#STAY WITH ME. [ Boy's love ]

..
 
I N T R O.
JUST Open .
 
 
"ฮ่ะ.. อ่า"
 
เสียงพ่นลมหายใจหนักๆยังคงดังออกมาให้ได้ยินอยู่เป็นระยะๆ มันคือสิ่งที่ทำให้ชายร่างยักษ์ซึ่งยืนคุมเชิงทั้งสี่มุมของประตูคุกขึ้นสนิมเหล็กนั่นรับรู้ได้ว่า ..คนคนนี้ยังไม่ตาย แม้ร่างกายจะถูกพันธนาการด้วยเชือก แขนสองข้างก็ถูกตรึงด้วยโซ่เส้นหนาขึงไว้กับผนัง และจะบาดเจ็บจากการระยำซ้ำด้วยอาวุธหลากชนิดจนขึ้นรอยแผลฉกรรณ์ก็ตาม
 
..สภาพในตอนนี้ จะเรียกว่าศพก็ยังดูดีเกินไป
เพราะร่างโปร่งในตอนนี้ แทบไม่หลงเหลือเค้าของคนเป็นเลยด้วยซ้ำ
 
 
มันเหมือนคนตาย ..ที่ยังหายใจ..
 
เป็นคนตาย ..ที่ยังมีความคิด และความรู้สึก
 
 
..เจ็บปวด
 
 
.. แกร๊ง ..
 
เสียงประตูเหล็กบานใหญ่ซึ่งค่อยๆเปิดออกไม่ได้เรียกให้ร่างโปร่งคิดสนใจเลยแม้แต่น้อย หากแต่เป็นเสียงเรียกชื่อเขาเบาๆต่างหากที่ทำให้ชายหนุ่มยอมเงยหน้าขึ้นมา ..แล้วตวัดสายตามองด้วยความแข็งกร้าว
 
กระนั้น ..ความสับสนก็ผุดขึ้นมาในใจ
ระหว่างความแค้น กับความดีใจ มันตีวนอยู่ในหัวมั่วไปหมด
 
 
 
ร่างกำยำซึ่งเดินเข้ามาใหม่ก็พอจะรู้สายตานั่นเป็นอย่างดี เพราะเขารู้ตัวเองดีว่าเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คนคนนี้แสดงแววตาแข็งกร้าวเหมือนอย่างครั้งแรกที่เจอกัน ..ชายหนุ่มยิ้มกระหย่อง ก้าวเดินเข้ามาหาคนถูกตรึงซึ่งอ่อนระโหยโรยแรงช้าๆด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและแววตาไม่บ่งบอกความคิด ทุกย่างก้าวของเขาช่างทำให้ร่างโปร่งรู้สึกกดดันขึ้นมา เพราะไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี
 
..ดีใจที่ได้เจอมัน
หรือเคียดแค้น ที่โดนกระทำจากคนไว้ใจ
 
ร่างโปร่งเลือกช้อยส์ข้อหลังขึ้นมาแสดงออก เขาไม่อยากให้มันรับรู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไร ใบหน้ามนซีดเซียวหันหนีไปด้านข้าง เรียวปากอิ่มช่ำเลือดก็เม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรงเนื่องจากไม่ค่อยอยากจะสบตากับมันนัก
 
แต่แล้วก็ต้องหันกลับมาเพราะมือหยาบ พร้อมกับสัมผัสอุ่นร้อนที่มุมปากเนื่องจากเรียวลิ้นซึ่งกำลังเล็มเลียคราบเลือดสดใหม่ ร่างโปร่งไม่สามารถผลักไส สิ่งที่เขาทำได้คือปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำตามใจเท่านั้น
 
..เขาไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว
 
 
เพียงเสี้ยววินาทีแต่กลับเหมือนมันยาวนานจนทนไม่ไหว
แม้จะรู้สึกอึดอัดในใจ แต่ก็ยังอยากกดหยุดช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้เหมือนกัน..
 
หน้าคมดุผละออกมาเล็กน้อย มองดูปฏิกริยาของอีกคนอย่างใช้ความคิด เมื่อไม่พบการต่อต้าน ชายหนุ่มจึงเลื่อนหน้ากดริมฝีปากลงไปอีกที สอดลิ้นหนาเกี่ยวดุนลิ้นเรียวอย่างที่เคยทำ สัมผัสมันช่างจาบจ้วงจนคนโดนชักนำรู้สึกได้ ..
 
..อยากหนี
ทั้งที่ยังมีความต้องการ
 
 
หากย้อนเวลากลับไปได้ ..
จะไม่มีทางปล่อยให้คนคนนี้เข้ามามีส่วนในชีวิตอีกเลย ..
 
.
.
 
 
"ร้องขออะไรได้ไหม?"
 
"..."
 
"..ฆ่ากูทีสิ"
 
 
 
 
 
- 2 เดือนก่อนหน้านั้น -
 
 
 
"ร้องขออะไรได้ไหม"
 
"..."
 
"..ฆ่ากูทีสิ"
 
น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อมองไปยังภาพตรงหน้า ..ภาพที่ชายร่างยักษ์สองคนกำลังแลกหมัดกันภายในกรงเหล็กสูง ท่ามกลางเสียงโห่ร้องเรียกชื่อเชียร์ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่คิดจะจับใจความฟังยังดังขึ้นซ้ำๆ
 
คนฟังเมื่อเห็นอาการของเพื่อนข้างตัวก็ยิ้มขำ
ยกกำปั้นชกเบาๆที่บ่าขวาก่อนวาดมือคล้องคอแล้วดึงให้โน้มลงมา
 
"อะไรว้าา.. ยังไม่ทันขึ้นชกก็ปอดแหกซะละ เสียชื่อราชันย์หมด"
 
ราชันย์ ฟังดังนั้นก็เคาะหลังมือลงกบาลเพื่อนตัวเล็กของตนไปทีจนร้องโอ้ย ผละออกยกมือคลำหัวป้อยๆ หยาดน้ำใสๆเอ่อคลอหางตา ร่างสูงโปร่งยิ้มขำเมื่อเห็นว่ามันตวัดสายตาช้อนขึ้นมามองเคืองๆ
 
"มึงว่าใครปอดห้ะ ไอ้แร้ด"
 
"แร้ดป้ามึงดิ กูชื่อแซท! ชื่อพี่กูตั้งมาให้ดีๆนะเว้ย" คนตัวเล็กโวยวาย ชี้หน้าคาดโทษ "มึงแม่งชอบเรียกให้เสีย สาดด!!"
 
คิ้วเข้มเลิกมองเล็กน้อย ก่อนที่เรียวปากกระจับได้รูปไร้รอยแผลเป็นหัวเราะร่าอย่างเด็กๆ
"พี่มึงที่ว่านี่ ..ใช่ไอ้ไม้ผัวเก่ามึงปะวะ?"
 
"อ..เออ"
 
"แรดเอ้ยย ฮ่าๆ"
 
"ไอ้ราชันย์! โดนยำเละไปเลยมึงน่ะ!"
มือเรียวทุบอกเพื่อนปั้กๆ จนคนโดนประทุษร้ายต้องผลักหัวเพื่อนตนเองออก
 
"มึงสิจะโดนกูยำตีนคนแรก"
 
แซทกำลังจะอ้าปากเถียงก็ต้องเงียบลงและชะงักไปนิด หลังจากที่ได้ยินคำพูดของพวกคนที่มาเชียร์ซึ่งมันแปลกไป ตากลมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองไปยังเวทีมวยเถื่อนตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนเบิกโพลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีฝ่ายนึงล้มลงไปนอนกองกับพื้นด้วยสภาพค่อนข้างสะบักสะบอมนองไปด้วยเลือดอย่างชัดเจน แม้จุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่จะไกลจากสังเวียนนั้นก็ตาม
 
จู่ๆร่างเล็กบอบบางก็สั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อมองผู้ชนะในศึกครั้งนี้
แม้จะไม่ได้เป็นคนขึ้นชกเอง แต่มันกลับรู้สึกหวั่นใจแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
 
 
ลางสังหรณ์บางอย่างมันผุดขึ้นมา
 
"แซท เป็นอะไร" เมื่อเห็นว่าเพื่อนนิ่งไปก็เอ่ยถามอย่างห่วงใย ทว่าคำตอบที่ได้กลับมามีเพียงการส่ายหน้าปฏิเสธเท่านั้น
 
"เปล่า ..เออชา กูว่ามึงอย่าพึ่งขึ้นชกเลยนะ"
 
ราชันย์ขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ "ทำไม?"
 
"กูรู้สึกแปลกๆ.."
 
"คิดมากน่ามึง" มือแกร่งยกยีหัว "มึงกลัวไอ้เวรนั่นใช่ไหม ก็แค่น็อคคู่ต่อสู้ในสามนาที แต่ยังไงก็เอาชนะกูไม่ได้หรอกว่ะ ตัวกูกับตัวมันก็เท่าๆกันนะ"
 
"แต่.."
 
"ส่งกำลังใจให้กูก็พอ ..กูสัญญาเลยว่าขึ้นชกแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วจะไม่ชกอีกเลย เก็บเงินอีกแค่ไม่กี่ดอลลาร์ก็จะเอาไปจ่ายค่ารักษาให้เจ๊ได้แล้วนะเว้ย"
 
"ก็กู.."
 
"เชื่อใจกู"
 
ราชันย์ว่า พร้อมมองตาอีกฝ่ายสื่อความหมายว่าให้เชื่อใจ แซทเมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจพร้อมเหตุผลที่อีกฝ่ายบอกไว้ก็จำใจยอมแน่โดยดี
 
เขาพยักหน้าช้าๆ
 
"โชคดีนะมึง ชนะให้ได้นะ"
 
"เออ"
 
ราชันย์ยิ้มเห็นเขี้ยว ก่อนปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึมเมื่อต้องเดินเข้าไปยังสังเวียนเถื่อนนองเลือดนั่น ท่ามกลางเสียงร้องเรียกชื่อเขาแทนที่ชื่อคนเก่าซึ่งดังกึกก้องมากกว่าเดิม ..แซทก็ทำได้เพียงแค่มองดูแผ่นหลังของเพื่อนตนเองด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย มันกระอักกระอ่วนในใจอย่างบอกไม่ถูก
 
..กลัว
 
"THE KING! THE KING! THE KING OF IMPURE!!''
 
 
เมื่อมาถึงหน้าลูกกรงที่เปิดรอต้อนรับ ' คิง ' อย่างเขา ราชันย์ไม่ลังเลเลยที่จะก้าวเข้าไปอยู่ในนั้น เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ตัวใหญ่กว่าตนเองอย่างไม่หวั่นเกรงใดๆ ..แล้วประตูกรงก็ปิดล็อคลงมันทันทีคล้ายกับจะขังเอาไว้
 
..ต่างฝ่ายต่างจ้องตากัน มองดูคล้ายพญาราชสีห์กับพญาอินทรีซึ่งกำลังรอคอยเวลาที่จะถลกหนังเหยื่อ ..หากแต่เขาสองคนรู้ตัวดีว่าตนเองไม่ใช่เหยื่อ และจะไม่มีทางเป็นเหยื่อแน่นอน !
 
 
"สวัสดี"
 
เสียงเข้มว่าออกมาเป็นภาษาสเปนทำเอาราชันย์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าเขาฟังภาษาสเปนไม่ออก แต่การกระทำของคนตรงข้ามต่างหากที่ทำให้สงสัย ปกติมีใครทักทายแบบนี้บนสังเวียนเลือดกันบ้างล่ะ ..ตาคมหรี่ลงมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ ร่างสูงโปร่งไม่พูดพร่ำทำเพลง กำหมัดขึ้นตั้งการ์ดเตรียมพร้อมโจมตีและรับการโจมตีที่คนตรงหน้าอาจพุ่งเข้ามาอย่างกระทันหัน
 
ร่างหนาเมื่อเห็นปฏิกริยาของราชันย์ก็ยิ้มขำออกมา "แบบนี้มันเสียมารยาทนะ"
 
"ทุกวินาทีของฉันมีค่า อย่าทำให้เสียเวลา" ราชันย์ว่าออกไปด้วยภาษาสเปนเช่นกัน ประโยคชัดถ้อยชัดคำราวกับเจ้าของภาษามาเองนั้นทำเอาคู่ต่อสู้มองด้วยความฉงน
 
"แกเป็นคนสเปน?"
 
"ฉันเป็นคนไทย"
 
ร่างหนาหัวเราะออกมา
"น่าสนใจดีนี่"
 
หนุ่มชาวไทยจิ๊ปากขัดใจที่อีกฝ่ายมีท่าทียียวนกวนอวัยวะเบื้องล่างและไม่เข้ามาซักที จึงตัดสินใจพุ่งเข้าไปก่อนแม้จะรู้ว่ามันเสียเปรียบ เขาเหวี่ยงหมัดเข้าที่ข้างแก้มซ้าย อีกฝ่ายยกหมัดขึ้นกันได้ทันเผยช่องโหว่เต็มที่ ราชันย์จึงคิดจะวาดขาขึ้นเตะเข้าที่ช่วงท้อง แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะสามารถอ่านเกมได้ก่อน ยกหน้าแข้งขึ้นกันได้ทันอีกครั้ง
 
เสียงเฮของคณะเชียร์ด้านล่างดังขึ้นอีกครา..
 
ราชันย์ผละออกมาเล็กน้อยเพื่อตั้งตัว ในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มกระหย่อง พร้อมตั้งการ์ดขึ้นมาบ้าง ..แซทซึ่งยืนมองทั้งสองอยู่ด้านล่างก็กุมมือเข้าหากันแน่น ..
 
ภาวนาให้เพื่อนตนเองชนะ..
 
 
"เวน ซายด์"
 
ราชันย์ชะงักไปนิด..
 
"ราชันย์"
 
เวน ซายด์ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "เอาจริงสินะ ..งั้นสอนฉันให้รู้จักมวยไทยทีสิ"
 
"หึ.. ได้สิ ฉันจะทำให้แกเข้าใจจนลืมไม่ลงเลยล่ะ!!"
 
สิ้นเสียงนั้น ทั้งสองฝ่ายพุ่งกายเข้าหากันทันที
 
 
 
 
ครั้งเดียวชี้ชะตา
หากแพ้.. ก็เป็นเหยื่อให้ผู้ล่าไป ก็เท่านั้น !!
.
.
.
 
"ราชันย์ !!"
.
.
.
 
 
#. พึ่งฝึกแต่งนิยายก็เล่นแนว แอคชั่น เลยเรา 555
ช่วงนี้ติดมวยครับ เลยแต่งออกมาแนวนี้ ดีไม่ดี ชอบไม่ชอบยังไงคอมเม้นต์กันได้นะ
 
[ ปล. อยากแต่งนิยายแต่ไม่มีที่เก็บครับ พอดีด้นสดในโทรศัพท์  ขอมาเก็บเว็บนี้แล้วกัน #ฮ่าา.. ]
 
.. - เจอคำผิด สะกิดเบาเบา - ..