30 days for youสามสิบวันของผมกับนายเจ้าหนี้ตัวร้าย

บทที่ 13
เดท(ครึ่งหลัง)
              
               ผู้คนร่วมร้อยเดินขวักไขว่อยู่ในบริเวณงานวัด  แสงสีจากเวทีและเสียงดนตรีลูกทุ่งดังกระหึ่มเรียกเหล่าผู้ชมให้มุ่งตรงไปยังเวทีเพื่อนชมการร้องเพลงของนักร้องชื่อดัง  ถึงนักร้องจะดังเพียงไหนก็ไม่สามารถเบนความสนใจของยูไปได้  เขาเลือกจะฉวยจังหวะตอนคนไปมุงเวทีรีบซื้อกระเพาะปลาเจ้าเด็ดมาไว้ในมือ ช่างโชคดีจริง ๆ ที่ไม่ต้องต่อแถวยาวแถมยังมีคนออกเงินให้อีกต่างหาก
                   “กินไหม” พูดพลางยื่นถ้วยกระเพาะปลาควันหอมฉุยไปตรงหน้าชายหนุ่มข้างตัว  แลเห็นว่าอีกฝ่ายออกอาการน้ำลายสอจึงอมยิ้มก่อนดึงถ้วยกลับมาเองกินเสียอย่างนั้น
                   “ป้อนหน่อยสิ” คนไม่ได้กินออกปาก
                   “ไปซื้อเองดิ” คนหิวตอบอย่างใจดำ  ถึงจะสั่งแบบพิเศษก็ไม่สามารถยัดกระเพาะเขาเต็มได้หรอก  ถ้าเขาไม่อิ่มก็อย่าหวังว่าใครจะได้กิน
                   “ไปซื้อไข่นกกระทากินก็ได้”
                   “เฮ้ย ๆ ซื้อให้ด้วยดิ” ในปากยังเต็มไปด้วยเนื้อกระเพาะปลานุ่มนิ่มก็อยากจะกินอย่างอื่นด้วย  ธันทำเป็นไม่ได้ยินก่อนตอบกลับไปอย่างทำร้ายจิตใจยูว่า “ไปซื้อเองสิ” ทำเอายูถึงกับหน้ามุ่ยเดินนำลิ่วไม่คอยเขาเลย
                   “จะรีบไปไหน” รีบเดินตามอีกฝ่ายไปแล้วเรียก
                   “กลับบ้าน!”
                   “งอนหรือไง”
                   “ไม่งอนหรอกของแค่นี้ซื้อเองก็ได้เว้ย!”
                   งอนอยู่ชัด ๆ ธันคิดในใจก่อนเอาแขนเกี่ยวคอยูเอาไว้  นั่นทำให้ยูสำลักของในปากไอค่อกแค่กหน้าแดงหน้าดำ
                   “เป็นไงเดินไปกินไป..”
                   “ล็อคคอทำไมวะไอ้เวรนี่!”
                   เพื่อเป็นการไถ่โทษธันยอมควักเงินซื้อน้ำปั่น ไข่นกกระทาและของที่ยูอยากกินอีกหลายรายการ  เมื่อเห็นยูมีความสุขกับการกินธันเองก็พลอยยิ้มปากฉีกไปด้วย....กระเป๋าก็เช่นกัน
 
               “ยิงปืนกัน!”
                   ยูชี้ไปที่ร้านยิงตุ๊กตา ไม่ใช่ว่าเขาอยากได้ของรางวัลหรอกแค่อยากประลองฝีมือเท่านั้นเอง  ยูจึงเดินเข้าไปจ่ายเงินแลกปืนยาวมาสองกระบอก  ถือไว้เองกระบอกหนึ่งอีกกระบอกยื่นให้ธัน
                   “แข่งกันใครยิงเป้าล้มได้เยอะกว่าคนนั้นชนะ” ยูบอกกติกา
                   “ชนะแล้วได้อะไร?” ธันถามอย่างมีเลศนัย
                   “ถีบได้หนึ่งที”
                   “ฉันไม่กล้าถีบยูหรอก เปลี่ยนเป็นจูบแทนได้ไหม”
                   คำพูดทีเล่นทีจริงทำเอาหน้ายูร้อนวูบจึงเบนความคิดตัวเองโดยการหันไปใส่จุกยางที่ปากกระบอกปืนแทน
                   “ได้ แต่ถ้าแกชนะฉันจะให้แกจูบทีนึง แต่ถ้าฉันชนะฉันจะทั้งเตะทั้งถีบแกชั่วโมงนึงตกลงไหม!”
                   “ตกลง”
                   ทั้งสองเริ่มการประลองโดยเล็งไปที่เป้าใกล้ตัวที่สุด  ยูโน้มตัวพาดไม้กั้นให้เข้าใกล้เป้าหมายอย่างสุดตัวแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ยิงโดนเป้าแต่อย่างใดในเมื่อยูสายตาสั้นและเอียงจนเล็งไม่ถูก  ธันเห็นดังนั้นก็หันไปยิงเป้าที่ยูยิงพลาดอย่างจงใจเย้ยหยันแถมยิงเป้าถัดไปล้มอีก
                   “ต่อให้ก่อนหรอกนะ!”
                   พูดไปมือก็แอบริบจุกยางในจานของอีกฝ่ายมาสองอัน ธันเหลือจุกยางแค่อันเดียวก็ไม่ได้แสดงอาการสะทกสะท้านใดออกมา เขารู้อยู่แล้วว่าต่อให้ยูมีจุกยางเป็นสิบ ๆ อัน โอกาสที่จะถูกยังมีไม่ถึงหนึ่งเลยด้วยซ้ำ
                  
                   ปุ้บ! ปุ้บ!
 
                   หากเปลี่ยนเป็นใครยิงโดนผ้าด้านหลังได้มากกว่ากันยูอาจจะชนะได้นานแล้วก็ได้  ยูเริ่มตระหนักว่าตนคิดผิดเสียแล้วที่ออกปากไปแบบนั้น  เมื่อเห็นธันยิงนัดสุดท้ายชนเป้าล้มอีกยูก็เริ่มเหงื่อตกทำให้ยิงพลาดเข้าไปอีก  ทันใดนั้นเข้าก็คิดว่าเปลี่ยนเป็นเอาปืนฟาดเป้าเสียยังจะง่ายกว่า
                   “น้องครับอย่าพิงเดี๋ยวที่กั้นล้ม”
                   คนของร้านเตือน  ยูจำใจต้องยิงลูกที่เหลือให้หมดแทนเคราะห์ดีที่อย่างน้อยเขาก็ยิงโดนล้มไปหนึ่งเป้า....ดีกับผีน่ะสิ สกอร์ 3:1 ดูยังไงเขาก็เป็นคนแพ้ชัด ๆ
                   “อีกรอบ! เอาใหม่เมื่อกี้ลองเฉย ๆ” เรื่องอะไรจะโดนจูบกันเล่า!
                   “แพ้ก็คือแพ้”
                   “ซ้อมมือเฉย ๆ คราวนี้เอาจริงแล้ว!”
                   ยูจ่ายเงินอีกรอบสุดท้ายผลก็ออกมาไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ถึงแม้จะริบจุกยางมารวบกับของตัวเองได้เป็น 9 จุก ธันเหลือแค่จุกเดียว ยูก็ยังแพ้ไปด้วยคะแนน 1: 0 อยู่ดี
                   “มีอะไรที่มึงทำไม่ได้มั่งเนี่ย!” ยูปรี๊ดขึ้นมา
                   “มี”
                   “อะไร”
                   “ไม่บอก”  ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาเพราะเขาได้แสดงมันออกมาทุกอย่างแล้วเพียงแต่ยูยังไม่รู้เองว่ามันคืออะไร ธันลอบมองยูที่พรึมพรำบ่นกับตัวเองอันที่จริงก็ด่าเขาอยู่น่ะแหละ  เขาอยากอยู่กับยูแบบนี้  อยู่ข้างกันแบบนี้ตลอดไป
                   “จ้องจนกูท้องไปหลายรอบแล้วนะ” ยังคงไว้ซึ่งคำหยาบคายแสดงว่ายูยังอารมณ์ไม่ดีอยู่  ธันไม่ปริปากตอบเพียงแต่กระตุกยิ้มมุมปาก
                   “มึงมันบ้า! มีอย่างที่ไหนโดนด่าแล้วยิ้ม ไอ้บ้า!” ยูเห็นดังนั้นก็หมั่นไส้เดินด่าธันไปตลอดทาง
 
                   มือหนาดึงขนมสายไหมยัดเข้าปากขณะเดียวกันก็มีเสียงวี๊ดยาวจบด้วยเสียงปัง  ปรากฏดวงไฟสีเขียวขนาดใหญ่กระจายอยู่บนท้องฟ้า  งานครื้นเครงแบบนี้ไม่แปลกหรือที่จะมีการจุดพลุ  ยูยืนมองพลุหลากสีอยู่ครู่หนึ่งเขาพยายามเอียงคอให้มองเห็นพลุได้ชัดเจนแต่ติดตรงที่หลังคาโบสถ์บังน่ะสิ
                   ธันคว้าข้อมือยูลากให้เดินตามไป  เขาพายูไปที่ลานจอดรถนอกกำแพงวัด  ที่ลานนั้นกว้างขวางและไร้สีบดบังทัศนียภาพบนท้องฟ้าจึงสามารถชมพลุไฟได้อย่างเต็มดวง
                   “ตรงนี้ดีหว่ะ เห็นชัดดี”
                   “อะไรนะ”
                   เสียงพลุดังกระหึ่มอาจะเพราะใกล้บริเวณที่จุดมากเกินไป  ทำให้ธันไม่ได้ยินสิ่งที่ยูพูด  ทั้งสองยืนชมพลุจนกระทั่งเสียงพลุหายไปจนหมด
                   บริเวณนี้ก็ปราศจากผู้คนมันคงเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้พูดคุยอะไรบางอย่างกับยู ธันจับไหล่ยูไว้สองข้างพลางโน้มหน้าลงเล็กน้อย
                   “ยู...ฉัน”
                   มันเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วและเขาจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไป  เขาเองยังไม่แน่ใจว่าความคิดของยูตอนนี้จะตรงกับเขาหรือไม่ หรือมีความคิดเพียงเศษเสี้ยวที่เหมือนกับว่า...รักเขาบ้างไหม  การได้จูบยูครั้งนั้นทำให้หัวใจเขาพองโตและมีความหวังผุดขึ้นมา
                   ..แค่ยูรักฉันเพียงสักนิดก็พอแล้ว...
                   ที่ผ่านมาเขาก็แอบกลัวอยู่ลึก ๆ หากเขาบอกรักยูไปแล้วยูจะยอมรับมันหรือเปล่า  เขาพยายามอย่างสุดตัวที่จะแสดงความรักอย่างตรงไปตรงมาแต่ยูกลับซื่อเกินไป  หากไม่พูดออกไปคนซื่อ
บื้อแบบยูคงจะไม่รู้ตัวเสียที
                   “จะ...จะจูบหรอ วัดอยู่ข้างๆเองนะเว้ย เกรงใจหน่อย” ยูพูดเสียงเบา
                   “วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเดือน ก่อนอื่นฉันอยากจะบอกยู...เรื่องหนี้”
                   “จะไม่ปลดหนี้ให้กูหรอ!”
                   “ไม่ใช่ยู คือ... หนี้มันเป็นโมฆะ”
                   “ไม่ต้องจ่ายหรอ?”
                   “อือ ดอกเบี้ยเกินต้นไปเป็นพันๆเท่าแบบนั้นมันไม่มีหรอก...ฉันหลอกยู”
                   ยูถึงกับนิ่งเงียบไป  ที่บอกเรื่องนี้เพราะเขาต้องการจะตัดข้อผูกพันเรื่องหนี้ที่รั้งยูไว้ให้อยู่กับเขา  เขาต้องการฟังความรู้สึกที่แท้จริงของยู  แม้ตอนนี้จะทำให้ยูอารมณ์เดือดแล้วก็ตาม
                   “ดีจริงๆเลยนะมึง! ตลกมากหรอ! เห็นกูเป็นอะไรห๊ะ!”
                   “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะยู ฟังก่อนสิ!”
                   “ปล่อยเลย!”
                   ยูกันแขนของธันออกแต่อีกฝ่ายไม่ยอม  เขาไม่ยอมให้ยูเดินจากไปทั้งแบบนี้หรอก
                   “ถ้าฉันไม่หลอกยูแบบนี้! ยูจะยอมคบกับฉันหรอ!”
                   มือใหญ่กำหัวไหล่คนเตี้ยกว่าไว้แน่น 
                   “แล้วจะให้กูเป็นแฟนกับมึงทำไมเล่า!”
                   “ก็ฉันรักยู!”
                   ธันตะโกนออกมาสุดเสียง  โล่งไปเลยความรู้สึกหนักในหัวมันลอยหายไปพร้อมกับคำนี้  สติของยูเองก็ดูจะหลุดลอยไปเพราะคำนี้เช่นกัน  ดวงตากลมค้างเติ่งจ้องมองใบหน้าหล่อของธัน  เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม
                   “ยูล่ะ....รักฉันบ้างไหม”
                   สมองของยูรวนเหมือนคอมโดนไวรัสเล่นงานมันประมวลผลตีกันยุ่งไปหมด  เขาไม่อาจสบดวงตาสีเข้มนั่นได้อีกแล้ว  แต่อีกฝ่ายก็ยังโน้มใบหน้าเขามาหาเข้าเรื่อย ๆ
 
                   ตุ้บ!
 
                   ยูผลักด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนธันผละถอยล้มไปนั่งอยู่กับพื้นจากนั้นยูรีบฉวยโอกาสวิ่งหนี  ธันได้แต่มองแผ่นหลังของคนรักที่ไกลออกไปจนหายลับไป เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดไร้สิ้นแสงนำทาง ความเจ็บปวดที่ได้รับนี้ก็สาสมแล้วกับความเห็นแก่ตัวของเขา  อยากได้ตัวเขามาจงใช้วิธีสกปรกแต่วิธีนั้นคงไม่สามารถทำให้ได้ใจยูมาได้  เขาควรเลิกหลอกตัวเองและตื่นจากฝันเสียที
                   ...ยูอาจจะไม่มีใจให้เลยสักนิดเดียว เลิกเข้าข้างตัวเองได้แล้ว...
                   ธันหอบหัวใจอันบอบช้ำเดินกลับบ้าน  กว่าจะมาถึงเขาเผลอเดินหลงไปทางอื่นเสียหลายหน  ในหัวเขามัวแต่คิดถึงเรื่องยู  ตอนนี้เขาช่างเหมือนคนไร้สติแค่กลับบ้านยังกลับแทบไม่ถูกเลย
                   “กลับมาดึกจังลูก”
                   อมิตตาทักลูกชายโดยสายตายังไม่ละจากจอโน้ตบุ๊ค
                   “แม่ไปดูคอนโดแถวที่ทำงานแม่มาแล้วนะลูก รถติดหน่อยแต่ทำเลดีทีเดียว”
                   อมิตตายิ้มไปพูดไป  ระยะทางจากที่นี่ไปถึงที่ทำงานนับว่าไม่ไกลหากย่นระยะด้วยการขึ้นทางด่วน  แต่ขึ้นหลายต่อหลายรอบต่อวันก็เปลืองเงินไปไม่น้อย  หากย้ายไปอยู่ใกล้ที่ทำงานคงจะสะดวกขึ้นมาก
                   “แม่จะย้ายจริง ๆ ใช่ไหมครับ” ธันถามขึ้น
                   “แม่ตามใจลูก แล้วแต่ลูกเลย”
                   อมิตตาเงยหน้ามองลูกชาย  เธอย่นคิ้วเล็กน้อยมีมองดวงตาเลื่อนลอยของลูกชาย
                   “ธันเป็นอะไรลูก ไม่สบายหรือเปล่า ขึ้นไปนอนไปเดี๋ยวแม่เอายาขึ้นไปให้”
                   พูดพลางลุกจากเก้าอี้ไปพาลูกชายคนเดียวขึ้นบันไดอย่างเป็นห่วง  ธันเดินไปสะดุดไปเหมือนคนไม่มีสติอยู่กับตัว  เขากำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยและเขาก็คิดว่า
                   “...ถ้าจะย้ายก็ย้ายสิครับ..”
 
                  
                  
                  
++++++++++++++++++++++++
ฝนตกเน็ตหาย อาจจะอัพไม่ตรงวันเท่าไหร่นะคะ