Dear my love

“ค่อยๆเดินนะ ไม่ต้องรีบ”

“จ้า”

“มีอาการเจ็บตรงที่กระดูกร้าวไหม”

“ไม่มีแล้วคะ”

“เดินพอเดินเองได้รึปล่าว”

“ได้อยู่”

“ระวังล้มนะ”

“เป็นห่วงเกินไปรึปล่าว เราทำกายภาพบำบัดมา1เดือนครึ่งกว่าๆแล้วนะ มันก็พอหายแล้ว ร่างกายก็เริ่มปรับสภาพให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้วด้วยอีก 1 สัปดาห์ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วน่า”

“ก็รู้อยู่หร่อกแต่ก็เป็นห่วงนี่นา แอมก็เคยกินข้าวแค่คำเดียวแล้วอ้วกออกมาจะเป็นจะตายยุเลย ก็เลยเป็นห่วงกลัวจะเป็นแบบนั้นอีก”

“อันนั้นมันแค่ครั้งแรกที่เริ่มกินข้าวเองนี่นา”

“แล้วตอนเกือบล้มในห้องน้ำอีกอะ”

“ปลายก็อยู่ด้วยไม่ใช่หรือไง”

“งือ...ก็เราเป็นห่วงเฉยๆอ่า QAQ”

          ก็อย่างที่เห็นนั่นละค่ะ ร่างกายแอมก็เริ่มปรับสภาพแล้วพอเดินได้อยู่เป็นบางช่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่าจะไปล้มที่ไหนหรือปล่าวแต่ตอนอาบน้ำฉันก็ฌอยากเข้าไปอาบให้แอมอยู่หร่อกนะ แต่แอมไม่ยอมให้เข้าไปให้ได้แค่เฝ้าหน้าประตูจนบางครั้งฉันก็เผลอไม่ได้ที่จะเปิดประตูส่องเข้าไปมอง (ไรท์ : ไอ้โรตจิตร ถ้ำมองเมียตัวเอง || ปลาย : ชิ นิดนึงก็ไม่ได้) ก็โดนแอมงอนไปหลายวันถึงเราได้หมั้นกันไว้ก่อนแล้วแอมก็ยังไม่ยอมให้เห็นอยู่ดี ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมยังไม่ได้เข้าสถานะแต่งงาน แอมบอกว่า “ถ้าจะแต่งก็แต่งเป็นพิธีดีๆซิ ถ้าจะมาขอในโรงพยาบาลแบบนี้เอาแค่หมั้นไปก่อนละกัน” ฉันก็เลยต้องรอต่อไป

//ห้องผู้ป่วยพิเศษ

“แอมคืนนี้เราจะมานอนด้วยนะ”

“พยาบาลอนุญาตเหรอ”

“ลองขอดูแล้วหล่ะ ก็ถึงเอาเปลมานี่ไง”

“ลงทุนหอบมาเลยเนอะ”

“เพื่อเธอคนเดียวนะคะที่รัก” ฉันจับมือแอมขึ้นมาจุ๊บตรงแหวนเบาๆ

“บ้า -//////-” “นี่พอ ออกจากรพ. แล้วไปเที่ยวกันไหมที่เราเคยไง”

“ที่เกาะล้านหน่ะเหรอ ไปซิอยากสัมผัสกับธรรมชาติเต็มทนแล้วว” แอมทำหน้าเหมือนเด็กกำลังจะได้ของเล่นชิ้นโปรดเลย น่ารักจริงๆ

“แอม”

“หืม?”

“เราอยากอาบน้ำให้แอมอะซักครั้งนึงได้ไหม?”

“-//////-…..”

“ได้ไหมอ่า”

          ฉันอ้อนแอมสุดขีดเพราะจากที่ฉันฟังแอมอาบน้ำทุกวันฉันก็พอรู้อยู่ว่าการอาบน้ำมันยากลำบากนัก จากการที่ขาใช่การได้ไม่ค่อยคล่องถึงกระดูกที่ร้าวจะแข็งแรงดีแล้วก็ตามแต่ฉันก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี หรืออาจจะหวังผลพลอยได้ไปด้วยกันนะ

“แต่ครั้งเดียวใช่ไหม” ฉันพยักหน้าตอบแอม

“ถ้างั้นแค่ครั้งเดียวก็ได้ แต่ห้ามทำอย่างอื่นนอกจากการอาบน้ำ เข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะ”

          หลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่แอมจะต้องไปอาบน้ำหลังจากที่เหนียวตัวมาทั้งวัน ฉันรู้สึกตื่นเต้นสติไม่อยู่กับตัวเลยทำไมพอมาถึงเหตุการณ์จริงๆกลายเป็นว่าเป็นฉันเองที่ประหม่า?

“ปลายเข้ามาซิ ถ้าเปิดประตูไว้อย่างนั้นถ้าพยาบาลเข้ามาเห็นจะทำยังไง”

“อ...อืม...” ฉันกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่หลังจากที่แอมพยายามรวบผมขึ้นไปมัดด้านบนอย่างทุลักทุเล

“แอมเรามวยผมให้ไหม”

“ทำให้หน่อยละกันไม่ค่อยถนัดเลย”

          พอฉันมวยผมแอมขึ้นไปก็ต้องสะดุ้งเมื่อแอมถอดเสื้อผู้ป่วยออกโดยที่ไม่บอกอะไรเลย คอที่ขาวเรียบเนียนชวนให้เข้าไปทำเครื่องหมายว่าเป็นเจ้าของ อีกทั้งยังมีแผ่นหลังบางๆน่าถนุถนอมล่อหน้าล่อตา เอวที่คอดเล็กน้อยตามทรวดทรงที่บอกได้เลยว่าต้องกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ เนื่องจากโดนสั่งห้ามการกระทำใดๆทั้งสิ้นนอกจากการอาบน้ำให้เท่านั้น

“ปลายเกร็งเหรอ”

“อะ....อืม.... (_/////////_)”

“แทนที่จะเป็นเราที่เขินนะเนี่ย” แอมหัวเราะแล้วหันหน้ามายิ้มกรุ่มกริ่มให้

“จับได้ห้ามมอง”

“ห๊ะ!?”

“จ... จะต้องทำไมให้ฉันพูดซ้ำตลอดเลย -///*///-”

“ด....ได้ๆเดี๋ยวเอาผ้าปิดตาแปบนึงนะ” พอฉันเอาผ้าปิดตาเสร็จฉันก็ให้แอมส่งแชมพูมาให้แต่ดันไปจับหน้าอกหน้าใจเขาซะงั้นอะ

เพี้ย!! แอมตีมือที่ซุกซนของฉันก่อนจะหันมาว่า

“นี่แหนะ ลามก ขนาดปิดตาก็ยังไม่วายหื่นนะ” “ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อยก็คนมันมองไม่เห็นนี่นา”

“แกล้งปะ”

“ปล่าว สาบานเลย”

“งั้นก็ดี” ฟู่ว~ รอดตัวไป

          พอมองไม่เห็นแล้วทำอะไรไม่ถูกเลยแห่ะกลัวจะจับผิดตรงนู้นตรงนี้อยู่เรื่อย ฉันค่อยๆถูหลังให้แอมไปเรื่อยๆจนถึงแขนและลงมาถูขาให้ ส่วนจุดสำคัญแอมจะเป็นคนถูเอง เพราะถ้าฉันถูให้ไม่แน่อาจจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่กลายเป็นสิงโตกระโดดกระครุบกระต่ายน้อยผู้แสนบอบบางตัวนี้ก็เป็นได้ หลังจากที่ได้ล้างตัวเสร็จฉันกำลังจะถอดผ้าปิดตาออกแต่ก็โดนแอมจับข้อแขนแล้วมัดไว้ด้านหลัง

“เฮ้ย!! จะทำอะไรเรา” ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของแอมเข้ามาใกล้ๆหูฉัน

“อย่าพึ่งซิคะที่รักเขายังไม่ได้แต่งตัวเลย” เสียงที่ยั่วยวนใจผสมกับหน้าอกหน้าใจของพวกเราที่กำลังชนกันอยู่ทำให้ลมหายใจฉันรู้สึกติดขัดทำให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าฉันพอใจเป็นอย่างมาก

“อ...อืม... ได้ซิ” หลังจากนั้นไม่นานแอมก็แก้มัดให้ฉันแล้วเปิดผ้าปิดตาออกให้แล้วยืดตัวมาจุ๊บปากฉันเบาๆ

“น่ารักมากค่ะ”

‘โอ้ยยยย แม่จ๋าหนูอ่อนระทวยไปทั้งกายและใจแล้วว’  ฉันเดินไปกอดแอมด้านหลังแล้วซุกไซร้คอที่บอบบางนั้นก่อนจะกระซิบเบาๆ

“แอมเราทนไม่ไหวแล้วเราขอได้ไหม” แอมหันมาหาฉัน ก่อนที่จะแตะปากรั้งการจูบของฉันไว้

“ใจเย็นก่อนนะคนดี ให้เขาหายเป็นปรกติก่อนได้ไหมคะ” ฉันเม้มปากตัวเองห้ามใจไว้ไม่ให้ทำเกินเลยไปมากกว่านี้

“ก็ได้ -3-”

“น่ารักมากคะ คนดีของแอม” แอมยืดตัวมาหอมแก้มฉันแล้วไปนอนที่เตียงผู้ป่วยตามเดิม ส่วนฉันก็เดินเป็นหมาคอตกไปตรงเปลที่หอบมาจากบ้าน

“โอ๋ๆ มานี่มะขึ้นมานอนด้วยกันหน่อย” แอมขยับตัวแล้วตบเตียงเบาๆให้มานอนด้วย ฉันเลยรีบขึ้นไปนอนกอดแล้วซุกอกแอม

“ถ้ามีหางคงกระดิกรัวๆเลยละมั้งเนี่ยหืม” แอมเอามือมาลูบหัวฉัน ‘สบายจังเลยย’

“ฝันดีค่ะแอม”

“ฝันดีค่ะปลาย ^^” แล้วเราทั้งคู่ก็หลับไปพร้อมกัน