Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.22 น.
แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2561 22.29 น. โดย เจ้าของนิยาย
20) รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมคะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-20-
รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมคะ
“ซุ่มซ่ามอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“อะ...อ๋อ ใช่ๆ”
“ตลอดเลยยัยคนนี้ เดี๋ยวแขนขาก็หักหรอกระวังๆ หน่อยสิ โตแล้วนะ”
“ค่าาา...คุณแม่” ฉันลากเสียงยาวๆ เพื่อประชด พี่โบลิ่งผลักศีรษะฉันเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไปจากหน้าโรงเรียน
พี่โบลิ่งพาฉันมาช็อปที่ห้างดังใจกลางเมือง ฉันก็จัดหนักจัดเต็มแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเพราะวันนี้ไม่มีงบประมาณจำกัด อยากได้อะไรเลยหยิบๆ โดยที่พี่โบลิ่งไม่ว่าอะไรสักคำ มีความสุขจริงๆ โบอิ้งเอ๋ย ^O^
หลังจากช็อป กินเที่ยวจนหนำใจพี่โบลิ่งก็มาส่งฉันที่บ้าน ทุกครั้งที่พี่โบลิ่งกลับมาเมืองไทย ไม่มีเลยสักครั้งที่จะนอนพักที่บ้าน ทั้งที่ห้องของพี่เราก็ยังเก็บไว้ในสภาพเดิม มีอยู่ครั้งหนึ่งพี่เข้ามาไหว้พ่อแม่เพราะมาตรงกับวันเกิดพอดี แต่ก็ถูกพ่อกับแม่ไล่ตะเพิดออกมาจากบ้าน นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมนานๆ กลับมาทีหนึ่งถึงไม่ยอมเข้าบ้านไปไหว้พ่อไหว้แม่สักที
“เดินเข้าบ้านก็อย่าสะดุดขาตัวเองล้มล่ะ” พี่โบลิ่งร้องแซวขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูลงมา
“ค่ะ ขับรถดีๆ นะ =_=”
“โอเค ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดอะไรจะไปรับหลังเลิกเรียน จะได้ไปใช้หนี้ด้วยกัน”
“แล้วพ่อกับแม่ล่ะ...”
“เรื่องพ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง พวกเขาไม่มีทางรู้หรอก”
“แต่...”
“ถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูพ่อกับแม่เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง...หรือถ้าพวกเขาลำบากใจไม่อยากรับน้ำใจจากพี่ ก็ให้เขามาจ่ายหนี้ที่พี่แทน ไม่เห็นจะยากเลย”
“เฮ้อ...เอางั้นก็ได้ค่ะ U.U”
“เข้าบ้านเถอะ กลับบ้านค่ำมืดแบบนี้เดี๋ยวก็โดนสวดหูชาหรอก”
ฉันยิ้มให้พี่โบลิ่งก่อนจะลงมาจากรถ แต่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าพี่โบลิ่งต้องโดนไล่ออกมาถ้าเข้าไปในบ้าน ฉันก็อดถามไม่ได้อยู่ดี...
“พี่...จะกลับวันไหนหรอ” ฉันก้มลงไปถามผ่านหน้าต่างรถ
“อาทิตย์หน้า ทำไมหรอ”
“ก่อนกลับ...แวะมาไหว้พ่อกับแม่หน่อยไหม”
พี่โบลิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเลื่อนกระจกรถปิด ฉันมองตามรถหรูสีแสบตาไปจนสุดสายตาก่อนจะเดินกลับมาที่บ้าน ฉันรู้ว่าพี่คงเสียใจที่ถูกไล่แล้วไล่อีก แต่ฉันคิดว่าพ่อกับแม่ก็คงคิดถึงพี่มากเหมือนกัน แค่ติดอคติที่ยังลบไม่ออกเท่านั้นเอง...
“นี่เธอไปเหมามาทั้งห้างเลยหรอเนี่ย” จู่ๆ เสียงของปาวก็ดังเข้ามาในความคิด
ปาวงั้นหรอ...ที่นี่มันบ้านฉันปาวมาอยู่แถวนี้ได้ไง สงสัยกลัวพี่โบลิ่งไปใช้หนี้ให้จนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ =_=
“เฮ้! ได้ยินไหมเนี่ย” ระหว่างที่ฉันกำลังนิ่งไปกับเสียงปาวอยู่นั้น ก็มีอะไรบางอย่างโบกไปมาตรงหน้า ทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์อย่างสมบูรณ์แบบ
“ปาว O_O//” ฉันผงะไปด้านหลังก้าวหนึ่งเพราะปาวยืนอยู่ใกล้ฉันมาก แล้วความรู้สึกกลัวก็แล่นเข้ามาในจิตสำนึกอีกครั้ง
“ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่ากำลังคุยกับใครล่ะ” ปาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจหน่อยๆ
“ทำไมหน้าเธอซีดจัง ยังไม่หายหรอ” ปาวเลิกคิ้วแล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากฉันดู “ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
“ละ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่” ฉันถอยหลังไปอีกก้าวหนึ่งจนจะตกฟุตบาท
“แวะมาซื้อของ”
“ซื้ออะไร นี่มันดึกแล้วนะร้านปิดแล้ว” ฉันชี้ไปที่ประตูร้านที่ปิดไปแล้วให้เขาดู
“ก็ใช่ไง ถึงได้ยืนรออยู่เนี่ย”
“ยืนรอ?...รอให้มีคนมาเปิดให้งั้นหรอ”
“อืม”
“เฮ้อ...ถ้าเกิดวันนี้ฉันไม่กลับบ้านดึกแล้วมาเจอนาย ไม่ใช่นายจะได้ยืนรอจนเช้าเลยหรอปาว”
“ก็ฉันรู้ไงว่าเธอยังไม่ถึงบ้าน”
“รู้ได้ไง =_=” นายเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ
“ฉันรู้แล้วกัน เปิดร้านให้หน่อย โปรดฝากซื้อขนม”
“อืมๆ” ฉันพยักหน้ารับแล้วแง้มประตูร้านขึ้นนิดหน่อยเพื่อให้ปาวเข้ามาในร้านได้
“เลือกของรอเลยนะ เดี๋ยวฉันเอาของขึ้นไปเก็บก่อน”
“เธอ...ไปกับใครมา กลับบ้านซะดึกเชียว” ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินออกหลังร้านเพื่อเข้าบ้าน ปาวก็ถามออกมาเบาๆ ทำให้ฉันต้องหันกลับเข้าไปใหม่เพื่อให้ได้ยินสิ่งที่เขาถามได้ถนัด เขาถามเหมือนเป็นห่วงฉันเลย ฉันไม่ได้มโนไปเองใช่ไหม >////<
“ทำไม...” ฉันถามเพื่อลองเชิง
“ฉันแค่เห็นว่าเธอถือของมาเยอะแยะก็เลยลองถามดู มีเงินเยอะขนาดนี้ทำไมไม่ใช้หนี้ให้หมดซะเลยล่ะ” ปาวถามพร้อมกับเลือกของไปด้วย โธ่เอ้ย! ที่ถามเพราะอยากให้ไปใช้หนี้เร็วๆ น่ะสินะ -*-!
“หนี้น่ะฉันจะใช้ให้แน่ ไม่นานเกินรอหรอก” ฉันบอกแล้วเดินสะบัดออกมา นึกว่าห่วงที่แท้ก็ห่วงเงินนี่เอง ชิ!!
ฉันรีบวางของไว้ในห้องแล้วค้นหาคัทเตอร์อันเล็กๆ ยัดใส่กระเป๋าลงมาด้วย เผื่อเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายจะได้ใช้ป้องกันตัว...ฉันชอบปาวมากก็จริงแต่เพราะสิ่งแวดล้อมและวิถีชีวิตของปาวมันอันตรายเกินไปสำหรับฉัน ฉันก็เลยต้องหาวิธีป้องกันตัวไว้เท่านั้นเอง U.U
ฉันลงมายืนที่เคาน์เตอร์เตรียมพร้อมจะคิดเงิน แต่ปาวก็ยังเลือกของอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ฉันว่าฉันทำใจที่ห้องนานอยู่นะทำไมยังเลือกไม่ได้สักที =_=
“แถวบ้านนายก็มีเซเว่นไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ไปเข้าเซเว่นล่ะ เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเลย” ฉันถามเพราะว่าฉันต้องรีบขึ้นไปทำการบ้าน ส่งก่อนเข้าแถวด้วยนะ T.T
“ฉันยังไม่ถึงบ้านเลย แถวนั้นมันหาที่จอดรถยากด้วย ผ่านหน้าร้านเธอพอดีก็เลยแวะ”
“อ๋อ” ฉันส่งเสียงรับทราบ ถ้าไม่คิดว่าเขาห่วงเรื่องหนี้กลัวว่าบ้านฉันจะไม่จ่ายล่ะก็ ฉันจะคิดว่าเขามาดักเจอฉัน...แต่อย่างหลังคงเป็นไปไม่ได้หรอก U_U;
“ช่วงนี้เธอเป็นอะไร” จู่ๆ ปาวก็ถามขึ้นมาระหว่างที่กำลังเลือกเครื่องดื่มในตู้แช่ใกล้ๆ เคาน์เตอร์
“ฉันหรอ...ฉันเป็นอะไร” ฉันขมวดคิ้วถาม แต่ปาวก็ยังไม่ยอมละสายตาจากตู้แช่มาคุยกับฉันอยู่ดี
“เธอทำตัวแปลกๆ”
“แปลกหรอ? ไม่นะฉันว่าฉันก็ปกติ” ฉันตอบไปทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาหมายถึงอะไร เขาต้องถามเรื่องที่ฉันชอบเดินหนีเขาแน่ๆ เลย
“ไม่นะ ฉันว่าสายตาแล้วก็ท่าทางเธอแปลกๆ หรือว่าเพราะเรื่องที่ฉันพูดในโรงพยาบาลวันนั้น”
โรงพยาบาลหรอ...? ฉันพยายามนึกกลับไปตอนที่ปาวพูดกับฉัน ตอนนั้นเขาพูดว่าไงนะ
…
‘เธอคบเผื่อเลือกรึเปล่าเนี่ย’
…
‘ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าจะเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของใคร’
…
“อ๋อ...เรื่องวันนั้นไม่เกี่ยวหรอก”
ปึก!
ปาววางขวดนมเปรี้ยวขวดเล็กๆ ขวดหนึ่งลงบนเคาน์เตอร์แรงๆ อย่างหัวเสีย แล้วใช้มือทั้งสองข้างค้ำเคาน์เตอร์ไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
“แล้วมันเรื่องอะไร ทำไมเธอถึงทำตัวแปลกๆ กับฉันแต่ดันไปทำตัวสนิทกับไอ้ทิวแบบนั้น”
“ฉันกับพี่ทิวสนิทกันมานานแล้วนะ ไม่ได้เพิ่งจะสนิทกันสักหน่อย ทะ...ทำไมนายต้องโกรธแบบนั้นด้วยล่ะ” ฉันเอนตัวไปข้างหลังนิดหน่อยเพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้ ส่วนมือก็ค่อยๆ ล้วงเข้าไปจับคัทเตอร์เอาไว้แน่น
“รีบๆ ตอบมา ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน เพราะต่อไปฉันจะไม่ทนให้เธอ!...ช่างเถอะ ตกลงเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไร"
“ฉัน...กลัว” ฉันตอบออกไปทีละคำเบาๆ ทำให้ปาวเงียบไปสักพัก
“...เธอกลัวอะไร”
“ฉัน...กลัวนาย”
“ห๊ะ! ทำไมถึงกลัวฉันล่ะ” ปาวร้องเสียงหลงเมื่อฉันบอกความจริงออกไป ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อหูตัวเองเอามากๆ ที่ฉันบอกว่ากลัวเขา
“ก็นายเป็น...”
“มาเฟีย” ปาวต่อบทให้จบ ฉันกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับพยักหน้ารับเบาๆ ปาวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ
“พอรู้ว่าฉันเป็นมาเฟียก็รีบวิ่งหนีขนาดนี้...ตกลงเธอชอบฉันจริงๆ รึเปล่าเนี่ย”
“ก็คนมันกลัวนี่นา ชอบได้แล้วจะกลัวไม่ได้รึไง -////-”
“เฮ้อ...เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สักพักแล้ว”
“งั้นก็น่าจะรู้เหตุผลแล้วสิ ว่าทำไมฉันถึงห้ามไม่ให้เธอเข้ามายุ่งกับชีวิตฉัน”
“อืม” ฉันรับคำเบาๆ
“สรุปที่เธอทำท่าทางแปลกๆ เพราะแค่กลัวที่ฉันเป็นมาเฟียใช่ไหม”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเกิดฉันยังใกล้นายอยู่ ฉันไม่รู้ว่าจะโดนไล่ยิงอีกวันไหน แล้วถ้าสมมุติว่า...แค่สมมุตินะ ถ้านายถูกตามฆ่าอีก...ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงของนายเหมือนตอนนั้นไง ก็เลยต้องแยกตัวออกมาดีกว่า”
“ฉันนี่นับถือเธอจริงๆ พูดความจริงจนฉันพูดไม่ออกเลย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงบอกว่าจะยอมพลีกายถวายชีวิตเพื่อปกป้องฉันไปแล้ว มีแต่เธอนี่แหละที่รักตัวเองมากจนไม่อยากเอาชีวิตมาเสี่ยงกับฉัน”
“ฉันโกหกไม่เป็นนี่นา U_U”
“ฉันบอกตามตรงว่าช่วงนี้คนที่อยู่รอบข้างฉันอันตรายทุกคน ทั้งพ่อ โปรด คนในแก๊ง หรือแม้กระทั่งเพื่อนในโรงเรียน แต่เธอไม่ต้องห่วง ถ้าเธอยังอยู่ข้างๆ ฉัน จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้...แค่เธออย่าอยู่ห่างจากฉันแล้วไปกับคนอื่นเหมือนอย่างที่เธอทำก่อนหน้านี้เท่านั้นก็พอ” ปาวพูดเสียงเรียบแล้ววางเงินไว้บนเคาน์เตอร์ ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
เขาหมายความว่าไง...-_-?
“ยืนเอ๋ออยู่ได้ ออกมาปิดร้านสิ” ปาวหยุดอยู่ที่หน้าประตูร้าน ทำให้ฉันทิ้งคำถามไว้หลังเคาน์เตอร์แล้วเดินไปที่ประตูร้านตามที่ปาวบอก
“รีบปิดร้านซะ ดึกแล้ว” ปาวบอกแล้วเอื้อมมือขึ้นไปดึงประตูเหล็กลงมา ด้วยความที่เขาตัวสูงพอสมควรทำให้เขย่งตัวนิดหน่อยก็สามารถจับขอบประตูเหล็กด้านบนได้แล้ว
“ขะ...ขอบใจ” ฉันบอก ปาวพยักหน้ารับแล้วรูดประตูเหล็กลงจนกระทั้งปิดสนิทถึงพื้น หลังจากนั้นก็มีเสียงสตาร์ทรถตามมาด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่ดังไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเหลือแค่เพียงความเงียบ
ฉันนิ่งมองประตูเหล็กต่ออีกสักพักเพราะฉันยังงงกับสิ่งที่ปาวพูดทิ้งเอาไว้
‘...ถ้าเธอยังอยู่ข้างๆ ฉัน จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้...แค่เธออย่าอยู่ห่างจากฉันแล้วไปกับคนอื่นเหมือนอย่างที่เธอทำก่อนหน้านี้เท่านั้นก็พอ’
หมายความว่า...เขาให้ฉันอยู่ใกล้เขาได้งั้นหรอ O_O//
คืบหน้าไปอีกสเต็ปแล้วโบอิ้ง >//////<
******************************************************
แอร๊ยยยยยยย คือที่จริงแค่บอกว่า "อย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่น!" ก็จบน่ะนะแต่คุณปาวเล่นซะงง อิอิ
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะความฟินฟรุ๊งฟริ๊งกำลังจะมา
:: เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า
******************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
