Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 

 

-10-

คนที่รักมักทำให้เจ็บ

 

            “เมื่อกี๊ฉันบอกว่า...” 

            “ฉะ..ฉันได้ยินแล้วไม่ต้องย้ำ! แล้วฉันไปยุ่งกับนายตอนไหนไม่ทราบ แค่ไปเย็บขาตุ๊กตาให้แล้วก็เจอกันโดยบังเอิญเท่า!...”

            “แค่ยุ่งกับตุ๊กตาตัวนั้นก็มากเกินพอแล้ว”  ปาวพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดได้จบประโยค

            ฉันไม่นึกว่าปาวจะพูดตรงขนาดนี้...เย็นชาเกินไปแล้ว!

            “งั้นหรอ...ได้”  ฉันรับคำพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวจนฉันคิดว่าหัวใจคงจะทำงานล้มเหลวในไม่ช้านี้

            “เอาคืนมา!!!”  ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้ววางของที่เขายกให้ฉันไว้ที่เดิม และแย่งเอาช่อดอกไม้ของฉันคืนก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แต่ปาวก็ยังคว้าแขนฉันเอาไว้

            “เธอไม่รับของแบบนี้แสดงว่ายังจะยุ่งกับฉันอีกหรอ”

            “เปล่า! หมายความว่าฉันจะไม่ยุ่งกับนายเลยตั้งแต่วินาทีนี้เลยต่างหาก!”  ฉันสะบัดมือปาวออกแล้วเดินออกมา แต่พอเดินมาถึงประตูกลับมีบางอย่างมากระทบที่หลังฉัน พอฉันหันกลับไปมองก็มีตุ๊กตาตัวหนึ่งนอนอยู่ใกล้เท้าฉัน อย่าบอกนะว่าเขาโยนไอ้นี่มาใส่ฉัน!

            “คนนิสัยไม่ดี!”  ฉันหันกลับไปตวาดปาวแล้วออกเดินต่อ ทำไมปาวนิสัยไม่ดีแบบนี้นะ ฉันชอบเข้าไปได้ไงกันเนี่ย!!

            “ว่าไงนะ เมื่อกี๊เธอว่าฉันหรอ? เธอรู้รึเปล่าที่ฉันทำไปเพื่อความปลอดภัยของเธอนะ”  ปาวเข้ามาขวางทางฉันไว้

            “ปลอดภัยจากอะไร? จากแฟนคลับนายงั้นหรอ”

            “ก็...มีส่วน”  ปาวตอบกลับมาอย่างไม่แน่ใจนัก

            “นอกจากแฟนคลับนาย ยังมีอย่างอื่นที่มันอันตรายไปกว่านี้อีกรึไง”

            “มีสิ...อันตรายแบบที่เธอคาดไม่ถึงเลยล่ะ”

            “โอเคๆ ฉันยอมรับความหวังดีของนายก็ได้ของได้...หลีกไปได้แล้ว!”

            “ได้”  ปาวยอมหลีกทางให้ฉันอย่างว่าง่าย แต่...

            พรืด!!

            “เฮ้ย!!”  จู่ๆ ปาวก็เหมือนลื่นอะไรสักอย่างจนเซไปมาอย่างไร้ศูนย์ถ่วง

            “ปาว!!...เหวอ!!”  ฉันรีบคว้าแขนปาวไว้แต่ฉันไม่มีแรงพอที่จะรับน้ำหนักเขาได้เราก็ล้มไปด้วยกัน

            จุ๊บ!!!

            ความรู้สึกอุ่นๆ นุ่มๆ ที่ริมฝีปากทำให้ฉันรีบลืมตาที่หลับปี๋อยู่ขึ้นมามอง ดวงตาคมของปาวมองเข้ามาในดวงตาของฉันในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นๆ เข้ามาปะทะใบหน้าอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกอุ่นๆ ที่ริมฝีปากยังคงชัดเจน

            “เอ่อ...”  ฉันรีบดึงตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ตั้งสติได้ ส่วนปาวก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งเงียบๆ 

            มะ...เมื่อกี๊ฉันกับปาว...เรา...จูบกันงั้นหรอ O_O?

            “ฉะ...ฉันว่า...เพื่อนคงหาฉันทั่วทั้งงานแล้วล่ะ”  ฉันพูดแล้ววิ่งออกมาจากห้องทันที

            นี่มันจะเหมาะเจาะเกินไปไหม ล้มแล้วปากประกบกันเลยเนี่ยนะ นึกว่าจะมีแค่ในละครหลังข่าวซะอีก >/////<

            “ยัยโบ!! แกทำอะไรลงไป”  ฉันบ่นพร้อมกับทุบหัวตัวเองแรงๆ 2-3 ครั้ง เขาต้องคิดว่าฉันพยายามเรียกร้องความสนใจอีกแน่ๆ หมอนั่นยิ่งหลงตัวเองขั้นเทพอยู่ด้วย -////-

            “นังอ้อย!! >O<!”  จู่ๆ อ๋องก็วิ่งมาเกาะแขนฉันด้วยท่าทางระริกระรี้แปลกๆ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี๊...-/////-

            “ร้ายนะยะหล่อน จูบปะ! อุ๊บ!...”

            “หุบปากเลยไอ้อ๋อง”  ฉันรีบปิดปากอ๋องก่อนที่มันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ “ฉันนึกว่าแกไปหาเหมยแล้วซะอีก”

            “ก็ว่าจะไปน่ะนะ แต่ฉันห่วงแกก็เลยรออยู่ตรงทางเดิน ไม่นึกว่าจะได้เห็นของดี อิอิ”  อ๋องมองฉันด้วยสายตาวิบวับจนหน้าฉันร้อนไปหมดแล้ว >//////<

            “ไอ้อ๋อง เลิกพูดเลยนะ”  ฉันชี้หน้าเพื่อสั่งอย่างเด็ดขาดว่าห้ามพูด! แล้วออกเดินต่อ ฉันไม่อยากอยู่ใกล้รัศมีของห้อง A นานๆ รู้สึกตัวร้อนๆ ยังไม่ไม่รู้ -/////-

            “ฉันว่าแกสองคนเนี่ยเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ เลยโบ ปาวลื่นตุ๊กตาที่ตัวเองโยนใส่แก แล้วแกดันเสียจูบแรกให้ปาวอีก กรี๊ดๆ พรหมลิขิตชัดๆ เพื่อนเอ๋ย”  อ๋องเดินตามมาโอบไหล่เพื่อแซวฉัน

            “อารมณ์ดีอะไรกันสองคนนี้”  พี่ทิวเดินเข้ามาทัก ในมือพี่เขามีแค่กล้องโปร 1 ตัวแต่ไม่เห็นมีของขวัญเลยสักชิ้น

            “พี่ทิว เมื่อเช้าได้ของขวัญตั้งเยอะหายไปไหนหมดแล้วคะ”  ฉันถาม

            “อ๋อ พี่เอาไปเก็บไว้บนห้อง ก็เลยเอากล้องลงมาเนี่ย”

            “โบขอโทษนะคะ ไม่ได้ไปช่วยถือของเลย”

            “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”

            “อะแฮ่ม! เอ่อ...ขอโทษนะคะที่ขัดจังหวะ เดี๋ยวอ๋องน้อยขอตัวไปหาเหมยก่อนแล้วกันนะคะ อยู่ตรงนี้รู้สึกเป็นส่วนเกิน”

            “ไอ้อ๋อง”  ฉันส่งค้อนไปให้เพื่อนสาว แต่นางกลับลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้เรื่อง  “แล้วของขวัญเหมยล่ะ จะให้ตอนไหน”

            “ฉันจะเอาไว้ในล็อกเกอร์ก่อน แล้วค่อยให้ตอนกินข้าวเที่ยงก็ได้ แกอยู่กับพี่รหัสแกเถอะ...ไปก่อนนะคะพี่ทิว ^_^”  ประโยคสุดท้ายอ๋องพูดกับพี่ทิวแล้วส่งช่อดอกไม้กับของขวัญที่ฉันซื้อไว้มาให้ก่อนจะเดินไป

            “ของพี่ทิวค่ะ ยินดีด้วยนะคะ”  ฉันยื่นช่อดอกไม้กับของขวัญไปให้

            “ขอบคุณครับ ซื้ออะไรให้เนี่ย ^_^”  พี่ทิวถาม พร้อมกับลองเขย่ากล่องของขวัญอย่างเบามือ

            “ไม่บอกค่ะ ต้องดูเอง”

            “ให้แกะเลยไหม”

            “อย่าดีกว่าค่ะ แกะต่อหน้าแบบนี้โบเขิน เผื่อพี่ไม่ชอบจะได้ด่าโบไม่ได้ไง ^^”

            “โบให้อะไรพี่ก็ชอบหมดแหละ”  พี่ทิวพูดเบาๆ เหมือนพึมพำอยู่กับตัวเอง จนฉันฟังไม่ออกว่าพูดว่าอะไร พูดกับฉันรึเปล่า -_-?

            “ว่าไงนะคะ”

            “อ๋อ ไม่มีอะไร ว่าแต่พี่โทรหาตั้งนานทำไมไม่รับสายเลย โทรศัพท์เสียหรอ”

            “ไม่นะคะ”  ฉันพูดพร้อมกับล้วงมือถือออกมายืนยัน แต่...มันไม่มี! O_O!

            “มีอะไรหรอ” 

            “มือถือโบหายค่ะพี่ทิว T^T” ฉันพยายามล้วงเข้าไปหาในกระเป๋ากระโปรงอีกครั้ง แต่กระเป๋าเล็กๆ แบบนี้ถ้ามือถือยังอยู่ก็คงเห็นไปนานแล้วล่ะเครื่องใหญ่ขนาดนั้น TOT

            “ลองนึกดูสิว่าใช้ครั้งล่าสุดที่ไหน จะได้ตามไปหาถูก”  พี่ทิวพยายามพูดเพื่อให้ฉันตั้งสติ

            “จำได้แล้วค่ะ! โบคุยกับอ๋องล่าสุดที่ห้องเรียน”

            ฉันกลับมาที่ห้องเรียนอย่างเร็วและหาทุกซอกทุกมุมที่คิดว่ามือถือมันจะซุกหรือกลิ้งไปอยู่ได้แต่ก็ไม่เจอ...หรือว่ามันจะหล่นตอนที่ฉัน...ล้มอยู่ห้อง A -///-

            “มีที่ไหนที่พอจะเป็นไปได้อีกไหมโบ ในนี้เหมือนจะไม่มีเลย”  พี่ทิวถามหลังจากช่วยกันหานานแล้วแต่ไม่เจอ

            “ก็...มีอีกที่หนึ่งค่ะ”

            ฉันนำทางพี่ทิวมาที่ห้อง A ดีที่ปาวไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว แต่พอเข้ามาใกล้ๆ ห้อง A แล้วรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันจะร้อนขึ้นมาแปลกๆ -////-

            “ก่อนหน้านี้ มาหาปาวหรอ”  พี่ทิวถามเมื่อเรามาหยุดอยู่ที่ประตูห้อง A นี่มันประตูที่เกิดเหตุเลยนะ -////-

            “แค่เดินผ่านน่ะค่ะ”  ฉันโกหกแล้วเดินเข้าไปในห้อง A พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใจนี่เต้นแรงจนไม่เป็นส่ำแล้ว >////<

            “ถ้าแค่เดินผ่าน ไม่น่าจะตกไกลถึงกลางห้องขนาดนั้นมั้งโบ”  พี่ทิวร้องเข้ามาบอก เออ...โกหกไม่เนียนเลยตรู =_=

            ฉันกับพี่ทิวพยายามช่วยกันหาจนหมดทุกที่ที่คิดว่ามันจะหล่นแต่ก็ไม่เจอจนฉันถอดใจ มือถือฝังเพชรรุ่น Limited edition ของฉัน พี่โบลิ่งต้องฆ่าฉันแน่ T^T

            เรากลับมาที่ล็อกเกอร์เป็นที่สุดท้ายเพราะฉันมั่นใจมากว่ามันไม่น่าอยู่ที่นี่เพราะตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้มาที่ล็อกเกอร์เลย

            “อ้าว!”  ฉันร้องด้วยความประหลาดใจ...ในล็อกเกอร์ของฉันมันมีมือถือวางอยู่! กรี๊ด!! ขอบคุณสวรรค์ >_<!

            “เจอแล้วค่ะพี่ทิว เจอแล้วๆๆ >O<!”  ฉันคว้ามือพี่ทิวแล้วกระโดดดึ๋งๆ ด้วยความดีใจ รอดตายแล้วเรา >[]<

            “ไหนว่าไม่น่าอยู่ที่นี่ไง”  พี่ทิวถามพร้อมกับหัวเราะร่วนกับท่าทางของฉัน

            “ก็ตั้งแต่เช้าโบยังไม่ได้มาที่ล็อกเกอร์เลยนี่คะ”

            “แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ไง ช่างเถอะเจอก็ดีแล้วนะ ^^”  พี่ทิวพูดแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมฉันเบาๆ

            “โห...อ๋องกับเหมยโทรมาตั้งหลายสาย”  ฉันพูดเมื่อเปิดจอมาเจอ Miss call เป็นสิบๆ สาย จากเพื่อนทั้ง 2 คน

            “อ๋องส่งไลน์มาบอกว่าอยู่โรงอาหารแล้ว พี่ทิวไปกินข้าวด้วยกันนะคะ”  ฉันอ่านไลน์ที่อ๋องส่งมาให้ พร้อมกับชวนพี่ทิวเสร็จสรรพ แต่พอเงยหน้าขึ้นไปก็เจอเลนส์อันใหญ่ของกล้องจ่ออยู่ที่หน้า

            แชะ!

            “อะไรพี่ทิว ถ่ายทีเผลอหรอ”  ฉันทำหน้ามุ่ยแล้วรีบแย่งกล้องมาดูรูปเมื่อกี๊

            “โห...สวยเกินจริง กล้องแพงนี่มันดีอย่างนี้นี่เอง *O*”  ฉันยิ้มกับรูปตรงหน้าอย่างพอใจ

            “แบบสวยต่างหาก รูปก็เลยสวย”  พี่ทิวบอกยิ้มๆ

            “ก็จริงนะ ฮ่าๆๆๆ”  ฉันยิ้มรับโดยไม่ปฏิเสธ มีนางแบบสวยๆ แบบนี้รูปที่ไหนจะไม่สวยล่ะ โฮะๆๆ...โรคหลงตัวเองกำเริบ เอ๊ะ! ติดโรคนี้มาจากไหนนะ -_-?

 

            ระหว่างที่เรากำลังทานมื้อเที่ยงกันอยู่ จู่ๆ ปาวก็เดินมาพร้อมช่อดอกไม้เมื่อเช้า ปัดโธ่! รีบจนลืมหยิบมาเลยหรอเนี่ย -////-

            ปึก!

            ปาวกึ่งวางกึ่งทิ้งช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะกินข้าว แต่ฉันว่าทิ้งมากกว่าแค่ไม่แรงจนน้ำแกงกระเฉาะออกมา =_= โรงอาหารซีกที่ฉันนั่งอยู่เงียบกริบลง เหมือนว่าคนทั้งโรงอาหารกำลังจับตามองพวกเราอยู่

            “เฮ้ย!”  พี่ทิวร้องแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปเอาเรื่องปาว ฉันรั้งแขนพี่ทิวเอาไว้แล้วเป็นคนลุกขึ้นไปเผชิญหน้ากับเขาเอง

            “เธอลืม”  ปาวพูดเสียงเรียบ

            “อ๋อ ขอบใจนะที่เอามาคืน”

            “อืม...งั้นฉันไปล่ะ”  ปาวบอกแล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร และทันทีที่ปาวเดินออกไปพ้นเสียงพูดคุยซุบซิบก็อื้ออึงขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ฉันเหมือนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสมรภูมิน้ำลายที่ใครๆ ก็จ้องนินทาฉันอยู่ยังไงยังงั้น

            “โบ...”  พี่ทิวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอื้อมมือขึ้นมาบีบมือฉันเบาๆ

            “ทานข้าวกันต่อเลยนะ อิ่มแล้ว”  ฉันพูดแล้วเดินออกมาจากโรงอาหารบ้าง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบช่อดอกไม้นั่นมาด้วย

            ฉันเดินถือช่อดอกไม้มาเรื่อยๆ จนถึงใต้ตึก ม.6 แล้วมาหยุดอยู่ที่ล็อกเกอร์ของปาว ฉันยิ้มให้กับมันก่อนจะล้วงเอาดาวกระดาษออกมาจากกระเป๋ากระโปรง 1 ดวงมาวางไว้ในล็อกเกอร์ก่อนจะปิดมันลงตามเดิม ถึงเขาจะไม่ยอมรับของจากฉัน แต่หวังว่าดาวดวงนี้เขาจะรับมันเอาไว้นะ

            ฉันยกช่อดอกไม้สีชมพูช่อเล็กๆ ขึ้นมาดูด้วยมือที่สั่งเทา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กลงจนเหลือแค่นิ้วเดียวเมื่อมองมัน การถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยทั้งที่ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรเลยแบบนี้มันทำเอาช็อกเหมือนกันนะ แฟนคลับคนอื่นๆ เขาโดนปฏิเสธกลางสาธารณะชนอย่างฉันบ้างรึเปล่า หรือมีแค่ฉันที่เขาเกลียดมากกว่าใคร

            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดใจทิ้งช่อดอกไม้ช่อปัญหานั้นลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ

            ซ่าาา...

            ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินออกมาจากหน้าถังขยะก็มีน้ำโคลาสาดมาที่หน้าฉันเต็มๆ ดีที่สาดมาช่วงที่ฉันถอนหายใจ ไม่งั้นเข้าจมูกเป็นปอดบวมตายแน่ๆ

            “อุ๊ย! โทษทีนะ พอดีลื่นอ่ะ”  ยัยผู้หญิงคนที่สาดน้ำใสหน้าฉันร้องด้วยความตกใจแบบสตอๆ

            “เสื้อเปื้อนหมดเลย ทำไงดีล่ะ แบบนี้ก็เรียนต่อไม่ได้น่ะสิ”  เพื่อนร่วมก๊วนอีกคนของชีพูดเสริมอย่างห่วงใย -*-!

            “คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง หน้าหนาขนาดนี้คงไม่อายอะไรแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ”  ฉันกำหมัดแน่นแล้วมองหน้าพวกมันเรียงไปทีละคนจนครบ 4 คน พวกมันหยุดหัวเราะไปแล้วและดูเหมือนนักเรียนที่อยู่แถวนี้ก็ต่างมองมาอย่างสนใจ นี่ฉันตกเป็นเป้าสายตาอีกแล้วหรอเนี่ย ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย!

            “เฮ้อ...”  ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ได้ฉะกับยัยพวกนั้นอย่างที่ควรจะเป็น

            โบอิ้งที่ชอบพูดมาก กล้าเถียงทุกอย่างที่คิดว่าเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง กล้าทำอะไรบ้าบิ่นที่คนอื่นไม่กล้าทำ...คนแบบนั้นหายไปไหนแล้วนะ

            ซ่าาา...

            “กรี๊ดดด!!!”

            ระหว่างที่เดินมาได้แค่ 3 ก้าว เสียงสาดน้ำและเสียงกรี๊ดก็ดังอยู่ข้างหลัง ฉันหันกลับไปมองก็เจอโปรดยืนถือแก้วน้ำ 2 แก้วในมือซึ่งตอนนี้ไม่หลงเหลือน้ำในแก้วแล้ว แต่ไปเกาะอยู่บนหน้าและเสื้อผ้าของยัยคนที่สาดน้ำใส่ฉันแทน

            “จำไว้! ใครทำอะไร มันจะได้อย่างนั้นตอบแทนเหมือนกัน”  โปรดพูดแล้วทิ้งแก้วลงถังขยะ

            “นัง...นังโปรด!!”  ผู้หญิงคนนั้นร้องแล้วทำท่าจะพุ่งเข้าไปขย้ำโปรด โปรดถอยหลังออกห่างจากกลุ่มยัยพวกนั้นประมาณ 2 ก้าว แล้วตั้งการ์ดในท่าเตรียมพร้อม

            เอ่อ...ท่านี้มันคุ้นๆ นะ =_=;

            “ย๊ากกก....!!!” 

            ผั๊วะ!!

 

*******************************************************

ตอนที่ 10 มาแว้ววววว แว้วววววว แว้ววววว (เสียงเอ็กโค่ =_=;)

ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะทุกคนเรื่องราวกำลังจะเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะเออ 

:: ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า 

********************************************************