รักนะติวเตอร์

          วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของเทอมนี้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่วันนี้ฉันมาโรงเรียนเช้ากว่าปกตินิดหน่อย^^ ย้ำว่านิดหน่อยนะเร็วกว่าปกติ 5 นาที ฮ่าๆ ฉันละไม่เข้าใจพวกที่ไปถึงโรงเรียนแต่เช้าๆจริงไม่รู้จะรีบไปทำไม ไปถึงก็ต้องไปรอเข้าเรียนเหมือนเดิม สู้ไปถึงแล้วเข้าเรียนปุ๊บแบบฉันดีกว่า อีกอย่างนะไม่ต้องตื่นแต่เช้าด้วย รู้ไหมการตื่นเช้านี่เป็นไม้เบื่อไม้เมาชั้นเยี่ยมสำหรับฉันเลยล่ะ                

          ฉันเดินจากประตูหน้าโรงเรียนไปตามทางเดินเพื่อไปยังอาคารเรียน ตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนฉันก็สังเกตได้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่ฉันที่มาแต่เช้าเพราะตอนนี้แทบจะทุกมุมที่ฉันเดินผ่านนั้นเต็มไปด้วยนักเรียนที่จับกลุ่มกับเพื่อนคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่ได้พบมาเมื่อตอนปิดเทอม เท่าที่ได้ยินมาน่ะนะ ดูทุกคนตื่นเต้นมาก                

          แน่นอนล่ะเปิดเทอมใหม่ทีไรเป็นต้องตื่นเต้นทุกครั้งถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ที่โรงเรียนเดิมก็ตาม แต่ถ้าเมื่อมีคำว่าใหม่ต่อท้ายแล้วมันก็ย่อมมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม สิ่งเหล่านั้นอาจจะทั้งดี ไม่ดี หรืออาจจะมีทุกข์มีสุขคละเคล้ากันไป แต่อย่างน้อยประสบการณ์ใหม่ๆเหล่านั้นที่เราจะได้เจอนั้นเราไม่ได้เผชิญหน้าแค่คนเดียว เพราะยังมีเพื่อนที่ยังคอยอยู่ข้างๆ พูดถึงเพื่อนแล้วฉันก็คิดถึงเซน่าจัง ไม่ได้เจอเกือบสามเดือนเพราะฉันเองต้องกลับไปบ้านสวนส่วนเซน่าก็กลับ อเมริกากับพ่อแม่                

          บางครั้งฉันก็แอบอิจฉาอยู่นะ ปิดเทอมทั้งทีการได้ไปเปิดหูเปิดตา สัมผัสกับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เรียนรู้ประสบการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่คงสนุกน่าดู แต่ก็ได้แค่คิดเพราะสุดท้ายแล้วทุกๆปิดเทอมของฉัน ฉันก็ต้องกลับไปบ้านสวนที่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม            ฉันเดินไปหยุดที่ตรงบอร์ดหน้าห้องเหมือนจะมีประกาศอะไรติดไว้นะ 'แผนผังที่นั่งประจำภาคเรียน ' และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันตื่นเต้นและต้องมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อมาลุ้นว่าเทอมนี้ฉันจะได้นั่งกับใคร ฉันค่อยๆเลื่อนสายตาหาชื่อตัวเองพร้อมกับภาวนาให้ฉันได้นั่งติดกับเซน่า ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจคนอื่นหรอกนะแต่นี่มันที่นั่งประจำทั้งปีเลยนะเปลี่ยนไม่ได้ด้วย การที่ได้นั่งกับเพื่อนสนิทยังไงมันก็ดีกว่าเห็นๆน่ะนะ ทำอะไรก็สะดวก แอบเอาขนมไว้ใต้โต๊ะก็ไม่มีใครฟ้องครูเพราะเพื่อนก็กินด้วย ฮ่าๆๆๆ                

          นั่นไง! ชื่อฉัน รชนิชล หวังว่าชื่อข้างๆจะเป็นเซน่านะฉันเพ่งตามองชื่อข้างๆอีกครั้ง ภูธเรศวร์!!! -0- แง ใครเนี่ย? เพื่อนในห้องไม่เคยมีชื่อนี้นี่นา หรือว่าใครไปเปลี่ยนชื่อ ? ฉันค่อยๆขยับเท้ามาที่หน้าประตูก่อนจะชะโงกหน้าไปมองตำแหนั่งที่ฉันต้องนั่งตลอดทั้งสองเทอม ผู้ชายหัวดำนั่งตาแป๋วอยู่ที่โต๊ะนั่น! ใครอ่ะ ไม่คุ้น ใครรรรรรร? ฉันขยับเท้ากลับมาที่บอร์ดเหมือนเดิมก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเพื่อไล่ความสงสัยต่างๆที่เข้ามาในสมอง เอาล่ะ! ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร? อะไร?ยังไง? เดี๋ยวก็จะได้รู้เพราะต้องนั่งกับเขาทั้งเทอม - -" ฉันก้าวเท้าเข้าไปในห้องเพื่อไปยังโต๊ะตัวเองอย่างช้าๆ                 

          ฉันเดินไปที่โต๊ะที่ฉันจะต้องนั่งตลอดทั้งสองเทอม ก่อนจะจัดการวางกระเป๋าไว้ที่พนักพิงเก้าอี้และค่อยๆนั่งลงและยังไม่ทันที่ฉันจะได้จัดแจงอะไรต่อเสียงทักทายจากคนที่นั่งข้างๆก็พลันดังขึ้นเสียก่อน…                

          "สวัสดี รชนิชล  "                

          คนที่นั่งข้างๆฉันหันมาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ถือว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนนึงเลยแฮะ ถึงจะไม่ได้นั่งกับเซน่าแต่ได้นั่งข้างผู้ชายหน้าตาดีก็ถือว่าโอเคนะ ฮ่าๆๆ                 "เอ่อ...สวัสดี" ฉันทักทายกลับด้วยความประหม่าเล็กน้อย เพราะความหล่อนิดนึง แต่เก้าสิบเปอร์เซนต์เพราะฉันแค่ตั้งตัวไม่ทันแค่นั้นเอง ไม่นึกว่าพอนั่งลงปุ๊บจะต้องผูกสัมพันธไมตรีกับคนที่ต้องนั่งด้วยตลอดทั้งปีปั๊บอย่างนี้                

          "ผมชื่อภูผานะ ยินดีที่ได้รู้จัก  " ยิ้มมมมม  เกิดมาก็พึ่งเคยเจอผู้ชายที่ยิ้มเก่งขนาดนี้ ตั้งแต่ที่ฉันเดินเข้ามาจนถึงตอนนี้หมอนี่ก็ยังไม่หยุดยิ้มเลย บ้าหรือเปล่าเนี่ย…แต่ไม่หรอกถ้าหมอนี่บ้าจะได้เข้าเรียนที่นี่ได้ยังไง เขาก็ต้องไปอยู่โรงพยาบาลบ้าเพื่อรับการรักษาสิ แต่ถึงบ้าก็ให้อภัยเพราะหล่อ บอกแล้วววหน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ไม่มีใครกล่าวไว้ฉันกล่าวเอง ^_^                           “แอบนินทาผมในใจอยู่หรือเปล่าเนี่ย”                

          “ปะ…เปล่า เปล่าสักหน่อย”                

          “จริงเหรอ? อย่าโกหกผมได้ยินนะ”                

          “ได้ยินได้ยังไงฉันแค่คิดในใจยังไม่ได้พูดออกมาเลยด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่านายมีความสามารถพิเศษได้ยินสิ่งที่คนอื่นเขาคิดในใจน่ะ”                

          พอฉันพูดจบภูผาก็หัวเราะยิ้มๆ                

          “นายหัวเราะทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้มาเล่นตลกให้นายดูนะ”                

          “ฮะๆ ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าไม่ได้นินทา แต่ประโยคเมื่อกี้พึ่งบอกว่าแค่คิดในใจ? แล้วยังจะความคิดเพี้ยนนั้นอีก ไม่ให้หัวเราะได้ไง”                

          ภูผาเลิกคิ้วสูงก่อนจะจ้องหน้าฉันเพื่อจับผิด เมื่อสายตาคู่นั้นมองมาทำไมหัวใจฉันต้องเต้นแรงด้วยล่ะ?                

          "เอ่อ…เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักนะ นายภูผา"                

          “ภูธเรศว์ครับ”                

          คนตรงหน้าทวนชื่อจริงพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉันอีกครั้ง โอ้ยยย!! ถ้าจะส่งยิ้มแบบนี้มาถือมีดมาแทงฉันแทนเหอะ หมอนี่กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่                

          “อืมมม นั่นล่ะจะภูธเรศว์ ภูผามันก็ชื่อนายเหมือนกันล่ะ” ฉันทำเสียงเข้มเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินเมื่อกี้ ให้ตายสิฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ                

          "ฮะๆ ผมพึ่งย้ายมาเรียนที่นี่น่ะ ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะ  "                

          "อะ...อ่อ อืม อ้อ!! ไม่ต้องแทนสรรพนามตัวเองว่าผมหรอกนะ ฟังดูเพี้ยนๆชอบกล มันพิลึกน่ะ"                

          ภูผาขมวดคิ้วสงสัย โอ้ยยยย ขนาดสงสัยยังหล่อเลยแล้วยังมาเอียงคอให้อีกจะทำตัวน่ารักไปไหนฮะ อ่อยเหยื่อหรือไงกัน                

          “พิลึก?! ยังไงเหรอ? ผู้ชายเขาก็แทนตัวเองแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”                

          “มันอาจจะไม่พิลึกสำหรับนายแต่มันพิลึกสำหรับฉัน เอาเป็นว่าเวลาคุยกับฉันแทนตัวเองด้วยคำอื่นที่ไม่ใช่คำว่าผม อย่างเช่นคำว่า ฉัน ก็ได้ โอเคนะ”

          คนตรงหน้ากำลังจะอ้าปากพูดขึ้นมาแต่ก็มีเสียงของเซน่าแทรกมาซะก่อน                           "หวัดดีจ้ะ ขิง" เซน่าโปรยยิ้มหวานมาให้ฉันก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปที่คนที่นั่งข้างฉัน และ...                 

          "สวัสดีจ้ะ ฉันเซน่า นักเรียนใหม่ใช่ไหม?" ...ทักทายและแนะนำตัวเสร็จสรรพนี่ฉันได้บอกหรือยังว่าเพื่อนฉันน่ะอัธยาศัยดี                          

          "ครับ ผมพึ่งย้ายมาน่ะครับ"                

          เซน่ายิ้มพอใจกับคำตอบนั่น ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพื่อนตัวดีกำลังคิดอะไรอยู่ถึงยิ้มออกมาแบบนั้น แต่รอยยิ้มแบบนั้นก็พอจะเดาได้น่ะนะ                

          "แสดงว่ายังไม่มีเพื่อนสินะ...งั้นก็เป็นเพื่อนกันนะ"                

          "ครับ"                

          "อะแฮ่มๆ..." ฉันกระแอมกระไอเพื่อเรียกสติของเพื่อนตัวแสบกลับมา ก่อนจะทำอะไรไปมากกว่านี้ และตอนนี้อาจารย์ก็เดินเข้ามาแล้วด้วย...                

          เซน่าหันมาทางฉัน ฉันจึงชี้ไปที่หน้าห้องเพื่อบอกว่าอาจารย์เข้าแล้ว เซน่าเดินไปนั่งที่ที่นั่งตัวเองแต่ก็ไม่วายหันมาส่งยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆฉัน หมั่นไส้จริงมาแค่วันแรกก็จะแย่งเพื่อนฉันแล้วหรือไงกัน ฉันหันไปกำชับข้อตกลงเมื่อกี้อีกครั้ง จะเต็มใจไม่เต็มใจฉันก็มัดมือชกให้ตกลงไปเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆ