Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
-18-
เผื่อเลือกหรอ?
 
            “ไปกับพี่เถอะโบ ไปกับมันมีแต่จะพาซวยเปล่าๆ”  พี่ทิวพูดพร้อมกับกระตุกแขนฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้ฉันไม่สามารถไปตามแรงดึงได้ เพราะอีกฝั่งก็ดึงฉันไว้ด้วยแรงมหาศาลไม่ต่างกัน
            “แกว่าไงนะ!!”  ปาวตะคอกเสียงดังลั่น จนผู้หญิง 2 คนที่กำลังเดินผ่านมาทางนี้สะดุ้งโหยงเลยทีเดียว ขนาดคนอยู่รอบนอกยังสะดุ้งแล้วคิดดูสภาพฉันจะเป็นยังไง =_=;;
            “ที่โบอิ้งต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะแกไม่ใช่หรอปาว...”  พี่ทิวพูดเสียงเรียบ ดูเหมือนมันจะมีผลต่อปาวพอสมควร เพราะเขาเงียบไปและคลายมือออก ทำให้ฉันสามารถเดินตามพี่ทิวมาได้
            ฉันเดินตามพี่ทิวมาเรื่อยๆ ระหว่างที่เดินมาก็แอบมองกลับไปหาปาวก็เห็นว่าเขายังมองมาอยู่ ฉันรีบหลบตาเขาทันทีแล้วเดินออกมาโดยไม่หันไปมองเขาอีก ฉันชอบเขามากก็จริงแต่ฉันคงจะเข้าไปอยู่ในโลกของเขาไม่ได้ โลกที่มีแต่ความโหดร้ายและความตาย
            เพราะฉัน...เกลียดการสูญเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
            พี่ทิวพาแวะหาหมอที่โรงพยาบาลซึ่งเป็นทางผ่านบ้านของฉัน แม้ว่าตลอดทางเราไม่ได้คุยอะไรกันเลยแต่พี่เขากลับเทคแคร์ฉันทุกอย่างตั้งแต่เริ่มกดบัตรคิวจนกระทั่งนั่งรอเป็นเพื่อน
            “พี่ทิว โบหาหมอมาแล้วนะคะ นั่งอยู่แบบนี้เสียเวลาเปล่าๆ คงจะได้ยาแบบเดิมนั่นแหละ”
            “...”  พี่ทิวยังคงนั่งนิ่งตามเดิมเหมือนพี่เขาจะโกรธมากที่ปาวทำตัวเหมือนสนิทกับฉัน ถึงจะไม่สนิทมากเท่าไหร่แต่อย่างน้อยๆ ก็ดูสนิทมากกว่าคนอื่นๆ (รึเปล่านะ =_=)
            “รอคิวนานๆ แบบนี้โบไม่ไหวหรอกค่ะ โบปวดหัวมากเลย”  ฉันแกล้งทำตาปรือๆ ให้ดูเหมือนว่าจะหลับให้ได้ พี่ทิวก็เลยรีบเอามือมาอังหน้าผากฉันดู
            “ตอนเที่ยงกินอะไรรึยัง”  พี่ทิวพูดกับฉันเป็นประโยคแรกหลังจากที่ทำหน้าบึ้งมานาน ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยที่แผนสำออยของตัวเองสำเร็จด้วยดี
            “ยังค่ะ”
            “เอายามาดูสิ”  พี่ทิวบอก ฉันเลยล้วงเอาถุงยาออกมาจากกระเป๋า
            “ยังไม่ได้กินอะไรแล้วจะกินยาเที่ยงได้ไง รอพี่ตรงนี้นะ”  พี่ทิวพูดอย่างหัวเสียแล้วทำท่าเหมือนจะลุกไปไหนสักแห่ง ฉันเลยต้องรีบคว้ามือพี่ทิวไว้ ถ้าพี่ทิวจะทิ้งฉันไว้ที่นี่ฉันกลับบ้านเองไม่ไหวแน่ T^T
            “พี่ทิวจะไปไหนคะ” 
            “ไปหาซื้อข้าวมาให้เรากินไง นั่งรอตรงนี้นะ ห้ามไปไหน”  พี่ทิวออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด จนฉันแอบเผลอคิดว่าตัวเองกลายเป็นลูกสาวของพี่ทิวไปแล้ว
            ฉันนั่งมองบรรยากาศที่เร่งรีบของสถานพยาบาลจนเริ่มเบื่อและเริ่มรู้สึกว่าตัวมันโงนเงนไปซ้ายทีขวาทีอย่างควบคุมไม่อยู่ เป็นอะไรไปเนี่ยมึนหัวชะมัด @_@
            “ไอ้ทิวมันพาเธอมาที่นี่น่ะหรอ”  จู่ๆ ปาวก็มานั่งตรงม้านั่งข้างๆ ฉัน ฉันหันไปมองก็เห็นเขากำลังมองไปรอบๆ แผนกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลอย่างสนอกสนใจ
            “นายตามมาทำไมเนี่ย”
            “ก็...ถ้าเธอจะหาหมอก็ต้องหาหมอคนเดิมสิ เขาจะได้รู้ว่าที่เธอไม่ดีขึ้นต้องทำยังไงต่อ ถ้ามาหาหมอคนใหม่ก็เท่ากับเริ่มนับหนึ่งใหม่ เธอก็ไม่ดีขึ้นสักทีน่ะสิ”
            “นายเป็นห่วงฉันหรอ”  ฉันหรี่ตามองปาวอย่างรู้ทัน แต่เขาก็เอาแต่มองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาโดยไม่สนใจฉันเลย แค่รู้ว่าเขายังห่วงฉันอยู่บ้างก็ดีใจแล้วล่ะ >////<
            “ใครห่วง! พ่อฉันให้รับผิดชอบที่ทำเธอบาดเจ็บต่างหาก”
            “นายไม่ได้เป็นคนยิงฉันสักหน่อย ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอก”
            “แต่ฉันเป็นคนพาเธอไปติดร่างแหด้วย”
            “เฮ้อ...โอเคๆ เอาไงก็เอา”  ฉันขี้เกียจเถียงกับปาวก็เลยยอมแพ้โดยดี ฉันชักจะเริ่มปวดหัวขึ้นมาจริงๆ ซะแล้วสิ
            “เธอเป็นอะไร ปวดหัวหรอ” 
            “ใช่ มันอยากจะเอนตัวลงนอนตรงนี้เลย ”  ฉันพูดพร้อมร่างที่เริ่มจะโงนเงนมากกว่าเมื่อครู่
            “งั้นกลับกันเถอะ อยู่ที่นี่มันอุดอู้”  ปาวพูดพร้อมกับคว้าข้อมือจะฉุดฉันให้ลุกขึ้นกับเขา แต่ฉันขืนตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ลุกไปตามแรงดึงง่ายๆ
            “แล้วพี่ทิวล่ะ”
            “ช่างมันสิ”  ปาวพูดแล้วลากฉันออกมาจากที่นั่งทันที ด้วยแรงที่มีน้อยกว่าบวกกับสังขารที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ทำให้ฉันสามารถถูกลากไปได้อย่างง่ายดาย
            ที่จริงไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนี้เลยนะ จริงจริ๊ง! >.<
            ระหว่างทางที่ปาวพาฉันมาที่ลานจอดรถพี่ทิวก็โทรตามจิกฉันเหมือนจะรู้ว่าฉันหนีออกมาแล้ว ทำไงดีถ้าฉันบอกว่าตอนนี้ฉันอยู่กับปาวแล้วก็เดินตามเขากลับบ้านต้อยๆ พี่ทิวต้องโกรธแน่เลย >_<!
            “ฮะ..ฮัลโหล”  ฉันรับสายพี่ทิวและพยายามซ่อนความรู้สึกอึดอัดเอาไว้ แต่เสียงมันไม่ยอมให้ความร่วมมือเลยพับผ่าสิ!
            [โบ! โบอยู่ไหน]  เสียงพี่ทิวดังมาจากปลายสายอย่างหัวเสีย
            “คือโบ...”
            [หรือว่าเป็นลม!! อยู่ในห้องฉุกเฉินรึเปล่า]
            “เปล่าค่ะ โบไม่ได้เป็นอะไร คือ...สงสัยที่โรงเรียนเขาโทรบอกแม่น่ะค่ะ แม่ก็เลยมารับ”  ฉันโกหกออกไปคำโต จนปาวที่กำลังรับบทเป็นแม่ของฉัน หันมาเหลือบมองอย่างหัวเสียบ้าง =_=;
            [อ้าว...หรอ แล้วนี่ถึงบ้านรึยัง]
            “ยังค่ะ กำลังเดินทาง ขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรบอกก่อน”
            [ไม่เป็นไร กลับบ้านไปก็พักผ่อนเยอะๆ นะ]
            “ค่ะพี่ทิว ขอบคุณมากนะคะ”  พี่ทิวรับคำ ฉันกดตัดสายด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแต่ปาวกลับผลักประตูรถเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันเปิดออกได้
            “นี่เธอชอบฉันจริงๆ รึเปล่าเนี่ย?”  จู่ๆ ปาวก็ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย และเหมือนจะต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ซะด้วย อะไรของเขาเนี่ย >////<
            “ทำไมอยู่ดีๆ นายมาถามแบบนี้ล่ะ”
            “ไม่รู้สิ จากที่ฉันสังเกตเธอชอบไอ้ทิวมากกว่านะ พูดรักษาน้ำใจจนน่าคลื่นไส้ขนาดนั้น แคร์มันมากหรอ!”
            “แล้วนายจะให้ฉันพูดว่ายังไง อยากให้ฉันบอกว่าฉันกลับกับนายหรอ พี่ทิวจะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงยังไง มากับอีกคนแต่กลับกับอีกคนแบบนี้”
            “เธอคบเผื่อเลือกรึเปล่าเนี่ย”
            “นี่!”
            “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าจะเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของใคร”  ปาวพูดแล้วเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ทิ้งให้ฉันยืนจังก้าอยู่ที่เดิม เผื่อเลือก นี่เขาเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นงั้นหรอ
            แต่จะว่าไป...ฉันกับเขายังไม่ได้คบกันเลยไม่ใช่หรอ เรื่องความสัมพันธ์นี่มันซับซ้อนนะ =_=
 
            ฉันลาไป 2 วันอาการก็ดีขึ้น แผลก็แห้งดีไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรฉันก็เลยมาโรงเรียน ช่วงนี้ฉันหยุดบ่อยจนจะจำไม่ได้อยู่แล้วว่าห้องเรียนตัวเองอยู่ที่ไหน =_=
            “อ้าวโบอิ้ง มาเรียนได้แล้วหรอ”  ฟานทักทายขณะที่เดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน ฉันผงะไปข้างหลังนิดหน่อยเพราะว่าตกใจที่เขาเข้ามาในระยะประชิดเกินไป ถ้าเกิดปืนในกระเป๋าเขาลั่นใส่ฉันขึ้นมาจะทำไง >.<
            “เธอ...เป็นอะไร ยังไม่หายดีหรอ”  ฟานมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
            “ก็...อืม”  ฉันตอบสั้นๆ พร้อมกับรักษาระยะห่างเอาไว้
            “เธอทำท่าทางเหมือนกลัวฉันเลย กลัวอะไร?”  ฟานหรี่ตามองฉัน ทำไมรู้ล่ะ! นายมีเครื่องจับเท็จประจำตัวรึไงฟาน -_-?
            “เปล๊า ไม่ได้กลั๊ว”  
            โอ้ย!! >_<! ฉันอยากจะฟาดหัวตัวเองให้มันตายตรงนี้เลยจริงๆ พูดเสียงสูงออกไปโดยไม่รู้ตัวแบบนั้นได้ยังไง
            “งั้นหร๊อออ...ฮ่าๆๆๆ”  ฟานล้อเลียนฉันด้วยการทำเสียงสูงตอบกลับมาแล้วหัวเราะลั่น  “งั้นฉันไปดีกว่า เธอเดินคนเดียวคงจะสบายใจกว่า” 
            ฟานบอกแล้วเดินแยกไปอีกทาง ฉันมองฟานจนเขาเดินลับตาไปก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เรื่องมันผ่านมาเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่ฉันก็ยังระแวงและกลัวพวกเขาไม่หายโดยเฉพาะปาว เวลาเจอเขาเหมือนว่ามีป้ายคำว่า ‘มาเฟีย’ ห้อยคอเขามาด้วยทุกครั้งเลยให้ตายสิ!
            ทีแรกก็นึกว่าเป็นหนุ่มแว่น รักเรียน พูดน้อย ต่อยหนัก สุขุมนุ่มลึกเหมือนพระเอกในนิยายรักหวานแหววซะอีก แต่ที่ไหนได้นี่มันนิยายบู๊ล้างผลาญชัดๆ T^T
            ทั้งที่ฉันพยายามหลบและหลีกฟานอย่างเต็มที่ แต่พอมาที่โรงอาหารเพื่อกินมื้อเช้ากับเหมยและอ๋องกลับเจอกันอีก เจออย่างเดียวไม่พอยังนั่งโต๊ะข้างๆ กันอีก ครบแก๊งมาเฟียเลยที่นี้ Y_Y
            “ว่าไง เจอกันอีกแล้วนะ”  ฟานโบกมือไปมาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ปกติฟานจะไม่ค่อยพูดมากขนาดนี้นะแต่พอเขารู้ว่าฉันกลัวยิ่งแกล้งเลยทีนี้
            “อืม”  ฉันรับคำสั้นๆ แล้วนั่งลงตรงข้ามเหมยกับอ๋องที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
            “ทำไมหน้าซีดๆ ดีขึ้นแล้วจริงหรอ”  เหมยถามด้วยความเป็นห่วง ที่หน้าซีดเพราะไอ้โต๊ะข้างๆ นี่แหละเหมย (ได้แค่คิด =_=)
            “ซีดขนาดนั้นเลยหรอ”
            “แล้วจะกินอะไร จะไปสั่งให้”  อ๋องถามอย่างแมนๆ ฉันหายไป 3-4 วัน เจอกันอีกทีดูแมนกว่าเดิมนิดหน่อยแล้วนะเพื่อนอ๋อง ^^
            “พวกแกกินเลยเดี๋ยวฉันไปซื้อเอง กะว่าจะซื้อนมกับขนมไปกินบนห้องน่ะ ที่นี่มัน...คนเยอะเกินไปฉันหายใจไม่ออก”  ฉันบอกแล้วรีบลุกจากที่นั่งทันที อึดอัดโว้ยยย >_<!!
            ฉันเดินมาซื้อน้ำเต้าหู้และขนมปังที่อยู่ร้านริมสุดเพราะว่าใกล้กับทางขึ้นตึก ฉันกำลังเลือกของอยู่ดีๆ ก็มีคนยื่นถุงมาให้ ฉันมองตามมือนั้นขึ้นไปน้ำเต้าหู้ในมือก็เกือบหล่นลงพื้น ดีที่เขาคว้าเอาไว้ได้ทัน
            “ปาว o_o”
            “เธอเป็นอะไร”
            “เป็นอะไร...หมายความว่าไง”  ฉันทำเป็นไขสือแล้วรีบเก็บของที่อยากกินใส่ถุงอย่างรีบร้อน
            “เธอทำเหมือน...กลัวอะไรสักอย่าง”  ประโยคสุดท้ายปาวพูดกับฉันเบาๆ
            “ฉันแค่กลัว...กลัวพวกชุดดำพวกนั้นน่ะ”  ฉันบอก ถึงแม้ว่ามันจะไม่เท่ากับที่ฉันกลัวปาวก็เถอะ แต่มันก็มีส่วนในความกลัวของฉันเหมือนกัน
            “พวกมันไม่มาอีกแล้วล่ะ”  ปาวพูดเหมือนพยายามทำให้ฉันสบายใจขึ้น แต่เปล่าเลย...
            “อ๋อ...ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะดีเน๊าะ”  ฉันบอกพร้อมกับจ่ายเงินแล้วรีบเดินขึ้นตึกทันที ฉันไม่ได้มองว่าเขาเดินตามขึ้นมารึเปล่า แต่พอเข้ามาในห้องก็มีงานเข้ารอบสองจนได้ =_=
            “เธอทำแบบนั้นกับพี่ชายฉันได้ยังไง”  โปรดนั่งกอดอกบนโต๊ะเรียนของฉันด้วยท่าทางโกรธๆ
            นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ หนีพี่ยังมาเจอน้องอีกหรอเนี่ย -_-;;