ขอโทษที ยัยนี้มีเจ้าของแล้ว I'm sorry girl.

 "คุณลุงคราบบ.ผมไม่ได้มาที่นี้ให้คุณลุงแซวผมนะ ดูสิเนี้ยแมรี่เขิลไปหมดแล้ว"

"ไม่ใช้สักหน่อย"   "แต่หน้าเธอยังแดงอยู่นะยัยเย็นชา" ว่าแล้วคนตัวสูงก็เอานิ้วมาจิ้มแก้มฉันเล่น ขนาดปัดนิ้วที่เขาจิ้มแก้มฉันออกไปหลายครั้งแล้ว ร่างสูงก็ยังไม่เลิกแซวฉันสักทีเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่นั้นหละ แล้วที่บอกว่าไม่ใช้นะ หมายถึงคุณลุงกำลังเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกันต่างหาก

"แหม..คนหนุ่มสาวสมัยนี้หยอกล้อกันน่ารักเชียว คนแก่ไม่ยุ่งดีกว่า ลุงไปรอเราที่ห้องทำงานนะไอเสือ" คุณลุงบอกกับแม็กฟิวแล้วหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนกับฉัน "ตามสบายนะหนูแมรี่" พอฉันพยักหน้ารับน้อยๆ ท่านก็เดินออกไปจากวงสนทนาทั้งที่ยังเข้าใจผิดเกี่ยวกับสถานะของฉันและแม็กฟิว

 "ยังจะมามองฉันอีก..รีบไปเร็วสิปล่อยให้ผู้ใหญ่เรามันไม่ดีนะ" ฉันพูดเสียงเรียบตอนที่แม็กฟิว พาฉันมานั่งที่เคาร์เตอร์บาร์และสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์

   "เอ้า..คนมองก้ผิด โทษความสวยของเธอบ้างสิ" ร่างสูงรับแก้วจากบาร์เทนเดอร์แล้วเลื่อนมาตรงหน้าฉัน

"ถ้าไม่สวยไม่ใช้แบบที่ฉันชอบ..ฉันไม่มองให้เสียเวลาหรอก เอ้า..นี้ค็อกเทลอ่อนๆของแค่นี้ เธอคงไม่เมาใช้ไหม" 

"ฉันไม่ได้มาที่นี้เพื่อดื่มค็อกเทลสักหน่อย" ฉันขมวดคิ้วแล้วเลื่อนแก้วกลับไปตรงหน้าเขาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่มีอยู่เต็มอก

.....ไม่ใช้แบบที่ฉันชอบ ฉันไม่มอง.......

   ไม่ๆๆๆๆ! เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วแมรี่ ฉันกลับไปให้ความสนใจกับค็อกเทลแก้วนั้นอีกครั้ง ตอนแรกฉันนึกว่าเขาสั่งมาเพื่อที่จะดื่มเอง ไม่ใช้ว่าฉันดื่มของพรรค์นี้ไม่เป้นหรอกนะ แต่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มันเป็นการบั่นทอนสุขภาพเปล่าๆ

 "ฉันต้องไปคุยกับคุณลุงตั้งครึ่งชั่วโมง หรือไม่ก้อาจจะนานกว่านั้น หรือเธอจะไปกับฉัน" ฉันส่ายหัวปฏิเสธทันทีที่แม็กฟิวยื่นข้อเสนอ เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องในครอบครัว ฉันเป็นคนนอกเลยไม่อยากจะเข้าไปวุ้นวายมากนัก

 "ฉันจะรอนายตงนี้..ไปหาลุงนายเถอะ ฉันไม่รบกวนหรอก" 

"โหยย! พูดถูกใจชะมัด ฮ่าๆๆๆ" ร่างสูงหัวเราะแซวฉัน แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนได้กลิ่นลูกอมรสโปรดของเขา 

 "อยากหอมแก้มให้รางวัลแล้วสิ..."

ไรท์มาอัพให้แล้วน้าาาา...ขอโทษที่หายไปเหมือนตายแล้ววว..ไรท์เพิ่งปิดเทอม

เลยเพิ่งจะมีเวลามาอัพให้ ขฮกราบขอโทษรีททุกๆคนน้าาา หวังว่ายังไม่ลืมไรท์คนนี้นะ

ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ

รักรีททุกคนนะ