Yakuza War ลุ้นรักกองทัพยากุซ่า

 
 
2
คัดตัวแสนวุ่นวาย
 
 
 
                ฉันกับเพื่อนๆ แยกกันไปตามจุดที่ชมรมตั้งอยู่ ฉันเองไปที่ชมรมยิงปืน ในชมรมมีสนามยิงปืนให้อย่างสมบูรณ์แบบทั้ง ยิงปืนเป้า ยิงปืนเพ้นท์บอล และบีบีกัน ฉันเดินเข้าไปกรอกใบสมัครหน้าโต๊ะที่มีรุ่นพี่หน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมนั่งรับสมัครรุ่นน้องเข้ามชมรมกันอยู่อย่างครึกครื้น
                “กรอกเสร็จล่ะ” พอฉันกรอกใบสมัครเสร็จก็เอาไปส่งให้รุ่นพี่คนหนึ่ง แต่เขามองหน้าฉันแบบไม่ยอมลดละสายตาจนฉันคิดว่าหน้าฉันมันมีอะไรติดอยู่หรือเปล่า
                “เอ่อ เธอใช่คนที่เถียงกับไอ้ ลูฟเมื่อเช้านี้ใช่ไหม”
                “ลูฟ ใครค่ะ”
                “ก็ไอ้ที่เธอตะโกนว่าดังลั่นสนามกลางวิทยาลัยนั่นไงล่ะ”
                “อ๋อ ค่ะ ฉันเอง มีปัญหาหรอค่ะพี่”
                “อ่ะคือ ไม่มีหรอกครับ เอ่อ พี่ชื่อไทเกอร์นะ เรียนอยู่คณะ มิวสิค มีอะไรก็ปรึกษาพวกพี่ได้ตลอดนะ”
                “อ๋อ คณะเดียวกันเลยค่ะ”
                “งั้นก็ดีน่ะสิ”
                “เดี๋ยวจะมีการคัดตัวเข้าชมรมแล้วนะไปเตรียมตัวได้เลยนะครับ”
                “ว่าแต่ทำไมต้องคัดตัวด้วยล่ะค่ะ”
                “ที่เราต้องคัดตัวเพราะว่า…..”
                ฉันหันไปตามเสียงบุคคลที่สามแทรกเข้ามาระหว่างฉันกับพี่ไทเกอร์
                “นี่นายรักบี้” เมื่อฉันหันหน้าไปก็พบว่าเป็นอีตาปากเสียนั่นเอง
                “เฮ้ เธอยัยถึก เธอมาทำอะไรในคลับของฉันเนี่ย”
                “อ้าว นายพูดอย่างนี้ก็ดูถูกกันน่ะสิ”
                “ป่าว แต่เธอต้องคัดตัวด้วยนะ เธอแน่ใจหรอว่าเธอจะผ่านน่ะ”
                “แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก นายคอยดูแล้วกัน นายรักบี้”
                “นี่ฉันมีชื่อนะ” 
                “อ๋อหรอ”
                “นี่ยะ… ยะ… ยัย ไอ้ไท ! เอากระดาษใบสมัครของยัยถึกนั่นมาให้ฉัน”
                “อ่ะ เอาไป”
                “โทดะ คานะ ! ยัยถึก ขอให้เธอ….ไม่ผ่านนะ” ลูฟอ่านชื่อของคู่กรณีแล้วเพ่งสายตาไปที่เธอ
                “ฉันจะผ่าน นายนั่นแหละหุปปากแล้วจับตาดูให้ดีก็แล้วกัน”
                “ได้ ฉันจะจ้องเธอไม่ให้คลาดสายตาเลย”
                “น่าหมันไส้นายลูฟบ้าที่สุด พูดเสียดสีได้ตลอดเวลา แล้วทำไมฉันต้องอยากมาเข้าชมรมนี้ด้วยก็ไม่รู้ ถ้านายนั่นไม่เป็นประธานชมรมนี้ มันจะดีมากเลย โอยๆ เซง”
 
                แต่ถึงเขาจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้น ฉันเตรียมตัวใส่แว่น ที่ปิดหู แล้วจัดการดูปืนของตัวเองว่ามีตรงไหนขาดตกบกพร่องบ้าง กรรมการของชมรมต่างก็จ้องเขม็งมาที่ผู้คัดตัวทุกคนก่อนจะส่งสัญญานให้เริ่มยิงเป้าเริ่มจากเป้านิ่งสิบนัด พร้อมกับนายลูฟที่ส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันอยู่ตลอดเวลา นายนั่นเอานิ้วชี้ปาดคอตัวเอง พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
                “หึ! แล้วนายจะขำไม่ออก” ฉันคิดในใจอย่างผู้ชนะ
                “เริ่มได้ !” ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
                แล้วทุกคนก็เริ่มยิงเป้านิ่งที่อยู่ตรงหน้าทันทีด้วยความทะมัดทะแมง รวมทั้งฉันด้วย ฉันยิงไปสองนัดก็เข้าเป้าตรงกลางพอดี กรรมการเห็นฉันยิงเป้านิ่งได้สำเรจจึงส่งสัญญาณให้ฉันเพื่อบอกว่าฉันผ่าน บางคนยิงหลายครั้งมากกว่าจะเข้าเป้ากลาง แต่ฉันแค่สองนัดเท่านั้นเอง ส่วยนายลูฟก็ดูจะอึ้งไปเลย แต่ก็ยังทำหน้าล้อเลียนใส่ฉันอยู่
                รอบต่อไปฉันต้องยิงเป้านิ่ง ฉันทำสมาธิอยู่สักพัก ก็บอกกับกรรมการว่าพร้อม พอผู้เข้าคัดตัวทุกคนพร้อม กรรมการก็เริ่มให้สัญญานในการยิงอีกครั้ง
                “เริ่มได้ !” ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
                “ปี๊ด!!” กรรมการให้สัญญาณว่าหมดเวลา ทุกคนวางปีนลงทันที  จากนั้นก็เป็นการตัดสินว่าใครควรเข้าชมรมและมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นหนึ่งใน Shooting Club  คนประกาศคือ นายแว่นหน้าเข้มคนหนึ่ง แปลกมากทำไมคนในชมรมยิงปืนมีแต่คนหน้าตาหล่อขั้นทะลุโลกทะลุจักรวาลแทบทุกคนเลย ยกเว้นอิตาบ้ารักบี้คนเดียว
                “สวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกันนะครับ ผม ฟ๊อก รองประธานชมรมนี้ ครับ งั้นขอประกาศรายชื่อผู้ผ่านการคัดตัวให้เข้าชมรมเลยนะครับ”
                “คุณแอเลียล คาลเธอร์ คณะเต้นรำ”
                “เอ๊ะ!! ชื่อนี้ทำไมมันคุ้นแบบนี้นะ เหมือนเราเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหนซักทีหนึ่ง ช่างเถอะ รอฟังชื่อฉันดีฟ่า”
                5 นาทีผ่านไป
                “คนสุดท้ายคือคุณโทดะ คานะ จากคณะดนตรี และเธอคนนี้ก็เป็นคนที่มีคะแนนสูงสุดในผู้ร่วมเข้าคัดตัวทั้งหมดสามสิบคน ในสิบคนเธอคือคนที่มีความสามารถสุดยอดที่สุด ขอให้ทุกคนปรบมือให้เธอด้วยครับ”
                ทุกคนต่างหันมามองฉันเป็นสายตาเดียวกัน รวมทั้งนายลูฟนั่นด้วย แล้วนายนั่นก็เดินขึ้นมาเทียบกับนายจิ้งจอกเหมือนมีอำนาจเหนือทุกคนในนี้
                “เอ่อ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก”
                “เอาล่ะครับทุกคนคงจะตื่นเต้นกับการคัดตัวเข้าชมรมของเรา งั้นผมขอรับหน้าที่เป็นคนแนะนำตัวแทนเพื่อนๆ ของผมทุกคน”
                “คนที่นั่งอยู่ทางโต๊ะรับสมัครทางด้านหน้า นายผมสีแดงหน้าตายียวนกวนประสาทนั่นนะครับ ชื่อ ไทเกอร์ อยู่ปีสองคณะดนตรี ตำแหน่งรองประธานชมรมคนที่ 1 ครับ
                “Hello !guys” พี่ไทเกอร์โบกไม้โบกพร้อมกับทักทายเป็นภาษาอังกฤษให้กับพวกเรา
                “เรารู้จักรองประธานคนที่ 1 กันไปแล้วนะครับงั้นเรามารู้จักหนุ่มข้างๆ ผมกันดีกว่า ซึ่งเขาก็คือ ผู้ประกาศรายชื่อเมื่อกี้ เพื่อนผมอีกเหมือนกันครับ รองประธานชมรมคนที่ 2”
                “และสุดท้าย ผม ทาคาฮาชิ ลูเซีย ผมเป็นประธานชมรมยิงปืนนะครับ”
                “แหวะ ! อยากอ้วก” ฉันส่งสายตาต่อต้านไปที่อีตาลูฟอย่างไม่ลดละ นายนั่นก็จ้องฉันไม่หยุดเหมือนกัน แต่จ้องไปนานๆ เข้าก็รู้สึกแปลกๆ ฉันเลยรีบเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที
                จังหวะที่ฉันเดินออกมาหูของฉันก็ดันไปได้ยินยัยผู้หญิงสองสามคนหุ่นเหมือนกับกระบอกไม้ไผ่พูดเรื่อง Sky Prince  สุดยอดหนุ่มของวิทยาลัย กับ Sky Princess สุดยอดสาวของวิทยาลัย
                “เรื่องไร้สาระน่ะสิ  เรื่องแบบนี้ฉันไม่สนหรอก แค่เรื่องของฉันที่ต้องทำเป็นไร้เดียงสาเนี่ยก็ถือว่าลำบากสุดๆ น่าเบื่อชะมัด”
                 หลังจากที่เสร็จสิ้นการคัดตัว ฉันก็เลยเดินออกจากตึกชมรม แล้วมุ่งหน้าไปหาวีย่า แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปหา ชายชุดดำสองคนก็เดินเข้ามาประกบทั้งสองข้างของฉัน และนั่นก็ทำให้ฝีเท้าของฉันหยุดกึกอัตโนมัติ
                “พวกนายเป็นใคร? ”
                “เราสองคนเป็นลูกน้องของคุณเคียวจิ ครับ”
                “แล้วพวกนายมาขนาบข้างฉันทำไมเล่า เดี๋ยวใครก็สงสัยพวกเราหรอก”
                “ไม่ได้หรอกครับ ตอนนี้พวกเรารู้มาว่า คู่อริของคุณคานะมาเรียนที่ญี่ปุ่น”
                “คะ…คู่อริของฉันหรอฮ่าๆ มีซะที่ไหนเล่า”
                “คุณเคียวรู้ความจริงเรื่องที่คุณคานะ ย้ายกลับมาเรียนที่ญี่ปุ่นหมดแล้วครับ”
                “ก็ได้ๆ ถ้างั้นฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ”
                “คานะนั่นบอดี้การ์ดของเธอหรอ แล้วนั่นเธอจะไปไหนล่ะ”
                “เปล่าหรอกพวกนี้เป็นเพื่อนฉันน่ะ พอดีฉันมีเรื่อง…เอ้ย ! ธุระต้องไปสะสางที่บ้านซะหน่อย ไว้เราสองคนเจอกันพรุ่งนี้นะ บาย”
                “จ้า บาย”
                เมื่อจบทบสนทนาระหว่างฉันกับวีย่า ขาของฉันก็รีบจ้ำอ้าวเดินตรงไปที่รถสีดำด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะกลับถึงบ้าน พร้อมกับการเตรียมที่อุดหูเอาไว้ด้วย เพราะฉันต้องโดนพี่เคียวจิเล่นงานแหงๆ เนื่องจากว่าฉันปกปิดความลับสุดแสนจะอันตรายเอาไว้
                “กลับมาแล้วหรอ ยัยคานะ แกเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังมาเดี๋ยวนี้”
                “เล่าอะไรของพี่ อ๋อเรื่องวันแรกของการไปเรียนใช่ป่ะ”
                ฉันทำเฉไฉ แต่สุดท้ายก็โดนพี่เค้นคอให้พูดจนได้…ตายล่ะหว่ายัยคานะเอ้ย