Dear my love

Am Part
 
//ห้องเก็บหนังสือนิยาย
 
          วันนี้ฉันโดนปลายสั่งห้ามไม่ให้ไปทำงานที่ร้านเพราะฉันเป็นหวัดถึงมันจะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ปลายก็ยังดื้อดึงว่าไม่ให้ไปทำงานให้นอนพักผ่อนอยู่บ้าน ฉันไม่รู้จะทำอะไรถ้าจะให้นอนทั้งวันคงไม่ใช่ฉันแน่ๆไข้ก็ไม่ค่อยจะมีแล้วฉันเลยมานั่งอ่านนิยายที่ปลายสะสม ส่วนใหญ่จะเป็น แนวรักโรแมนติกกับดราม่าชีวิตมากกว่า รองลงมาจะเป็นนิยายรักทั่วไปสินะ
          พอฉันเริ่มอ่านไปเรื่อยๆก็เหมือนโดนสะกดให้อ่านต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุดมันเป็นมนต์สเน่ห์ของตัวหนังสือพวกนี้สินะที่ปลายรัก หนังสือที่เรียงรายในแต่ละชั้นของตู้ มีรถเต่าน้อยๆประดับอยู่มากมายทำให้ดูน่ารักไปอีกแบบ ฉันอ่านนิยายไปซักพักนึงจนจบเล่มแล้วเล่มเล่าก็ไม่ใช่ว่ามันไม่สนุกหร่อกนะแต่เหมือนโดนกักบริเวณเลยอะ ’แอบไปทำงานดีกว่า’ พอฉันนึกขึ้นได้อย่างนั้นฉันก็ไปโบกรถแท็กซี่เพื่อที่จะไปที่ร้าน
 
//ร้าน Make you love
 
[13:35]
 
          ฉันมาทำงานที่ร้านตั้งแต่11โมงเช้าแล้วปรกติปลายจะเลิกคลาสประมาณเที่ยงๆ แต่นี่มันบ่ายแล้วนะทำไมยังไม่กลับอีกมัวแต่ไปทำอะไรอยู่นะ หรือจะไปเที่ยวกันนะ แต่ก็คงไม่ใช่เพราะถ้าปลายไปเที่ยวก็น่าจะมาบอกกันก่อนสิไม่ใช่ไปเลย
 
ติ๊ง~~ [Line]
 
[ปลาย : วันนี้เค้าจะกลับบ้านช้าหน่อยเรายังทำงานไม่เสร็จเลยพักผ่อนเยอะๆนะ เป็นห่วง]
[แอม : ไม่เป็นไรคะ สู้ๆนะ]
 
‘เฮ้อ~ ไลน์มาหาแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย’
 
ติ๊ง~~ [Lineกลุ่ม]
 
[ภา : แอมมาช่วยเราทำงานหน่อยดิแอมทำงานเสร็จหรือยังอะ]
[แอม : เสร็จแล้วๆ งั้นแปบนึงนะจะฝากงานไว้ให้พนักงานซักแปบแล้วจะไปหา]
[ภา : เช เบย]
[คราวน์ : ผมไปด้วย ทำงานหลายคนก็ยังดีกว่าทำงานคนเดียวแหละเนอะ]
[ภา : เย้! มีผู้ช่วยเพิ่มมา 1ea + +]
 
          พอฉันรู้แบบนั้นฉันก็เลยไปเก็บของแล้วค่อยไปหาภากับคราวน์ที่ม. ฉันจะได้ไปเซอร์ไพร์สปลายพอดีเลยปลายจะดีใจหรือจะบ่นฉันที่ไม่ยอมนอนอยู่บ้านกันนะ แค่คิดก็ตลกแล้วอะ อิอิ ^^
 
//หน้าม.
 
[14:05]
 
“เมื่อไหร่จะมานะรอตั้งนานแล้วเนี่ย”
“จ๊ะเอ๋!!”
“ว้าย!!” ฉันสะดุ้งตกใจที่ภาย่องเข้ามาจ๊ะเอ๋ฉันจนฉันเกือบหันไปตบหน้าภาซะแล้วไหมละ
“โว้วๆ ใจเย็นน ยอมแล้วจ๊ะ”
“ชอบแกล้งให้ตกใจอยู่เรื่อยที่หลังจะไม่หยุดมือละนะ เชอะ -3-**”
“ก็แหม แอมน่าแกล้งนี่นา ถึงแม้ว่าแอมจะอายุเยอะกว่าเราแต่ความสูงนี่เราชนะขาดอะ”
“เราอายุห่างกันแค่2ปีเองนะภาเรายังไม่แก่ -*-”
“ใจเย็นๆครับ แอมก็เหมือนเด็กมัธยมอยู่แล้วไม่มีใครรู้หร่อกว่าอายุจะ 22 แล้ว”
“คราวน์ก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอ TAT”
“ฮ่าๆ ไปหาโต๊ะนั่งกัน”
 
          พวกเราพากันไปนั่งโต๊ะไม้ที่อยู่แถวนั้นเพื่อที่จะนั่งทำงานกันต่อ ทำไมฉันถึงเลือกนัดกันมาม. หน่ะเหรอ ถ้าเกิดว่าฉันนัดที่อื่นก็คงได้แต่เล่นหรือไม่ก็บรรยากาศฃวนขี้เกียจก็เลยเลือกทำที่ม.นี่ละดีที่สุดแล้ว และนั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันคาดการณ์ไว้ถูกต้องบางทีในช่วงพักเบรกกันภาก็เริ่มชวนคุยเล่นและไม่สนใจงานจนทำให้ฉันต้องลากเข้าประเด็นประจำ แต่ฉันคิดว่ามันคงจะไม่ดีกับฉันแน่เพราะว่า....
 
“เอ่อ... แอม นั่นใช่ปลายหรือปล่าว” ภาสะกิดให้ฉันหันไปมองสิ่งที่ภากำลังเห็นอยู่ พอฉันหันไปฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะตอนนี้ปลายกำลังเดินโอบไหล่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่
“เดี๋ยวเรามานะ”
“ด.... เดี๋ยว แอมม” คราวน์ส่งเสียงเรียกฉันแต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ขอบตาฉันเริ่มร้อนขึ้นมาทันทีพอฉันเดินไปถึงปลายก็หันมายิ้มให้แล้วเลิกโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้น
“ปลายผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ที่ไม่ว่างก็เพราะมาจู๋จี๋กับยัยนี่ใช่ไหม”
“เฮ้ยเดี๋ยวแอมเข้าใจผิดแล้ว เร-”
“ไม่ต้องมาพูด ก็เราเห็นอยู่กับตา”
“ไม่ใช่นะ”
“ไม่ใช่แล้วมันไม่ใช่อะไร!!” ปลายเอามือมาจับมือฉันแต่ฉันสะบัดออกก่อนจะพูดขึ้น
“แอมฟังเราก่อน”
“เอาไว้คุยกันทีหลังเถอะนะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะฟัง”
 
          ฉันรีบเดินหันหลังกลับไปที่โต๊ะเพื่อเก็บของแล้วรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าฉันกำลังร้องไห่ และฉันไม่พร้อมที่จะเห็นหน้าปลายตอนนี้ ‘ฉันจะเชื่อเธอได้ไหม ปลาย’
 
//ห้องนอน
 
          พอฉันขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านมาฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปอยู่ที่คอนโดภาซักพักนึง ฉันไม่พร้อมที่จะเจอหน้าปลายตอนนี้และหัวใจของฉันยังไม่พร้อมที่จะรับฟัง ถ้าหากว่า.... มันเป็นเรื่องจริงที่ปลายมีคนอื่นหล่ะมันก็เป็นไปได้อยู่หร่อกเนอะ อยู่คณะเดียวกันทำงานด้วยกันตลอดคงจะ... มีความสุขน่าดู
 
แปะ...แปะ.... ‘เอ๋?’ น้ำตามัน... มันไหลออกมาได้ไง
 
“ฮึก..... อ.. อึก.... ฮือ.....” ฉันนั่งร้องไห่สักพักนึ่งแล้วค่อยปาดน้ำตาให้ออกไปจากใบหน้าของฉัน
“แอมจะไปไหน”
“......”
“อย่าทำแบบนี้สิเราใจไม่ดีเลย” ปลายเดินมาขับมือฉันให้หยุดยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“เราอยู่ห่างกันซักพักนึงได้ไหม ตอนนี้เราไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกแล้ว”
“หมายความว่าไงแอม”
“เรายังไม่ได้เลิกกันหร่อกนะ เราแค่ขอเวลา... ขอเวลาให้เราทำใจซักหน่อย”
“ทำใจเรื่องอะไร?”
“ช่างเถอะ เราไปละนะถ้าปลายอยากจะเปลี่ยนใจก็มาเอาแหวนกับเราที่คณะนะเราจะไปเอง” พอฉันพูดจบฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือเข้ากระเป๋าแล้วเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่ฉันเรียกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
“แอม!!” พอฉันได้ยินเสียงปลายตะโกนเรียกฉันชะงักนิดนึงแล้วค่อยขึ้นรถแท็กซี่ไปคอนโดภา
 
//คอนโดภา
 
“เข้ามาสิ”
“ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาดีเนอะ เราไม่ยักกะรู้เลยว่ามีเพื่อนรวยขนาดนี้”
“แหม ไม่ขนาดนั้นซักหน่อยนี่ยังเล็กอยู่เลยน่า”
“ห๊ะ เนี่ยนะเล็ก - -….”
“อืม! ห้องของพี่ชายเราห้องใหญ่กว่านี้อีก”
“มีใหญ่กว่านี้อีกเหรอ O.O”
“ใช่” ฉันนั่งกุมขมับทันทีที่รู้ว่ายัยภาเป็นลูกมหาเศรษฐีไม่ใช่เพราะกังวลหรืออะไรหร่อกนะแค่อึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรดี
“แกมาบอกเราแบบนี้แกไม่กลัวเราหลอกหรือไง”
“ไม่อะ เพราะเราดูแล้วแอมไม่หลอกเราหร่อกสาวน้อยน่ารักจริงใจขนาดนี้จะมาหลอกเราได้ไง”
“จ๊ะ งั้นเราขออยู่ด้วยซักพักนึงนะ”
“จ้า”
 
          หลังจากที่ได้คุยหยอกกันพอเป็นพิธีฉันก็เอาเสื้อผ้าไปเก็บไว้ในตู้ที่ภาแยกไว้ให้ ฉันรู้ว่าฉันควรฟังปลายก่อนที่จะหนีมาแต่ด้วยสภาพจิตรใจของฉันตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะรับคำตอบของปลายจริงๆ