ยัยองหญิงสุดซ่าหนีการตามล่าของนายนักฆ่าสุดโหด

     ตอนนี้ฉันกำลังนอนเล่นอยู่ในปราสาท ในห้องนอนส่วนตัวของฉัน  และขณะนั้นเองนางกำนันกฌวิ่งขึ้นมาบอกว่า
     "องค์หญิงเพคะพระราชาให้หม่อนฉันมาทูลให้องค์หญิงเข้าเฝ้าด่วนเพค่ะ"
     "ท่านพ่อบอกเธอหรือป่าวว่ามีอะไรจะคุยกับฉัน"
     "พระราชาไม่ได้ตรัสอะไรเลยเพคะ  แค่ให้มาทูลเชิญองหญิงไปเข้าเฝ้าเท่านั้นเอง"ท่านพ่อนี้ละก็นี้มันเวลาพักของลูกนะ
     ฉันต้องจำใจเดินตามนางกำนันไปที่ห้องโถงใหญ่ของวัง  เพื่อเข้าเฝ้าท่านพ่อ  อ่าวนั้นมันอาสึกะนี้จะไปไหนนะ
     "อาสึกะเธอจะไปไหนหรอ"ฉันถามขึ้นเมื่ออาสึกะเดินออกจากห้องมาพร้อมกับนางกำนัน
     "ไปเข้าเฝ้าท่านพ่อแล้วพี่โนโซมิละค่ะ"
     "ก็เหมือนกับเธอนั้นแหละ"
     ประตูห้องดถงถูกเปิดออกเผยให้เห็นหน้าของคนที่อยู่ด้านใน  นั้นก็คือพ่อของฉันและอาสึกะนั้นเอง
     "ท่านพ่อเรียกเราสองคนมาทำไมเพคะนี้มันเวลาพักของลูกนะ"แต่ท่านอาจารย์กลับตอบแทนท่านพ่อเฉยเลย
     "หม่อมฉันกับพระราชาทรงปรึกษากันแล้วว่าจะเล่าเรื่องที่ท่านทั้งสองอยากรู้มาโดยตลอดให้ฟัง"ฉันและอาสึกะดีใจที่ได้ยินท่านอาจารย์บอกฌช่นนั้นแต่บทจะยอมก็ยอมง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
     "แล้วทำไมถึงพึ่งจะมาเล่าให้เราสองคนฟังล่ะคะ"อาสึกะพูดขึ้นอย่างสงสัยเพราะตลอดมาเราสองคนก็พยายามถามแล้วถามอีกจนไม่อยากจะถามต่อ  แต่เวลานี้จะมาเล่าให้ฟังง่ายๆเลยหรอ
     "เพราะพลังเวทย์ของเจ้าทั้งสองจะเป็นพลังที่ใช้ในการต่อกรกับพวกนักฆ่าได้อย่าไงล่ะ"
     "อะไรนะ" ฉันกับอาสึกะตะโกนด้วยความตกใจขึ้นพร้อมกัน
     "สายของเราที่อยู่ที่เมืองเวทย์ของพวกนักฆ่ารายงานมาว่าพวกมันจะมาฆ่าลูก"
     "เป็นเพราะเหตุใดล่ะค่ะท่านพ่อ"เป็นอาสึกะที่ถาม
     "พระราชินีของทั้งสองสายเวทย์ได้ตรงลงกันไว้ว่าจะให้ลูกทั้งสองแต่งงานกัน"ฉันอึ่งกับคำพูดของท่านพ่อที่ว่าจะให้ใครไปแต่งงานนะ
     "เมื่อกี้ท่านพ่อรับสั่งอะไรนะค่ะจะให้อาสึกะไปแต่งงานกับองค์ชายของเมืองเวทย์นักฆ่าหรอเพค่ะ"
     "ป่าวเจ้าต่างหากละโนโซมิ"อึ้งค่ะอึ้งพูดได้คำเดียวว่าอึ้งค่ะ
     "อะไรนะเพคะลูกเนี่ยนะ"
     "ใช้  แต่พระราชาของเมืองเวทย์สายนักฆ่าไม่เห็นด้วย  จึงตรัสถามราชินีว่า  ถ้าหากพระคู่หมั้นตายจะทำอย่างไร  จะหยุดการเชื่อมสัมพันธุ์ในครั้งนี้ลง  ซึ่งเป็นคำตอบที่พระราชาคริสต์ทรงพอใจเป็นอย่างมาก  พระองค์จึงวางแผนที่จะฆ่าลูก"
     "จะฆ่าลูกนะหรอเพคะ"ฉันตกใจกับคำพูดของท่านพ่อมากแต่ก็ตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว"ลูกไม่กลัวหรอกเพคะ"