Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)
เขียนโดย 
KeawSwaggie
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 15.08 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ความมืด กัดกร่อน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 10
ความมืด กัดกร่อน
แสงสว่างอะไรกันเนี่ย ใครก็ได้ช่วยปิดไฟทีได้ไหม ผมเหนื่อยเหลือเกิน ผมอยากนอนให้มากกว่านี้.. ได้โปรด..
“จุน!”
อะไรอีกล่ะทีนี้ ได้โปรด! ขอให้ผมได้นอนเถอะนะ.. แม่ ผมขออีกสิบนาทีนะครับ
“จุน!!!”
ซ่า!!!!!!
“แค่กๆๆๆๆ !!!!!!!!!”
“หึ! ตื่นได้ซักทีนะ นายกล้ามากนะจุน หลับกลางอากาศแบบนั้นได้ยังไงกัน!”
“ค..คาเทียร์?..แล้วคุณ..จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ คุณก็รู้ว่าสภาพร่างกายผมเป็นยังไง! แล้วผมก็ไม่ได้พอใจที่จะทำเรื่องแบบนี้กับคุณนักหรอกนะ! ไม่สิ ต้องพูดว่า ผมเกลียดเรื่องพวกนี้จนอยากจะตายไปซะตรงนี้ซะจริงๆ คุณมันก็แค่ไอ้โรคจิต!! ผมถามจริงๆเถอะ คุณไม่สงสารแฟนคุณบ้างหรือไงกัน!! จิตใจคุณมันทำด้วยอะไรกันแน่!!” บัดซบ ผมคิดว่าผมแค่ฝันร้ายไปซะอีก! ทำไมมันถึงไม่จบไม่สิ้นซักทีเนี่ย!!!
“หุบปาก”
“ทำไม!! พอพูดความจริงเข้าหน่อยก็รับไม่ได้หรือไงกัน เหอะ! ทุเรศ!”
“กูสั่งให้หุบปาก!!!!!!!”
“ไม่!!!!”
ผั๊วะ!!!!!
“อึก!!!!!”
“อย่ามาทำปากดี พูดแนะนำฉัน!!! สิ่งที่แกต้องจำคือแกเป็นของฉัน!! และมีสิทธิ์ฟังอย่างเดียว ไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นอะไรทั้งนั้น!!! มันจะยากตรงไหนกับไอ้แค่ถ่างขาอ้ารับฉันน่ะห๊ะ!!!!!”
“ถุด!.. คุณมันคงไม่ใช่คนแล้วล่ะคาเทียร์ ไอ้เรื่องแบบนั้นที่คุณพูดออกมาอย่างง่ายดายนั่นน่ะ ไม่ได้ต่างอะไรไปจากสัตว์นรก สัตว์เดรัจฉานเลยซักนิด ที่วันๆก็คิดแต่จะเอากันอย่างเดียว พอไม่ได้ดังใจก็ใช้แต่กำลัง แต่ไม่รู้จักใช้สมอง!! แต่ผมบอกไว้เลย ถึงคุณจะทำร้ายผมยังไง ถ้าผมออกไปได้ผมก็จะหาทางเอาเรื่องคุณกลับเหมือนกัน ถ้ากฎหมายที่นี่มันทำอะไรคุณไม่ได้ ผมก็คงต้องใช้กฎหมายระหว่างประเทศล่ะนะ แล้วเราจะได้รู้กัน ว่าคนชั่วๆอย่างคุณมันจะต้านกฎหมายได้หรือเปล่า!!!”
ผั๊วะ!!!!! เพล๊งงงง!!!!!!
“โอ๊ยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
“ฉัน บอก ว่า อย่า ปาก ดี ไง ล่ะ!!!!!!!!”
“หึ!! แล้วไง..อ..โอ๊ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! ปล่อยผม!!!!!!!! นี่คุณจะพาผมไปไหน!!! ปล่อยสิวะ!!!! ปล่อยยยยยยย!!! แม่งเอ๊ยยยยย!!!!!”
ไอโรคจิตนั่น ทั้งต่อยผม แถมยังเขวี้ยงแจกันใส่หัวผมจนแตกไม่พอ คราวนี้เล่นจิกหัวผมลากออกไปจากห้อง ผ่านลูกน้องที่มากมายของเขาที่มองตามผมอย่างสงสัยกันแทบทุกคน ทั้งยังมีเสียงซุบซิบ บางคนก็พยายามตะโกนถามเรื่องที่เกิดขึ้นกันไอ้บ้านี่ แต่มันก็ไม่ตอบ โรคจิตแบบกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ ผมผิดเอง ที่โง่ตามคนแบบนี้มาจนถึงที่นี่ ผมมันโง่!!
“กูคงดูแลมึงสบายเกินไปสินะจุน เจ อา! เพราะฉนั้น นับจากวันนี้ กูจะไม่ดูแลอะไรมึงอีกแล้ว!! และที่นี่คือที่อยู่ใหม่ของมึง!!! อยู่บำเรอกู!! จนกว่ากูจะเบื่อ!! แล้วพอถึงวันนั้นเมื่อไหร่ กูจะส่งมึงกลับบ้านเอง เข้าใจรึยัง!!!! แล้วก็อย่าหวังว่าจะเอาเรื่องกฎหมายมาขู่คนอย่างกุ!!! จำไว้!!!”
ผลัก! ปึง!! แคร๊ก!!
ผมฟังจนจบประโยค แล้วยังไม่ทันได้ตอบอะไรไป ร่างผมก็ถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องเล็กๆมืดๆอับๆ อย่างแรง ก่อนที่ประตูจะปิดลง และเสียงกุญแจล็อกก็ดังขึ้นจากด้านนอก.. ผมต้องทนกับเรื่องนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน ใครก็ได้ช่วยตอบผมทีเถอะ!! นี่มันบ้าบอคอแตกสิ้นดี!!
เห้อ..แล้วไอ้เลือดบ้านี่ก็ไม่รู้จะหยุดไหลเมื่อไหร่ เจ็บชะมัด เขวี้ยงใส่หน้ามาได้แจกันไม่ใช่อันเล็กๆนะเว้ย!!! แล้วนี่ก็หน้าคนนะไม่ใช่กำแพง!!! เลวได้โล่จริงๆ!!!
ว่าแต่ไอ้ห้องบ้านี่มันไม่มีอะไรเลยนี่! เตียงก็ไม่มี! พัดลมก็ไม่มี! หน้าต่างก็ไม่มี! มีแค่หลอดไฟสลัวบนผนัง น้ำสองสามขวด เท่านั้นเอง นี่มันบ้าชัดๆ ผมเป็นคนนะ ไม่ใช่ไฮดร้า! ที่วันๆจะไม่ต้องกินอะไรเลยน่ะ!!!! แต่ยังไงซะ ผมขอเอาน้ำนี่ล้างแผลล้างเลือดก่อนละกัน เศษกระเบื้องยังติดอยู่ที่แผลอยู่เลยเนี่ย
“ ฮ..ฮึก.. ฮึก.. บัดซบเอ๊ย! แกร้องไห้ทำไมฮ่ะไอ้จุน!! หยุดร้องไห้เดี๊ยวนี้นะ!! ถ้าแกไม่อดทน แกก็ไม่ได้ออกไปจากที่นี่ง่ายๆหรอก!! หยุดร้องไห้สิวะ!!! โว๊ยยยยยยยยยย!!!!!!!!”
ผมเทน้ำล้างแผลไป น้ำตามันก็ไหลออกมาตามน้ำที่รินรดมาบนหน้าแบบไม่ขาดสาย ไหลลงมาปนกันไปหมด ทั้งเลือด น้ำ แล้วก็น้ำตา ตอนนี้ ผมคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากอดทน แล้วก็ปลอบใจตัวเองแล้วจริงๆ.. ผมคงทำได้เท่านี้..
#เช้าวันต่อมา#
แกร๊กๆ..แอ๊ดดด..
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมนั่งจ้องประตูมานานเท่าไหร่แล้ว ผมรู้แค่ว่ามันนานมาก ผมไม่มีแม้แต่ความรุ้สึกง่วง หรือความหิว..น้ำตาของผมก็แห้งเหือดไปจนหมดแล้ว แล้วตอนนี้ในสมองผมก็โล่งไปหมด ผม..ไม่อยากคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น..
“...” หึ.. ผมแทบไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าใครที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา.. คาเทียร์นั่นล่ะ
“อะไร มองหน้าฉันทำไม”
“...” เออ ก็ไม่ได้อยากมองนักหรอก..
ฝุบ!
“นั่นอาหารสำหรับวันนี้ อ้อ แล้วก็ห้องนี้มันทึบไปหน่อย แต่แกก็ควรจะสำรวจห้องบ้างนะว่ามันมีห้องน้ำอยู่ตรงมุมซ้ายนั่น อาบน้ำซะบ้าง มันเหม็นคาว..”
“พูดจบแล้วก็ออกไปซักทีเถอะ”
“หึ!! ฉันออกไปอยู่แล้วล่ะ เพราะยังไงวันนี้ฉันก็คงไม่มีอารมณ์ไปทำอะไรแกหรอก ทั้งเหม็นคาว ทั้งสกปรกแบบนี้ แล้วดูหน้าแกซะสิ พักผ่อนบ้างก็ได้นะ เผื่อถ้าฉันมีอารมณ์ แกจะได้ไม่ต้องหลับกลางอากาศอีก! อ้อ! เกือบลืมแหนะ เอ้า!! นี่ชุดของวันนี้แล้วก็พรุ่งนี้ด้วย ใช้ประหยัดหน่อยล่ะ มันเปลือง!”
“อือ รู้แล้ว ออกไปซักทีเถอะ”
ผมพูดออกไปโดยที่ไม่มองหน้าเขา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อแล้วกับอาหารที่ถูกโยนลงมาบนพื้นเข้ามาเก็บไว้ข้างตัว.. ยังไงซะ มันก็ยังดีกว่าทรมานตัวเอง เพราะผมจะอ่อนแอไม่ได้ถ้าหากอยากจะออกไปจากที่นี่จริงๆ..
“อะไรกันจุนน้อย.. นึกจะว่าง่ายก็ว่าง่ายขึ้นมาเชียวนะ ความปากกล้าของเมื่อวานหายไปไหนหมดแล้วล่ะ”
“เมื่อวาน?..อะไรกันนี่ข้ามวันแล้วเหรอ..”
“พูดพึมพำอะไรของนาย ฉันไม่ได้ยิน”
“ผมไม่ได้พูดกับคุณ.. ออกไปซักทีเถอะ แสงข้างนอกมัน..แสบตา”
“...”
“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนั้น.. ผมรังเกียจ”
“นาย..เป็นอะไรของนาย”
“เปล่า ผมปกติดี”
“ไม่.. นาย ไม่ปกติ”
“ถ้างั้น คุณอยากให้ผมเป็นอะไรล่ะ.. บางทีคุณน่าจะลองมาอยู่ในที่แบบนี้บ้างนะ ความรู้สึกของมนุษย์ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ต้องมาถูกกักขังในที่แบบนี้ คงแฮปปี้มากมั้ง”
“อย่ามาทำประชด นายเป็นอะไร!”
“ก็บอกอยู่ว่าเปล่า! คุณจะเอาอะไรอีก! ได้โปรด! ออกไปซักทีเถอะ!!”
ตุบ
“พี่..”
“..เอริค.. นายลงมาทำอะไร”
“...”
“แล้วพี่ล่ะ ลงมาทำอะไร..แล้วนั่นมัน จุนนี่”
“อือ”
“ทำไมจุนถึงมาอยู่ที่ห้องนี้ล่ะ เขาไม่ได้อยู่ที่ห้องพี่หรอกเหรอ”
“ไม่แล้ว”
“ทะเลาะกันหรือไง”
“เปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
“แล้ว..”
“เลิกถามซักทีเอริค ไปคุยกันที่อื่นได้มั๊ย อยู่ตรงนี้คงคุยไม่สะดวก”
“อือ เอาสิ”
“...”
แกร๊ก
ผมมองตามประตูที่ถูกปิดลงอีกครั้ง ห้องกลับมามืดสลัวเหมือนเดิม..หึ ก็ดีแล้ว ผมอยากอยู่คนเดียว.. เอริคงั้นเหรอ หึ คนน้องสินะ หน้าตาเหมือนกันอย่างนี้ นิสัยก็คงไม่ต่างกันนักหรอก พี่เลวยังไง..น้องก็คงแล้วอย่างนั้นน่ะแหละ..
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
