่นานเริ่มพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง
“ต้อง...ฆ่า...ยามเวรดึก...” ไหงถึงมีมีดมาดด้วยฟะ “เพิ่งเคยเจอครั้งแรกกะจะฆ่ากันเลยเรอะ!?”
โป๊ก!!เฟรดดี้ใช้สันมือสับหัวโกลเด้นเข้าให้ หัวโนเลยท่าน
“ทำอะไรน่ะ...เราต้องฆ่ายามเวร..” เฟรดดี้พูดขัด “เงียบไปเลย...”
“ทำไมล่ะ? ก็หน้าที่เราคือฆ่ายามเวรดึกทุกคนนะเฟรดดี้...”
โกลเด้นยังพูดคล้ายประโยคเดิม เฟรดดี้ถอนหายใจ
“ก็ใช่...แต่ไม่ใช่คนนี้ ไมค์เขาเป็นคนดี เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าพวกเราใน‘ตอนนั้น’น่ะ เข้าใจด้วย...”
“...” โกลเด้นทำหน้าเซ็งๆ
“นี่นายเป็นคนบ้าเลือดตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย...”
“ส่วนนาย...” เฟรดดี้หันมามองไมค์
“อะไร?” เด็กหนุ่มสงสัย
“...” เฟรดดี้ไม่พูดอะไรนอกจากยักคิ้วเล็กน้อย เหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง
เรื่องยังไม่ไปถึงไหนพวกชิกก้าก็โผล่เข้ามาซะแล้ว “นี่ๆคุณไมค์!! มาเล่นซ่อนแอบกันเถอะ♡”
“เล่นซ่อนแอบ...” เด็กหนุ่มไม่ปฏิเสธเพราะเขาจะได้อยู่กับพวกเฟรดดี้อีกแค่ไม่กี่วัน
ชิกก้าหันไปชวนเด็กชายผมสีทอง “โกลเด้นเฟรดดี้ก็มาเล่นด้วยกันสิ♡ เล่นกันเยอะๆมันสนุกกว่านะ”
“ชั้นเล่นได้หรอ?!” เด็กน้อยแอบดีใจเล็กๆ
“ได้สิ!!”
ทุกคนมายืนล้อมวงกันเพื่อหาผู้โชคดี “เอาล่ะนะ!!!” เด็กสาวชูมือไปด้านหลังเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
“ใครแปลกประหลาดเป็นคนหา!!”
ทุกมือหงายหมดยกเว้นมือสีขาวเรียวของคนคนหนึ่งที่คว่ำอยู่
“ผมต้องเป็นคนหาสินะครับ...แหม่...รู้สึกเสียดายเบาๆนะครับ” บอนนี่ยิ้ม
สตั้นแปป ‘ดูมือนั้นสิ...ดูขาวเนียนหว่าชิกก้าเยอะเลย...’ ในใจทุกคนคิดแบบนี้
“หยาบคายที่สุด!!”เด็กสาวเบ้ปาก
“งั้นเริ่มนะครับ เดี๋ยวผมจะนับหนึ่งถึงสิบแล้วทุกคนไปซ่อนนะครับ”
บอนนี่หันมาบอกก่อนจะหันหน้าเข้าหากำแพงแล้วเริ่ม “หนึ่ง สอง...”
คนที่เหลือรีบวิ่งออกไปหาที่ซ่อนกันหมด
‘ผมจะหาคุณให้เจอนะครับ...คุณไมค์’ บอนนี่แสยะยิ้ม
 
โกลเด้นเฟรดดี้ไปแอบใต้โต๊ะในบริเวณห้องจัดเลี้ยง
ชิกก้าไปซ่อนในห้องครัวใต้เคาท์เตอร์
ฟ๊อกซี่ไปซ่อนตัวอยู่หลังม่านใน Pirate Cove
ส่วนไมค์ยังเดินอยู่หลังเวทีเพราะหาที่แอบไม่ได้ซักที
‘ออกมาตั้งนานยังหาที่ซ่อนไม่ได้เลย บ้าจริง’
ถึงหลังเวทีจะมืดอยู่แล้ว แต่จู่ๆไมค์ก็โดนใครบางคนดึงแขน“!!”
“เฟรดดี้...” เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนตักของเฟรดดี้ด้วยหน้าดูตื่นๆ
“เงียบไว้เดี๋ยวบอนนี่ได้ยิน...” เขากระซิบเบาๆพลางกอดไมค์ไว้
บอนนี่เดินผ่านมาที่หน้าเวทีจริงๆด้วย กระต่ายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ
“...” เขาจ้องมองไปที่ทางเข้าด้านหลังของเวทีอย่างสงสัย “เฮ้อ...คุณไมค์คงไม่อยู่แถวนี้หรอก ไปหาที่อื่นดีกว่า”
บอนนี่กลับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วเดินไปหาที่อื่นแทน เหลือไว้เพียงเสียงฝีเท้าเท่านั้น “...”
 
“ไปแล้วสินะ...” ไมค์เอียงตัวเพื่อดูข้างนอก
“นายเองก็ปล่อยชั้นได้แล้ว!!” ไมค์ดิ้น “ปล่อย!!”
เฟรดดี้ก้มหน้าลงซบหลังไมค์และพูดเบาๆ “อีกแค่สองคืนนายก็จะไปแล้วสินะ...”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่...ชั้นมันก็แค่ลูกจ้าง นายจ้างสั่งให้ทำอะไร...ชั้นก็ต้องทำตาม...ชั้นขัดนายจ้างไม่ไหรอกนะเฟรดดี้...”
ไมค์พูดเสียงเรียบๆเพราะเข้าใจว่าเฟรดดี้ไม่อยากให้เขาไปไหน
ทั้งสองสะดุ้งเมื่อได้เสียงบอนนี่ที่ห้อยหัวมาจากช่องลม “อ่า~♡ รู้เหมือนได้ยินเสียงใครกันน้า~!!”
“เจอตัวทั้งสองคนแล้ว...” ห้อยหัวซะผมปรกหน้าร่วงหมดเลยเฮ้ย “เย้!!”
เดี๋ยวนะ.......มันมีช่องลมตรงนั้นด้วยเหรอวะ!?
“นายหาคนอื่นครบแล้วหรอ? บอนนี่...” เฟรดดี้พูด
“เปล่าหรอก...ผมเจอพวกคุณเป็นกลุ่มแรก...ส่วนทุกคนนั้นผมรู้ที่ซ่อนของพวกเขาหมดแล้ว...”
บอนนี่โดดลงมาที่พื้นแล้วเดินมาหาทั้งสองอย่างเริงร่าและพูดมากจนเฟรดดี้รำคาญ “...”
“ไมค์...นายกลับไปรอที่ห้องทำงานก่อนนะ เดี๋ยวชั้นช่วยบอนนี่ไปตามคนอื่นเอง” เขาแตะไหล่ไมค์
“อะ...อืม” เด็กหนุ่มเดินกลับห้องทำงานไป
“คร้าบ~♡ เดี๋ยวถ้าผมเจอทุกคนแล้ว เดี๋ยวพวกเราไปหานะครับ” บอนนี่พูดไล่หลังไมค์ไปด้วยรอยยิ้ม
 
“นายต้องการอะไร? บอนนี่...” เฟรดดี้พูดเสียงต่ำด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “เลิกแสดงละครได้แล้ว”
กระต่ายหนุ่มยังยิ้มเช่นเดิม “พูดเรื่องอะไรน่ะครับ ผมก็แค่บังเอิญมาเจอคุณไมค์เท่านั้นเอง...”
เฟรดดี้จ้องหน้าบอนนี่แล้วพูดเสียงต่ำกว่าเดิม “ฉันรู้นิสัยนายดี...บอกมานายต้องการอะไร...”
“...” รอยยิ้มหายไปจากหน้าของเขาและดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีดำมืด “ของที่ชั้นอยากได้....”
“ไม่ว่ายังไงชั้นก็ต้องได้...ถึงแม้จะตัดเพื่อนก็ตาม...”
เฟรดดี้หัวเราะออกมา “ก็สมกับเป็นายดี...ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย”
“ขอรับไว้เป็นคำชมนะ...” บอนนี่ยิ้ม
เฟรดดี้จับไหล่บอนนี่และมองด้วยสายตาที่มืดมน
“แต่ยังไงชั้นก็ไม่ยอมยกไมค์ให้นายเด็ดขาด ขืนนายทำอะไรไมค์...”เฟรดดี้พูดเว้นช่วงเล็กน้อย
 

 
“หน้านายได้หายอีกรอบแน่...”
บอนนี่ยิ้มอย่างมั่นใจ “ขอรับคำท้านะ...”
 
ต่อมาทุกคนมารวมอยู่ห้องทำงานของไมค์กัน
“เท่านี้ทุกคนก็มากันครบแล้วสินะ...”กระต่ายหนุ่มผมม่วงพูด
“ที่หนึ่ง” ฟ๊อกซี่ดีใจที่โดนเจอเป็นคนสุดท้าย
“คุณไมค์ผมมีอะไรจะถามหน่อย...” บอนนี่ยิ้ม
“?” ไมค์มอง
“ระหว่างเฟรดดี้กับผม คุณไมค์ชอบใครมากกว่ากันเหรอครับ?”
พรวด!! เฮ้ยไอ้ต่ายมันถามอะไรไมค์ฟะเนี่ย!!!
“ถ้าให้เลือกว่าชอบใครระหว่างนายกับเฟรดดี้...ฉันว่า...”
ไมค์ชี้มือไปที่กระต่ายหนุ่มผมม่วง “ฉันชอบนายมากกว่านะ...บอนนี่...”
เฟรดดี้ร้องลั่นในใจแต่สีหน้ามันออกไปแล้ว ‘ไม่จริง!!!!’
บอนนี่เก๊กท่าและยิ้มแบบผู้ชนะน่าถีบให้เฟรดดี้เห็น ‘เห็นไหม!? ชั้นเหนือกว่านายแล้วเฟร้ย!!’
“ถามทำไมเหรอ?” ไมค์สงสัย
เฟรดดี้ถามไมค์ด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าร่างกายไร้สติ “ไมค์...แล้วชั้นล่ะ?”
พอได้ยินคำถามนั้นไมค์ก็ทำท่ารังเกียจ “นายน่ะหรอ...‘เกลียด’เลยก็ว่าได้...”
พี่หมีติดสตั้นเลยทีเดียว “...”
“ชอบทำให้คนอื่นต้องเสียใจแล้วก็เอาแต่ใจ” ไมค์พูดทีก็เหมือนมีศรมาทิ่มแทงตัวเฟรดดี้ที
“คิดว่านิสัยอย่างนี้ชั้นจะชอบได้เหรอ? เฟรดดี้...”
ใจร้าย... พี่หมีนั่งร้องไห้น้ำตาท่วม บอนนี่ยิ้มเยาะประมาณว่า “ชนะ...”
“แต่ว่า...” ไมค์พูดต่อ
“ในสายตาชั้นนายมันยังคงเป็นแค่เด็กน้อยเอาแต่ใจ
ถึงมันจะทำให้ชั้นปวดหัวแค่ไหน...จะโมโหแค่ไหน นายมันก็แค่เด็กเพราะงั้น...”
เฟรดดี้หันไปมองไมค์ แต่ก็โดนดีดจมูกเบาๆดัง เปาะ คล้ายปลอบใจเล็กน้อย
“ฉันจะต้องดูแลเด็กน้อยอย่างนายมากกว่าที่จะทิ้งนายนะ”
เฟรดดี้หน้าแดงเล็กน้อยแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “นายเนี่ยน่า....”
“อะไรเล่า...”
 
หึ...ดันนึกถึงเรื่องนั้นอีกจนได้ บอนนี่ยืนนิ่งเงียบ
เป็นเรื่องที่ผมไม่อยากนึกถึงมากที่สุด.....
“รุ่นพี่บอนนี่...” ทอยบอนนี่หันมาเรียกชื่อผม
ทอยบอนนี่เป็นเด็กชายที่สีผมและหูกระต่ายเป็นสีฟ้าสดใส ชอบยิ้มแย้มร่าเริงตลอดเวลา
“ผมว่า...รุ่นพี่เป็นพวกดูจากภายนอกเป็นคนเลว แต่ภายในเป็นคนดีแน่ครับ ผมเชื่ออย่างนั้น...”
ตอนนั้นเราไม่มีหน้า มีเพียงผ้าพันปิดไว้เท่านั้น “...นายนี่...ชอบมองโลกในแง่ดีจริงๆนะ...”
“นั้นสินะครับ” ทอยบอนนี่ยิ้มแป้นและจับมือผม “ผมน่ะ...อยากให้รุ่นพี่สนใจผมบ้าง...”
“ขอให้รุ่นพี่เจอ‘คนๆนั้น’เร็วๆนะครับ...ผมเป็นกำลังใจให้...” เขายิ้มทั้งทีกำลังร้องไห้
และ....ภาพสุดท้ายที่ผมจำได้คือร่างที่ไร้ลมหายใจของทอยบอนนี่.....
 
“แล้ว...ตาต่อไปใครเป็นคนหาล่ะ? พี่บอนนี่เจอพี่เฟรดดี้กับคุณไมค์พร้อมกันนิ...” ชิกก้าพูด
“หึ” บอนนี่ยิ้มมุมปาก เฟรดดี้รู้สึกได้ทันที ‘อันตราย!!’
“ไมค์ นายไปเป็นคนหาซะ!!”
“! แต่บอนนี่ยังไม่ได้เลือกเลยนะ อยู่ๆจะให้ชั้นเป็นคนหาได้ไง” ไมค์พูดถูก
“จริงอย่างที่คุณไมค์บอกแหล่ะเฟรดดี้” บอนนี่ยิ้มแบบนึกสนุกแล้วเลือกคนหาทันที
“คนที่ผมจะให้หาคือคุณนะครับเฟรดดี้...” กระต่ายหนุ่มชี้นิ้วใส่
“งั้นเป็นอันตกลงนะคะ♡” เด็กสาวยืนอยู่คั่นกลางระหว่างทั้งสอง “รอบที่สองเริ่ม!!”
 
เฟรดดี้หันหน้าเข้าหากำแพงแล้วเริ่มนับ “เอานะ...หนึ่ง สอง”
 ‘บอนนี่...ถ้านายทำอะไรไมค์ตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองล่ะก็...’
ในใจนั้นโมโหจนตัวสั่นไปแล้ว‘พ่อจะเชือดทิ้งเลยคอยดู!!’