[ จตุรบุรุษ ] SELFISH...แค่ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว

 

 
 
We don't grow when things are easy. We grow when we face challenges.
เราจะไม่เติบโตขึ้นหากทุกสิ่งที่เจอนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่เราจะเติบโตขึ้นเมื่อเราได้เผชิญหน้ากับความท้าทาย
 
 
[Part 1]
            .:: 9 ปีผ่านไป ::.
             .:: 9.30 p.m. ::.
            ในที่สุด! วันที่แสนเหน็ดเหนื่อยของฉันวันนี้ก็เสร็จสิ้นลง! ฮ้าาาา~ ตารางงานของเดือนนี้หมดสักที หลังจากที่ฉันมีตารางงานถ่ายแบบให้กับนิตยาสารชื่อดัง ไหนจะเดินแบบให้เบรนด์เสื้อผ้า ไหนจะงานพรีเซ็นต์เตอร์ ก็แน่ล้ะ ฉันคือ 'คุณหนูลาวา' ลูกสาวนักการเมืองใหญ่ผู้มั่นใจในตัวเอง ก็ฉันสวยอ่ะ โฮ่ะๆๆ ว่าแล้วไปฉลองสักหน่อยดีกว่า ไหนๆก็จะได้หยุดยาวและ ><
          ฉันล้วงมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าชาแนลใบใหม่ที่พึ่งถอยออกมาหมาดๆ กดโทรหาสไปร์สกับเซย์ไฮเพื่อนรักทันที
            [ ฮัลโหลลล~ ] เสียงแหลมกระแทกแก้วหูของยัยไฮดังขึ้นหลังจากรอสายไม่นาน
            "ฮัลโหล ไฮ วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย?"
            [ เที่ยว? เนื่องในโอกาส? ]
            "เนื่องในโอกาสที่ตารางงานของฉันเดือนนี้ได้หมดลงสักที! ฉันเลี้ยง! "
            [ แหมๆๆ แม่สาวสุดฮ็อต โอเคๆ เดี๋ยวฉันไป อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน บายย~ ] ว่าจบยัยไฮก็ตัดสายฉันทิ้งทัน โห้ยยย! ยัยบ้า ยังไม่ทันคุยรู้เรื่องเลย ตัดสายทิ้งตลอด! แล้วจะรู้มั้ยว่าที่ไหน!? ฮึ่ย! คนสวยอารมณ์เสีย - -^ ฉันยกโทรศัพท์ต่อสายหายัยสไปร์สเพื่อนรักอีกคนต่อ
            [ ฮัลโหล ว่าไงง ] เสียงหวานของยัยไปร์สเพื่อนรักรับสายหลังจากรอสายสักพัก "ไปร์ส! ไปเที่ยวกัน"
            [ ไปไหน? ]
            "อืมม.. ไปผับที่พ่อฉันเป็นหุ้นส่วนมั้ย"
            [ เนื่องในโอกาสอะไรเนี้ย ]
            "ฉลองเนื่องในโอกาสที่ตารางงานในเดือนนี้ฉันหมดไง ฉันเลี้ยง!"
             [ แกเลี้ยง! โอเคเลยยย จัดไป อีก 15 นาที เจอกันจ่ะ จุ๊บๆ ]
            "จ่ะ.." ว่าจบฉันก็ตัดสายไปแล้วขับรถออกไปต่อ และจุดหมายของฉันคือ.. 'ฮันเตอร์ดาร์กเซ็กส์'
             เมื่อขับรถออกมาไม่นานจากสตูดิโอก็มาถึงสถานที่แห่งนี้ สวรรค์ของนักท่องราตรีที่หรูติดอันดับต้นๆของเมืองไทย แน่หล่ะ คุณพ่อของฉันก็เป็นหุ้นส่วนของที่นี่ แต่ก็เป็นผู้ถือหุ้นแค่ 10% เท่านั้น คุณพ่อเคยบอกฉันว่าผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของที่นี่มีทั้งหมดสี่คน แต่มีเพียงหนึ่งคนเท่านั้น ที่มีสิทธิ์ตัดสิ้นใจดูแลและบริหารที่นี่ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะคิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับตัวฉัน ฉันมาที่นี่ในฐานะลูกค้าก็เท่านั้น หลังจากฉันขับรถวนหาที่จอดรถสักพัก ฉันก็ได้ที่จอดรถตรงข้ามกับประตูทางเข้าของผับพอดี ฉันก้าวขาลงจากรถในมาดนางพญา ชุดเดรสสั้นสีเทาเข้มบ่งบอกถึงความมั่นใจในตัว
            ฉันเดินไปยืนรอยัยไปร์สกับยัยไฮที่หน้าผับเพื่อจะรอเข้าไปด้วยกัน ไม่นานนักก็มีรถแลมโบร์กีนี่สีเหลืองคันหรูเข้ามาจอดตรงบริเวณบันไดทางขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นคนเจ้าของจะลงมาจากรถ เขามีใบหน้าเรียวยาว จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมกริบ ผิวขาวจัดตัดกับสีผมและเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท
            เพียงชั่วครู่ที่ฉันบังเอิญสบตากับเขา เหมือนเขามีบางอย่างที่ดึงดูดฉันไว้ไม่ให้ละสายตาไปได้
             ...เขาคือใครกัน?
             เขาก้าวขึ้นมาที่บันไดตรงขึ้นมาหาฉัน ก่อนจะส่งยิ้มร้ายๆที่สามารถทำให้ละลายลงไปกองกับพื้นได้ในพริบตา
            หลังจากนั้นก็พยักหน้าเป็นสัณญาณให้กับชายชุดดำข้างหลังฉัน หลังจากนั้นชายชุดดำก็ลงไปขับรถหรูที่พึ่งเข้ามาจอดเมื่อสักครู่ออกไป
"ไง..สาวน้อย มาคนเดียวหรอครับ?" เขาเอ่ยทัก แต่ฉันยังคงมองใบหน้าของเขาอยู่อย่างนั้น "มองกับแบบนี้ ผมก็เขินเป็นนะสาวน้อย" เขายิ้ม ยิ้ม! รอยยิ้มนั้นอีกแล้ว! อีตานี่มีเสน่ห์ชะมัด!
 "…."
"เฮ้! เทอฟังผมอยู่หรือเปล่าเนี้ย" เขาเอื่อมมือมาจับแขนของฉันเบาๆแล้วออกแรงเขย่านิดๆ
            "อ่ะ..เอ่อ.. หวัดดี" แรงเขย่าของเขาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ของตัวเองแล้วปัดมือของเขาที่จับแขนของฉันออกทันที แล้วเอ่ยตอบร่างสูงตรงหน้าไป
            "ไง มาคนเดียวหรอ" เขาถาม
            "ปละ..เปล่า ฉัน..กำลังรอเพื่อน"
            "อ่อ..งั้นหรอ เสียดายจัง เราน่าจะทำความรู้จักกันสักหน่อยนะ" เขายิ้ม
            "ไว้โอกาสหน้าดีกว่าค่ะ" ฉันตอบปฏิเสธออกไปด้วยความมั่นใจในตัว แน่ล่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงจะตอบตกลงไปแล้ว แต่นี่คือฉัน! คุณหนูลาวาผู้เหย่อหยิ่ง ไม่มีทางได้แอ่มฉันหรอ หึ..
            "เอางั้นก็ได้ครับ อ่ะนี่..นามบัตรผม ถ้าคุณมาที่นี่ เราคงได้พบกับอีก" เขายืนการ์ดสีเทาที่มีตัวหนังสือสีทองซึ่งเป็นนามบัตรของเขามาให้ฉัน และยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในผับ
 
'Heman HD'X
เหมันต์ รัชตะภาคิน
Chairman Of The Hunter Dark Sex Pub
ติดต่อ 08X-XXX-XXXX'
 
           เหมันต์..งั้นหรอ? ประธานกรรมการงั้นหรอ? งั้นก็แสดงว่าเขาคือ..! O.O
          'แต่หนึ่งในสี่คนนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจและบริหารผับ'
             คำพูดของคุณพ่อที่เคยบอกกับฉันเกี่ยวกับผับที่ท่านเป็นหุ้นส่วนด้วยดังขึ้นในโสตประสาท
              ใช่! ต้องใช่แน่ๆ ผู้ชายคนนี้น่ะหรอที่เป็นคนบริหารผับแห่งนี้เพียงคนเดียว!?
 
 
            "ยัยวาาาา~" เสียงของยัยไปร์สดังขึ้นดึงให้ฉันหันไปมองมือรีบยัดนามบัตรใส่กระเป๋าแล้วหันไปส่งยิ้มเจือๆเพื่อนสาวที่กำลังเดินตรงมาหา
            "แกมาช้าอ่ะ" ฉันโวยวายทันทีที่ยัยไปร์สมาถึงตัวฉัน
            "โอ๋ๆๆ ก็รถมันติด"
            "นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะ!"
            "แฮ่ะๆๆ ฉันขอโทษ~ อ้าว แล้วนี่แกไม่ได้ชวนยัยไฮหรอ?"
            "เออใช่! ฉันชวนมันแล้วแต่ไม่ทันได้บอกสถานที่ มันตัดสายไปก่อน เดี๋ยวฉันโทรบอกมันก่อน" ว่าจบฉันก็ล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าและกดโทรหายัยไฮทันที
            ตู๊ดดด..~ ตู๊ด!..
            [ ฮัลโหล! แกอยู่ไหนอ่ะ! ] เสียงแหลมกระแทกแก้วหูดังออกมาจากโทรศัพท์อีกครั้ง จนฉันต้องเอียงหูออกห่าง
            "ก็กำลังจะบอก แต่แกก็ตัดสายฉันทิ้งนี่!"
            [ อ้าวหรอ แล้วแกอยู่ไหน ]
            "อยู่ผับฮันเตอร์ดาร์กเซ็กส์"
            [ โอเคๆ อีก5นาทีเจอกันจ่ะ ]
            แล้วแม่นางก็ตัดสายไปอีกรอบ
            "ฉันว่าเราเข้าไปรอข้างในเถอะ" ฉันหันไปคุยกับยัยไปร์สหลังจากคุยกับยัยไฮ(เกือบ)เสร็จ
             หลังจากที่ฉันเข้ามาในผับก็มีบริกรมาต้อนรับแล้วพาฉันไปยังที่นั่งที่โต๊ะกลมเล็กๆ ฉันกับยัยไปร์สสั่งเครื่องดื่มและนั่งคุยกันคั่นเวลารอยัยไฮ เวลาผ่านไปสักพัก เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ฉันก้มมองเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นพบว่าไม่ใช่ใคร เป็นยัยเพื่อนสุดแสบที่ปล่อยให้ฉันรอนั่นเอง ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับทันที
            [ ฮัลโหล แกอยู่ไหนหรอ ]
            "ฉันอยู่ข้างในผับแล้ว"
            [ อยู่ตรงไหนอ่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปหา ]
             "อยู่ตรงแถวๆกลางฟอร์เลยอ่ะ"
            [ โอเคๆ ] ฉันกดวางสายแล้วหันมาคุยกับยัยไปร์สต่อ และเรื่องที่ฉันจะถามต่อไปนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องนายเหมันต์ เนื่องด้วยยัยไปร์สเป็นคนเที่ยวเก่งและมาผับนี้บ่อย คงต้องรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้างล่ะ
            "นี่ ไปร์ส แกรู้จักเหมันต์มั้ย?" ฉันถามขึ้นด้วยแววตาสงสัย
            "เหมันต์..เจ้าของผับนี้น่ะหรอ" ยัยไปร์สทำหน้าครุ่นคิด
            "อืมๆๆ"
            "รู้จักสิ ทำไมหรอ"
            "เขาเป็นคนอย่างไงหรอ"
            "ก็เท่าที่ฉันได้ยินกิตติศักดิ์ของเขามานะ เขาเป็นคนสุขุม มีความเป็นผู้นำสูงมาก รวยมาก หล่อมาก คารมณ์เป็นเลิศ เจ้าชู้มาก และเจ้าเล่ห์มาก น้อยคนที่จะตามความคิดของเขาทัน" ยัยไปร์สพูดไปก็จิบน้ำส้มที่สั่งมาไป
            "อ่อ หรอ"
            "ว่าแต่ แกถามไปทำไมอ่ะ?" ยัยไปร์สละจากน้ำส้มแล้วจ้องมาที่ฉันด้วยแววตาสงสัยบาง
            "เอ่อ..เปล่าหรอก ฉันก็อยากรู้ไปงั้นแหล่ะ..เห็นพ่อฉันเป็นหุ้นส่วนไง..เลยอย่างรู้ นั่น! ยัยไฮนี่!!" ฉันเหลือบไปเห็นยัยไฮที่กำลังมองหาเราอยู่เลยลุกขึ้นโบกมือให้เห็น อีกอย่างฉันจะได้ชวนเปลี่ยนเรื่อง ไม่งั้น ยัยไปร์สได้เค้นฉันตายแน่ เมื่อยัยไฮเห็นฉันจึงเดินเข้ามานั่งด้วยที่โต๊ะพร้อมเปิดประเด็ดทันที
            "เฮ้อ..ฉันหาตั้งนาน"
            "ฮ่ะๆๆ แกมาสายเองนะ ช่วยไม่ได้~ สั่งเลยๆ เดี๋ยวเลี้ยง" ฉันมองยัยไฮขำๆ
 
            ;:Heman Talk:;
            ผมนั่งมองเธอจากชั้นลอยในโซน VIP ที่ไอ้ 'ราพณ์' เพื่อนตัวแสบเรียกผมเข้ามาหาเพื่อมาปรับทุกข์ แน่ล่ะ ผู้บริหารอย่างผม ความจริงไม่จำเป็นที่จะต้องเข้ามาทำงานก็ได้ สั่งงานผ่านเมเนเจอร์ก็จบ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เพื่อนสังคังนี่ ฝันเถอะว่าผมจะเข้ามา
           แต่เมื่อตอนเข้ามาตรงประตูทางเข้าผมเจอกับผู้หญิงคนนึ่ง ก็ไม่รู้เพราะอะไร ทำไมผมถึงเดินเข้าไปหาเธอ ทั้งๆที่คนอย่างผม ไม่จำเป็นต้องเรียกหาก็มีมาแบให้ถึงที่ เธอมีอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถทำให้ผมละสายตาไปจากเธอได้เลย เป็นแรงดึงดูดที่ไม่สามารถอธิบายได้ในทางวิทยาศาสตร์ว่าเป็นแรงลอนดอนหรือแรงเวเดอร์วาลส์
             แม้กระทั่งตอนนี้ ตรงหน้าผมคือเพื่อนสนิทที่มันกำลังบ่นอะไรก็ไม่รู้ ปรับทุกข์เรื่องเมียบ้าบอคอหอยหลอด ข้างกายเป็นสาวสวยสุดเซ็กส์ซี่ แต่ผมกลับไม่สนใจอะไรเลย สายตาของผมจับจ้องมองแต่ผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียวในเวลานี้
            "ไอ้เหม.. ไอ้เหม.. ไอ้เหม..! ไอ้เหี้ยเหม!!!"
            "ห้ะ.. อะไรๆ มึงจะเสียงดังหาหอกอะไรเนี้ย" เสียงไอ้ราพณ์ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิด
            "กูเรียกมึงตั้งนานและ เสือกไม่หัน นี่กูเรียกมึงมาปรับทุกข์นะเนี้ย ไม่ใช่ให้มึงมาเหม่อใส่กู แล้วมึงมองอะไร? นี่สนใจผู้หญิงมากกว่ากูเรอะ!!!"
            ….มาเป็นชุด - -^
            "ก็เปล๊าาา.. กูก็มองความเรียบร้อยในผับไปเรื่อยๆ" ผมเสมองไปรอบๆผับตามที่ปากบอกเพื่อให้ไอ้ราพณ์มันเชื่อสักนิดก็ยังดี ทั้งแก๊งก็คงมีมันคนเดียวที่อ่านความคิดผมออก
            "แล้วนี่มึงจะมองอีกนานมั้ยห้ะ?" มันบ่น อีกแล้ว.. - -
            "เออๆๆ กูไม่มองแล้วๆ" ว่าจบ ผมก็หันมามองหน้ามัน พร้อมกับยกแขนขึ้นไปโอบไหล่ ’ลัมเบียร์’สาวสวยข้างกายพลางขยับไปยกแก้วเหล้าที่เธอจัดการผสมไว้ให้ขึ้นดื่ม
            "กูหมดอารมณ์คุยกับมึงล่ะ กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดจบมันก็ยกแก้วว็อดก้าเครื่องดื่มของโปรดของมันขึ้นดื่มหมดรวดเดียวหมดแก้วแล้วลุกออกไปจากโต๊ะ
            "เออๆๆ" ผมได้แต่มองตามหลังมันไปแล้วหันไปมองเธอคนนั้นต่อ
            "ลัมเบียร์ ช่วยไรพี่หน่อยสิ" ผมหันไปหาสาวสุดเซ็กส์ซี่ข้างกายที่กำลังนั่งจิบบลูฮาวายที่สั่งมาดื่ม
            "อะไรหรอคะ?" เธอมองผมตาเป็นประกาย ผมจึงเอี้ยวตัวไปหาเพื่อกระซิบบอกในสิ่งที่ผมต้องการ "อ่อออ.. แหมๆๆ เดี๋ยวนี้คนอย่างพี่ถึงขั้นต้องทำแบบนี้แล้วหรอคะ?" เธอพูดพลางยกมือมาหยิกแก้มผมเบาๆอย่างหมันเขี้ยว
            "คงงั้นแหล่ะมั้ง.." ผมพูดพลางยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
            "ค่าาา ตามสั่งค่ะนาย" ได้ยินแบบนั้นผมก็ส่งยิ้มให้เธอน้อยๆ
            "ถ้างานสำเร็จ มารับโบนัสนะคะ"
            "อย่างนี้สิ ค่อยหน้าสนหน่อย" พูดจบเธอก็ลุกไปทำตามในสิ่งที่ผมบอก
            ผมหันมายกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ แล้วมองออกมาที่ลานกว้างมองในสิ่งที่ผมมองมาตลอดเวลา
            ฟรึ่บ!
            "พี่เหมคะ" เสียงหวานๆคุ้นหูเรียกทักผมจากข้างหลัง ไม่ต้องทายก็รู้ว่าใคร "ผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใครคะ?" ผมหันไปมองผู้หญิงที่มาใหม่ผู้ซึ่งเป็นดั่งลูกแมวตัวน้อยๆของผม 'จูเนียล'
            "อ่อ เพื่อนน่ะค่ะ" ผมยิ้ม
            "เพื่อน? ทำไมเพื่อนต้องใกล้ชิดกันขนาดนั้นด้วยล่ะคะ พี่เหมคะ...ทำไมพี่ถึงทำกับเนียลแบบนี้ล่ะคะ..ฮึก!" เธอพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาที่ขอบตาคู่สวย สองมือทุบที่อกผมเบาๆ น่ารำคาญที่สุดเลย
            “เนียล..หยุดก่อนสิ เนียล!" ผมเผลอตวาดใส่เธอพร้อมกับรวบจับข้อมือของเธอไว้แน่น เธอมองหน้าผมทั้งน้ำตา "พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้นะ เนียลไม่รู้หรือไง?" ผมพูดต่อก่อนจะปล่อยข้อมือเธอออกแล้วหันมาจิบบรั่นดีในแก้วต่ออย่างไม่สบอารมณ์นัก
            จะอะไรกันนักหนาวะ...ผู้หญิงแม่งน่ารำคาญ
            "ไหนพี่บอกว่าพี่จะไม่ทิ้งเนียลไง..ฮึก!"
            "แล้วพี่ทิ้งเนียลตรงไหน?"
            "พี่เหม..พี่ไม่เคยมองเนียลแบบนี้เลยนะ.."
            "แล้วอย่างไงล่ะเนียล เฮ้อ!... พี่ว่าเนียลกลับไปก่อนไป เดี๋ยวพี่จะให้คนขับรถไปส่ง ตอนนี้พี่อารมณ์ไม่ดี ยิ่งคุยกันไป มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ" ผมพูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าเธออีก ได้แต่ยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มแบบไม่สนใจ
            ผมรู้...ว่าเธอกำลังร้องไห้ ผมรู้...ว่าเธอรักผม แต่ให้ผมทำไงได้ล่ะ ผมไม่เคยรักใคร ผู้หญิงคนไหนที่นอนกับผมก็รู้ทั้งนั้น มีแค่เด็กนี่แหล่ะ ที่เรียกร้องทุกอย่าง
            เฮ้อ..!
            เธอลุกออกไปจากโต๊ะทั้งน้ำตา ผมจึงโทรบอกคนขับรถของผับให้เตรียมรถไปส่งเธอที่บ้าน ก็เพราะผู้หญิงมันเป็นแบบนี้ไงล่ะ พอพูดเอาใจนิดๆหน่อยๆก็หาว่ามันคือความรัก ผมถึงเบื่อความรักไง เสียอารมณ์ว่ะ
 
 
---------------------------------
ขอโทษน้าค้าบบบบ ที่เค้าหายไปน๊านนนนนาน
วันนี้กลับมาแล้วเนอะ
เรามาเริ่มต้นกันใหม่
รีไรท์ใหม่เกือบหมดน้าาาา
ปล. 1 เม้น 1 กำลังใจน้าาาาา
---------------------------------