Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)
เขียนโดย 
KeawSwaggie
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 15.08 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) การบังคับของคาเทียร์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 5
การบังคับของคาเทียร์
โห๊ยยยยยยยยยยห๊ะโหยยยยยยยยย ผมนี่โคตรเพลียเลย พอผมกินข้าวเสร็จบอกเลยว่าผมก็ไม่รีรอที่จะกลับห้องอย่างเร่งด่วน ทำไมน่ะเหรอ ก็ผมเพิ่งจะสังเกตุเห็นถึงสายตาคนรอบข้างน่ะสิ หื่นกระหายชะมัด! บ้าไปแล้วคนที่นี่! ผมเป็นผู้ชายน่ะเฮ่ยยย ไม่ใช่เกย์!!!
ตุบ..
“เฮ้อ..”
จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกมั๊ยนะ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันใหม่ที่พี่คาเทียร์ซื้อเอามาไว้ข้างเตียงของเขา ถึงจะดูเวอร์ซักนิดแต่ผมก็โอเคนะที่วันนี้ผมไม่ต้องนอนพื้น หรือไม่ต้องขึ้นไปนอนร่วมเตียงกับพี่เขา แค่คิดก็.. โอ้ลัลล๊า ฮาเลลูย่า ปาปิ๊กาปู้!.. (T^T:;)
เออ จริงสิ วันนี้พี่คาเทียร์กลับดึกสินะ! แล้วพี่เขากินอะไรยังเนี่ย ตั้งแต่กลับมาก็เห็นเขาหมกตัวอยู่แต่ในออฟฟิสห้องทำงานตัวเอง ไม่สิๆๆ!! ขืนผมเข้าไปวอแวอีกมีหวังผมได้เสร็จเฮียแกแน่ๆ โอ๊ยยยยย แล้วผมจะไปห่วงพี่เขาทำไมเนี่ย ไม่ใช่ญาติกันซะหน่อย แถมยังเป็นวายร้ายที่ขโมยจูบผมไปอีก ฮึ่ย! นึกแล้วอารมณ์เสียเป็นบ้า!
ตึ๊ดๆๆๆๆ
ผมกดโทรศัพท์หาเบอร์ของแม่ก่อนที่จะกดโทรออก
(‘ยอดเงินของคุณไกล้จะหมด กรุณาเติมเงินด้วยค่ะ’)
“=_=:;”
(‘ยอโบเซโย..’) ##ยอโบเซโย เป็นคำกล่าวสวัสดีทางโทรศัพท์ของคนเกาหลี##
“แม่ครับ”
(‘จ..เจอา!! เจอา ลูกอยู่ไหน!!! กลับบ้านเดี๊ยวนี้นะ!!’)
“ผมอยู่ต่างประเทศครับแม่ ไว้ผมจะกลับเมื่อไหร่จะโทรไปบอกอีกทีนะ..”
(‘ไอ้เจอา!! ไอ้ลูกเว๊ร บอกมาเดี๊ยวนี้นะว่าอยู่ประเทศอะไร ฉันจะหาแกให้เจอ แล้ว ฆ่าแกซ..ตุ๊ด..’)
“เฮ่ออออออ..” ถึงแม่ไม่มาผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรอดกลับไปหรือเปล่าเนี่ย เอ้อ เงินโทรศัพท์ก็ดันหมดอีก ชีวิตดี๊ดี T_T
ผมปล่อยโทรศัพท์ทิ้งลงที่ข้างตัว เท่าที่ดูนาฬิกาในโทรศัพท์มันก็เพิ่งจะบ่ายกว่าๆ แต่นั่นเป็นเวลาของเกาหลีต่างหาก แต่ที่นี่กี่ทุ่มแล้วก็ไม่รู้ ยิ่งวันนี้ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย แผลเผลอไม่ทงไม่ทำแม่งละ เดี๊ยวก็หายเองอะแหละ ตอนนี้ขอพักซักหน่อยก็ยังดี ซักครึ่งชั่วโมง ไม่สิ สักชั่วโมงนึงละกัน..
##หลายชั่วโมงผ่านไป##
“เฮื๊อกกกกกกกกก!! กี่โมงแล้ววะเนี๊ยยยยะ ={}=:;”
อ๊ากกกกกกก ตอนแรกผมก็กะว่าจะหลับซักชั่วโมง แต่ดันเผลอหลับซะนาน! นาฬิกาๆๆๆ กี่โมงแล้ววววๆๆๆ
“ตีสองสี่สิบ ลงมานอนต่อได้แล้วจุน..ฉันง่วง”
“เฮื๊อกกกกกกกกก!!! แล้วพี่มาอยู่เตียงผมได้ไงเนี่ย!!! ไปนอนตียงพี่สิครับบบ!! T[]T**”
“นี่ก็เตียงฉัน ฉันเป็นคนซื้อ นอนซักทีจุน ฉันเหนื่อย พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า”
ผมตกใจมากที่เจอพี่คาเทียร์นอนอยู่บนเตียงเดียวกับผม แต่สิ่งที่เขากำลังทำกับผมต่อนี่สิยิ่งทำให้ผมตกใจเข้าไปใหญ่! ก็พี่เขาเล่นดึงผมลงไปนอนกอดน่ะสิ! แถมหลับตาทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกต่างหาก! พระเจ้า! เขาน่ะหลับลง แต่ผมเนี๊ยๆๆๆ ผมหลับไม่ลงแล๊วววววว (TT[]TT:;)
“ครอกกกกกกฝื๊ดดดดด คร่อกกกกกกกกกกก..” (ไม่ต้องให้บอกว่าเสียงกรนใคร)
##เช้าวันใหม่##
“จุน”
“ขออีกห้านาทีครับแม่”
“จุนฉันไม่ใช่แม่ แล้วนี่ก็สายมากแล้ว นายอยากให้ฉันลากนายไปทั้งสภาพนี้หรือไงกัน”
“พ..พี่คาเที๊ยยยยยยยร์ (O [] O!!!!!)”
“=____=**”
“แปปนะครับพี่ๆๆ เดี๊ยวนะ เมื่อคืนพี่ไม่ได้ทำมิดีมิร้ายผมใช่มั๊ย ห้ามนะ ห้าม!!”
“เดี๊ยวนี้เริ่มหัดออกคำสั่งกับฉันแล้วเหรอไงห๊ะเนี่ย =_=*”
“เอ่อ..เปล่าๆครับพี่ รอผมแปปนึงนะ เดี๊ยวผมจะรีบล้างหน้าแต่งตัวเดี๊ยวนี้ล่ะครับ!!”
ผมรีบกระโดดลงจากเตียงด้วยความว่องไวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฮึ่ยๆๆๆๆ ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเล๊ยยย รู้งี้อยู่บ้านกับแม่นะชีวิตโคตรสบาย ผมเพิ่งรู้ว่าผมรักแม่ขนาดไหนก็วันนี้นี่แหละ T^T
ผมวิ่งวุ่นอยู่ซักพักกับการล้างหน้าและแต่งตัวก่อนที่จะวิ่งกลับไปหาพี่คาเทียร์ด้วยความเหนื่อยหอบ โอ่ยยยยยยย เหนื่อยยยยย
“เสร็จแล้วครับ ว่าแต่วันนี้พี่จะไปไหนนะครับ แฮ่กๆๆ”
“ไปตรวจสถานที่น่ะ ถึงฉันจะเป็นหัวหน้ากลุ่มแครอลแต่ฉันก็ต้องทำงานบ้างนะ ไม่ใช่ให้แต่ลูกน้องทำ เอ้า ตามฉันมาได้แล้ว”
ฝุบ..
“พ..พี่ครับ จำเป็นต้องจับมือด้วยหรอครับ ผมเดินเองได้ครับพี่”
“ถ้อยากเดินเองก็เอาเลื่อยมาตัดมือนายออกไปสิ ฉัน จะ จับ มีปัญหามั๊ย?”
“TT____TT” ม..ไม่มีก็ได้คร๊าบบบบ
ระหว่างทางที่พี่คาเทียร์พาผมเดินไปสำรวจที่แล้วที่เล่า ลูกน้องในแผนกต่างๆทันทีที่เห็นพี่คาเทียร์ก็จะวางมือจากงานแล้วโค้งคำนับพี่เขาอย่างขันแข็งก่อนจะมีหัวหน้าแผนกมารายงานรายละเอียดของแผนกนั้นๆว่าเป็นยังไงบ้าง ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ได้แต่มองน่ะสิ ทำอะไรไม่ถูกเลยครัช พูกซักคำยังไม่กล้าพูดเลย บอกได้คำเดียว แทบักกกกก!!! (=^=:;)
แล้วหลังจากที่พี่คาเทียร์พาผมเดินตรวจสอบสนานที่จนครบแล้ว พี่เขาก็พาผมมากินข้าวที่ห้องทำงานของเขา อ..เอ่อ เห็นที่นี่แล้วนึกถึงความหลังยังไงก็ไม่รุ้จิ T^T
“จุน”
“ครับ!” ส..สะดุ้งสิเฮ่ย! นึกจะเรียกก็เรียก วุ๊ T-T
“วันนี้นายจะได้รับผลทดสอบใช่มั๊ย”
“เอ่อ..คิดว่าใช่นะครับ เอ้อพี่ ว่าแต่ ถ้าผมไม่ผ่านนี่จะไม่ต้องเข้ากลุ่มแล้วใช่มั๊ยครับ กลับบ้านได้แล้วใช่มั๊ยครับ!”
“เปล่า..ถ้านายไม่ผ่านนั่นหมายถึงว่านายจะโดนเชือด”
“={}=:;” เฮื๊อกกกกกกกกกกกกกก
“เออนี่จุน..”
“ค..ครับ!!”
ฝุบ..
“นี่คือแหวนประจำตัวฉัน จากนี้..มันเป็นของนาย”
“เดี๊ยวๆๆๆ พี่ ผมคิดว่าผมจะไม่บังอาจจะรับไว้..”
“เป็นแฟนกันนะ..”
“ห๊า!!!!!!!!!!(={ }=!!!!!!)”
“โอเค จากนี้นายเป็นแฟนฉัน”
“ด..เดี๊ยวพี่ ผมไม่ตกลง!! ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ”
“อยากตายหรือไง ฉันไม่ได้ขอให้นายมาเป็นแฟน..”
“ฮู่ววววว..”ล..โล่งอก งี้ก็ปฏิเสธได้แล้วสินะ..
“แต่ ฉัน-บัง-คับ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” [ตุ๊ดแตกกันเลยทีเดียว]
มาขอเป็นแฟนอะไรสายฟ้าแลบขนาดนี๊คร๊าบบบบบบบ!!!!!!!!!!
ผมทำใจไม่ท๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!
\(TTTTT[++++++]TTTTT)/
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
