รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 21

 

 

 

 

"เมยา..."ธนัญมองหน้าอดีตคนรักพำชื่อออกมา

 

 

"ใช่! ฉันเมยานีคนที่คุณเคยทิ้งมายังไงล่ะ"เมยานีกัดฟันพูดเสียงสั่นพราวฟ้าเหลือบเห็นอาวุธในมือเมยานีที่ถูกซ่อนไว้ข้างหลังก็พะงัก ปะ ปืน! สะกิดสามีให้มองตาม

 

 

"เรื่องนี้มันจบไปนานแล้วคุณยังคิดแค้นอีกเหรอ ที่เราต้องจบกันเพราะคุณมีคนอื่นเองนะเมยา"ธนัญเอ่ย

 

 

"ไม่จริง! ฉันไม่เคยมีใคร ฉันรักคุณนะธนัญ..."เธอเว้าวอน

 

 

"คุณยอมรับความจริงสักทีเมยา ศรันเป็นคนดีมาก คุณควรภูมิใจนะที่มีคนที่รักคุณขนาดนี้"

 

 

"เพราะมันรวยไงล่ะฉันถึงแต่งงานด้วย ฮ่าๆๆ มันก็แค่ไอ้หน้าโง่ที่รักฉันมากคุณธนัญ...เรากลับมารักกันได้มั้ย ฉันสัญญาว่าจะไม่มีใครอีกแล้ว"

 

 

"คุณยอมรับความจริงสักทีเถอะค่ะเมยานี ธนัญเคยรักคุณมากแต่คุณเองที่ทำร้ายจิตใจเขาโดยมีคนอื่น ที่คุณพร่ำบอกว่ารักมันคือเงินเขามากกว่า ทำไมตอนนั้นคุณไม่รักเขาล่ะคะ พอเขาตั้งตัวได้จนร่ำรวยคุณก็อยากได้เขา คุณมันคนไม่มีหัวใจ"พราวฟ้าเอ่ย เมยานียืนตัวสั่นด้วยความโกรธที่พราวฟ้ากล้าว่าเธอ ตวัดสายตามองจินที่ยืนข้างซีน ปากดีจังนะนังพราวฟ้า ฉันจะไม่ยอมโต้ตอบกับเธอให้เสียเวลาหรอก ดวงใจแกต่างหากที่มันทำให้พวกแกเจ็บยิ่งกว่า

 

 

"จินมาหาแม่นะลูก แม่ยอมทุกอย่างแล้ว เรากลับบ้านกัน"เมยานีแสร้งร้องไห้ จินมองหน้าซีนคิดว่าจะไปดีมั้ย ธนัญกับพราวฟ้ามองเมยานีตาไม่กะพริบ เธอกำลังจะทำอะไรอีก

 

 

"แม่...ผม...ผม..."จินลังเลไม่ยอมไปหา

 

 

"ทำไมแกไม่มาห้ะ!! "เมยานีอดทนรอไม่ไหวกระชากจินให้ออกจากซีน

 

 

"เมยา!!/แม่!!"ทุกคนตกใจพยายามจะเข้าไปช่วยซีนที่ถูกล็อคคอมีปืนจี้คออยู่ เมยานียิ้มสะใจลดปืนมาที่เอว สั่งซีนให้เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หลังบ้าน เรื่องอะไรฉันจะโง่มายิงที่บ้านแกล่ะนังพราวฟ้า ฉันจะไม่ยอมโดนตำรวจจับแน่ คนที่เป็นแพะครั้งนี้ต้องเป็นไอ้เด็กโง่จินเท่านั้น เลี้ยงมาเสียข้าวสุกจริง

 

 

"แม่...ฮึก...ปล่อยซีนมาเอาตัวผมไป...เอาผมไปนะ"จินเดินตามออกมา

 

 

"คุณใจเย็นก่อนนะเมยา เรามาตกลงกันดีๆเถอะนะ"ธนัญกับพราวฟ้าตามมาติดๆ

 

 

"จิน แกมากับฉัน"จินรีบเดินไปหา"ไปขับรถให้ฉัน ถ้าแกตุกติกไอ้เด็กนี่ตาย"

 

 

"อย่าทำอะไรลูกฉัน ฮือออ อย่าทำ..."พราวฟ้าใจจะขาดสลบเหมือดกองกับพื้น ธนัญเข้าไปประคองไว้ตายังคงมองซีนที่น้ำตาคลอ

 

 

"ผมสัญญาว่าซีนจะไม่เป็นอะไรครับพ่อ"มาถึงตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าใครโกหก ธนัญไม่ใช่พ่อของเขา แม่เขโกหกมาโดยตลอด ไม่สิ เธอก็ไม่ใช่แม่! รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกไปพร้อมความหวังที่น้อยนิดของธนัญ ขอให้ทั้งคู่อย่าเป็นอะไรเลย เขาอุ้มพราวฟ้าเข้าบ้านด้วยความเป็นห่วง

 

 

@บ้านสวนจิน

 

 

พี่จินลอบมองผมผ่านกระจกเกือบทุกนาทีจนผู้เป็นแม่ตะคอกให้มองถนน ผมคิดหาทางรอดตลอดเวลาการเดินทาง ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่พี่จินผมรู้ดี ตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นเธอผ่านกล้องวงจร ผมให้คนตามสืบเธอจนรู้เรื่องทุกอย่าง พี่จินเป็นลูกเพื่อนสนิทเธอที่หนีไปพร้อมกับสามี

 

 

"แม่ทำแบบนี้ทำไมครับ แม่โกหกผมทำไมว่าเขาเป็นพ่อ"จินถามตามองถนน

 

 

"ไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกนะที่ฉันโกหกแก ยังมีอีกเยอะที่แกยังไม่รู้ ฮ่าๆๆ"เมยานีหัวเราะตาเป็นประกายเมื่อใกล้ถึงบ้านสวนของศรัน เมื่อถึงบ้านสวนเมยานีก็สั่งให้จินขับอ้อมไปจอดในป่าหลังสวนไม่ให้ใครเห็นรถ ผมโดนฉุดกระชากลากลงจากรถ เธอลากผมเข้าป่าโดยมีพี่จินคอยวิ่งตามไม่ห่าง

 

 

"ทีนี้ก็จะไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นคนฆ่าแกแล้ว"เธอกระซิบข้างหูผม ผลักร่างผมให้เข้าไปในกระท่อมกลางป่า

 

 

"แม่!!"จินร้องเสียงดังจะเข้าไปช่วยซีนที่แขนถลอกเลือดซิบจากแรงผลัก

 

 

"ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่! ฉันมีลูกคนเดียวคือยัยเม ฮ่าๆๆๆ แกมันเด็กที่ถูกทิ้ง!"คำพูดเยาะเย้ยทำจินเจ็บปวดกำมือแน่น

 

 

"ผมมันเด็กกำพร้าก็จริง แต่ขอบคุณแม่มากนะครับที่เลี้ยงผมมา"

 

 

"ฉันเลี้ยงแกมาเพราะนังเพื่อนตัวดีมันทิ้งไว้ให้ฉันต่างหาก! ไหนๆแกมันก็ไม่มีค่าแล้ว ฉันขอทวงบุญคุณหน่อยแล้วกัน หยิบปืนที่อยู่ในกระเป๋าฉันออกมา"เธอสั่ง

 

 

"ผมไม่ทำ!"จินประกาศลั่น

 

 

"ก็ได้...งั้นฉันจะฆ่ามันเลยดีมั้ยนะ"จินหน้าซีดยอมหยิบปืนขึ้นมามือสั่น

 

 

"ทุกอย่างลงตัวมาก ฮ่าๆๆๆ ฉันให้แกเลือกระหว่างยิงตัวเองกับยิงมัน เลือก!" บ้าที่สุด ผมส่ายหน้าให้พี่จินว่าอย่าทำตามที่เธอบอก พี่จินน้ำตาไหลยกปืนจ่อตัวเอง เมยานีหัวเราะชอบใจ

 

 

"ซีน...พี่รักซีนนะ...ขอโทษถ้าทำอะไรให้ซีนเสียใจ...โฮฮฮ~"จินทรุดตัวลงนั้งร้องโฮ

 

 

"ผมรักพี่นะพี่จิน อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้"ผมกล่อมพี่จิน มือล้วงเอาบางสิ่งออกมา เมยานีถือปืนมั่นมองจินด้วยความสะใจ

 

 

พรึ่บ

 

 

จังหวะนั้นเองมือบางหยิบบางอย่างใส่มือลุกพรวดโป๊ะไปที่จมูกเมยานี เธอดิ้นพล่านปล่อยปืนตกพื้นก่อนสลบไหลลงนอนกับพื้น

 

 

"ฟู่ว์! เกือบไม่รอดแล้วมั้ยล่ะ"ผมเช็ดมือกับกางเกงเดินไปหาพี่จิน ดูท่าจะงงแฮะ

 

 

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ"ศรันเดินเข้ามาหันมาถามผม ผมพยักหน้าตอบ พี่จินวางปืนลงโผเข้ากอดผมเมื่อตั้งสติได้ ผมอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดร่างผมไว้ทั้งตัว ผมเชื่อว่าผู้หญิงอย่างเมยานีต่อให้ร้ายแค่ไหนก็ยังคงมีความเป็นแม่อยู่

 

 

หลังจากที่ทุกคนมากันครับผมก็ออธิบายให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เริ่มจากที่ผมโดนล็อคคอก่อน ตอนนั้นผมเหลือบเห็นศรัณยืนแอบอยู่ข้างหน้าต่าง ท่านเห็ผมก็ส่งซิกให้เงียบ ผมลอบมองเป็นระยะก่อนมีช่วงนึงที่เมยานีปล่อยผมแล้วหันไปคุยกับป๊าและแม่แทน ศรันใส่บางอย่างลงในกระเป๋ากางเกงผมพร้อมบอกว่าคือยาสลบ ผมหันหลังกลับไปมองก็หายไปแล้ว ผมโดนลากออกมานอกบ้านเห็นเงาตะคุ่มๆก็รู้แน่ว่าเป็นใคร ตลอดการเดินทางศรันขัยรถตามเรามาตลอด แต่พี่จินกับเมยานีเอาแต่กดดันกันจนไม่ทันสังเกตเห็น ผมล้วงมือเข้าไปมนกระเป๋ากางเกงเหล่มองโทรศัพท์ที่แบตมีอยู่ ผมมองไปข้างหน้าทำหน้านิ่งๆไม่ให้เธอสังสัย แต่มือกดลดไฟหน้าจอแล้วตั้งสั่นถือเป็นโชคดีที่เป็นคนพกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา ผมโทรไปหาป๊ากดเปิด GPS ไว้ ป๊ารับและคงรู้ว่าผมทำอะไร ท่านส่งข้อความมาว่ารู้พิกัดแล้ว  ป๊าเงียบหายไปผมกดปิด GPS เพื่อประหยัดแบตไว้ให้มากที่สุด เมื่อมาถึงกระท่อม ผมก็อาศัยจังหวะทีเผลอโป๊ะยาสลบเมยานีด้วยมือเปล่า ผมเคาะขอบไม้ไผ่ข้างหน้าต่างเพื่อบอกศรันที่แอบอยู่ให้ออกมา

 

 

"แล้วคุณจะทำยังไงกับเมยาต่อครับ ผมว่าเธอคงไม่คิดจะหยุดง่ายๆ"ธนัญถามเราเข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขกภายในบ้านหลังใหญ่ ผมล้างไม้ล้างมือเสร็จเดินถือจานผลไม้ติดมือมากินด้วยความหิว พี่จินทันเห็นผมรีบแน่งถือไว้เองลากผมมานั่งข้างๆ

 

 

"ผมยอมเธอมามากพอแล้ว ผมจะพาเธอไปอยู่บ้านที่เมืองนอกกับพ่อแม่ผม ทางนี้จะยกบ้านให้จินกับเมเปิ้ลอยู่ไป บางทีพ่อแม่ผมอาจตะช่วยเธอได้"ศรันตอบ ผมแอบสงสารเธอนะเมื่อฟังป๊าเล่าเรื่องอดีตของเธอให้ฟัง เมยานีถูกพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านเมื่อรู้ว่าเธอท้อง เธอเป็นเด็กเรียนดีแต่ถูกผู้ชายคนหนึ่งข่มขืนจนมีเมเปิ้ล เธอเลือกมาปรึกษาพ่อแม่เพราะยังไงก็หลานท่าน ด้วยความโกรธและคาดหวังในตัวเธอสูงเพราะเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ไม่ฟังเธอและยังไล่ออกจากบ้าน เธอน้อยใจหนีออกมาเที่ยวที่ผับทุกคืนจนกลายเป็นผู้หญิงเที่ยว ผ่านไปหลายเดือนท้องเริ่มใหญ่ เธอคลอดลูกออกมา พ่อแม่ที่เห็นหน้าหลานก็ใจอ่อนช่วยกันเลี้ยงไว้จนได้ปีนึง พ่อแม่เธอโดนโจรขึ้นบ้านและยิงทั้งคู่ทิ้ง มันกวาดข้าวของทุกอย่างหายไปหมด เมยานีใช้เงินเก็บที่เหลืออยู่เลี้ยงตัวเองและลูก ครอบครัวเธอไม่ได้รวยมากนัก เธอขายของไปวันๆจนเจอธนัญ หนุ่มหล่อเจ้าของแบรด์นาฬิกาที่ยังไม่ดังนัก เขารักเธอและอยู่กินกับเธอมานาน เมยานีเลิกเที่ยวไม่ได้และใฝ่สูงอยากรวยกว่านี้ เธอแอบมีชู้และถูกธนัญจับได้จึงขอเลิกลาในที่สุด ไม่นานศรันก็เข้ามาในชีวิตเธอ เขาเป็นลูกคุณหนูที่รวยมาก เธอแต่งงานกับเขาจนเวลาผ่านไปไม่นาน เพื่อนตัวดีก็มาฝากจินไว้กับเธอ เธอรับเลี้ยงเอาไว้ด้วยความสงสารเพื่อน แต่ก็ต้องโมโหเมื่อถูกหลอก เป็นเวลาเดียวกับที่รู้ข่าวว่าธนัญแต่งงานกับพราวฟ้า เธอรักธนัญจึงไปขอคืนดีแต่ถูกปฎิเสธ เธอเก็บความแค้นนี้ไว้จนจินโต ตอนแรกเมเปิ้ลคือเป้าหมายของการแก้แค้น แต่เมเปิ้ลเชื่อฟังศรันมากกว่าจึงไม่ยอมทำตาม จินจึงเป็นเป้าหมายต่อไป

 

 

"ผมเอาใจช่วยคุณนะศรัน หวังว่าครอบครัวเราจะเจอกันอีกครั้ง"ธนัญอวยพร

 

 

ปัง

 

 

เสียงปืนดังขึ้นเรียกความตกใจของทุกคน เมยานีเดินถือปืนจ่อมาที่ซีนด้วยหน้าแค้น จินกอดร่างบางแน่นเอาตัวบังเอาไว้ก่อนลูกกระสุนจะเฉียดแขนได้เลือด

 

 

พี่จิน!!!

 

 

ผมผละออกจากร่างใหญ่พยายามเอาตัวเองบังแทน ศรันหยิบปืนอีกด้ามคืนมาจ่อไปทางเมยานีมือสั่น ธนัญและพราวฟ้าทำหน้าอึ้งค้างรีบรวบรวมสติกดโทรหาตำรวจ

 

 

"คิดว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆรึไงกัน คนอย่างเมยานีไม่มีคำว่าพลาด"เมยานีเดินลงบันไดมาปืนยังจ่อไปทุกทิศที่มีคน ปุนกับจ๋ายและคนงานวิ่งเข้ามาดูเมื่อได้ยินเสียงปืนดังมาจากทางบ้านนาย

 

 

"ถ้าคุณทำร้ายจินผมก็จะทำร้ายคุณเช่นกัน พอสักทีเถอะเม หยุดสักที"

 

 

"ไม่!! ฉันจะฆ่าทุกคนที่ทำให้ฉันเจ็บ ตลอดชีวิตฉันก็ไม่เคยมีสิ่งดีๆอยู่แล้วนี่ก่อนฉันจะตายพวกแกก็ต้องตายไปด้วย!!"เมยานีหันกระบอกปืนไปทางธนัญและพราวฟ้า

 

 

"เธอเอาเวลาไปหาความสุขที่แท้จริงดีกว่านะเมยา ฉันจะไม่โกรธเธอที่จับลูกฉันมา"พราวฟ้าเอ่ยกอดสามีแน่น

 

 

"นี่ไงล่ะความสุขฉัน ถ้าไม่มีพวกแกชีวิตฉันก็ต้องมีความสุข ฮ่าๆๆๆ ถ้าจินตายฉันก็จะมีความสุขสมกับนังเพื่อนตัวดีที่ทิ้งภาระไว้ให้ฉัน ถ้าซีนตายพวกแกก็จะตายทั้งเป็นแต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะฆ่าแกให้ตายตามลูกไปด้วยไง ส่วนแก..."หันมาทางศรัน

 

 

"แกมันรวยแต่เสือกโง่ รักฉันแล้วทำไมไม่แก้แค้นพวกมันให้ฉันห้ะ!!"

 

 

"ผมไม่ใข่คุณนะเม เราเลือกเกิดมาแล้วก็ใช่เวลาให้คุ้มหน่อยสิ คุณจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้นี่ทั้งที่เรากลับไปเริ่มต้นใหม่ได้นะเม ชีวิตคุณยังมีผมมีลูกนะเม"

 

 

"แม่!!"เมเปิ้ลวิ่งเข้ามาเมื่อถึงที่หมาย ถ้าพ่อไม่โทรบอกเธอคงไม่รู้

 

 

"ยัยเม...แกมาทำไมห้ะ! กลับไปเดี๋ยวโดนลูกหลง ฉันไม่อยากฆ่าแกนะ"เมยานีตะวาดลูกสาวแท้ๆ

 

 

"แม่วางปืนลงเถอะเมขอ เราจะไปเที่ยวรอบโลกกันไง แม่สัญญากับเมแล้วนะว่าจะพาไป พ่อก็หาสถานที่ไว้แล้วนะเเม่"เมเปิ้ลเกลี่ยกล่อม เมยานีนิ่งไป

 

 

"ฉันไม่มีทางปล่อยมันไปได้ ตายซะเถอะนังพราว!!!"เมยานียกปืนขึ้นยิง

 

 

ปัง ปัง ปัง!

 

 

นัดแรกถูกธนัญที่เอาตัวเข้าบังพราวฟ้าไว้ นัดที่สองโดนซีนที่ผลักจินออกโดนท้องนวลนัดสุดท้ายเป็นตัวเธอเองที่ยิงเข้าขมับตายคาที่ จนลมหายใจสุดท้ายเธอก็ยังรักธนัญศรันอุ้มร่างไร้วิญญาณขึ้นแนบอก เมเปิ้ลโผกอดร่างแม่น้ำตานองหน้า เสียงไซเรนดังขึ้นพร้อมเจ้าหน้าที่มากมาย ทั้งตำรวจทั้งพยาบาลวิ่งเข้าออกกันให้วุ่น อนิจจาชีวิตเธอหนอ ทำไมถึงคิดโง่ๆแบบนี้ล่ะเม ผมรักคุณอยู่ทั้งคนทำไมทำแบบนี้ ชีวิตคนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อรอวันตายอย่างเดียว มีคนอีกมากมายที่ย่ำแย่กว่านี้ ทำไมเมไม่คิดถึงมันบ้าง แก้แค้นแล้วได้ความสุขหรือไง เวลาเรามีไม่มากนัก เราควรทำทุกนาทีให้มีคุณค่าไม่ดีกว่าหรือ ทุกคนล้วนมีปัญหาที่ต้องผ่านให้ได้คุณมันโง่มากนะเม

 

 

@โรงพยาบาล

 

 

ผมไม่สนว่าเลือดที่เเขนจะไหลเยอะขนาดไหน ใจเป็นห่วงซีนมากกว่าที่ยังไม่ออกมาจากห้อง ICU ธนัญที่โดนยิงเฉียดเอวเดินพยุงตัวเองเข้าไปพันแผลในห้องพยาบาล

 

 

"คุณหมอ!! ซีนเป็นยังไงบ้างครับ"จินปาดน้ำตาวิ่งไปถามหมอ ศรันลุกตามไปสมทบ

 

 

"หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้..."จินทรุดกับพื้นเมื่อฟังจบไม่จริง ไม่จริง! ซีนยังไม่ตาย โฮฮฮ หนุ่มหล่อปล่อยโฮยกมือปิดหน้าตัวเอง ศรันตบบ่าลูกชายให้ทำใจ ผมทำซีนตาย เพราะผมเอง

 

 

#หลายวันผ่านไป

 

 

จินหมกตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมไปไหน เพื่อนซี้สองคนแวะเวียนมาหาทุกวันให้ออกไปเที่ยวด้วยกัน จินไม่พูดไม่จาเหมือนคนไม่มีสติ เมเปิ้ลและศรันได้แต่หนักใจ

 

 

"พี่จินนนน น้องพิสมาหาครับ"เสียงใสดังมาแต่ไกล จินนั้งนิ่งเหม่อมองฟ้า ถ้าไม่ติดว่า'เขา'ขู่บังคับผมไม่มีทางมาทำเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้แน่ ถ้า'ผัวผม'รู้นะ

 

 

อึ๊ย ไม่อยากจะคิดเลย สาธุ...ขอให้'เขา'รักษาสัญญาด้วยเถอะ

 

 

 

 

"น้องพิสไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"คิสยิ้มชวนคุย โซตัสหน้ามุ่ยวางโทรศัพท์ลง

 

 

"กูกลับก่อนนะคิส แล้วเจอกันใหม่ครับน้องพิส"โซตัสกอดเพื่อนจินลา น้องพิสเดินมานั่งบนขอบเตียงแทนที่โซตัส

 

 

"พี่จินอย่าเป็นแบบนี้สิครับ โอ๋เอ๋ หันมาคุยกับพิสนะ"ร่างบางดึงร่างจินเข้ามากอด จินนั่งเหม่อไม่สนใจพิสสักนิด คิสมองร่างบางหรี่ตาจับผิด จู่ๆก็โผล่มามันน่าแปลกหรือเขาอาจจะคิดมากไปเองมั้ง

 

 

"พี่ว่าลองพามันไปเดินในสวนดีมั้ย พิสพยุงข้างนู้นเดี๋ยวพี่พยุงข้างนี้เอง"

 

 

"ก็ดีนะครับ พี่จินไปเดินเล่นกับพิสนะ"จินยอมเดินออกมาสวนข้างล่างอาการเหม่อลอย แม่เสียยังไม่พอ คนที่รักยังมาตีจากไปอีก ชีวิตเขาทำไมมันถึงได้เลวร้ายขนาดนี้ ผมทำอะไรผิดครับ  กลับมาหาพี่นะคนดี พี่ยอมทุกอย่างแล้ว...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 TBC.