รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 29
 
แสงสีขาวแยงเข้ามาในตาเมื่อผมพยายามจะลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น อะ โอ้ย ทำไมร่างกายผมมันถึงไม่มีแรงเลยนะ พี่จิน พี่จินอยู่ไหน
 
 
"ตื่นแล้วเหรอคะ" เสียงหวานของพยาบาลสาวพูดกับผมที่มองเธอจับสายน้ำเกลืออยู่
 
 
"คนอื่นไปไหนหมด" ผมถามเสียงแหบแห้ง ยังไม่ทันจะตอบก็ประตูก็เปิดออก
 
 
พ่อ...แม่...
 
 
ผมน้ำตารื้นขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าพวกท่านเดินเข้ามาหาผม สองมือโอบกอดผมไว้พร่ำว่าไม่เป็นไรมันผ่านไปแล้ว ใจหนึ่งก็รู้สึกอบอุ่นแต่มันยังไม่จบ มันเหมือนขาดอะไรไป
 
 
พี่จินล่ะ? พี่จินไปไหน คนอื่นๆไปไหนกันหมด
 
 
"แม่ครับ แล้วพะ..."
 
 
"นอนพักผ่อนก่อนนะลูก แม่รู้ลูกจะถามอะไร" มือบางลูบแก้มลูกชายด้วยความอ่อนโยน พ่อดึงผ้าห่มเลื่อนขึ้นมาปิดถึงคอแล้วยิ้มมาให้
 
 
"เชื่อพ่อนะซีน นอนซะนะลูก"
 
 
ผมหลับตาลงอีกครั้งหลับไปพร้อมกับคำถามมากมายในหัว หวังแค่ว่าตื่นขึ้นมาทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น จินที่นั่งอยู่บนรถเข็นทอดสายตามองไปที่สระน้ำหลังโรงพยาบาลใหญ่ ใครว่าเวรกรรมไม่มีจริง แล้วที่ผมต้องมานั่งรถเข็นแบบนี้เป็นเพราะอะไรกัน
 
 
"มึงจะทำแบบนี้จริงๆเหรอวะ กูสงสารซีน" คิสที่ยืนจับรถเข็นให้เอ่ยขึ้น
 
 
"อืม" มีเพียงคำสั้นๆตอบกลับมา เห้อ คิสถอนหายใจยาวคิดหนักกับสิ่งที่จินกำลังทำ หลังจากเลเวลถูกยิงทุกอย่าง
ก็ชุลมุนมาก ถ้าไม่กลัวทุกคนจะโดนลูกหลงเขาฆ่าให้พอสทิ้งตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว
 
 
"แล้วเลเวลเป็นไงบ้างเปอร์" จินมันถามเปเปอร์ที่นั่งกอดเข่าซึมอยู่ข้างๆ
 
 
"มันยังไม่ฟื้นเลยพี่จิน ผมกลัวว่ามันจะ..." เปเปอร์หลุบตาลงต่ำไม่อยากคิดอะไรไปมากกว่านี้ พี่อายะที่รู้ข่าวถึงขั้นซัดโซตัสซะนอนสลบไปหลายวัน ผมรู้แล้วว่าต่อให้มีอำนาจล้นฟ้าก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี แล้วที่พี่จินต้องมานั่งรถเข็นแบบนี้ก็เพราะอะไรล่ะถ้าไม่ใช่เพราะ ... ความรัก
 
 
ปัง ปัง ปัง
 
 
นัดแรกพอสยิงเลเวลและหวังจะยิงเปเปอร์ต่อแต่ถูกพิสยิงเข้าที่หลังเป็นเสียงนัดสอง ส่วนนัดสุดท้ายเป็นพอสที่ยิงจินก่อนจะแน่นิ่งไปกับพื้น
 
 
"พี่จินนนนนนนนนนนนน!!!" เสียงซีนร้องขึ้นก่อนจะสลบไปทั้งที่มีโซ่ล่ามไว้ โซตัสที่ได้สติรีบช้อนร่างของคนรักขึ้นแนบอกเพื่อส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ด้วยเสียงปืนที่ดังขึ้นจึงมีคนโทรแจ้งตำรวจ ในที่สุดจากที่จะมากันเงียบๆกลับต้องพึ่งบารมีพ่อของคิสเพื่อปิดข่าว
 
 
"แกรู้มั้ยว่าพ่อเป็นห่วงแกแค่ไหนห้ะคิส ทำไมมีอะไรไม่บอกพ่อ"
 
 
"พ่อเคยมีเวลาให้ผมบอกด้วยรึไงกัน"
 
 
"ลูกคนเดียวพ่อมีเวลาให้ทั้งชีวิต ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก" คิสสะอื้นออกมาโผกอดพ่อด้วยความกลัวทุกอย่างที่มี เปเปอร์ยืนน้ำตาไหลพรากปิดปากร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไหนจะเลเวลที่ไม่รู้จะเป็นยังไง ไหนจะพี่จินที่โดนยิงกลางหลังเต็มๆ แล้วยังมาซีนที่ถูกหามส่งโรงพยาบาล มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
 
 
"หมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง" คิสถามหมอทันทีที่ประตูเปิดออก
 
 
"คนไข้โดนยิงจุดที่สำคัญทำให้มีโอกาสน้อยมากที่จะกลับมาเดินได้อีกครั้ง แต่ยังไงถ้าพยายามทพกายภาพบำบัดบ่อยๆหมอเชื่อว่าเขาต้องกลับมาเดินได้แน่นอนยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ" หลังจินฟื้นขึ้นมาก็รับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเอง พ่อแม่ของซีนเดินเข้ามาเยี่ยม จินยิ้มให้ท่านทั้งสอง ตามมาด้วยพ่อเลี้ยงที่เมื่อรู้ข่าวก็รีบมาทันทีพร้อมกับเมเปิ้ลพี่สาว
 
 
"ฮึก ทำไมแกมีอะไรไม่บอกพี่ห้ะไอ้เด็กบ้า แกยังเห็นฉันเป็นพี่แกมั้ย"
 
 
"ผมขอโทษ" แต่เรื่องนี้มันเกิดเพราะพวกเขาเอง ถ้าจะผิดก็คงโทษให้ไม่ได้
 
 
"ซีนยังไม่ฟื้นเลยลูก อยากไปเยี่ยมน้องมั้ย" แม่ของซีนเอ่ย
 
 
"แม่ครับ ผมอยากให้น้องเจอคนที่ดีกว่าผม ตัวผมมีแต่อันตรายรอบตัวไปหมด ในอดีตผมมันเลวมากจนสร้างศัตรูไว้เต็มไปหมด ผมกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ผม... ผมไม่อยากให้น้องต้องมาเจ็บเพราะผมอีกแล้ว"
 
 
"จิน" ทุกคนได้แต่เอ่ยชื่อเขาออกมา ถึงพูดหว่านล้อมแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจของเขาได้เลย พิสนั่งมองพี่ชายต่างสายเลือดผ่านช่องเล็กที่มีกระจกกั้น พอสไม่ได้ตายอย่างที่คิดแต่ก็เหมือนตายทั้งเป็นไม่ต่างกับเขาเอง พอสกลายเป็นคนไร้สติโดยมีพิสมาเยี่ยม
 
 
"เขาจะหายมั้ยครับ" พิสถามหมอเสียงเหนื่อย
 
 
"หมอก็พูดยากนะครับ ของแบบนี้มันอยู่ที่ตัวเขาเอง" พิสปาดน้ำตาข้างแก้มทิ้งพยักหน้าให้กับหมอก่อนขอตัวออกมา ไนส์โอบไล่บางเพื่อปลอบใจ ทำไมทุกคนถึงดีกับเขาทั้งที่ตัวเขาเองก็เกือบฆ่าซีนไป ในตอนแรกพิสคิดว่าจะต้องไปนอนอยู่ในคุกแต่ทุกคนกลับไม่เอาเรื่อง ไนส์ที่บินมาไทยก็ยังมาหาเขาทั้งที่เขาเลวทรามแค่ไหน ฮึก ขอบคุณ ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เจอผู้ชายคนนี้ี้
 
 
2 เดือนผ่านไป ...
 
 
ผมแสยะยิ้มให้กับตัวเองผ่านกระจกในห้องที่คุ้นเคย ถ้าพี่จินเห็นผมใส่สั้นขนาดนี้จะว่ายังไงนะ แต่เพียงครู่เดียวแววตาก็เศร้าลงหยาดน้ำตารินไหลผ่านแก้ม
 
 
"ผมคิดถึงพี่นะ พี่จิน" ซีนพูดเสียงแผ่วเบา
 
 
ก๊อกๆๆ
 
 
"คุณชายค้าบบบ นี่แต่งตัวรึกลับกันแน่วะโคตรนานเลย" เสียงเปเปอร์ตะโกนเข้ามา
 
 
"เออๆ เสร็จแล้วเว้ย" ซีนเดินออกมาก็โดนเพื่อนรักแซว
 
 
"อืมหื้ม มึงจะไปอ่อยเหยื่อที่ไหนวะเพื่อน แรดมากกก" ก็ไม่เท่าไหร่ ผมเหยียดปากไหวไหล่ไม่แคร์สายตาเพื่อนรักที่มองหัวจรดเท้า สีผมที่เปลี่ยนไปกับความยาวที่ถูกซอยเท่าบ่ารับใบหน้าหวาน ผิวขาวถูกโชว์อวดสายตาผู้คนให้ได้มอง
 
 
"โอ้โห คุณลูกชายของแม่โตเป็นสาวเต็มตัวแล้วนะเนี่ย" คุณนายแซวผมที่เดินลงมา ผมเรียกแม่ว่าคุณนายแล้วนะ และดูเหมือนท่านจะชอบ
 
 
"คุณนายครับ ซีนเป็นผู้ชายนะ" ผมเดินไปโอบเอวท่านหอมแก้มทั้งสองข้าง
 
 
"ใช่หราาาา อ๊อก ไอ้ซีน!" หึ สมน้ำหน้า ผมเหยียบเท้ามันที่ยิ้มกวน
 
 
"ทำไมครับคุณเพื่อน" เปเปอร์ทำหน้าฟึดฟัดเดินออกไปลากผัวมันมาช่วย
 
 
"พี่คิสไอ้ซีนแกล้งเค้า >0< " พี่คิสส่งยิ้มมาให้ผมเคาะหัวไอ้เปอร์ไปที
 
 
"มัวแต่เล่นนะเมีย พี่ว่าเราไปกันก่อนจะเย็นดีกว่านะ"
 
 
"ผมไปก่อนนะ จุ๊บ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝากนะคุณนาย" แม่ซีนส่ายหัวน้อยๆมองแผ่นหลังบางที่เดินออกจากบ้านไป หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ
 
 
@ห้างสรรพสินค้า
 
 
ผมรับบัตรจากพนักงานขายมาใส่กระเป๋าเงินเมื่อซื้อสินค้าเสร็จ คู่ชู่ชื่นก็หยิบๆจับๆ เถียงกันเรื่องเสื้อไม่เสร็จสักที นี่มันชวนกูมาเที่ยวหรือมาดูมันทะเลาะกับพี่คิสวะ
 
 
"ฮึย ป่ะซีน เราไปหาไอ้เวลกันดีกว่า" ซะงั้น ผมเหลียวหลังมองหน้าพี่คิสแล้วยิ้ม หึๆให้ ใครเถียงชนะไอ้เปอร์แม่งก็สุดยอดแล้วครับ
 
 
"เดี๋ยวก็ทิ้งหาเมียใหม่แม่ง" คิสบ่นอุบอิบแต่เมียดันหูดีหยุดเดินแล้วหันมามอง
 
 
"ว่าไงนะ"
 
 
"เปล๊าาา ไปๆขึ้รถครับเมีย" คิสเปิดประตูรถให้ค้อมหัวเอาใจ ผมล่ะเหนื่อยใจแทนพี่คิส เห้อ
 
 
@โรงพยาบาล
 
 
ไม่นานผมก็มาถึงโรงพยาบาลที่เลเวลมันอยู่ ผมยืนรอลิฟท์อยู่ไม่นานประตูก็เปิดออก แต่เอ๊ะ ว่าแล้วลืมอะไร
 
 
"เดี๋ยวขึ้นกันไปก่อนเลยนะกูลืมของฝากไอ้เวล"
 
 
"อ่าๆได้"
 
 
ผมถือกุญแจรถคู่ใจเดินไปยังลานจอดใต้โรงพยาบาล แต่พลันสายตาเห็นหน้าคุ้นตาเดินหลังไวๆไปทางประตูทางเข้าด้านล่าง สงสัยก็ตามสิครับจะรออะไร
 
 
ติ๊ง
 
 
ผมที่เดินตามมาต้องรีบหยิบหมวกขึ้นมาปิดหน้าแอบเนียนเข้าไปในลิฟท์ด้วยกันจะหันไปมองคนข้างๆก็กลัวจะจำได้เลยแอบเหล่ๆจนรู้ว่าเป็น ...พี่เมเปิ้ล หึ ทำไมผมโง่แบบนี้นะ ถึงทุกคนจะไม่บอกอะไรผมเกี่ยวกับพี่จินแต่พี่เมเปิ้ลเป็นพี่สาว ยังไงพี่น้องก็ต้องติดต่อกัน ทีนี้ล่ะผมจะต้องรู้ให้ได้พี่จินอยู่ไหน
 
 
แกร๊ก
 
 
เมเปิ้ลรู้สึกเหมือนมีคนตามเธอแต่พอหันไปมองกลับไม่เจอใคร หรือเราจะนอนน้อยเกินไปนะ มือสวยผลักเข้าห้องที่หน้าประตูติดชื่อของน้องชายคนเดียว
 
 
"ที่แท้ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมเองสินะ หึ ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด" ผมเดินออกมาจากที่ซ่อนก้าวขายาวๆไปห้องที่เพิ่งถูกผลักไปเมื่อครู่ เห็นชื่อพี่จินเด่นสง่าชวนใจเต้น มือบางลูบชื่อนั้นช้าๆด้วยความคิดถึงเจ้าของชื่อที่ใจร้ายหายไป ผมมือสั่นตัวสั่นค่อยๆมองด้านในผ่านช่องสี่เหลี่ยมเล็กด้านนอก เห็นเพียงผ้าห่มที่คลุมขายาวๆของคนบนเตียงไว้เท่านั้น ผมแง้มประตูเปิดออกอย่างเบามือแทรกตัวเองเข้ามาด้านในได้สำเร็จ
 
 
"วันนี้หมอว่าไงบ้างจิน" พี่สาวคนสวยนั่งปอกเอเปิ้ลให้เอ่ยถาม
 
 
"ยังไม่ดีขึ้นเลยพี่เม เห้อ จินว่าชาตินี้ก็คงเดินไม่ได้้้แล้วแหละ" เสียงเข้มเอ่ยเรียบ
 
 
ผมน้ำตาเอ่อล้นขอบเดินไปอยู่มุมหนึ่งที่สามารถเห็นได้ทั่วทั้งห้อง ฮึก ผมยกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้คนทั้งคู่ได้ยิน ร่างกายกำยำที่ผมชอบลูบเล่นได้ซูบผอมบอบบางเหมือนนายแบบนิตยสาร จากผิวขาวๆตอนนี้คล้ำขึ้นเล็กน้อย มันเกิดอะไรขึ้นแต่ทุกอย่างก็ได้กระจ่างจากบทสนทนาสั้นๆเมื่อครู่ พี่จินเดินไม่ได้ ...
 
 
"เอาน่าจิน นายยังมีคนที่รออยู่อย่าท้อดิ"
 
 
"ซีนยังจะรอจินอยู่อีกรึไง ไม่มีใครอยากจะอยู่กับคนพิการแบบนี้หรอก"
 
 
"หมอก็บอกอยู่ว่าโอกาสกลับมาเดินได้อีกครั้งยังมี นายเป็นคนฉลาดพี่เชื่อว่าน้องพี่ต้องทำได้ อ้ะ อ้าปาก" เมเปิ้ลจิ้มผลไม้ใส่ปากน้องชายที่อ้าปากรับแบบขอไปที ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นปิดปากร้องไห้ออกมา พี่จินไม่คิดเลยใช่มั้ยว่าผมจะต้องเจ็บปวดแค่ไหนที่ตื่นมาแล้วไม่เจอเขา นี้คือสิ่งที่เขาเลือกให้ผมโดยไม่ถามว่าผมต้องการหรือไม่ คิดว่าใจของผมมันต้องรักคนที่ดีกว่ารึยังไง นี่มันบ้าชัดๆ ฮึก ฮือออออ
 
 
"มึงไปไหนมานานจังวะ แล้วตาแดงๆ" เปเปอร์เอ่ยทักเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาห้องที่เลเวลนอนนิ่งนานสองเดือนเต็ม พี่คิสป้อนข้าวเพื่อนรักที่นั่งเหม่อไม่ยอมกินข้าว
 
 
"กูฝันไปใช่มั้ยมึง หรือนี่กำลังถ่ายรายการอะไรอยู่" ผมนั่งข้างๆมัน
 
 
"หืม เป็นเชี้ยอะไรของมึงเนี้ยยยย"
 
 
"กู..." ไปเจอพี่จินมา แต่ทำไมตอนนี้กูไม่อยากเห็นหน้าเขา ผมได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ
 
 
"เห้ย! มะ มือ มือเลเวลขยับ!!" พี่คิสรีบวางช้อนวิ่งมาดูเลเวลใกล้ๆ พี่โซตัสนั่งนิ่งเอ่ยเสียงเรียบ
 
 
"กล้ามเนื้ออาจจะกระตุก กูเห็นจนชินแล้ว"
 
 
"แต่กูว่าไม่ใช่ กระตุกเชี้ยอะไรจับมือกูได้เนี่ย" คิสพูดขึ้น โซตัสหลุดจากภวังค์ยืนเกาะขอบเตียงมองมือบางที่กุมมือเพื่อนเขาแน่น เลเวลกำลังสู้เพื่อเขา
 
 
"เลเวล! ตื่นขึ้นมาหาพี่สิครับคนดี ตื่นขึ้นมานะคนขี้เซา" โซตัสเอ่ยเสียงหวานน้ำตาไหลไม่อายใคร มันทำให้ผมนึกถึงใครอีกคนที่ผมเพิ่งไปเจอมาเป็นไงเป็นกัน!! ยังไงวันนี้ผมก็ต้องคุยกับพี่จินให้ได้
 
 
"กูกลับก่อนนะ" ผมไม่รอเปอร์มันตอบรับก็เปิดประตูออกมาตรงดิ่งไปอีกห้องที่คุณก็น่าจะรู้ว่าที่ไหน
 
 
[JIN PART]
 
 
แปล๊บ ความรู้สึกเจ็บจี้ดที่ใจมันจู่โจมผมหลังจากที่ซีนออกไป ใข่ครับ คุณอ่านไม่ผิดหรอก ตลอดเวลาสองเดือนที่ผมปล่อยให้ซีนเป็นอิสระในทุกๆวันผมต้องลงมาทำกายภาพบำบัดเพื่อให้กลับมาเดินได้อีกครั้ง ด้วยความพยายามและเรื่องราวของซีนที่ผมฟังมาจากเพื่อนและน้องๆ ทำให้ผมมีความพยายามที่จะสู้เพื่อคนรัก
 
 
"ดีแล้วล่ะ ผมคิดถูกแล้วที่ปล่อยซีนไป" พี่เมเปิ้ลลูบหัวผมเพื่อปลอบใจ แล้วแบบนี้ผมจะอยู่โรงพยาบาลไปเพื่ออะไรล่ะ ในเมื่อ ...ขาผมสามารถเดินได้มาสักอาทิตย์แล้ว วันแรกที่ผมเดินได้ตามปกติผมอยากจะขับรถไปหาซีนใจแทบขาด แต่ติดตรงที่ว่าผมจะเริ่มยังไงดีล่ะ จะอธิบายให้ซีนเข้าใจยังไง แต่ใจมันอยากไปมันก็ไปก่อนเหตุผล ในวันนั้นผมให้พี่เมเปิ้ลขับรถไปบ้านซีน แต่ภาพที่เห็นมันทำให้ผมได้แต่กัดฟันกรอด ไอ้หนาวมันกำลังกอดซีน! ผมเจ็บปวดจนต้องระบายกับหมอนอิงในรถ แค่เวลาไม่นานซีนก็ไม่รักผมแล้วใช่มั้ย แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมเป็นคนหายมาเอง แล้วถ้าซีนรู้ว่าผมเดินไม่ได้จะเป็นยังไงกัน จะรับได้มั้ย? เพราะความคิดนี้ทำให้ผมโทรบอกไอ้คิสให้ทำตามแผน โดยมันต้องทำยังไงก็ได้ให้ซีนมาลานจอดรถทีนี้พี่เมก็จะแกล้งเดินผ่าน ผมรู้ว่าซีนต้องตามมาแน่ๆ เมื่อทุกอย่างเข้าล็อคผลก็ออกมาว่าซีนเดินออกจากห้องไปถ้าซีนเข้ามาถามพร้อมแล้วอยู่เคียงข้างผมทั้งที่รู้ว่าพิการผมต้องรู้สึกผิดมากที่ผลักดันคนรักให้คนที่ดีกว่า แต่ถ้าซีนรับไม่ได้ผมก็จะปล่อยน้องไปเพื่อเจอคนที่ดีกว่า หึ ผมมันน่าสมเพชชะมัดเลยว่ามั้ย
 
 
"คิดดีแล้วเหรอที่ให้ซีนเข้าใจแบบนั้น"
 
 
"พี่เมก็เห็นว่าน้องไม่ได้รักผมแล้ว"
 
 
"อย่าเอาความน้อยใจมาตัดสินคนอื่นได้มั้ยจิน บางทีความคิดคนเราไม่เหมือนกันถ้าพี่เป็นซีนพี่ก็คงตั้งตัวไม่ทันที่จู่ๆมาเจอจินที่หายไปนาน ที่จินกำลังคิดอยู่ตอนนี้คือความน้อยใจใช่มั้ย น้อยใจที่ทำไมน้องรับไม่ได้น้องไม่รัก แต่ในมุมกลับกันถ้าจินเป็นน้องนะ จินจะโกรธมั้ยที่คนรักหายไปไม่บอกไม่กล่าว จะรู้สึกเจ็บแค่ไหนที่โดนผลักดันให้คนอื่น ทุกคนมีหัวใจมีความรู้สึก"
 
 
"จิน" นั่นสิ ผมกำลังคิดอะไรกันแน่
 
 
"ที่แท้ผมก็โดนหลอกอีกแล้วสินะ!!" ซีนที่ยืนฟังอยู่นานทนไม่ไหวเดินออกมาสายตาเจ็บปวดที่สุด
 
 
ซีน...
 
 
ผมคิดถึงร่างนุ่มนิ่มนี้เหลือเกิน คิดถึงเสียงหวานคิดถึงรอยยิ้มที่เคยมีบนหน้านวลแต่ตอนนี้มันกลับเป็นเพียงใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
 
 
[End JIN]
 
 
โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนได้นะเรา พอกันทีความรักจอมปลอมผมควรจะตัดสินใจได้แล้วว่าจะเลือกเดินทางไหนต่อ
 
 
"ซีนว่า ..." ผมเอ่ยเสียงสั่นทั้งน้ำตา มันควจจะจบสักที
 
 
..
 
 
..
 
 
..
 
 
..
 
 
..
 
 
ไอ้เชี้ยซีน
 
 
ที่รักครับ
 
 
"ไอ้ซีน!!! มึงจะตื่นไม่ตื่น ย้ากกกกกกกกกก!!!" เปเปอร์สุดจะทนฟรีคลิกเข้าให้เต็มหลังบางที่นอนร้องไห้คิ้วขมวด จินตบหน้าผากตัวเองคิดโทษตัวเองว่าไม่น่าให้กินยานอนหลับเลย ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ก็เห็นบ่นว่านอนไม่หลับเลยเดินไปหยิบยามาให้กินแล้วดูสิเนี้ยคงเก็บอะไรไปคิดมากจนฝันร้ายจนได้
 
 
"พี่จินเราเลิกกันเถอะ" คนที่นอนหลับเป็นตายตะโกนออกมาเสียงดัง
 
 
0_0 เปเปอร์
 
 
-_-' คิส
 
 
-0- โซตัส
 
 
-_- เลเวล
 
 
และคนสุดท้ายก็คือเจ้าของชื่อ ...
 
 
T0T โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
 
"ไอ้เตี้ยยยย!!! มึงตื่นมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้ ใครเลิกใครห้ะ มึงแอบมีกิ๊กในฝันใช่มั้ย ถ้ากูจับได้มึงตายแน่ไอ้เตี้ย!!! ตื่นสิเว้ยตื่น" จินขึ้นไปคล่อมเขย่าตัวคนรักบ้าคลั่ง
 
 
บร้ะเจ้า 0[]0 ทุกคนมองจินอย่างอึ้ง ไอ้หล่อแสนมุ้งมิ้งมันกลายร่าง
 
 
แค่กๆๆๆ
 
 
ใครมันคิดจะลอบทำร้ายกูววววววว ซีนลืมตาขึ้นมาก็เจอสามีที่รักบีบคอจนไอออกมาเพราะเริ่มหายใจไม่ออก
 
 
"เพื่อนผมมันจะตายแล้วพี่จิน" เลเวลสงสารเพื่อนพูดขึ้น
 
 
มึงทำดีมากเพื่อนเวล 0_0 แต่เดี๋ยว เลเวล!
 
 
ผมลุกพรวดผลักหน้าหล่อๆของพี่จินให้พ้นทางวิ่งไปกอดเลเวล มันทำหน้างง ผมโดนพี่โซหิ้วคอเสื้อดึงออกมา
 
 
"ยี้ ขนลุกว่ะ มึงคิดไรกับไอ้เวลป่ะเนี่ย" ปากหมาๆของไอ้เปอร์พูดขึ้น พลางลูบแขนตัวเองขึ้นลงสายตามองผมหวาดระแวง
 
 
"มึงไม่ดีใจรึไงที่เลเวลมันฟื้นอ่า" ทำไมทุกคนต้องทำหน้างงด้วยเล่า ผมผิดอะไร
 
 
"เป้าะ แดกยาแล้วสมองกลับเหรอเมีย มึงมาเคลียร์กับกูก่อนเลยมานี่!" จินดีดหน้าผากนวลเรียกสติดึงแขนขาวลากเข้าห้องที่อยู่ถัดไป รุนแรงกับกูตลอด -_-
 
 
"ไหนว่ามาดิ้ ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง"พี่จินมันชวนผมทะเลาะใช่มั้ย กูไปพูดอะไรตอนไหนครับ
 
 
"อย่ามามั่วเว้ยเฮ้ย พูดอะไร"
 
 
"มึงบอกอยากเลิกกับกู" ขึ้นมึงกูนี่คือมึงกำลังโมโหใช่ม้ายยยย กูไปบอกเลิกมันตอนไหนวะ
 
 
"ซีนไม่เคยพูดเหอะ รักจะตายใครจะเลิกเนอะ" ผมกอดแขนมันอ้อนไว้ก่อน เพราะรู้สึกกูต้องผิดแน่นอน
 
 
"ไปเลยไอ้เตี้ย ไม่ต้องมาจับ! เอ้ะ บอกว่าอย่ามากอดไง" พี่จินมันผลักหน้าผมออกจากแขนมันทำหน้าหงุดหงิด
 
 
"ใครเตี้ย" อันนี้กูเคืองนะครับ พี่จินมันปากเก่งขึ้นทุกวันมันน่าาา จับมาจูบ >///<
 
 
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง" พี่จินมันเดินงอนไปนั่งบนเตียง ผมก็เหมือนหมาเลยดิกๆตามมันไป มันตบตักเรียกให้นั่ง
 
 
"ไม่เอาอันตราย" ผมส่ายหน้าให้ เมื้อเจอสายตาดุก็ต้องยอมอย่างจำนน
 
 
หมับ
 
 
จินรวบเอวบางชิดแนบหน้าท้องเรียงสวย เขาอาจจะดูเล่นๆแต่ก็หวั่นที่ซีนตะโกนบอกเลิกออกมาแบบนั้น ไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยของเขามันจะฝันอะไรแต่คนอย่างเขาไม่มีวันปล่อยมันไปไหนแน่
 
 
"คิกๆ จั๊กจี้น่าพี่จิน" ผมเอียงคอข้างที่หนวดพี่จินมันจิ้มอยู่
 
 
"พี่รักซีนมากนะรู้มั้ย รักมากหวงมากหึงมาก" ผมเลิกเล่นเอี้ยวตัวมากอดคอมันไว้
 
 
"ซีนก็รักพี่ รักมากที่สุด" ผมซบไปกับอกแกร่งเพื่อคลายฝันร้ายในใจ ความกลัวมันเกาะกุมใจผมให้สั่นไหวไปกับสัมผัสอ่อนโยนนี้ ไม่รู้ว่าในอนาคตผมต้องเจออะไรบ้างแต่ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักหนีหายไปไหนอีกเด็ดขาด
 
 
"ซีน"
 
 
"ครับ"
 
 
"แต่งงานกันนะ" ผมสตั้นน้ำตาพาลไหลด้วยความอัดแน่นในใจ พยักหน้ารัวซุกกับอกพี่จิน มันพูดไม่ออกครับ
 
 
"เอาแต่พยักหน้าจะรู้เรื่องมั้ยครับ เงยหน้ามาก่อนเร็ว" พี่จินมันลูบแก้มผมรอคำตอบ
 
 
"ฮึก ตะ แต่ง ซีนจะแต่งงานกับพี่จิน" ผมเอ่ยทั้งน้ำตากอดมันไว้ทั้งตัว
 
 
เฮ้ฮฮฮฮฮฮฮฮ
 
 
เสียงเฮดังขึ้นผมหันไปมองที่ประตูเจอพ่อแม่ยืนกอดกันยิ้มมาให้เรา พ่อพี่จินกับพี่เมเปิ้ลยกนิ้วถูกใจมาให้ผม ไอ้เพื่อนตัวดีสองคนมันล้อเลียนโดยการกอดกันทำปากจูจุ๊บ นาทีนี้ผมบอกเลยว่า ...
 
 
กูอายเเสรด >///<
 
 
ผมรีบลุกจากตักพี่จินมากอดพ่อแม่ที่แอบมาไม่บอกไม่กล่าว ท่านลูบผมสลวยยิ้มสวยมาให้เหมือนที่เคยทำประจำ แล้วเราก็ไปรวมตัวกันที่หน้าบ้านครับ ซุ้มเล็กๆจัดขึ้นตอนไหนไม่รู้ อาหารมากมายถูกตั้งไว้บนโต๊ะขาว ผมกับพี่จินถูกพี่ๆสารพัดจะช่างจับนู้นใส่นี่จนออกมาเป็นสูทขาวหล่อเหลา ผมนั่งบีบมือประสานกันแน่นเหงื่ิิอออกชุ่ม
 
 
"ตื่นเต้นเหรอคะ"พี่ีคนสวยเธอถามผมผ่านกระจก มือสวยหยิบๆจับๆครีมมาทาให้
 
 
"ครับ"
 
 
"ตอนพี่แต่งงานพี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ใจเย็นๆแล้วทำออกมาให้ดีที่สุด"
 
 
ก้อกๆๆๆ
 
 
"สงสัยได้เวลาแล้ว ป่ะ พี่เป็นกำลังใจให้นะ"
 
 
ผมเดินไปบนหาดทรายสีขาวสะอาดตาช้าๆคลอกับเพลงที่เปิดขึ้น พ่อจับมือผมไว้ก่อนจะส่งต่อให้ผู้ชายคนที่ผมรักที่สุด ไม่ต้องอลังการมากมายไม่ต้องมีคนเยอะ มันเป็นเพียงงานเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่สำหรับผม มือที่อบอุ่นถูกยื่นออกมาตรงหน้า ผมยกขึ้นไปจับเอาไว้พร้อมจะก้าวไปด้วยกัน พิธีการต่างๆก็ถูกดำเนินไปด้วยความสุข
 
 
"ยินดีด้วยนะซีน" เลเวลกับพี่โซตัสยื่นกล่องสี่เหลี่ยมมาให้ผม
 
 
"ขอบคุณครับ ขอบใจนะมึง กูรักมึงนะเวล" ผมกอดมัน เพื่อนที่รักที่สุด
 
 
"อย่าทำซึ้งครับ กูก็มีของจะให้ คิกๆรับรองเด็ด" ไอ้เปอร์มันหัวเราะคิก ผมยื่นมือไปรับมองมันหวาดระแวง พี่คิสกอดคอมันดึงเข้าตัว
 
 
"ชอบแกล้งเพื่อนว่ะเปอร์ ไม่มีอะไรหรอกพี่ซื้อเองกับมือ" ค่อยโล่งใจหน่อย
 
 
"ใครแกล้งห้ะ นี่ขู่เหรอ กล้าหือกับเปอร์ใช่มั้ย" เปเปอร์ดึงแก้มคนรักพูดขู่ โชคดีนะพี่คิส ฮ่าๆๆ ผมยิ้มมีความสุขรับของขวัญมามากมาย ส่วนคนที่ไม่ได้มาก็โทรมาว่าจะมาวันหลังแทน ก็เล่นจัดงานไม่เตี๊ยมกันเลยนี่ครับใครจะรู้กันและแล้วก็ถึงเวลาเข้าหอ ^^ ผมเคยบอกว่าผมอยากมีบ้านอยู่ติดทะเล ตื่นเช้ามาเจอหาดทรายขาวๆอยู่หน้าบ้านมีอากาศบริสุทธิ์ให้ได้ชุ่มปอด แล้วฝันผมก็เป็นจริง
 
 
"มายืนคิดอะไรตรงนี้คนเดียวครับ" พี่จินมายืนซ้อมหลังผมที่ยืนรับลมอยู่ที่ระเบียง
 
 
"ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้างๆซีนตลอดมา ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้"
 
 
"พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณเรา ขอบคุณที่ยังรักคนเลวๆแบบพี่ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างพี่มาตลอด พี่สัญญาว่าจะไม่โกหกซีนอีกไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม พี่จะรักซีนตลอดไป ไม่ว่าในอนาคตจะเป็นยังไงแต่ในทุกวันพี่จะทำให้ซีนมีความสุขที่สุด จุ๊บ~ " ผมหลับตาจับมืหนามาลูบไล้คลายความหนาวของอากาศยามค่ำคืน ขอแค่มีอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้ต่อให้ต้องเจออะไรผมก็สู้ไม่หวั่น ใครจะมาร้ายชนาดไหนผมจะสู้ให้ถึงที่สุด พี่จินเป็นของผม เป็นของซีนแค่คนเดียว ...
 
 
"พี่รักซีนนะ ไอ้เตี้ยของพี่" ผมเอนพิงไปบนตัวพี่จินเงยหน้ามองดูดาวที่กำลังจะตก
 
 
"ดาวตกๆอธิฐานเร็ว" ผมเขย่าแขนพี่จินให้มองตาม แล้วเราสองคนก็หลับตาลง ขอให้เราเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ขอให้ร่างกายแข็งแรง ขอให้ทุกคนที่ผมรักมีความสุขเจอแต่เรื่องดีๆ และขอให้พี่จินรักผมอยู่กับผมตลอดไป ผมลืมตาขึ้นมองพี่จินที่ยังหลับตาก้มหน้าอยู้ข้างๆ ผมอมยิ้มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะหอมแก้มเบาๆ
 
 
"ผมก็รักพี่นะพี่จิน รักมากที่สุดและจะรักตลอดไป" พี่จินลืมตาขึ้นมาดึงผมไปกอด ความรักเป็นเรื่องของคนแปลกหน้าสองคนที่โคจรมาเจอกันโดยบังเอิญ เหมือนกับผมที่บังเอิญมาเจอพี่จินที่มาทั้งความแค้นและความรัก ผมไม่เคยเฝ้ารอหาคนที่รักผมจริง ผมเคยคิดว่าด้ายแดงที่ผูกนิ้วผมนี้ปลายทางมันจะไปอยู่ที่ใคร พยายามค้นหาจนเหนื่อย ในที่สุดผมก็หยุดเดินแล้วรอเวลาที่พี่จินจะมาเจอผม คนเราเกิดเป็นคู่กันแล้วต่อให้จะเพศไหนชาติไหนก็ต้องหากันเจอ ผมเชื่อว่าความรักชนะทุกอย่าง ต่อให้พี่จินมันจะร้ายกับผมยังไงแต่สักวันมันก็ต้องยอม ความแค้นก็เหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ที่มากั้นทางเดินเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกคนได้ไปไหน ยิ่งเราแบกหินมากั้นเอาไว้ก็ยิ่งเหนื่อยทั้งเราทั้งเขาต่างก็ไม่มีความสุข แต่ถ้าเราลองเปิดใจรับฟังสิ่งต่างๆช่วยกันยกก้อนหินพวกนั้นออกไป มันก็จะพบกับทางเดินมากมายที่มีให้เราเลือก เวลาไม่ได้มีมากมาย
ให้เราใช้เล่นไปวันๆ อะไรที่ยังไม่ได้ทำก็ทำซะเถอะครับ เพราะตัวผมเองก็จะใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับคนที่รัก อุปสรรคเป็นเรื่องของอนาคต ผมจะอยู่กับปัจจุบันและทำวันนี้ให้ดีที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
 
-THE END -
 
ม่อนลงให้จนถึงตอนจบแล้วเนอะ ก็ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านเพื่อนเป็นกำลังใจให้ม่อน
นี่เป็นเรื่องแรกของม่อน เรื่องแรกที่ทำให้รู้ว่าการเขียนแต่ละตอนมันไม่ได้ง่ายเลย
สามารถติดตามเรื่องอื่นๆได้ที่เพจนะคะ