Yakuza War ลุ้นรักกองทัพยากุซ่า
เขียนโดย 
Glegendz
วันที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 มีนาคม พ.ศ. 2558 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) นี่นะหรอ…คู่ชีวิตที่พี่ลิขิตให้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ6
นี่นะหรอ…คู่ชีวิตที่พี่ลิขิตให้
หลังจากที่แผนการสะดุดรักของฉันที่จัดการให้วีย่ากับพี่ฉันปิ๊งปั๊งกันสำเร็จ พี่ฉันก็ขับรถไปส่งวีย่าที่บ้าน จึงเหลือเพียงฉันที่นั่งจิบน้ำชากับไดฟุกุชาเขียวกับ ทากุโร่ แล้วก็ วาซาบิ คู่หูบอดี้การ์ดตัวแสบของฉัน แล้วก็ลูกน้อง
ของพี่อีกประมาณยี่สิบคนที่เดินไปเดินมาอย่าเต็มบ้านฉันไปหมด
“ง่ำๆ คุณหนูครับ ผมว่าคุณหนูตัดสินใจถูกแล้วล่ะครับ ที่คุณหนูกลับมาอยู่กับคุณเคียวที่ญี่ปุ่น”
“ผมก็เห็นด้วยกับไอ้ทากุโร่นะครับ เพราะอยู่นี่แล้วพวกเราอิ่มท้องกันมากเลย ของกินก็เยอะแยะ”
“นายสองคนนี่นะ เห็นแกกินอยู่เรื่อย สำหรับฉันไม่ว่าที่ไหนก็อันตรายทั้งนั้น ฉันน่ะไม่อยากหาเรื่องเดือดร้อนมาเป็นภาระเพิ่มให้พี่หรอก แต่ทำไงได้ล่ะพ่อกับแม่อยากให้ฉันกลับมาอยู่ที่นี่ฉันก็ต้องมา” ฉันพูดไปก็ลูบกำไลไป ทันใดคำถามที่เกี่ยวกับกำไลของฉันก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที
“กลับมาแล้ว” ฉันหันไปมองต้นเสียงเข้มของพี่ตัวเอง
“เคียวจิ พี่ได้เอากำไลที่เป็นคู่ของฉันไปให้ใครแล้วหรือยัง”
“แกสนใจด้วยหรอ ว่าฉันจะเอาไปให้ใครน่ะ”
“สนสิ ก็มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันเลยนะ”
“ถ้าฉันบอกแก แกจะไม่ไปอาละวาดใส่หมอนั่นนะ”
“หมอนั่น ใครกัน บอกฉันมา”
“คนที่แกเกลียดขี้หน้าไง ทาคาฮาชิ ลูเซีย คือคนที่ฉันมอบกำไลให้ เขาคือผู้ถูกเลือกที่ฉันไว้ใจ และสบายใจที่จะให้มาดูแลแกในอนาคต”
“ไม่จริง ทำไมต้องอีตานั้นด้วย ฉันไม่ได้ชอบเขาเลยสักนิด พี่ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนฉันนะ”
“แต่ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้แกนะ คานะ”
“ถ้าดีที่สุดจริงล่ะก็ ฉันคงยอมรับไปแล้ว แต่ฉันไม่ชอบ ไม่ชอบ”
“ยังมีอีกหลายอย่างที่แกยังไม่รู้ในตัวของลูฟ หมอนั่นน่ะอาจจะดูเย็นชา แต่ความจริงแล้วหมอนั่นเป็นคนน่าสงสารมันถึงได้แสดงท่าทางไม่สุงสิงกับใคร”
“แล้วไง น่าสงสาร แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันนิ หมอนั่นเองก็ดูจะรังเกียจฉันจะตายไป”
“ไงก็เหอะ เดี๋ยวแกก็จะรู้ว่า ลูฟมันเป็นคนดีกว่าที่แกคิด”
ฉันกับพี่ทะเลาะกันเรื่องกำไล บุคคลที่จะมาดูแลฉัน กลับกลายเป็น ทาคาฮาชิ ลูเซีย ผู้ชายปากเสียคนนั้นไปได้ไง วันนี้เป็นวันหยุดเรียน ฉันจึงคิดว่าควรจะไปคุยกับลูฟให้รู้เรื่อง ฉันจึงให้วาซาบิรถพาฉันมาที่บ้านของเขา เพื่อมาเจรจาเรื่องกำไล ฉันมาถึงที่หน้าบ้านของลูฟ แล้วก็พบว่าลูฟเปิดประตูบ้านต้อนรับการมาของฉันอยู่ก่อนแล้ว
“วาซาบิ นายกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“จะดีหรอครับ คุณหนู”
“ไม่ต้องเป็นห่วงคุณหนูของนายหรอก เดี๋ยวฉันไปส่งให้เอง” ลูฟเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน แล้วจ้องหน้าฉันอย่างจะฆ่าฉันซะให้ได้
“ถ้างั้นผมไปแล้วนะครับ คุณหนู”
“จ้ะ ไปเถอะ แล้วเจอกันที่บ้าน”
เมื่อวาซาบิออกไป ฉันก็เดินตามลูฟมาที่บ้านอีก"ที่เชื่อมกับบ้านส่งโบราณสไตล์ญี่ปุ่นของเขา
“นี่บ้านส่วนตัวของฉัน ที่ฉันพาเธอมาคุยที่นี่เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองเราแบบนั้น”
“มองแบบไหน อะไร”
สวบ!!! ลูฟดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้ในวงแขนใหญ่ของเขา
“นาย ทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“นี่มันบ้านฉันนะ ยัยถึก แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาเผด็จการกับฉัน อย่าลืมสิว่าเธอมาเสนอตัวให้ฉันถึงบ้าน”
“นายพูดบ้าอะไรของนายห๊ะ ฉันมาเสนอตัวบ้าบออะไร ฉันแค่จะมาเจรจากับนายเรื่องกำไลที่พี่ฉันให้นายต่างหาก เรื่องอย่างว่านั่นไม่ได้อยู่ในหัวของฉันเลยสักนิด”
“กำไลสีทองนี่ใช่ไหม” ลูฟชูกำไลที่อยู่ในข้อมือของเขาให้ฉันดู
“นะ นายใส่มันแล้วหรอ แล้วนายรู้หรือเปล่าว่ามันหมายความว่ายังไงน่ะห๊ะ”
“ก็หมายความว่าฉันเป็นของเธอ แล้วเธอก็เป็นของฉัน ใช่อย่างที่ฉันเข้าใจไหม คานะ” ลูฟพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าของเขาเข้ามาจนเกือบจะชิดกับหน้าของฉัน “นายพูดล้อเล่นอะไร ฉันไม่สนุกด้วยนะ” ฉันพูดพร้อมกับผลักอกของเขาให้ออกห่างจากตัวฉัน
“แต่ฉันสนุก อยู่ดีๆ พี่ชายของเธอก็มอบน้องสาวของตัวเองให้คู่แข่งของเขา ฉันว่ามันน่าสนใจ และก็ตื่นเต้นดีออก แล้วเธอล่ะคิดยังไง"
“ฉันไม่ชอบนาย พอใจไหม”
“หึ!! แล้วนึกว่าฉันชอบเธอมากหรือไง”
พลั่ก!! ลูฟผลักฉันออกจากตัวของเขาอย่างแรง
“ไม่ชอบฉันก็ดีแล้ว เกลียดฉันก็ไม่เป็นไรนะ เพราะจะได้เท่าเทียมกัน ฉันเกลียดนาย นายเองก็เกลียดฉัน เวลาทำอะไรก็จะได้ไม่ต้องเกรงใจกันยังไงล่ะ”
“ทำไมเธอจะทำอะไรฉัน ผู้หญิงอย่างเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงที่หาได้ตามถนนหรอก”
เพี๊ยะ!! “นายยังไม่รู้จักตัวตนของฉันดี นายไม่ควรจะพูดกับฉันแบบนี้”
“แล้วเธอเป็นไงล่ะ ถ้างั้นขอพิสูจน์หน่อยได้ไหม” ลูฟพูดจบผลักคานะจนติดกับผนังห้อง แล้วเขาก็ก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของเธอด้วยความโกรธจัด
อื้อ!!! ตุ้บ!! ตุ้บ!!! ฉันทั้งเตะทั้งทุบเขาแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน สักพักเขาก็ถอนริมฝีปากออก แล้วก็สบตากับฉันด้วยแววตาที่ทำให้ฉันสับสน
“ครั้งแรกหรือไง จูบไม่ได้เรื่อง”
“นายมันเลว!!” ฉันสบถคำด่าจบก็วิ่งหนีเขาออกมา ฉันวิ่งออกมาจากบ้านของเขาเรื่อยๆ พอมารู้ตัวอีกทีฉันก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
“แฮ่กๆ คนบ้า ลูเซีย คนเลว คนชั่ว ปีศาจ ฉันเกลียดนาย จูบแรกฉัน โถ่เว้ย!” ฉันโวยวายไปก็เตะต้นไม้ที่อยู่ข้างๆด้วยความโมโห
“เฮ้!! น้องสาวผมบลอนด์คนนั้นน่ะ สนใจไปเล่นมวยปล้ำกับพี่ไหมจ๊ะ”
“ไปตายซะแก ไอ้หน้าจิ้งจก อย่ามายุ่งกับฉัน”
หมับ!!! ชายหนุ่มหน้าโหดสี่ห้าคนเดินเข้ามาจับข้อมือของฉัน พอฉันหันหน้าไปก็ตกใจเพราะว่ามันคือไอ้พวกหน้าหมาบลูด็อกที่อัดลูฟซะเละอยู่ในซอกตึกย่านกินซ่าที่ฉันมีเรื่องด้วยครั้งก่อน
“เฮ้ย!! ลูกพี่ ยัยนี่มันมีกำไลเหมือนของไอ้คาลอสเลยว่ะ คุ้นๆ นะเนี่ย กะ…แก หรือว่าแกคือไอ้เด็กหนุ่มที่ไปช่วยไอ้ลูฟวันนั้น ใช่ไหม”
“ที่แท้ก็อำพรางตัวเองให้เป็นผู้ชาย แต่ความจริงแล้วเป็นผู้หญิงนี่หว่า”
“โห ลูกพี่หน้าตายัยนี่สวยมากซะด้วย จัดหนักเลยไหมลูกพี่”
“ข้าว่าพานังนี่ไปหานายใหญ่ก่อนดีกว่า เพื่อว่านายจะชอบ”
“พวกแกคิดว่าจะพาฉันไปได้งั้นหรอ” ฉันเตรียมจะกระโดดเตะไอ้หมาบลูด็อกที่จับข้อมือฉัน แต่ว่าอยู่ดีๆ ก็มีบางอย่างเฉาะเข้าที่ต้อคอของฉัน แล้วฉันก็เริ่มเห็นเพียงภาพลางๆ จนเหลือเพียงความมืดมิด
“ทำดีมาก ไปได้ แกไปหาแม่นี่มาจากไหน”
“พวกเราไปเจอมันอยู่แถวป่าห่างจากคฤหาสน์ของพวกทาคาฮาชิประมาณห้ากิโลได้ครับหัวหน้า”
“สงสัยจะเป็นเด็กไอ้ลูฟ ดีเลยถ้างั้นขอจัดหนักแม่นี่หน่อยล่ะกัน หน้าคมสวยบาดจิตบาดใจขนาดนี้ ถ้าไม่ลองแล้วปล่อยไปก็เสียของแย่เลย”
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงผู้ชายหลายคนคุยกันเสียงดังสนั่น
“พวกแกเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน”
“ตื่นแล้วหรอจ๊ะ น้องสาวหน้าสวย ยินดีต้อนรับสู้แก็งคุนิโนบุ สาขากินซ่าของฉันเอง”
“คุนิโนบุ มันแก็งของมาซาโตะ นีลนี่”
“อ้าวน้องสาวรู้จัก คุณนีลด้วยหรอ”
“ก็ไอ้ชั่วนั่นมันเป็นคู่อริของฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้จัก”
“คุณนีลคงจะดัง ถึงได้มีแต่คนรู้จัก แต่ว่าเข้าเรื่องของเราดีกว่านะ เดี๋ยวพี่จะจัดชาชูชุดร้อน แบบซู่ซ่าให้น้องสาวเดี๋ยวนี้ล่ะ” ไอ้หน้าโหดพูดพร้อมกับถอดเสื้อกับกระดุมของมันอย่างใจร้อน
“แก จะทำอะไร หยุดนะ”
ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ลุกไม่ได้เพราะว่าทั้งแขนและขาของฉันถูกมัดขึงเอาไว้ด้วยเชือกกระสอบแบบหนาจนแทบกระดุกกระดิกตัวไม่ได้เลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
