คนลึกไขปริศนาลับ กับ คดีฆาตกรรมปริศนา

"จดหมายอะไรกัน" ฉันพูด
"เดี๋ยว กระผมจะแกะอ่านให้นะขอรับ" เซบาสเตียนพูดพร้อม เอาจดหมายไปเเกะ และอ่าน
"นี้มัน จดหมายจากคุณโทมัสนี้ขอรับ เหมือนเขาจะมาที่นี้นะขอรับ และมากับพ่อของเขาด้วย" เซบาสเตียนพูด
      เดี๋ยวนะ คุณโทมัสเป็นผู้สงสัยแล้ว เราก็ต้องสืบว่าเขาเป็นคนร้่ายหรือเปล่า แต่ว่าเราต้องไปหาเขา แต่ว่าเขามาหาเราแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เสียเวลา
"เซบาสเตียน เตรียมชุดให้ฉันหน่อย" ฉันพูดก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก
"ขอรับ" เซบาสเตียนพูดเเล้วออกไปจากห้องแล้ว ฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
    ฉันจะต้องทำตัวเข้มเเข็ง เพื่อไม่ให้เซบาสเตียนเห็นว่าฉันเป็นคนที่อ่อนแอ ฉันจะต้องทำเหมือนไม่เศร้า ทั้งที่มันเศร้ามากที่ท่านลุงเสียชีวิต ไป และฉันจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจับคนร้่ายมาดำเนินคดี
และเเล้วคุณโทมัสก็มา และฉันก็เดินไปต้อนรับ
"ยินดีต้นรับคะ คุณโทมัส" ฉันพูดพร้อมยิ้มร่าเริง
"ครับ คุณหนูไวโอเล็ทครับ คนทางนี้เป็นพ่อของผม ชื่อ มอร์แกน เฟรนลี่ ครับ" คุณโทมัสพูดและชี้ไปทางคุณพ่อของตน
"งั้นเชิญไปที่ห้องรับเเขกก่อนนะคะ ดิฉันขอไปเปลี่ยนชุดสักครู่ เซบาสเตียนนำทางด้วย" ฉันพูด
"ขอรับ ท่านทั้งสองเชิญทางนี้"
 
"ขออภัยที่ ที่ดิฉันเเต่งชุดช้าไปหน่อย ว่าแต่พวกท่านมาที่นี้ทำไมเหรอคะ" ฉันถามคุณโทมัส พร้อมเดินไปนั่ง ชุดที่ฉันใส่นั้นเป็นชุดสีดำสนิท
"ก็ว่าจะมาเเสดงความเสียใจกับคุณอลัน แล้วมาคุยเรื่องงานนะครับ" คุณโทมัส ในระหว่างที่พ่อของเขาไปหยิบไปร์ท สูบ แล้วเราก็คุยเรื่องงาน กับหุ้นส่วนของเราพอเสร็จจะคุย ฉันก็ทำความเคารพทั้งสองคน คุณมอร์แกนที่กำลังจะเดินก็ได้สะดุดจะล้ม แต่ว่าเซบาสเตรียนมารับไว้ทัน เซบาสเตียนจับที่เอว แล้วก็พยุงคุณมอร์แกนลุกขึ้น
"ไม่เป็นไรใช่ไหม ขอรับ" เซบาสเตียนถามคุณมอร์แกน
"ฉันไม่เป็นไร" เสียงของคุณมอร์แกน เเสดงอารมณที่ร่าเริงแล้วร่างของทั้งสองก็เดินออกจากคฤหาสน์แล้วก็ขึ้นรถม้าของตนไป  
"เซบาสเตียนได้เรื่องไหม" ฉันถามเซบาสเตียน
"ขอรับ คุณมอร์แกนมีปืนเมาเซอร์ พกไว้ที่เอวขอรับอย่างที่คุณบอก และคุณโทมัสไม่มีของขอรับเเละกระผมเห็นรอยไหม้ของปืนเมาเซอร์ที่เอวของคุณมอร์แกนของรับ แปลว่าคุณมอร์แกนเป็นคนที่ชอบพกปืนกระบอกนั้นอยู่ตลอด" เซบาสเตียนพูด
"งั้น คุณโทมัสก็ไม่ได้เป็นผู้ต้องสงสัยงั้นเหรอ" ฉันถามเซบาสเตียน
"เปล่าขอรับ เรายังยืนยันไม่ได้" เซบาสเตียน
 
-ก่อนนี้ ก่อนที่คุณโทมัส กับ คุณมอร์แกน จะมาที่คฤหาสน์ื-
 
"เซบาสเตียน พอคุณโทมัส กับ พ่อ เขามานายจะต้องสังเกตเขานะ เดี๋ยวฉันจะช่วยอีกเเรงแล้วถ้าเป็นไปได้ ช่วยหาปืนเมาเซอร์ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาเป็นผู้ต้องสงสัยด้วย แล้วตอนที่ก็กลับนายจะต้องไปสะดุุดขาของใครสักคน คุณโทมัส หรือว่า พ่อก็ได้ ถ้าฉันคิดว่าคนร้ายจะต้องเอาอาวุธตัวไว้ด้วยด้วย" ฉันพูด
"ขอรับ"
 
-กลับมาปัจจุบัน-
 
"เซบาสเตียนตอนนี้นายไปหาประวัติของทั้งสามคนที่เป๋นผู้ต้องสงสัย มาให้ละเอียดให้หน่อยนะ"ฉันพูดกับเซบาสเตียน ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องทำงาน
"ขอรับ" เซบาสเตียนพูดก่อนที่ไปหาประวัติของทั้งสามคนที่เป็นผู้ต้องสงสัย
     ทำไมฉันคุ้นหน้าของผู้ชายคนนั้นจัง ฉันเคยเห็นเขาที่ไหนกัน
 
///Sebastian///
  ผมได้คำสั่งให้ไปหาประวัติของทั้งสามคนที่เป็นผู้สงสัย จนผมหามาได้ทั้งหมดแล้ว วันนี้ผมตกใจในความคิดของคุณหนูไวโอเล็ทมาก ที่ว่าเธอทำไมคิดได้อย่างนั้น ผมชอบในความสามารถ  ตอนนี้ก็ สามทุ่มเเล้วสินะ กลับคฤหาสน์ดีกว่า ผมได้กลับไปที่คฤหาสน์ และไปเจอเมย์ลีนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์
"คุณเมย์ลีนครับ คุณหนูไปไหนเหรอครับ" ผมถามเธอแล้วเธอก็ตอบมาว่า
"คุณหนูขึ้นนอนแล้วคะ"
"ขอบคุณครับ"
พอผมรู้ว่าคุณหนูไวโอเล็ทขึ้นนอนผมจึงไปที่ห้องนอนของเ๊ธอ ผมเห็นเธอนอนอยู่อย่างนิ่ง และผมก็เห็นคาบหน้าที่ไหลลงมา น้ำตาไหลลงมาถึงแก้ม จนผมรู้ได้เลยว่าทั้งหมดวันนี้และวันอื่่นๆที่เธอทำเป็นเหมือนไม่เป็นไร ไม่ได้เศร้าเรืองท่านลุง เสียชีวิตไปนั้นเลย
เเต่เธอเเค่ฝืนไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเธอ ผมได้เอาหน้าไปใกล้เธอโดยที่ตัวผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำอย่างนั้นทำไมแล้วก็กอดเธอไว้ กลิ่นกุหลาบอ่อนๆที่ออกมาจากตัวเธอทำให้ผมไม่ไปไหน อยากปกป้อง ไว้
'คุณหนูขอรับ อย่าฝืนทำแบบนี้เลยนะขอรับ '