เสน่หาภัทรากานต์

 
 
1
วันนี้เป็นวันประกาศผลการจับฉลากแบ่งกลุ่มกีฬาสีที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า นีรนาถและพาฝัน
ต่างตื่นเต้นเพราะลุ้นอยู่ว่าจะได้อยู่สีเดียวกับพี่กานต์สุดหล่อรึเปล่า
“นี่พวกแก เราไปบนศาลตายายข้างหลังโรงอาหารดีมั้ย?” นีรนาถชวนเพื่อนสนิททั้งสองด้วยหน้าที่มุ่งมั่น
“แกจะไปบนเรื่องอะไร? ”ภัทรากรเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เพราะปกติยัยหนูนุ่นไม่เห็นจะพึ่งพาไสยศาสตร์ จะต้องมีเรื่องสำคัญมากแน่ๆ
“ฉันจะไปบน ขอให้เราได้อยู่สีเดียวกับพี่กานต์สุดหล่อ” นีรนาถทำหน้าเพ้อฝันแล้วยิ้มคิกคักอยู่คนเดียว
“ฉันเห็นด้วย ป่ะไปกัน” พาฝันเห็นดีเห็นงามกับเพื่อนด้วยอีกคน
“พวกแกสองคนนี่ท่าจะเป็นเอามาก ฉันไม่ไปด้วยหรอก เอาเวลามาอ่านหนังสือดีกว่า ” ภัทรากรเอ่ยตัดบทในขณะที่สายตาไม่ละจากหนังสือที่เธอกำลังอ่าน
“พีชจ๋า ไปเป็นเพื่อนพวกฉันหน่อยซิ” พาฝันอ้อนเพื่อนสนิท
“นะพีชนะ ไปแป็บเดียว ครูคงไม่เข้าแล้วหล่ะ น่าจะยังประชุมไม่เสร็จ” นีรนาถอ้อนเพื่อนอีกแรง
“ใช่ๆ ครูคงไม่เข้าแล้ว พอเราไปบนเสร็จเราก็ไปกินข้าวเที่ยงเลย ดีมั้ย?” พาฝันวางแผนเสร็จสับแล้วหันมาถามความเห็นของเพื่อน
“ก็ได้ แต่ฉันไม่เข้าไปบนด้วยนะ” ภัทรากรปิดหนังสือลงเตรียมเก็บลงกระเป๋า
“เย้ๆ พีชแกเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดในสามโลก ฉันรักแก”นีรนาถโผกอดเพื่อนด้วยความดีใจ
 
ศาลตายายถือเป็นสิ่งศักสิทธิ์ที่ครู บุคลากร และนักเรียนทุกคนในโรงเรียนต่างให้ความเคารพนับถือ ศาล
แห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องความศักสิทธิ์เป็นอย่างมาก ไม่ว่าใครจะบนอะไรก็มักจะได้ดั่งใจปรารถนา บริเวณที่ตั้ง
ของศาลจึงเต็มไปด้วยของเซ่นไหว้เพื่อแก้บน บรรยากาศรอบๆศาลแห่งนี้เงียบสงัด ห่างออกไปจาก
บริเวณศาลมีต้นโพธิ์ต้นใหญ่สองต้นขึ้นอยู่ ส่วนด้านหลังเป็นกำแพงสูงสีขาวก่อด้วยบล็อก และห่าง
ออกไปจากศาลประมาณสามร้อยเมตรเป็นที่ตั้งของชมรมดนตรีสากล ชมรมดุริยางค์และห้องเก็บเครื่อง
ดนตรีของวงดุริยางค์โรงเรียน ซึ่งตอนนี้ยังไม่ถึงชั่วโมงพักของนักเรียนชั้น ม.ปลาย ทำให้เห็นเพียงเด็ก
ม.ต้น สามสี่คนที่เดินเข้าห้องชมรมไป
“พีชแกเข้าไปด้วยกันเถอะนะ เข้าไปนั่งเฉยๆก็พอ” นีรนาถเอ่ยกับภัทรากรด้วยน้ำเสียงออดอ้อน นีรนาถไม่คิดว่าพอมาถึงศาลตายายแล้วจะรู้สึกวังเวงเช่นนี้ ถ้าให้มาคนเดียวจ้างให้ก็ไม่มาหรอก แต่นี้มากันถึงสามคน นีรนาถขอสู้ตายเพื่อพี่กานต์!
“อะไรของแกเนี่ย ฉันบอกก่อนมาแล้วไง ว่าจะไม่เข้าไป” ภัทรากรทำหน้างอ
“ก็บรรยากาศมันวังเวงนี่ เข้าไปกันหลายๆคนอุ่นใจดี ฝันแกว่าไง? จะเข้าไปหรือกลับดี”
“เข้าไปซิ มาถึงขนาดนี้แล้ว ขอสู้ตายเพื่อพี่กานต์ พีชเข้าไปด้วยกันนะ” พาฝันตอบนีรนาถ และเอ่ยขอร้องภัทรากรด้วยใบหน้าหงอยๆ
“เออๆ เร็วๆหล่ะ หิวข้าวแล้ว” ภัทรากรทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“โอเคเลย” นีรนาถตอบรับด้วยท่าทางดีอกดีใจ
ทั้งสามเดินเข้าไปยังศาลด้วยท่าทางสำรวม เมื่อไปถึงพวกเธอก็นั่งพับเพียบลงต่อหน้าเจว็ดไม้ รูปปั้นตา
ยายและเครื่องประกอบศาลต่างๆ แล้วพนมมือไหว้หนึ่งครั้งดั่งที่เคยปฏิบัติมา นีรนาถยื่นมือไปหยิบธูปที่
วางอยู่บนพานสีเงินเก่าๆออกมาจำนวนห้าดอก แล้วจัดการจุดด้วยไฟแช็คที่วางอยู่รวมกับธูป เสร็จแล้วก็
พนมมือขึ้น ด้านพาฝันเมื่อเห็นเพื่อนพนมมือเธอก็พนมมือขึ้นตาม โดยที่ภัทรากรได้แต่นั่งมองการกระทำ
ของเพื่อนทั้งสองตาพริบๆ
“คุณตา คุณยายเจ้าขา วันนี้หนูนุ่นและเพื่อนๆมีเรื่องมาขอให้ช่วยเจ้าค่ะ คือว่า วันนี้จะมีการจับฉลากแบ่ง
กลุ่มกีฬาสี หนูนุ่นขอให้คุณตา คุณยายช่วยให้พวกเราได้อยู่สีเดียวกับพี่กานต์สุดหล่อด้วยนะเจ้าค่ะ แล้ว
พวกเราจะมารำแก้บนให้คุณตา คุณยายดูเจ้าค่ะ” ทันทีที่นีรนาถพูดจบเธอก็ก้มลงกราบ และชวนเพื่อน
สนิททั้งสองไปทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร
“มึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้หว่ะไอ้กานต์ ทำไมไม่เข้าห้องชมรม” รณภัทรเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัย เพราะเขาเห็นเพื่อนทำลับๆล่อๆ อยู่หลังต้นโพธิ์สักพักแล้ว
“เปล่า กูแค่อยากยืดเส้นยืดสาย กูเมื่อย นั่งประชุมตั้งนาน” กานตภณตอบเพื่อนพร้อมทำท่าบิดซ้ายบิดขวาไปมา
“เดินออกมาตั้งนาน เพิ่งคิดได้หรอหว่ะ อ่อ! กูรู้แล้ว มึงมาแอบดูน้องเค้าใช่มั้ย พวกน้อง ม.สี่ที่กำลังเดินออกไปจากศาลตายายนะ” รณภัทรพูดดักอย่างรู้ทัน
“ทำไมกูต้องแอบดู กูแค่เดินมาบิดขี้เกียจตรงนี้แล้วบังเอิญเห็น แล้วพวกน้องเค้ามาทำอะไรที่ศาลหว่ะ?”
“พี่ถามผมแล้วผมจะไปถามใครหล่ะครับ แหม่กูกับมึงก็ยืนอยู่ด้วยกัน”
“กูนึกว่ามึงรู้ เห็นชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”
“ไอ่*** ไม่ได้ยุ่งโว้ย เค้าเรียกว่าติดตามความเป็นไปของเพื่อนมนุษย์”
“พูดซะหล่อเลยนะมึง” กานตภณแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับคำตอบของเพื่อน
“ของมันแน่อยู่แล้ว ว่าแต่มึงเถอะ ไม่ได้คิดอะไรกับพวกน้องๆเค้าแน่น่ะ แต่ถึงมึงจะคิดก็ไม่เห็นจะแปลก น้องๆเค้าออกจะน่ารัก โดยเฉพาะน้องพีช น่ารักแบบเว่อร์ๆ ” รณภัทรพูดน้ำเสียงจริงจัง
“มึงรู้จักน้องเค้าด้วยหรอหว่ะ?” กานตภณถามด้วยแววตาสงสัย
“คนรู้จักน้องเค้าทั้งโรงเรียน คนอะไรไม่รู้ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง” รณภัทรเอ่ยถึงภัทรากรด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“หรอหว่ะ”
“ก็เออนะซิ ถ้าคิดจะจีบน้องเค้าก็เร็วๆหน่อยนะมึง คู่แข่งเพียบ” รณภัทรพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“กูไม่ได้จะจีบน้องเค้าสักหน่อย กูแค่ถามดูเฉยๆ” กานตภณเอ่ยปฏิเสธเสียงอ่อย
“ให้มันแน่แล้วกัน เดี๋ยวหาว่ากูไม่เตือน”
“พี่กานต์! พี่ภัทร! คร๊าบ พวกผมรอพี่นานแล้วนะค้าบ ” เสียงเด็กนักเรียนชายชั้น ม.ต้น ที่เข้าไปรอกานตภณและรณภัทรในห้องชมรมชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่าง ตะโกนเรียกพวกเขาสองคนเสียงดัง
“คับๆ น้อง ” กานตภณเอ่ยตอบกลับไป แล้วหันหน้าไปทางรณภัทร พยักหน้าให้เชิงเป็นสัญญาณให้เดินไปยังห้องชมรม
...เพิ่งหัดแต่งค่ะ แนะนำได้ค่ะ#ระติ