Yakuza War ลุ้นรักกองทัพยากุซ่า

7

อย่าแตะต้องของๆ ฉัน

                “ขอดอมดมความหวานจากปากน้องสาวหน่อยนะ” ไอ้ร่างยักษ์กระโดดลงมาคร่อมตัวของฉัน พร้อมกับก้มลงมาจะจูบ แต่ฉันก็พลิกหน้าไปอีกฝั่งทัน แล้วกระใช้เข่ากระทุ้งเข้าที่เป้ากางเกงของมันเต็มแรงเกิด

                อ๊าก!!! “เจ็บนะโว้ย นังนี่ชักจะฤทธิ์เยอะซะแล้ว อย่างงั้นต้องเจอนี่”

                ปั้ก!! เพียะเพียะ!! ไอ้หน้าโหดต่อยที่หน้าท้องของฉัน แล้วก็ฟาดหลังมือของมันที่ลงมาที่ใบหน้าของฉันอีกสองฉาดใหญ่ ทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงความเค็มของเลือดที่ไหลอยู่ข้างริมฝีปาก

                “ไม่ว่าหลังจากนี้ อะไรจะเกิดขึ้นกับฉันบ้าง แกต้องเจอมากกว่าที่ฉันเจอ พี่ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

                “แล้วพี่แกเป็นใครกันล่ะห๊ะ ฉันไม่กลัวหรอกโว้ย ให้มันมาเลยสิ”ไอ้หน้าโหดพูดจบก็ฉีกกระชากเสื้อเชิ๊ตของฉันจนเหลือแต่บราสีดำ

                ปั้ง! โครม!

                “อย่าแตะต้องของๆ ฉันเด็ดขาด ไม่งั้นแกโดนยิงหัวทะลุแน่”

                ฉันหันไปหาต้นเสียงปืนและเสียงที่อึกทึกคึกโครมเหมือนมีการต่อสู้เกิดขึ้นที่ด้านนอกห้อง ด้วยอาการมึนงง แล้วก็พบว่าลูฟกำลังเล็งปืนไปที่ไอ้หน้าโหดอยู่ สายตาที่เขามองไปที่ไอ้หน้าโหดมันช่างดูเย็นยะเยือก และหน้าขนลุกไงไม่รู้

                “ไสหัวสวะของแกไปซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

                “ไปก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไอ้ลูฟ”

                ลูกน้องของลูฟจัดการไล่ไอ้หน้าหื่นออกไปกับพวกลูกน้องของมันอีกเกือบสิบคนที่พากันวิ่งกระเจิดกระเจิงหนีหายไปหมดในขณะเดียวกันลูฟก็แก้มัดเชือกให้ฉัน

                “โอ๊ย!!”ฉันค่อยๆลุกขึ้น จากเตียง แต่ก็หมดแรงจะยืนหยัดบนพื้น

                “ห่มนี่ซะ เดี๋ยวไม่สบาย” ลูฟถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาส่งให้ฉันใส่ท่อนบนของเขาจึงเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีดำ

                “ขอบใจ” ฉันรับมันมาใส่

                “เดินไหวไหม”

                “ไหว แค่นี้มันเป็นเรื่องปกติ”

                “อย่าทำเป็นอวดดีไปหน่อยเลย มานี่” ลูฟดึงฉันเข้าไปหาแล้วเขาก็อุ้มฉันพาไปที่รถ พอฉันได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาเท่านั้น  ฉันก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

                “ยัยคานะ! คานะคุณหนูครับ! คานะจัง!”

                 ฉันลืมตาขึ้นเพราะเสียงเรียกของคนหลายคนที่อยู่ข้างๆ หูฉัน ทำไมถึงได้เจี๊ยวจ๊าวกันอย่างนี้นะ รำคาญชะมัด

                “มีอะไรเคียวจิ” ฉันหันไปสบตากับพี่ชาย

                “แกไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม คานะ”

                “ก็เห็นอยู่ว่ายังมีลมหายใจไม่ได้ตายสักหน่อย”

                “เออ แกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันเป็นห่วงแกมากนะยัยน้องสาว ถ้าไม่ได้ลูฟช่วยแกไว้ ฉันคงไปฆ่าไอ้พวกนั้นแน่”

                “แล้วนี่ฉันอยู่ไหนหรอ วีย่า” ฉันหันไปพูดกับวีย่าที่ยืนอยู่กับพี่

                “โรงพยาบาลจ้ะ หมอบอกว่าเธอต้องพักฝืนอีกสักระยะเลย ร่างกายภายในของเธอเต็มไปด้วยอาการฟกช้ำที่สะสมมาเรื่อย ๆ อีกอย่างผนังหน้าท้องของเธอก็เลยอักเสบอย่างรุนแรง”

                “แต่ฉันก็ยังรอดมาได้....ว่าแต่วาซาบิ ทากุโร่ พวกนายสองคนร้องไห้ทำไม”  ฉันหันไปฝั่งของเตียงก็เห็นว่าลูกน้องคนสนิทของฉันยืนร้องไห้บ่อน้ำตาแตกทำอย่างฉันจะตาย

                “ก็พวกเราเห็นคุณหนูเป็นแบบนี้ทีไร เราก็อดที่จะสงสารคุณหนูไม่ได้นะครับ พวกเราไม่อยากเห็นคุณหนูของพวกเราต้องมานอนซมหยอดน้ำเกลือเหมืัอนครั้งที่แล้วอีกแล้วนะครับ”

                “ก็ครั้งนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ ฉันก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน”

                “งั้นแกก็หลับซะก่อนนะ ยัยคานะ พี่มีธุระต้องไปสะสาง”

                หมับ!! ฉันคว้าข้อมือของเคียวจิเอาไว้เพราะรู้ว่าพี่ตัวดีของฉันจะไปทำอะไร

                “อย่าใจร้อนนะเคียวจิ แล้วฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

                “ฉันไม่เล่นงานพวกมันให้ถึงตายหรอก ก็แค่เอาไห้เดินไม่ได้ก็พอ”

                “วีย่า ฉันฝากดูแลพี่หน่อยนะ มีแต่เธอที่ห้ามพี่ฉันได้” ฉันบอกวีย่า

                “ฉันจะจัดการให้นะ หายไวๆ ล่ะ คานะ”

                “วาซาบิ ทากุโร่พวกนายไปพักที่บ้านเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”

                 “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะดูแลคุณหนูของพวกนายให้ พวกนายกลับไปพักผ่อนเถอะ”

                “ครับ คุณลูฟ” ฉันเหลือบตาไปมองที่ต้นเสียงด้วยความอิดโรย

                “เธอโอเคนะ” ลูฟพูดพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆฉัน

                “ยังไม่ตาย ขอบใจที่เป็นห่วง” ฉันพูดกับเขาแต่ไม่ได้สบตากับเขา

                “ฉันไม่ได้เป็นห่วง เธอน่ะมันถึก คงไม่เป็นอะไรหรอก”

                “แน่นอน ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันพูดพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็เจ็บที่หน้าท้อง  “โอ๊ย เจ็บ!!”

                “โกหก หน้าตาย” 

                “อย่ามากวนโมโหฉันได้ไหม อ้อ แล้วนายไปช่วยฉันได้ไง”

                “ก็พี่เธอตามจีพีเอสในโทรศัพท์ของเธอไง ฉันจึงรู้ว่าเธออยู่ไหน”

                “แล้วนึกไงมาช่วยฉัน นายเกลียดฉันไม่ใช่หรือไง”

                “ใช่เกลียด แต่ก็ไม่ได้ไร้ศีลธรรม ถือว่าเราหายกันจากครั้งที่แล้วที่เธอไปช่วยฉันเอาไว้ไง ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร”

                “จะบอกให้นะ ว่าฉันไม่ได้อยากให้นายช่วย ทำไมนายไม่ปล่อยๆให้ฉันโดนไอ้พวกนั้นย้ำยีเหมือนที่นายทำกับฉันล่ะ ทำไม”

                “เพราะเธอเป็นของฉัน!!”

                “ว่าไงนะ ของนาย ฉันไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ พี่ฉันมอบกำไลให้นาย ไม่ใช่ร่างกายฉันสักหน่อย”

                สวบ!! “ฉันขอโทษนะ ที่ปล่อยให้เธอต้องไปเจอไอ้พวกสารเลวพวกนั้น ฉันเป็นห่วงเธอนะ คานะ” ลูฟดึงฉันเข้าไปสวมกอดเอาไว้พร้อมกับกระซิบคำพูดที่น่าใจหายกับฉัน

                “ลูฟ ทำไมนาย” ฉันสบตากับลูฟ แล้วสักพักฉันก็เห็นน้ำตาในดวงตาของเขาที่เหมือนกับว่ากำลังจะเอ่อล้นออกมา

                “คือ…ว่าฉัน”  ลูฟเหมือนจะพูดบางอย่างแต่เขาก็ไม่ได้พูดมันออกมา

                “ช่างเถอะไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ขอบคุณที่นายเป็นห่วงฉันนะ” 

               ฉันยื่นมือไปลูบใบหน้าที่เป็นสีชมพูจัดของเขาแล้วอยู่ดีๆ ฉันก็ทำบางอย่างกับเขา ฉันยื่นหน้าไปจูบหน้าผากของเขา ลูฟเองก็มองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ ฉันเองก็มองหน้าเขาด้วยความอึ้งในการ กระทำของตัวเองเหมือนกัน  พอฉันเตรียมที่จะเบี่ยงหน้าหนี เขากลับจับหน้าของฉันเอาไว้ พร้อมกับก้มลงมาจูบปากของฉัน รสจูบของเขาครั้งนี้มันนุ่มนวล ต่างกับครั้งแรกที่เขาจูบฉันด้วยความโกรธและปราศจากความอ่อนโยน