Defense Lawyer ทนายสาวนักปกป้อง

          "อลิเซีย ผมมาแล้วครับ"

          เสียงตะโกนเรียกของชายที่ยืนอยู่หน้าประตูดังพร้อมกับเสียงกดออด ในระหว่างที่กำลังรอคนที่ชื่ออลิเซีย ผู้อาศัยในห้องเบอร์ 43 ซึ่งอยู่ชั้น 3 ของอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มาเปิดประตูให้ เขาก็จัดแจงขยับมือจัดชุดสูทสีน้ำเงิน เอามือเสยไปตามเส้นผมดำยาวที่รวบไว้อย่างเรียบร้อยให้ดูดียิ่งกว่าเดิม เป็นการกระทำที่บอกได้ชัดว่าเจ้าของห้องนี้คงไม่ใช่แต่คนรู้จักหรือเพื่อนธรรมดาแน่นอน

          พอจัดทุกอย่างจนเรียบร้อย ชายคนนั้นก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย มองประตูตรงหน้า รอเวลาที่เธอจะเปิดประตูออกมาอย่างใจจดใจจ่อ

          แต่รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆ บางลง เมื่อเวลาผ่านไป 2-3 นาที แต่ประตูตรงหน้าก็ยังไม่เปิดซักที

          "แปลกจังเลยแฮะ..."

          กิ๊งก่อง~

          "อลิเซีย นี่ผมเมฆาเองครับ!!"

          แม้ชายที่ชื่อเมฆาจะส่งเสียงซ้ำสอง ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากข้างในกลับมา

          เมฆาใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางขยับแว่นตาไร้กรอบด้วยความรู้สึกว่าชักจะไม่ปกติซะแล้ว เขาตัดสินใจล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบคีย์การ์ดสำรองซึ่งได้รับมาจากเจ้าของห้องโดยตรง เอามันแตะลงไปที่ตัวรับสัญญาณข้างประตู

          กริ๊ก ล็อคของประตูถูกปลดออก เมฆาผลักประตูให้เปิดออก เดินเข้าไปข้างในโดยพยายามไม่ให้เกิดเสียงฝีเท้า

          ทั้งที่ข้างนอกกลายเป็นกลางคืนเพราะเลยหนึ่งทุ่มไปแล้ว แต่ภายในห้องกลับถูกปล่อยมืดมิดโดยไร้ซึ่งการเปิดไฟ นอกจากนี้ ทั้งที่อากาศข้างนอกไม่ได้ร้อนหรือเย็นเลย แต่อากาศที่ไหลออกมาจากข้างในกลับเย็นเฉียบ แถมภายในอากาศเย็นเฉียบนั้น ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวบางๆ ที่เขาจำได้ดี มันเป็นกลิ่นที่เคยได้สัมผัสในอดีตอยู่หลายครั้ง เป็นหนึ่งในกลิ่นที่เขาเกลียดที่สุด

          เพราะมันคือกลิ่นของเลือด!!

          เมฆายิ่งรู้สึกใจไม่ดีมากกว่าเดิม เขารีบไล่มือไปตามกำแพงเพื่อหาสวิตซ์ไฟ ไม่นานนักห้องที่มืดจนถึงเมื่อครู่ก็เริ่มสว่างจ้า เผยให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจน

          และภาพที่เห็นตอนนั้น...ทำให้ดวงตาหลังแว่นต้องเบิกโพลงด้วยความช็อคถึงขีดสุด...

          "อ...อลิเซียยยยยยยยยยย!!!!!!"

          ร่างในชุดกร%