Dear my love

Am Part

//ห้องเก็บหนังสือนิยาย

          วันนี้ฉันโดนปลายสั่งห้ามไม่ให้ไปทำงานที่ร้านเพราะฉันเป็นหวัดถึงมันจะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ปลายก็ยังดื้อดึงว่าไม่ให้ไปทำงานให้นอนพักผ่อนอยู่บ้าน ฉันไม่รู้จะทำอะไรถ้าจะให้นอนทั้งวันคงไม่ใช่ฉันแน่ๆไข้ก็ไม่ค่อยจะมีแล้วฉันเลยมานั่งอ่านนิยายที่ปลายสะสม ส่วนใหญ่จะเป็น แนวรักโรแมนติกกับดราม่าชีวิตมากกว่า รองลงมาจะเป็นนิยายรักทั่วไปสินะ

          พอฉันเริ่มอ่านไปเรื่อยๆก็เหมือนโดนสะกดให้อ่านต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุดมันเป็นมนต์สเน่ห์ของตัวหนังสือพวกนี้สินะที่ปลายรัก หนังสือที่เรียงรายในแต่ละชั้นของตู้ มีรถเต่าน้อยๆประดับอยู่มากมายทำให้ดูน่ารักไปอีกแบบ ฉันอ่านนิยายไปซักพักนึงจนจบเล่มแล้วเล่มเล่าก็ไม่ใช่ว่ามันไม่สนุกหร่อกนะแต่เหมือนโดนกักบริเวณเลยอะ ’แอบไปทำงานดีกว่า’ พอฉันนึกขึ้นได้อย่างนั้นฉันก็ไปโบกรถแท็กซี่เพื่อที่จะไปที่ร้าน

//ร้าน Make you love

[13:35]

          ฉันมาทำงานที่ร้านตั้งแต่11โมงเช้าแล้วปรกติปลายจะเลิกคลาสประมาณเที่ยงๆ แต่นี่มันบ่ายแล้วนะทำไมยังไม่กลับอีกมัวแต่ไปทำอะไรอยู่นะ หรือจะไปเที่ยวกันนะ แต่ก็คงไม่ใช่เพราะถ้าปลายไปเที่ยวก็น่าจะมาบอกกันก่อนสิไม่ใช่ไปเลย

ติ๊ง~~ [Line]

[ปลาย : วันนี้เค้าจะกลับบ้านช้าหน่อยเรายังทำงานไม่เสร็จเลยพักผ่อนเยอะๆนะ เป็นห่วง]

[แอม : ไม่เป็นไรคะ สู้ๆนะ]

‘เฮ้อ~ ไลน์มาหาแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย’

ติ๊ง~~ [Lineกลุ่ม]

[ภา : แอมมาช่วยเราทำงานหน่อยดิแอมทำงานเสร็จหรือยังอะ]

[แอม : เสร็จแล้วๆ งั้นแปบนึงนะจะฝากงานไว้ให้พนักงานซักแปบแล้วจะไปหา]

[ภา : เช เบย]

[คราวน์ : ผมไปด้วย ทำงานหลายคนก็ยังดีกว่าทำงานคนเดียวแหละเนอะ]

[ภา : เย้! มีผู้ช่วยเพิ่มมา 1ea + +]

          พอฉันรู้แบบนั้นฉันก็เลยไปเก็บของแล้วค่อยไปหาภากับคราวน์ที่ม. ฉันจะได้ไปเซอร์ไพร์สปลายพอดีเลยปลายจะดีใจหรือจะบ่นฉันที่ไม่ยอมนอนอยู่บ้านกันนะ แค่คิดก็ตลกแล้วอะ อิอิ ^^

//หน้าม.

[14:05]

“เมื่อไหร่จะมานะรอตั้งนานแล้วเนี่ย”

“จ๊ะเอ๋!!”

“ว้าย!!” ฉันสะดุ้งตกใจที่ภาย่องเข้ามาจ๊ะเอ๋ฉันจนฉันเกือบหันไปตบหน้าภาซะแล้วไหมละ

“โว้วๆ ใจเย็นน ยอมแล้วจ๊ะ”

“ชอบแกล้งให้ตกใจอยู่เรื่อยที่หลังจะไม่หยุดมือละนะ เชอะ -3-**”

“ก็แหม แอมน่าแกล้งนี่นา ถึงแม้ว่าแอมจะอายุเยอะกว่าเราแต่ความสูงนี่เราชนะขาดอะ”

“เราอายุห่างกันแค่2ปีเองนะภาเรายังไม่แก่ -*-”

“ใจเย็นๆครับ แอมก็เหมือนเด็กมัธยมอยู่แล้วไม่มีใครรู้หร่อกว่าอายุจะ 22 แล้ว”

“คราวน์ก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอ TAT”

“ฮ่าๆ ไปหาโต๊ะนั่งกัน”

          พวกเราพากันไปนั่งโต๊ะไม้ที่อยู่แถวนั้นเพื่อที่จะนั่งทำงานกันต่อ ทำไมฉันถึงเลือกนัดกันมาม. หน่ะเหรอ ถ้าเกิดว่าฉันนัดที่อื่นก็คงได้แต่เล่นหรือไม่ก็บรรยากาศฃวนขี้เกียจก็เลยเลือกทำที่ม.นี่ละดีที่สุดแล้ว และนั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันคาดการณ์ไว้ถูกต้องบางทีในช่วงพักเบรกกันภาก็เริ่มชวนคุยเล่นและไม่สนใจงานจนทำให้ฉันต้องลากเข้าประเด็นประจำ แต่ฉันคิดว่ามันคงจะไม่ดีกับฉันแน่เพราะว่า....

“เอ่อ... แอม นั่นใช่ปลายหรือปล่าว” ภาสะกิดให้ฉันหันไปมองสิ่งที่ภากำลังเห็นอยู่ พอฉันหันไปฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะตอนนี้ปลายกำลังเดินโอบไหล่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่

“เดี๋ยวเรามานะ”

“ด.... เดี๋ยว แอมม” คราวน์ส่งเสียงเรียกฉันแต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ขอบตาฉันเริ่มร้อนขึ้นมาทันทีพอฉันเดินไปถึงปลายก็หันมายิ้มให้แล้วเลิกโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้น

“ปลายผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ที่ไม่ว่างก็เพราะมาจู๋จี๋กับยัยนี่ใช่ไหม”

“เฮ้ยเดี๋ยวแอมเข้าใจผิดแล้ว เร-”

“ไม่ต้องมาพูด ก็เราเห็นอยู่กับตา”

“ไม่ใช่นะ”

“ไม่ใช่แล้วมันไม่ใช่อะไร!!” ปลายเอามือมาจับมือฉันแต่ฉันสะบัดออกก่อนจะพูดขึ้น

“แอมฟังเราก่อน”

“เอาไว้คุยกันทีหลังเถอะนะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะฟัง”

          ฉันรีบเดินหันหลังกลับไปที่โต๊ะเพื่อเก็บของแล้วรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าฉันกำลังร้องไห่ และฉันไม่พร้อมที่จะเห็นหน้าปลายตอนนี้ ‘ฉันจะเชื่อเธอได้ไหม ปลาย’

//ห้องนอน

          พอฉันขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านมาฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปอยู่ที่คอนโดภาซักพักนึง ฉันไม่พร้อมที่จะเจอหน้าปลายตอนนี้และหัวใจของฉันยังไม่พร้อมที่จะรับฟัง ถ้าหากว่า.... มันเป็นเรื่องจริงที่ปลายมีคนอื่นหล่ะมันก็เป็นไปได้อยู่หร่อกเนอะ อยู่คณะเดียวกันทำงานด้วยกันตลอดคงจะ... มีความสุขน่าดู

แปะ...แปะ.... ‘เอ๋?’ น้ำตามัน... มันไหลออกมาได้ไง

“ฮึก..... อ.. อึก.... ฮือ.....” ฉันนั่งร้องไห่สักพักนึ่งแล้วค่อยปาดน้ำตาให้ออกไปจากใบหน้าของฉัน

“แอมจะไปไหน”

“......”

“อย่าทำแบบนี้สิเราใจไม่ดีเลย” ปลายเดินมาขับมือฉันให้หยุดยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

“เราอยู่ห่างกันซักพักนึงได้ไหม ตอนนี้เราไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกแล้ว”

“หมายความว่าไงแอม”

“เรายังไม่ได้เลิกกันหร่อกนะ เราแค่ขอเวลา... ขอเวลาให้เราทำใจซักหน่อย”

“ทำใจเรื่องอะไร?”

“ช่างเถอะ เราไปละนะถ้าปลายอยากจะเปลี่ยนใจก็มาเอาแหวนกับเราที่คณะนะเราจะไปเอง” พอฉันพูดจบฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือเข้ากระเป๋าแล้วเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่ฉันเรียกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

“แอม!!” พอฉันได้ยินเสียงปลายตะโกนเรียกฉันชะงักนิดนึงแล้วค่อยขึ้นรถแท็กซี่ไปคอนโดภา

//คอนโดภา

“เข้ามาสิ”

“ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาดีเนอะ เราไม่ยักกะรู้เลยว่ามีเพื่อนรวยขนาดนี้”

“แหม ไม่ขนาดนั้นซักหน่อยนี่ยังเล็กอยู่เลยน่า”

“ห๊ะ เนี่ยนะเล็ก - -….”

“อืม! ห้องของพี่ชายเราห้องใหญ่กว่านี้อีก”

“มีใหญ่กว่านี้อีกเหรอ O.O”

“ใช่” ฉันนั่งกุมขมับทันทีที่รู้ว่ายัยภาเป็นลูกมหาเศรษฐีไม่ใช่เพราะกังวลหรืออะไรหร่อกนะแค่อึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรดี

“แกมาบอกเราแบบนี้แกไม่กลัวเราหลอกหรือไง”

“ไม่อะ เพราะเราดูแล้วแอมไม่หลอกเราหร่อกสาวน้อยน่ารักจริงใจขนาดนี้จะมาหลอกเราได้ไง”

“จ๊ะ งั้นเราขออยู่ด้วยซักพักนึงนะ”

“จ้า”

          หลังจากที่ได้คุยหยอกกันพอเป็นพิธีฉันก็เอาเสื้อผ้าไปเก็บไว้ในตู้ที่ภาแยกไว้ให้ ฉันรู้ว่าฉันควรฟังปลายก่อนที่จะหนีมาแต่ด้วยสภาพจิตรใจของฉันตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะรับคำตอบของปลายจริงๆ