Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
-20-
รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมคะ
 
            “ซุ่มซ่ามอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
            “อะ...อ๋อ ใช่ๆ”
            “ตลอดเลยยัยคนนี้ เดี๋ยวแขนขาก็หักหรอกระวังๆ หน่อยสิ โตแล้วนะ”
            “ค่าาา...คุณแม่”  ฉันลากเสียงยาวๆ เพื่อประชด พี่โบลิ่งผลักศีรษะฉันเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไปจากหน้าโรงเรียน
            พี่โบลิ่งพาฉันมาช็อปที่ห้างดังใจกลางเมือง ฉันก็จัดหนักจัดเต็มแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเพราะวันนี้ไม่มีงบประมาณจำกัด อยากได้อะไรเลยหยิบๆ โดยที่พี่โบลิ่งไม่ว่าอะไรสักคำ มีความสุขจริงๆ โบอิ้งเอ๋ย ^O^
            หลังจากช็อป กินเที่ยวจนหนำใจพี่โบลิ่งก็มาส่งฉันที่บ้าน ทุกครั้งที่พี่โบลิ่งกลับมาเมืองไทย ไม่มีเลยสักครั้งที่จะนอนพักที่บ้าน ทั้งที่ห้องของพี่เราก็ยังเก็บไว้ในสภาพเดิม มีอยู่ครั้งหนึ่งพี่เข้ามาไหว้พ่อแม่เพราะมาตรงกับวันเกิดพอดี แต่ก็ถูกพ่อกับแม่ไล่ตะเพิดออกมาจากบ้าน นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมนานๆ กลับมาทีหนึ่งถึงไม่ยอมเข้าบ้านไปไหว้พ่อไหว้แม่สักที
            “เดินเข้าบ้านก็อย่าสะดุดขาตัวเองล้มล่ะ”  พี่โบลิ่งร้องแซวขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูลงมา
            “ค่ะ ขับรถดีๆ นะ =_=”
            “โอเค ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดอะไรจะไปรับหลังเลิกเรียน จะได้ไปใช้หนี้ด้วยกัน”
            “แล้วพ่อกับแม่ล่ะ...”
            “เรื่องพ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง พวกเขาไม่มีทางรู้หรอก”
            “แต่...”
            “ถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูพ่อกับแม่เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง...หรือถ้าพวกเขาลำบากใจไม่อยากรับน้ำใจจากพี่ ก็ให้เขามาจ่ายหนี้ที่พี่แทน ไม่เห็นจะยากเลย”
            “เฮ้อ...เอางั้นก็ได้ค่ะ U.U”
            “เข้าบ้านเถอะ กลับบ้านค่ำมืดแบบนี้เดี๋ยวก็โดนสวดหูชาหรอก”
            ฉันยิ้มให้พี่โบลิ่งก่อนจะลงมาจากรถ แต่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าพี่โบลิ่งต้องโดนไล่ออกมาถ้าเข้าไปในบ้าน ฉันก็อดถามไม่ได้อยู่ดี...
            “พี่...จะกลับวันไหนหรอ”  ฉันก้มลงไปถามผ่านหน้าต่างรถ
            “อาทิตย์หน้า ทำไมหรอ”
            “ก่อนกลับ...แวะมาไหว้พ่อกับแม่หน่อยไหม”
            พี่โบลิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเลื่อนกระจกรถปิด ฉันมองตามรถหรูสีแสบตาไปจนสุดสายตาก่อนจะเดินกลับมาที่บ้าน ฉันรู้ว่าพี่คงเสียใจที่ถูกไล่แล้วไล่อีก แต่ฉันคิดว่าพ่อกับแม่ก็คงคิดถึงพี่มากเหมือนกัน แค่ติดอคติที่ยังลบไม่ออกเท่านั้นเอง...
            “นี่เธอไปเหมามาทั้งห้างเลยหรอเนี่ย”  จู่ๆ เสียงของปาวก็ดังเข้ามาในความคิด
            ปาวงั้นหรอ...ที่นี่มันบ้านฉันปาวมาอยู่แถวนี้ได้ไง สงสัยกลัวพี่โบลิ่งไปใช้หนี้ให้จนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ =_=
            “เฮ้! ได้ยินไหมเนี่ย”  ระหว่างที่ฉันกำลังนิ่งไปกับเสียงปาวอยู่นั้น ก็มีอะไรบางอย่างโบกไปมาตรงหน้า ทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์อย่างสมบูรณ์แบบ
            “ปาว O_O//”  ฉันผงะไปด้านหลังก้าวหนึ่งเพราะปาวยืนอยู่ใกล้ฉันมาก แล้วความรู้สึกกลัวก็แล่นเข้ามาในจิตสำนึกอีกครั้ง
            “ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่ากำลังคุยกับใครล่ะ”  ปาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจหน่อยๆ
            “ทำไมหน้าเธอซีดจัง ยังไม่หายหรอ”  ปาวเลิกคิ้วแล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากฉันดู  “ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
            “ละ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่”  ฉันถอยหลังไปอีกก้าวหนึ่งจนจะตกฟุตบาท
            “แวะมาซื้อของ”
            “ซื้ออะไร นี่มันดึกแล้วนะร้านปิดแล้ว”  ฉันชี้ไปที่ประตูร้านที่ปิดไปแล้วให้เขาดู
            “ก็ใช่ไง ถึงได้ยืนรออยู่เนี่ย”
            “ยืนรอ?...รอให้มีคนมาเปิดให้งั้นหรอ”
            “อืม”
            “เฮ้อ...ถ้าเกิดวันนี้ฉันไม่กลับบ้านดึกแล้วมาเจอนาย ไม่ใช่นายจะได้ยืนรอจนเช้าเลยหรอปาว”
            “ก็ฉันรู้ไงว่าเธอยังไม่ถึงบ้าน”
            “รู้ได้ไง =_=”  นายเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ
            “ฉันรู้แล้วกัน เปิดร้านให้หน่อย โปรดฝากซื้อขนม”
            “อืมๆ”  ฉันพยักหน้ารับแล้วแง้มประตูร้านขึ้นนิดหน่อยเพื่อให้ปาวเข้ามาในร้านได้
            “เลือกของรอเลยนะ เดี๋ยวฉันเอาของขึ้นไปเก็บก่อน”
            “เธอ...ไปกับใครมา กลับบ้านซะดึกเชียว”  ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินออกหลังร้านเพื่อเข้าบ้าน ปาวก็ถามออกมาเบาๆ ทำให้ฉันต้องหันกลับเข้าไปใหม่เพื่อให้ได้ยินสิ่งที่เขาถามได้ถนัด เขาถามเหมือนเป็นห่วงฉันเลย ฉันไม่ได้มโนไปเองใช่ไหม >////<
            “ทำไม...”  ฉันถามเพื่อลองเชิง
            “ฉันแค่เห็นว่าเธอถือของมาเยอะแยะก็เลยลองถามดู มีเงินเยอะขนาดนี้ทำไมไม่ใช้หนี้ให้หมดซะเลยล่ะ”  ปาวถามพร้อมกับเลือกของไปด้วย โธ่เอ้ย! ที่ถามเพราะอยากให้ไปใช้หนี้เร็วๆ น่ะสินะ -*-!
            “หนี้น่ะฉันจะใช้ให้แน่ ไม่นานเกินรอหรอก”  ฉันบอกแล้วเดินสะบัดออกมา นึกว่าห่วงที่แท้ก็ห่วงเงินนี่เอง ชิ!!
            ฉันรีบวางของไว้ในห้องแล้วค้นหาคัทเตอร์อันเล็กๆ ยัดใส่กระเป๋าลงมาด้วย เผื่อเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายจะได้ใช้ป้องกันตัว...ฉันชอบปาวมากก็จริงแต่เพราะสิ่งแวดล้อมและวิถีชีวิตของปาวมันอันตรายเกินไปสำหรับฉัน ฉันก็เลยต้องหาวิธีป้องกันตัวไว้เท่านั้นเอง U.U
            ฉันลงมายืนที่เคาน์เตอร์เตรียมพร้อมจะคิดเงิน แต่ปาวก็ยังเลือกของอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ฉันว่าฉันทำใจที่ห้องนานอยู่นะทำไมยังเลือกไม่ได้สักที =_=
            “แถวบ้านนายก็มีเซเว่นไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ไปเข้าเซเว่นล่ะ เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเลย”  ฉันถามเพราะว่าฉันต้องรีบขึ้นไปทำการบ้าน ส่งก่อนเข้าแถวด้วยนะ T.T
            “ฉันยังไม่ถึงบ้านเลย แถวนั้นมันหาที่จอดรถยากด้วย ผ่านหน้าร้านเธอพอดีก็เลยแวะ” 
            “อ๋อ”  ฉันส่งเสียงรับทราบ ถ้าไม่คิดว่าเขาห่วงเรื่องหนี้กลัวว่าบ้านฉันจะไม่จ่ายล่ะก็ ฉันจะคิดว่าเขามาดักเจอฉัน...แต่อย่างหลังคงเป็นไปไม่ได้หรอก U_U;
            “ช่วงนี้เธอเป็นอะไร”  จู่ๆ ปาวก็ถามขึ้นมาระหว่างที่กำลังเลือกเครื่องดื่มในตู้แช่ใกล้ๆ เคาน์เตอร์
            “ฉันหรอ...ฉันเป็นอะไร”  ฉันขมวดคิ้วถาม แต่ปาวก็ยังไม่ยอมละสายตาจากตู้แช่มาคุยกับฉันอยู่ดี
            “เธอทำตัวแปลกๆ”
            “แปลกหรอ? ไม่นะฉันว่าฉันก็ปกติ”  ฉันตอบไปทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาหมายถึงอะไร เขาต้องถามเรื่องที่ฉันชอบเดินหนีเขาแน่ๆ เลย
            “ไม่นะ ฉันว่าสายตาแล้วก็ท่าทางเธอแปลกๆ หรือว่าเพราะเรื่องที่ฉันพูดในโรงพยาบาลวันนั้น”
            โรงพยาบาลหรอ...? ฉันพยายามนึกกลับไปตอนที่ปาวพูดกับฉัน ตอนนั้นเขาพูดว่าไงนะ
            …
            ‘เธอคบเผื่อเลือกรึเปล่าเนี่ย’
            …
            ‘ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าจะเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของใคร’
            …
            “อ๋อ...เรื่องวันนั้นไม่เกี่ยวหรอก” 
            ปึก!
            ปาววางขวดนมเปรี้ยวขวดเล็กๆ ขวดหนึ่งลงบนเคาน์เตอร์แรงๆ อย่างหัวเสีย แล้วใช้มือทั้งสองข้างค้ำเคาน์เตอร์ไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
            “แล้วมันเรื่องอะไร ทำไมเธอถึงทำตัวแปลกๆ กับฉันแต่ดันไปทำตัวสนิทกับไอ้ทิวแบบนั้น”
            “ฉันกับพี่ทิวสนิทกันมานานแล้วนะ ไม่ได้เพิ่งจะสนิทกันสักหน่อย ทะ...ทำไมนายต้องโกรธแบบนั้นด้วยล่ะ”  ฉันเอนตัวไปข้างหลังนิดหน่อยเพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้ ส่วนมือก็ค่อยๆ ล้วงเข้าไปจับคัทเตอร์เอาไว้แน่น
            “รีบๆ ตอบมา ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน เพราะต่อไปฉันจะไม่ทนให้เธอ!...ช่างเถอะ ตกลงเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไร"
            “ฉัน...กลัว”  ฉันตอบออกไปทีละคำเบาๆ ทำให้ปาวเงียบไปสักพัก
            “...เธอกลัวอะไร”
            “ฉัน...กลัวนาย” 
            “ห๊ะ! ทำไมถึงกลัวฉันล่ะ”  ปาวร้องเสียงหลงเมื่อฉันบอกความจริงออกไป ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อหูตัวเองเอามากๆ ที่ฉันบอกว่ากลัวเขา
            “ก็นายเป็น...”
            “มาเฟีย”  ปาวต่อบทให้จบ ฉันกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับพยักหน้ารับเบาๆ ปาวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ
            “พอรู้ว่าฉันเป็นมาเฟียก็รีบวิ่งหนีขนาดนี้...ตกลงเธอชอบฉันจริงๆ รึเปล่าเนี่ย”
            “ก็คนมันกลัวนี่นา ชอบได้แล้วจะกลัวไม่ได้รึไง -////-”
            “เฮ้อ...เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
            “สักพักแล้ว”
            “งั้นก็น่าจะรู้เหตุผลแล้วสิ ว่าทำไมฉันถึงห้ามไม่ให้เธอเข้ามายุ่งกับชีวิตฉัน”
            “อืม”  ฉันรับคำเบาๆ
            “สรุปที่เธอทำท่าทางแปลกๆ เพราะแค่กลัวที่ฉันเป็นมาเฟียใช่ไหม”
            “ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเกิดฉันยังใกล้นายอยู่ ฉันไม่รู้ว่าจะโดนไล่ยิงอีกวันไหน แล้วถ้าสมมุติว่า...แค่สมมุตินะ ถ้านายถูกตามฆ่าอีก...ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงของนายเหมือนตอนนั้นไง ก็เลยต้องแยกตัวออกมาดีกว่า”
            “ฉันนี่นับถือเธอจริงๆ พูดความจริงจนฉันพูดไม่ออกเลย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงบอกว่าจะยอมพลีกายถวายชีวิตเพื่อปกป้องฉันไปแล้ว มีแต่เธอนี่แหละที่รักตัวเองมากจนไม่อยากเอาชีวิตมาเสี่ยงกับฉัน”
            “ฉันโกหกไม่เป็นนี่นา U_U”
            “ฉันบอกตามตรงว่าช่วงนี้คนที่อยู่รอบข้างฉันอันตรายทุกคน ทั้งพ่อ โปรด คนในแก๊ง หรือแม้กระทั่งเพื่อนในโรงเรียน แต่เธอไม่ต้องห่วง ถ้าเธอยังอยู่ข้างๆ ฉัน จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้...แค่เธออย่าอยู่ห่างจากฉันแล้วไปกับคนอื่นเหมือนอย่างที่เธอทำก่อนหน้านี้เท่านั้นก็พอ”  ปาวพูดเสียงเรียบแล้ววางเงินไว้บนเคาน์เตอร์ ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
            เขาหมายความว่าไง...-_-?
            “ยืนเอ๋ออยู่ได้ ออกมาปิดร้านสิ”  ปาวหยุดอยู่ที่หน้าประตูร้าน ทำให้ฉันทิ้งคำถามไว้หลังเคาน์เตอร์แล้วเดินไปที่ประตูร้านตามที่ปาวบอก
            “รีบปิดร้านซะ ดึกแล้ว”  ปาวบอกแล้วเอื้อมมือขึ้นไปดึงประตูเหล็กลงมา ด้วยความที่เขาตัวสูงพอสมควรทำให้เขย่งตัวนิดหน่อยก็สามารถจับขอบประตูเหล็กด้านบนได้แล้ว
            “ขะ...ขอบใจ”  ฉันบอก ปาวพยักหน้ารับแล้วรูดประตูเหล็กลงจนกระทั้งปิดสนิทถึงพื้น หลังจากนั้นก็มีเสียงสตาร์ทรถตามมาด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่ดังไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเหลือแค่เพียงความเงียบ
            ฉันนิ่งมองประตูเหล็กต่ออีกสักพักเพราะฉันยังงงกับสิ่งที่ปาวพูดทิ้งเอาไว้
            ‘...ถ้าเธอยังอยู่ข้างๆ ฉัน จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้...แค่เธออย่าอยู่ห่างจากฉันแล้วไปกับคนอื่นเหมือนอย่างที่เธอทำก่อนหน้านี้เท่านั้นก็พอ’
            หมายความว่า...เขาให้ฉันอยู่ใกล้เขาได้งั้นหรอ O_O//
            คืบหน้าไปอีกสเต็ปแล้วโบอิ้ง >//////<
 
 
******************************************************
แอร๊ยยยยยยย คือที่จริงแค่บอกว่า "อย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่น!" ก็จบน่ะนะแต่คุณปาวเล่นซะงง อิอิ
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะความฟินฟรุ๊งฟริ๊งกำลังจะมา
:: เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า
******************************************************