คนลึกไขปริศนาลับ กับ คดีฆาตกรรมปริศนา

"อรุณสวัสดิ์ ขอรับคุณหนู" เซบาสเตียนพูดปลุกฉัน
"อืม" ฉัันลุกขึ้นพร้อมไปเปลี่ยนชุด แล้วก็ไปที่ห้องทำงาน"เซบาสเตียนได้เรื่องไหมที่ฉันบอกให้ไปหามา" ฉันพูดกับเซบาสเตียน
"ขอรับ เดี๋ยวกระผมจะอ่านนะขอรับ" เซบาสเตียนพูดพร้อมกับหยิบสมุดจดบันทึกเล่มนึ่งมาอ่าน
"คุณ แม็กซิมัส ดุ๊กอามันส์ อายุ 29 ปี ได้บอกว่าตอนเกิดเหตุ เขาอยู่้กับเเฟนสาว เเฟนสาวของเขาเป็นพยานได้ ผมได้ไปสอบถามเพิ่มเติ่มแล้ว มีคนเป็นพยานให้เขาได้ว่าตอนเกิดเหตุ เขาไม่ได้ไปไหนเลยขอรับ  ส่วน คุณมอร์แกน เฟรนลี่ ไม่มีพยานเพราะตอนเกิดเรื่องเขาไม่อยู่ในงาน
และคุณมอร์แกน เฟรนลี่ เคยเป็นคู่เเข่งของตะกูลเเฟนธ่อมไฮฟ์ รุ่นก่อน ขอรับ คุณโทมัส เฟรนลี่
ไม่มีพยาน ตอนเกิดเหตุ เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะเป็นคนที่ก่อเหตุในทุกคดีที่ผ่านมา ขอรับ" เซบาสเตียนพูดเเล้วก็หยิบน้ำชามาให้ฉันดื่ม
"เซบาสเตียน ฉันอยากรู้สาเหตุที่คุณมอร์แกน เคยเป็นคู่แข่งของท่านพ่อ เรื่องอะไร"
"แปลว่าตอนนี้คุณแม็กซิมัส ก็ไม่ได้ตกเป็นผู้ต้องสงสัยแล้วสินะ" ฉันถามเซบาสเตียน
"ใช่ ขอรับ" เซบาสเตียนพูด
กิ้งงงง กิ้งงงงงง เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น
ฉันจึงไปรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล คะ" ฉันพูด
(คุณหนูไวโอเล็ทใช่ไหมครับ ผมโทมัสนะครับ)
"ว่าเเต่มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณโทมัส"
(คือว่า ผมว่าจะสนคุณไปกินข้าวนะครับ)
"หรอ วันไหนหรอคะ"
(อาทิตย์หน้า นะครับวันศุกร์น่ะครับ)
"หรอ ได้คะ"
(เดี๋ยว เวลา กับ สถานที่เดี๋ยวผมจะบอกทีหลังนะครับ)
"ว่าเเต่ ทำไมต้องเป็นอาทิตย์หน้าคะ"
(ก็ผมว่า น่าจะให้ผ่านศพของคุณอลันก่อนไงล่ะครับ)
"หรอคะ งั้น เเค่นี้นะคะ"
(ครับ)
ฉันวางสายแล้วก็หันหน้ามามองหน้าเซบาสเตียน
"เซบาสเตียน งานศพของท่างลุงจัดวันไหนหรอ ฉันยุ่งเรื่องสืบสวนจนลืมเลย"
"วันพรุ่งนี้ ขอรับ"
"หรอ" ฉันได้เงียบไปเพราะ ยังเศร้าเรื่องท่านลุงอยู่เลย
 
-วันต่อมาที่ โบสถ์-
"เเสดงความเสียใจด้วยนะ ไวโอเล็ทเพื่อนรัก" เอลิซาเบสพูดกับฉัน
"อืม ขอบใจนะ" ฉันพูด  และเแล้วคนก็กลับกันไปหมดเหลือเเค่ ฉันกับเซบาสเตียน
"เซบาสเตียน เดี๋ยวฉันมานะแล้วอย่าเดินตามมานะ" ฉันพูดเเล้วเดินไปหลังต้นไม้ แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลลงมา
"ฮึกกก ฮืออออออ ท่านลุงอลัน" ฉันได้ร้องไห้ และตอนนั้นฝนก็ได้ตกลงมาทำให้ไม่มีใครได้ยินเสียงฉันร้องไห้
ซ่าาาาาา เสียงฝนได้เทลงมาทำให้ น้ำตาของฉันได้ผสมไปกับฝน
"ฮือออออ ท่านลุง" ฉันร้องไห้
"นี้ คุณหนูไวโอเล็ททำไมมาเเอบร้องไห้อยู่ตรงนี้ ขอรับ" เซบาสเตียน!!! ฉันไม่อยากให้เค้ามาเห็นฉันในสภาพเเบบนี้เลย
"ก็บอกฉันบอกเเล้วไม่ใช่หรอว่าอยากตามมา" ฉันพูด และตัวสั่นเพราะความหนาว
หมับ!!
"เซบาสเตียน!!" เซบาสเตียนได้เดินมาจับเเขนของฉัน เเละก็เอาตัวฉันเข้าไปกอด
"คุณหนูอยากร้องก็ร้องเลย ขอรับ" เซบาสเตียนพูด
"ฮือออออ อือออออ" ทำไม อบอุ่นอย่างนี้ พอมากอดเซบาสเตียนแล้วความเศร้ามันถึงจะได้หายไปหมด อบอุ่นมาก ฉันร้องไห้เลยก็หลับไปพร้อมกับอ้อมกอดของเซบาสเตียน