Yakuza War ลุ้นรักกองทัพยากุซ่า

 1
เผชิญหน้ากับไอ้บ้ารักบี้
 
 
            บ้านโทดะ
                “นี่ ยัยคานะเสร็จยังฮะ ฉันรอแกนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะเสร็จ แกอย่าลืมนะว่าฉันก็มีเรียนเหมือนกัน” 
                “ค่าๆ ท่านเคียวจิ แหมกะแค่รอนิดเดียว ทำเป็นบ่นไปได้ ไอ้พี่บ้า”
                “แกอยากเดินลงมาจากบันไดเอง หรือว่า แกอยากให้ฉันอัดแกแล้วยัดใส่รถด้วยมือฉันเอง ห๊ะ!!”
                “พี่นี่นะ บ่นยิ่งกว่าพ่อกับแม่ซะอีก ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่มาอยู่กับพี่กันฟ่ะ” คานะเดินบ่นลงมาจากบันได
                “ตอนแกอยู่ออสเตรเลีย แกอืดอาดแบบนี้ทุกครั้งหรือเปล่าห๊ะ แล้วพ่อกับแม่ทนเลี้ยงลูกอย่างแกได้ไงฟ่ะ”
                “เคียวจิ พูดมากจัง” ฉันไม่สนใจคำ  บ่นของพี่ชาย  ประมาณ 40 นาทีรถออดี้ติดฟิลม์สีดำ  ก็แล่นมาจอดยังด้านหน้าของวิทยาลัยนานาชาติสกายยามะ 
                “นี่ยัยคานะ พี่จะไปเข้าด้านหลัง ส่วนแกเข้าด้านหน้า ลงไปได้แล้ว”
                “เอ้าๆ นี่เป็นพี่ชายภาษาอะไรเนี่ยห๊ะ แย่จริง พี่บ้าเห็นแก่ตัวที่ซู้ด” และแล้วไอ้พี่บ้าเลือดก็ไล่ฉันลงจากรถคันสวยของเขา บ้าชิบ! อยากจะสอยหน้าหล่อๆ ของพี่ชายตัวแสบซะจริง
                ฉันเดินเข้าไปในวิทยาลัยด้วยความมั่นใจว่าวันนี้ต้องเป็นวันแรกที่ดีที่สุด แต่ยังไม่ทันไรก็มีลูกรักบี้ที่ไหนไม่รู้ลอยเข้ามาจากด้านข้าง โชคดีที่เธอที่ฉันมีสัญชาติญานในการรับรู้เรื่องแบบนี้ แต่รู้สึกว่าสัญชาติญาณของฉันจะทำ ให้ผู้คนรอบข้างดูตกใจกันยกใหญ่
                “ฮึ่ย!! พี่สั่งห้ามให้ฉันทำตัวเหนือเมฆนี่หว่า ฉันลืมเลย” 
                “ยัยกร๊วก!!! เธอช่วยส่งลูกรักบี้นั่นมาให้ฉันหน่อย”
                กรอด!! ฉันพยายามกัดฟันด้วยความอดทน
                “ไอ้บ้าปากส้นเท้าที่ไหนฟ่ะ กล้าด่าฉันว่ากร๊วกเลยหรอ เอารักบี้เน่าของนายไปเลย” คานะขว้างรักบี้ใส่หน้าชายหนุ่มปากจัดโดยที่ไม่ได้ใส่ใจว่าแรงขว้างของเธอจะแรงขนาดไหน
                ปั้ก!!! อ๊าก!!! “เจ็บนะโว้ย เบาๆ หน่อยสิ ยัยถึก นี่เธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย อย่าบอกนะว่าแปลงเพศมา”
                “ไอ้คนไม่เจียมกะโหลกหัว” ฉันกะจะเดินต่อไปโดยไม่กลับหันมามอง แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะคำ  พูดที่กล่าวถึงฉันว่ายัยถึก มันเหลือทนจริงๆ
                “นี่ นายตาถั่วหรือไง ผู้หญิงย่ะ ผู้หญิง แล้วก็ช่วยเอานิ้วแหกขยายรูม่านตาของนายหน่อยนะ นายจะได้เห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ อีกอย่าง ลูกรักบี้ฉันก็เป็นคนรับไว้ได้ คำ  ขอบคุณซักคำ จะไม่แบ่งๆ มาให้ฉันบ้างเลยหรือไง ฮะ ไอ้ผีต้นตาล”
                “หนอย! ยัยเตี้ย เป็นใคร อยู่ดีๆ ก็พูดจาฉอดๆ ผู้หญิงอะไร ไร้มารยาท แรงก็เยอะ ถึกเป็นบ้า น่าตาสวยก็ไม่สวย ยังปากเสียซ่อมไม่ได้อีก ฉันว่าฉันไปดีกว่า ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ น่ารำ คาญ” นายบ้ารักบี้พูดจบก็เดินหันหลังจากไปดื้อๆ
                “ไม่ไหวแล้ว ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว นี่ไอ้บ้ารักบี้หยุดก่อน”  ฉันเดินตามคู่กรณีไปอย่างเร็ว แล้วกระชากไหล่ของเขาเต็มแรง จังหวะที่นายบ้ารักบี้หันมา ฉันก็สอยหมัดเข้าไปใส่หน้าเขาทันที แต่เรื่องกลับพลิกผันนายบ้ารักบี้ดันรับหมัดของฉันไว้ได้ซะงั้น
 
                “เธอจะลองของกับฉันหรอ ยัยปัญญาทึบ”
                นายบ้ารักบี้หันหน้าของเขามาปะทะกับหน้าฉันอย่างใกล้ชิด ถึงฉันจะตัวแค่อกเขา แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่า ตานี่หล่อขั้นเทพ นายนี่ต้องเป็นผู้หญิงกลับชาติมาเกิดแน่ๆ สีผมนายนี่สีออกดำ สนิท ช่างตัดกับใบหน้าของเขาที่มันทั้งขาว ทั้ง ใส อมชมพูเล็กน้อยจากการเล่นกีฬา คิ้วหนาสวยได้รูป ปากหมอนี่บางสุดๆ โอ้ว ผู้ชายอะไรกัน นอกจากเขาจะสูงปรี๊ดแล้ว เขายังๆ….ฉันยังคิดไม่ทันจะเสร็จเลย หมอนี่ก็ดันมาขัดจังหวะฉันซะได้ ฮึ่ย! ไอ้บ้ารักบี้เอ้ย
                “เธอ!! ยัยถึก  ละเมอเพ้อพบอะไรอยู่ได้ บ้าหรือเปล่า คิดจะปล่อยหมัดใส่หน้าฉัน เธอคงจะเป็นเด็กใหม่สินะ ถึงไม่รู้ว่ากำ ลังมีเรื่องอยู่กับใคร”
                “ทำไม! นายเป็นใคร?”
                “ฮึ! ถ้าบอกแล้วเธอจะไม่กล้าเข้ามายุ่งกับฉันแน่”
                “เฮ้ยไอ้ลูฟ เมื่อไหร่จะมาเล่นต่อว่ะ เก็บรักบี้นานจังวะ นายเป็นกัปตันทีมนะเว้ย ให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิฟะ”
                “เออๆ ไปแล้ว” นายบ้ารักบี้หันกลับไปสนทนาก่อนจะสะบัดข้อมือของฉันออกอย่างแรง
                “โอ๊ย!! นายบ้ารักบี้” ฉันตะโกนไล่หลังเขา
                “ไอ้ลูฟ ผู้หญิงคนนั้นใครวะ สวยสุดๆ เลยว่ะ เด็กใหม่แกหรอ เอ๊ะไม่ยักจะเคยเห็นหน้าสาวผมบลอนด์คนนี้มาก่อนเลยว่ะ”
                “ไอ้ไทเอาอีกแล้วนะแก เห็นเด็กใหม่ไม่ได้เลย แต่ฉันว่าอย่าไปยุ่งกะยัยถึกนั่นดีกว่า นิสัยไม่ได้เรื่อง สวยแต่เปลือกนอกมากกว่า”
                “ไรว่ะ! ฉันก็แค่พูดให้กำลังใจแกเฉยๆ ไอ้ลูฟ  ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกเยอะนะเว้ย แกเปิดโอกาส เปิดใจใหม่ได้เสมอ แกอย่ามัวไปหมกมุ่นกับคนที่ทำให้แกเสียใจซิวะ มันก็แค่รักแรกของแก บทเรียนแรกแกเรียนรู้ได้ แต่แกอย่าให้มันทำร้ายแกซิวะ”
                “พี่ไทเกอร์ฮะ พี่ลูฟ เดินไปตั้งนานแล้วครับ” ลูกทีมรักบี้คนหนึ่งทักไทเกอร์
                “อ้าว ! ไหงงั้นอ่ะ ทำไมปล่อยให้ฉันยืนพูดคนเดียวอีกแล้ว ไอ้ลูฟ รอฉันด้วย”
                “ก็แกมัวพูดแต่พูดเรื่องบ้าบอไร้สาระอยู่ทำไมล่ะ น่ารำคาญ !”
                “ก็มันจริงๆ นี่ว่ะไอ้ลูฟ”
                “หุปหากของแกซะไอ้ไท ไม่งั้นฉันจะยัดรักบี้ลูกนี่ใส่ปากแก”
                “เออๆ รูดซิปเลยก็ได้ท่านประธาน คุณกัปตันทีม และท่านหัว…”
                “โป๊ก !”
                ยังไม่ทันที่ไทเกอร์จะหยอกย้อนเพื่อนซี้จบ หมัดกัปนาทของชายหนุ่มก็เขกลงมาที่หัวของเขาอย่างแรง
                “โอ๊ย! เจ็บๆ”
                “แกจะเล่นรักบี้ดีๆ หรืออยากจะโดนเชือดห๊ะ ไอ้ไท”
                “ละ….เล่นรักบี้ดีกว่า”
                หลังจากที่ฉันต้องมีปากเสียงกับนายรักบี้อยู่นาน ฉันก็รีบวิ่งมาที่ห้องเรียนด้วยความเหนื่อยสุดขีด พอฉันเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าอาจารย์กำ ลังสอนอยู่พอดี
                “คุณมาสายนะคุณนักศึกษาใหม่ ใช่คุณโทดะ คานะหรือเปล่า”
                “ค่ะ ฉันโทดะ คานะ”
                “นี่คือเด็กใหม่ของเราที่มาสาย ทุกคนต่างก็เป็นเด็กใหม่ด้วยกันทั้งนั้น แต่ฉันไม่เห็นว่าจะมีใครมาสายโด่งเหมือนคุณเลยนะคุณโทดะ”
                “ขอโทษค่ะ”
                “ไม่เป็นไรวันแรก อาจารย์ไม่ถือโทษโกรธเธอหรอก เชิญหาที่นั่งได้คุณคานะ”
                “ขอบคุณค่ะ อาจารย์”
                ฉันเดินหาโต๊ะนั่งอย่างเป็นกังวลว่าจะมีที่เหลือให้ฉันนั่นไหม แล้วมันก็เหลือตัวหนึ่งพอดี ฉันนั่งลงข้าง ๆผู้หญิงน่าตาสวยหวานคนหนึ่ง และเธอก็หันหน้ามายิ้มสวยให้ฉันทันทีเหมือนรู้ว่าฉันมองเธออยู่อย่างนั่นแหละ
                “เธอชื่อคานะ หรอ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นใช่ไหม ตาโตจัง”
                “อ้อใช่ ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น อังกฤษน่ะ”
                “ถึงว่าเธอมีตาสีน้ำตาลอ่อนมากเลย สวยจัง”
                “เธอเองก็สวยจนสะดุดตาฉันเหมือนกันแหละ”
                “อ้อ ฉันลืมแนะนำ ตัวกับเธอเลย ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น – ฝรั่งเศส ฉันชื่อ วีย่า”
                “จ้า งั้นเธอก็เรียกฉันว่าคานะแล้วกันนะ”
                หลังจากที่ฉันกับวีย่าได้รู้จักสนิทสนมกันมาประมาณสองวัน เราสองคนก็ไปเลือกชมรมเรียนด้วยกัน
                “วันนี้พวกเราต้องไปเลือกชมรมใช่ไหม”
                “ใช่ แล้วคานะอยากเข้าชมรมอะไรหรอ”
                “ฉันหรอ อืม….” ฉันจ้องลงไปอ่านโบชัวร์ของแต่ละชมรมว่ามีอะไรบ้าง แล้วตาฉันก็ดันไปสะดุดที่ชมรม ยิงปืนเข้าให้พอดี
                “ฉันอยากเข้าชมรมยิงปืน ฉันไม่เคยเรียนยิงปืนเลย” อิอิ จริงๆ แล้วฉันโกหก อันที่จริงฉันเคยเข้าร่วมการแข่งขันที่ยุโรปสมัยไปซัมเมอร์แคมป์ที่นั่น แล้วฉันก็เป็นแชมป์ เพราะฉันจับกระบอกปืนมาตั้งแต่เด็กๆ เลยคิดว่านี่แหละสิ่งที่ถนัดที่สุดค่ะ  แต่เพื่อความปลอดภัยฉันต้องร้ายเดียงสาเข้าไว้ค่ะ
                “แล้วเธอล่ะวีย่า อยากเข้าชมรมอะไรหรอ”
                “ยิงปืนหรอฉันเรียนมาแล้วแต่ฉันทำไม่ค่อยดีเท่าไหร่เรื่องปืน ฉันว่าฉันเข้าชมรมยิงธนูแล้วกัน ฉันเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วมันก็เป็นงานอดิเรกของฉันด้วย”
                “ไม่น่าเชื่อหน้าสวยๆ หวานอย่าง วีย่า ยิงธนูเป็นด้วยหรอ โห…ไม่ธรรดาเลย”
                “ฮ่ะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้า คานะจัง”
                “งั้นเดี๋ยวเจอกันหลังจากคัดตัวเข้าชมรมเสร็จแล้วกันนะ”  ฉันบอกกับวีย่าก่อนจะแยกกันไปชมรมที่เราสนใจ