ขอโทษที ยัยนี้มีเจ้าของแล้ว I'm sorry girl.

เคล้ง! เสียงโหละตกกระทบพื้นดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนของคนที่เพิ่งทำมันตก "เฮ้ย! จะยืนให้พ่อมึงมาลากเข้าคุกหรอวะ รีบเผ่นสิเว้ย" เยส! ได้ผลพวกนั้นไปแล้ว เมื่อฉันแน่ใจแล้วว่ากลุ่มคนเมื่อกี้หายไปแล้ว ฉันจึงเดินไปดูคนที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้นโกดัง ซึ้งฉันไม่รู้หรอว่าผู้ชายคนนี้ดป็นใคร แต่ตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าทั้งตัวเขาตอนนี้มีแต่รอยกช้ำ ฉันจึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆเขา "นี้ถ้าคุณไม่ฟื้น ฉันต้องนั่งเฝ้าคุณจนเช้าเลยรึเปล่าเนี้ย" ฉันนิ่วหน้าพลางถอนหายใจยาว ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคราบเลือดและฝุ่นบนใบหน้าผู้ชายคนนั้นช้าๆ แล้วทันทีที่คาบเลือดฝุ่นหายไป ภาพตรงหน้าฉันก็คือใบหน้าที่แท้จริงของเขา ไม่คิดมาก่อนเลยว่าผิวเขาจะขาวสวยหน้าอิจฉาขนาดนี้ "ซี้ดด..เจ็บชิบ!" จู่ๆคนที่นอนนิ่งก็ขยับตัวพร้อมทั้งครางเบาๆ เขาฟื้นแล้ว... แล้วเขาก็หันมามองที่ฉัน "เธอ...แม๊งเอ้ย!" เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง  หากเลือดที่ไหลออกจากแผลทำให้เขาต้องหยุดชะงัก ดูเหมือนเขาจะหัวเสียมากเลยทีเดียว เขาจึงยกมือขึ้นเช็ดมันแบบลวกๆ "เดี๋ยวสิ! ปากคุณแตกอยู่นะ เช็ดกับมือเปื้อนๆแบบนั้นเดียวก็ติดเชื้อหรอก" ฉันปรามอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ต้องสะดุดกับสายตาของเขาที่บอกเป็นนัยๆว่ารำคาญฉัน "คุณอย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันไม่ชอบให้ใครมองหน้านะ" ฉันโพลงออกไปด้วยความอึดอัด เขาทำหน้าไม่พอใจที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น สงสัยเสียงฉันมันแข็งกระด้างและดูถือตัวมากไปเขาเลยไม่พอใจ "ถ้านายไม่ไปหาหมอ นายก็กลับบ้านไป เดียวฉันไปส่งเอง" "นี้ โอเคไหมเดียวฉันไปส่ง" พอได้ยินแบบนั้น ร่างสูงก็หัวเราะออกมาเบาๆ พลางมองหน้าฉัน เจ้าตัวคงรู้ละว่าฉันไม่ได้คิดร้ายกับเขา เขาถึงได้พยักหน้ายอมให้ฉันพากลับบ้าน ฉันเพิ่งสังเกตุว่ารอยยิ้มของเขานั้นมีเสน่ห์มากๆ เขาเป็นคนที่ยิ้มได้หน้ามองที่สุดเลยละ "นี้ถามอะไรอย่างได้ไหม?"แล้วเขาก็พูดอะไรบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของฉันได้มากเลยละ "อ๊ะ! อื้ม มีอะไรหรอ" "เธอเป็นใครอะ ทำไมสวยจัง" =/////= 
01.00
ณ คอนโดหรู
ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง หลังจากที่..เอ่อ ฉันลืมถามชื่อเขาอะ แต่ช่างเหอะ ว่าแต่ว่าภายในห้องของเขานั้นดูหรูอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะ บอกได้เลยว่าของที่ประดับอยู่ในห้องเขาเนี้ยต้องมีราคาสูงแน่ๆ คลิก! เสียงล็อกประตูในวินาทีต่อมาต้องทำให้ฉันหยุดสนใจทุกสิ่งแล้งต้องหันไปมองเจ้าของห้อง ซึ่งตอนนี้เขากำลังถอดเสื้อ แล้วมันส่งผลให้เลือทั้งหมดมารวมอยู่ที่ใบหน้าของฉัน เพราะรูปร่างสุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ภายใต้เสื้อยืดตัวนั้น "นะ...นาย..."  "ฉันจะอาบน้ำ..." ฉันกำลังจะต่อว่าเขาที่มาถอดเสื้อต่หน้าผู้หญิงแบบนี้ แล้วเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ จนเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วไม่รู้ จู่ๆฉันก็รู้สึกถึงหยดน้ำเย็นๆจากด้านบน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปดู แล้ววินาทีนั้นฉันก็ต้องตะลึง เมื่อเขาเล่นมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ แล้วก็ยังอยู่ในสภาพผ้าคลุมอาบน้เอาไว้ลวกๆ "เธอชื่ออะไรนะ..." ร่างสูงถามขึ้นทำลายความเงียบในห้อง "ฉันชื่อแมรี่" ฉันตอบน้ำเสียงเรียบ "ฉันชื่อแม็กฟิว" เขาตอบน้ำเสียงห้วนๆพลางใช้ผ้าเช็ดผมสีเทาบรอน์ของเขา "แล้วเธอพักอยู่ที่ไหนละ เดียวฉันไปส่ง"นั้นเป็นคำถามที่ฉันไม่อยากตอบเลย "ฉันไม่มีบ้าน" ฉันจึงตอบไปตามความจริง "เฮ้ย! จริงดิหน้าตาสวยๆอย่างนี้เนี้ยนะไม่มีบ้าน" ก็มันจริงนะสิ ฉันหนีออกมาแล้วนิ "นี้แม็กฟิว ฉันมีเรื่องอยากขอร้องได้ไหม" "อื้ม ว่ามาสิ" เขาเลิกคิ้วถาม ฉันกัดปากแน่นเพราะลำบากใจที่จะพูด "เรื่องนี้อาจจะเป็นการรบกวนนาย แต่ฉัน..ฉันขอมาอยู่กับนายได้ไหม"
(From...LoveBerries)