รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 7

 

 

                ผมยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงห้องเปเปอร์หลับตานิ่งเพื่อซึมซับความสงบ เวลาที่เราเครียดหรือเหนื่อยถ้าเราลองยื่นนิ่งๆรับลมเย็นสักพักจะรู้สึกว่าผ่อนคลายไปได้เยอะเลย น่าแปลกที่บางคนเลือกจะทรมานตัวเอง รู้ว่ายิ่งคิดยิ่งเครียดก็ไม่ยอมหยุดคิดทุกปัญหาผมเชื่อว่ามีทางออก ผมคิดว่าความเครียดก็เหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ ถือไว้ก็เมื่อยยิ่งก้อนใหญ่ก็ยิ่งเมื่อย ไหนลองวางไว้สักพักก็จะรู้สึกดีเองว่าไหมครับ

 

                เอ๊ะ ผมเหมือนเห็นเลเวลยืนคิดอะไรอยู่ตรงระเบียงถัดไปอีกสามห้องนะ

 

                “ไอ้เปอร์มึงช่วยกูดูดิ้ ไอ้นั่นใช่เลเวลป่ะวะ” ผมชี้ไปในทิศทางที่เห็น เปเปอร์มองตามนิ้วของผมก็ถึงกับเบิกตากว้างร้องออกมา

 

                “มึงๆไอ้เลเวลล้านเปอร์เซ็น! ไป!บุกกัน!” ผมพยักหน้าพร้อมไอ้เปอร์พร้อมลุย

 

                ปังปังปัง

 

                ผมรัวมือทุบห้องที่เห็นเลเวลยืนอยู่ไม่สนใจใครว่าจะออกมาด่าหรือไม่ แววตาเศร้าสร้อยนั้นทำให้ผมกังวลว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับมันรึป่าว ถึงมองระยะไกลแต่ชัดเจน

 

                แอ๊ดดด

 

                จินเป็นคนเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงหงุดหงิดเล็กน้อยกับการไร้มารยาทนี้ พอเห็นหน้าคนทุบเท่านั้นก็ยืนมองไม่เชื่อสายตาตัวเอง ซวยซ้ำซวยซ้อนจังวะเพื่อนกู

                เปเปอร์แทรกตัวเข้าไปคนแรกตามมาด้วยซีน กวาดสายตามองหาเพื่อนที่คาดว่าต้องอยู่ในห้องนี้แน่

 

                “มึงเอาเพื่อนกูไปซ่อนไว้ที่ไหนไอ้พี่จิน” ผมกระชากเสียงถาม

 

                “กูไม่ได้ซ่อนก็เห็นๆ อยู่ว่าเพื่อนมึงไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าไม่เชื่อก็ค้นเลยตามสบาย” จินเอ่ยท้า

 

                ไม่ต้องห่วงผมค้นแน่ เมื่อกี้ยังเห็นมันยืนอยู่ที่ระเบียงเลยตอนนี้ไปไหนวะ

 

                “ไม่เจอว่ะ กูว่าเมื่อกี้เราอาจจะตาฝาดก็ได้นะมึง” เปเปอร์กระซิบให้ได้ยินกันสองคน

 

                “เป็นไปได้ยังไงจะตาฝาดพร้อมกันสองคนเลยรึไง” ผมเถียงตอบ

 

                “ถ้าไม่เจอก็เชิญ” จินผายมือไปทางประตูส่งยิ้มกวนตีนมาให้ อย่าให้จับได้แล้วกันแต่น่าแปลกว่านี่ไม่ใช่ห้องมัน แล้วมันมาทำอะไร?

 

                “เดี๋ยว มึงมาทำอะไรห้องนี้” ผมคว้าแขนเปเปอร์ที่กำลังเดินออกไว้ พูดตามที่คิดทันที

 

                “เอ่อ...มึง กูว่ามันพาสาวมาฟันว่ะ เมื่อกี้กูเข้าไปผ้าปูยับยู้ยี้เลย” เปเปอร์ตอบแทน

 

                >///<  แล้วทำไมกูต้องเขินด้วยฟร้า สายตาก็ดันไปมองกระบอกมันอีก

 

                “หึหึ ตามนั้นครับ ทีนี้ก็เลิกสงสัยแล้วกลับห้องไปได้แล้ว” จินเอ่ยปากไล่ไม่อยากให้อยู่นาน

 

                “กูก็ไม่อยากมาหรอก ไปเปอร์กลับกัน” ผมก็ยังคิดว่าเลเวลอยู่ห้องนี้อยู่ดี อย่าให้กูจับได้แล้วกันเพื่อน

 

                ฟู่ววว

 

                จินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก โซตัสเดินออกมาจากห้องลับกับเลเวลมือไปหมุนหนังสือให้กลับมาเข้าล็อกเหมือนเดิม โชคดีแค่ไหนที่เลเวลเห็นเพื่อนรักซะก่อนไม่งั้นคงได้ฆ่ากันตายแน่ แต่โซตัสก็เข้าใจสร้างห้องนะ เพิ่งรู้ว่าห้องลับก็มีด้วย

 

                “เกือบไปแล้วมั้ยล่ะมึง เห้อ แล้วนี่จะเอาไงต่อ” จินเอ่ยถาม

 

                “ก็จะเอากันต่อถ้ามึงไม่มา โอ๊ย! ตัวเองหยิกเค้าทำไมอ่า” พอมีเมียแล้วแบ๊วเลยนะเพื่อนจินส่ายหน้าเซ็งกับความปัญญาอ่อนของเพื่อน

 

                “ใครเขาจะเอากับมึงอีกห๊ะ กูถือว่าเรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุแล้วกัน”

 

                โซตัสหน้าเหวี่ยงขึ้นมาทันตากระชากแขนบางให้หันมามองที่เขาแทนพื้นห้องบอกแล้วช่วงนี้ผมเพลีย...อยากมีเมียเป็นตัวเป็นตน แล้วก็ได้สมใจแถมตรงสเปคซะด้วย

 

                “ไม่มีทาง!! อุบัติเหตุเชี้ยอะไรครางแต่จะให้กูเอาแรงๆ เดี๋ยวกูจูบโชว์ซะดีมั้ง”

 

                “พูดอะไรอายเพื่อนบ้างเหอะ กูไม่อายเลยนะ” เลเวลหน้าแดงเขินที่โซตัสพูด

 

                “กูพูดเรื่องจริงผิดอะไรวะ ไม่รู้แหละเมียกูคนเดียวกูเลี้ยงได้”

 

                “กูเลี้ยงตัวเองได้บ้างเหอะ ไม่อยากพูดกับมึงแล้วแม่งเสียเวลา” เลเวลสะบัดแขนโซตัสออก แต่มือใหญ่กลับบีบแน่นขึ้นสีแดงจางๆ

 

                “อย่าดื้อเลเวลพี่ไม่ชอบ โอเค เรามานั่งคุยกันดีๆก็ได้” โซตัสยอมแพ้ปล่อยมือออก

 

                เลเวลไม่สนใจเดินหน้านิ่งจะออกจากห้องอย่างเดียวเลย โซตัสเริ่มโมโหกระชากร่างบางประชิดตัวฉกริมฝีปากบางดูดดึงอย่างรุนแรงมือใหญ่บีบปลายคางแน่น

 

                “จ๊วบบบ อืมมม อ่อยอูอะไอ้เอี้ย (ปล่อยกูนะไอ้เชี้ย)” โซตัสไม่ปล่อยโบกมืออีกข้างเป็นสัญญาณให้จินกลับไปเขาจะปราบพยศคนดื้อสักหน่อย

 

                “ถ้าคุยกันดีๆไม่เข้าใจ งั้นคงต้องตกลงกันด้วยภาษากายแล้วแหละ”โซตัสกัดติ่งหูเล็กชวนสะหยิว

 

                “ถ้ากูหลุดได้เมื่อไหร่นะจะกระทืบมึงให้จมตีนเลย” เลเวลเข่นเขี้ยวออกมาขู่

 

                “คงยากว่ะ เพราะมึงเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่กูอึ้บด้วย” โซตัสพูดออกมาสายตาเจ้าเล่ห์จัดการรวบมือบางดึงเข้าห้องนอน แต่มีหรือเลเวลจะยอมทั้งดื้อทั้งดิ้นถีบโครมเข้าให้อีก

 

                มีเมียเด็กทำไมมันเหนื่อยจังวะ คุณชายเล่นประเคนมาทั้งมือทั้งตีนสบายใจมันล่ะ

 

                “โว้ย เมื่อไหร่มึงจะเลิกดิ้นเนี่ยเลเวล” ชายหนุ่มโวยหน้าเป็นรอยข่วนจางๆ

 

                “เมื่อไหร่ที่มึงเลิกคิดจะเอากูก็เมื่อนั้นแหละ” เลเวลเถียงกลับยังไม่หยุดดิ้น

 

                “ไม่มีทาง กว่ากูจะได้มาไม่ง่ายเลยนะจะให้ปล่อยยากว่ะ”

 

                “ได้ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากไหมสัส มึงเห็นกูเป็นอะไรเนี่ยเห็นอ่อนแอรีบเอากูเลยนะ”

 

                “กูก็คนนะเว้ยยืนมองมึงยั่วยังไงไหว มึงจะเป็นเมียกูหรือจะเป็นเมียไอ้คนที่ผับ”โซตัสต่อรองพูดให้คิด เลเวลเงียบไปก่อนโวยอีกรอบ

 

                “กูไม่เป็นเมียใครทั้งนั้นแหละ ขอร้องเหอะต่างคนต่างอยู่นะพี่โซ” เลเวลส่งสายตาออดอ้อนมาให้เรียกพี่เสียงหวานหวังว่าโซตัสจะยอมอ่อนบ้าง

 

                “เมียใครวะช่างยั่วจัง แต่กูก็ปล่อยมึงไปไม่ได้อยู่ดีอย่าพยายาม” เมื่อเห็นไม่มีทางรอดเลเวลก็อาศัยจังหวะทีเผลอกัดแขนชายหนุ่มเกิดรอยฟัน

 

                “อ้ากกก ทำไมเมียชอบรุนแรงกับผัวจังเป็นมาโซรึไง ได้...ชอบแบบนี้เหรอจ้ะ”ชายหนุ่มยิ้มหน้าหื่นเหมือนเสือกำลังขย้ำเหยื่อ

 

                “เฮ้ยยย มึงเป็นเชี้ยไรเนี่ยอย่าตีก้นกู เจ็บเว้ย!” ร่างบางสะดุ้งจากแรงตีที่ก้นหนักๆกูบอกตอนไหนว่าชอบไอ้ควายยย >0<

 

                “กูว่าแบบนี้มันก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบนะเวล ไหนมาลองกัน” มันเดินยิ้มตาหยีมาทางผม เชี้ย!ใครจะลองกับมึง นอกจาก...เมียหมาดๆแบบกู ฮืออออ T_T

 

                นอกจากจะไร้มารยาทแล้วยังนิสัยยอดแย่อีกนะไอ้จิน ผมเดินบ่นมันในใจตลอดทางขับรถกลับบ้าน เลี้ยวเข้าซอยหน้าหมู่บ้านก่อนเลี้ยวขวาจอดเข้าบ้านตัวเอง รถพอร์ชใครวะ? ผมเลี้ยวรถเข้าลานจอดขนาบข้างรถอีกคันที่เข้ามาจอดในบ้านผม

 

                ผมหยุดมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ยืนทำอะไรอยู่ในครัวไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านสักนิดเหมือนจะรู้สึกตัวว่ามีคนมองชายหนุ่มหน้าหล่อรีบหันมามองก่อนยิ้มหล่อใจละลาย

 

                “ว้า ว่าจะเซอร์ไพร์สักหน่อยกลับมาก่อนจนได้” ไนส์ถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เดิมเดินไปล้างมือที่เลอะจากการทำอาหารเดินมาหาเจ้าของร่างเล็กที่เขาคิดถึง

 

                “ฟอด ฟอด คิดถึ้งงงงคิดถึงซีนมากเลยนะครับ จุ๊บจ๊วบ ซีนล่ะคิดถึงพี่ไหม”สายตาอ้อนถูกส่งมาเล่นร่างเล็กฉีกยิ้มกว้าง

 

                “ไม่คิดถึงพี่ไหมแต่คิดถึงพี่ไนส์ที่สุดในโลกเลยครับ แล้วนี้เมืองไทยเขาไม่จูบทักทายกันนะครับ” ซีนเตือนออกมากระโดดกอดร่างหนาแน่น

 

                “เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะเรา หิวยังพี่ทำของโปรดไว้ให้เราเพียบเลยนะ” ไนส์ลูบหัวเล็กนึกเอ็นดู ทั้งสองช่วยกันยกอาหารไปวางไว้บนโต๊ะลงมือทานกันไปคุยกันไปทดแทนเวลาที่ห่างหายไปนาน

 

                “แล้วนี่มานานไหม ถ้าไม่นานซีนโป้งจริงนะไอ้เรารอตั้งนาน” ผมพูดเสียงหมาหงอย

 

                “โอ๋เอ๋ๆ พี่ย้ายมาลงสาขาที่ไทยแล้ว ว่าจะมานั่งบ้านซีนจนเบื่อตายกันไปเลย”ไนส์บอกข่าวดีให้ร่างเล็กคลายกังวล

 

                ผมยิ้มกว้างดีใจมากถึงมากที่สุด พี่ไนส์เป็นเจ้าของห้างดังทั่วโลก แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้พ่อพี่แกเล่นให้ทำตั้งแต่ถ่ายเอกสารกันเลยโหดมากอะ วันนี้วันดีผมมีความสุขจัง

 

                Rrrrrrr

 

                ผมขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกไม่อยากเสียมารยาทกลางโต๊ะอาหาร เป็นเลเวลนั่นเองที่โทรมา หายหัวไปเลยนะมึงเดี๋ยวเจอบ่น

 

                “ว่าไงเพื่อนรัก หายหัวไปไหนมาห้ะ!ไม่บอกไม่กล่าวคิดว่ากูเป็นห่วงบ้างมั้ย แล้วนี่เอาเบอร์ใครโทรมา ตอนนี้กูอยู่บ้านแวะเข้ามาเอาสัมภารกมึงไปด้วยนะ” ผมร่ายยาว

 

                (โอ้โห คุณมึงเล่นกูอ้าปากคิดตามไม่ทันเลย กูอยู่คอนโดเพื่อนเดี๋ยวแวะเข้าไปเอาเออ เมื่อคืนขอโทษที่ทำให้ห่วงนะพอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย)

 

                “อืม มีอะไรก็บอกกูนะ” ผมไม่อยากเซ้าซี้มาก เรื่องส่วนตัวผมจะไม่ยุ่ง

 

                (เออๆแค่นี้นะกูอาบน้ำก่อน) ติ้ด

 

                หืม ผมหันมองนาฬิกาเป็นเวลาสี่โมงเย็นพอดี ไอ้เวลเพิ่งอาบน้ำ? มันรักสะอาดจะตาย

 

                ผมเดินกลับเข้ามาช่วยพี่ไนส์เก็บจานไปล้าง เราแย่งกันจะล้างจานแต่พี่ไนส์ก็ชนะจนได้ ผมออกมานั่งเล่นชิงช้าหน้าบ้านแกว่งไกวตัวเองไปมาฮัมเพลงเบาๆ เห็นรถไม่คุ้นตามาจอดรอเปิดประตูอยู่หน้าบ้าน

 

                ครืดดดดดดดด

 

                ผมกดรีโมทเปิดประตูรั้วให้เพราะเห็นเลเวลแวบๆอยู่ในรถ มันเดินลงมาพร้อมกับคนที่ผมเหม็นหน้ามันมากที่สุด ไอ้จินมันมาพร้อมเลเวลได้ยังไง

 

                “กูยังไม่พร้อมจะเล่า แล้วไหนของกูล่ะ” ผมมองหน้าเลเวลนิดหน่อยไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงบอกมันให้เข้ามาข้างในก่อน

 

                “เฮ้ย พี่ไนส์สวัสดีครับ” เลเวลตกใจที่เห็นพี่ชายหน้าหล่อเดินออกมาจากครัว รีบยกมือไหว้อย่างเคย จินเพียงแค่มองเพราะเดาว่าอายุน่าจะเท่ากันถ้าเทียบกันไนส์อายุเยอะกว่าจินถึงสามปีแต่ด้วยเป็นคนรักษาสุขภาพเลยดูเด็ก

 

                “ว่าไงเลเวลยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ แล้วนี่ไอ้แสบพี่หายไปไหนล่ะ”

 

                “ไอ้เปอร์มันนอนสบายอยู่คอนโดแล้ว ซีนเพิ่งไปส่งมา” มันก็แสบจริงอย่างพี่ไนส์ว่า

 

                “แล้วนี่...” ไนส์มองไปที่จินสงสัยว่าเป็นใคร ผมเลยอาสาตอบเเทน

 

                “พี่จินเป็นรุ่นพี่ที่คณะน่ะครับ ส่วนพี่ไนส์เป็นเอ่อ...” ผมตอบไม่ถูกเพราะเยอะเหลือเกิน ทั้งพี่ชายที่เคยอยู่ข้างบ้าน เพื่อนเล่น พ่อคนที่สองที่คอยสั่งสอนน้องดื้ออย่างผม

 

                “ฮ่าฮา เอาเป็นว่าเป็นคนสำคัญของซีนแล้วกันเนอะ” ไนส์ขยิบตาส่งให้ซีนหน้าเจ้าเล่ห์

 

                “ก็ตามนั้นครับ” ผมเออออตามไม่อยากอธิบาย จินมองผมตาดุเล่นสะดุ้งเบาๆทั้งที่ก็แค่มอง

 

                “กูกลับเลยแล้วกันพรุ่งนี้ค่อยคุย กลับแล้วนะครับพี่ชาย ฟอด คิดถึงมาก” จินมองการกระทำของทั้งคู่อย่างเก็บรายละเอียด

 

                “เลเวล พี่ขอเตือนนะว่าอย่าทำแบบนี้ให้ไอ้โซเห็นเด็ดขาด มันเป็นพวกหึงรุนแรง”จินพูดเมื่อนั่งอยู่บนรถ เลเวลฟังหน้าเครียดก่อนปรับเป็นไม่สนใจแทน

 

                “ผมไม่สนนี่ตัวผม แล้วฝากบอกเพื่อนพี่ด้วยนะว่าอย่ามายุ่งกับผมอีกถือซะว่าลองของแปลก” จินหน้านิ่งวนรถขับออกไปส่งเลเวลตามบัญชาของคุณชายโซตัส

 

                ภายในบ้านสองชั้นการตกแต่งออกแนววินเทจ ไนส์ปู่เสื่อนอนเล่นอยู่บริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านมือก็ถือหนังสือนิตยสารขึ้นมาอ่าน ผมยืนกอดอกมองผ่านประตูหน้าบ้านแอบส่งเสียงแซวแขกมาใหม่ที่ดูจะมีความสุขเหลือเกิน

 

                “พี่ไนส์ไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างรึไงฮะ ขนของมาอยู่กับซีนเลยไหม”

 

                ไนส์ดึงหนังสือลงลุกขึ้นนั่งคุยกับเจ้าของบ้าน ที่จริงคอนโดเขาก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักแต่ถ้าซีนเอ่ยปากชวนแววตาไม่ล้อเล่นแบบนี้ก็น่าคิด

 

                “พี่มาอยู่จริงซีนก็เป็นคุณชายเลยสิ ตื่นมาก็มีอาหารวางให้สบายเลยนะ”ไนส์ยิ้มพูดหยอกล้อแต่แฝงความจริง

 

                “ซีนก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว ถ้ามีพี่ไนส์มาเพิ่มอีกสักคนก็คงหายเหงาบ้าง”

 

                “นี่ซีนกำลังชวนพี่อยู่รึป่าว พี่คิดจริงนะเนี่ย”

 

                “ซีนพูดจริงครับ ขายคอนโดแล้วมาอยู่ด้วยกันมั้ยประหยัดด้วยนะ ห้องก็มีตั้งเยอะ”ผมโน้มน้าวหาเพื่อนอยู่ด้วย ไอ้เปอร์กับเลเวลก็อยู่คอนโดเพราะพ่อแม่มันอยู่บ้านตัวผมเองก็ไม่อยากทิ้งบ้านว่างเปล่า ถ้าผมไปแล้วจ้างคนมาดูก็ไม่น่าไว้ใจสักเท่าไร

 

                “ฮ่าฮาฮา รู้จักประหยัดด้วยเหรอเราน่ะ งั้นตกลงพี่จะย้ายมาอยู่ด้วยแต่คงไม่ขายห้องที่คอนโด เกิดซีนมีแฟนพี่จะได้มีที่กบดานบ้าง”

 

                “โหยยย พี่ไนส์อ่าจะคิดถึงเรื่องนั้นทำไมถึงซีนมีแฟนเราก็อยู่ด้วยกันได้ อย่าลืมสิว่าพี่เป็นผู้ชายนะ แล้วซีนก็ต้องมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมกลัวแฟนผมจะหลงพี่แทนน่ะสิ ฮ่าฮา” ผมพูดล้อเล่นออกมาพี่ไนส์ยิ้มขำ

 

                ไนส์ยันตัวลุกขึ้นม้วนเสื่อถือเข้าบ้านนำไปเก็บไว้ที่เดิม เขานึกถึงแววตาจินเวลามองซีนแล้วนึกหวั่นว่าผู้ชายคนนี้คิดยังไงกับน้องชายเขากันแน่ ครั้งแรกที่เจอหน้ามันไม่ถูกชะตาแปลกๆ แต่ถึงยังไงซีนก็ต้องตัดสินใจเอาเอง แต่ถึงซีนจะคิดยังไงก็แล้วแต่...

 

                ผมก็ยังรักซีนไม่เปลี่ยนแปลง...นี่คืออีกเรื่องที่ผมไม่กล้าบอกตัวเล็กสักที

 

 

 

 

 

TBC.

 

 

หายไปนานมากจริงๆ ม่อนต้องขอโทษก่อนเลยเน้อ เจอมรสุมสอบกับงานไปเต็มๆ

 

หลังจากนี้จะพยายามอัพให้เรื่อยๆนะ อย่าบ่นเค้านะ จิบิ ^^