ขอโทษที ยัยนี้มีเจ้าของแล้ว I'm sorry girl.

Chapter 2
"นี้มันเกิดอะไรกันขึ้นห๊ะ ไหนอธิบายมาซิแมรี่!" น้ำเสียงแข็งกระด้างของคุณพ่อส่งมาพร้อมแววตาคาดคั้นทันที ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ...แต่สายตาคู่นั้นตัดสินว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของฉันไปแล้ว... "หนูไม่มีอะไรจะอธิบายทั้งนั้นละคะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และก้าวขาลงมาหยุดยืนอยู่ด้านล่างอย่างช้าๆ "ไม่มีอะไรจะอธิบาย หรือหาข้อแก้ตัวไม่ถูกละ" คำพูดของคุณพ่อทำให้ฉันถึงกับจุกไปทั้งอกเลยทีเดียว ท่านพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง นี่ท่านคิดว่าฉันเป็นคนผลักยัยคาร่านั้นตกลงมาจริงๆนะหรอ "หนูคงไม่จำเป็นต้องแก้ตัวแล้วมั้งคะ เพราะถุงหนูพูดไปคุณพ่อก็ไม่เคยเชื่อหนูเลย" "พ่อถามเอาความจริง ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ทำไมเราถึงชอบพูดประชดพ่อแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน!" "..." บรรยากาศรอบตัวมันเปลี่ยนเป็นเงียบสนิททันทีที่คุณพ่อตวาดใส่ฉัน ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง... ถูกแล้วครั้งนี้ไม่ใช้ครั้งแรกที่เรามีเรื่องกัน มันหลายครั้งแล้วละที่ฉันกับคาร่ามีปากเสัยงกัน แล้วรู้อะไรไหมว่าทุกครั้งที่เกิดเรื่องมันจะจบแบบไหน แน่ละว่าไม่ต่างจากวันนี้เท่าไหร่... พอคาร่าเอาชนะฉันด้วยคำพูดไม่ได้ เธอก็จะหันมาเรียกร้องความสนใจแทนอย่างนี้ละ... น่าเบื่อที่สุด...เบื่อๆๆๆ....ฉันเบื่อกับบทละครห่วยๆของยัยนี้เต็มทีแล้ว "ถ้าคุณพ่ออยากได้ความจริง หนูก็บอกได้ว่าหนูไม่ได้ทำ!" ฉันยืนยันอีกครั้งเมื่อคุณพ่อจ้องด้วยสายตาคาดคั้นไม่เลิก "พ่อคิดว่าแมรี่เป็นคนฉลาดนะ แต่การแก้ตัวอย่างนี้ไม่ใช้เรื่องที่ฉลาดเลย ทุกครั้งที่พ่อจับได้ว่าเราทำผิด เราก็เอาแต่บอกว่าไม่ได้ทำๆ ทั้งที่พ่อเห็นอยู่ตำตา" "แต่หนูไม่ผิดคะ!" "เราไม่ทำแล้วใครจะทำ คาร่าทำร้ายตัวเองงั้นหรอ!" คุณพ่อไม่เข้าข้างฉันเลย!... ไม่คิดจะฟังอะไรจากฉันเลยนอกจากคำสารภาพผิด... "ในเมื่อคุณพ่อเชื่อว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของหนู หนูพูดอะไรไปคุณพ่อก็ไม่ฟังหนูอยู่ดีละคะ!" "แล้วจะให้พ่อเชื่อในสิ่งที่มันขัดกับภาพงั้นหรอ...! พ่อว่าเรารีบขอโทษคาร่าเขาจะดีกว่า..." "ไม่คะหนูไม่ผิด!" "แมรี่ วิส!!" พอฉันยืนกรานปฏิเสธก็เหมือนกับการยั่วยุคุณพ่อให้โกรธหนักกว่าเดิม "หนูไม่ผิดจริงๆคะ!" "แกหยุดเถียงฉันแล้วขอโทษคาร่าเดียวนี้นะ!!!" คุณพ่อหันมาตวาดใส่ฉันพลางพยุงคาร่าขึ้นมา เป็นวินาทีเดียวกับที่ฉันมองเห็นคาร่ากระตุกยิ้มมุมปาก...มันเป็นรอยยิ้มที่ร่ารังเกลียดที่สุด!! "หนูมั่นใจคะว่าไม่มีอะไรต้องขอโทษ" "พ่อผืดหวังในตัวเรามากนะ นี่เป็รเพราะแม่เราตามใจจนเสียคน ถึงได่โตมาเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้พ่อไม่นึกเลยจริงๆว่าลูกสาวของพ่อจะมีนิสัยแยาๆแบบนี้ "พอเถอะคะ อย่าไปดุแกเลย ยัยแมรี่คงไม่ได้ตั้งใจหรอกคะ" "เพื่อผู้หญิง..คนนั้นคุณพ่อถึงกับต่อว่าหนูถึงขนาดนี้เลยหรอคะ ในสายตาของคุณพ่อหนูเป็นลูกที่เลวมากเลยใช้ไหมคะ ถึงได้กล้าผลักเมียของคุณพ่อตกบันไดอย่างนี้" "..." คุณพ่อไม่พูดอะไรได้แต่มองฉันด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะประคองคร่าออกไป "เจ็บมากไหม...คาร่าไปเถอะผมจะพาคุณไปหาหมอ" แล้วท่านก็เดินหันหลังนั้นเป็นวินาทีเดียวกับที่น้ำตาของฉันไหลออกมา ฉันปาดน้ำตาแล้วพยายามควบคุมร่างกายเอาไว้ไม่ให้สั่น แต่เมื่อเห็นคาร่าหันมายิ้มเยาะ ฉันก็หยุดฉะงัก "สมน้ำหน้า!" ริมฝีปากของเธอขยับเป็นคำพูดให้ฉันอ่านออกอย่างชัดเจน "...!" ฉันเจ็บใจและแค้นใจที่ตัวเองตอบโต้อะไรยัยปีศาจร้ายนั้นไม่ได้เลย หึ! อยากจะให้ฉันหมั้นมากใช้ไหม...ก็ลองดูสิ ถ้าฉันไม่อยู้สักคนฉันอยากจะรู้ว่างานหมั้น จะเกิดขึ้นได้ยังไง...!
'แต่งให้จบละนะ สำหรับบทที่ 2 เรื่องราวก็กำลังเข้าข้นขึ้นเรื่อยๆนะ มีอะไรผิดพลาดไปก็เม้นไว้นะ บทที่ 3 กำลังจะมาในเร็วๆนี้ละ รอหน่อยนะ' "ผู้อ่านที่น่ารักทุกคน"
(From...LoveBerries)