The Prince ลุ้นรักพิชิตใจเจ้าชายสุดหล่อ

     ทำไม ถึงต้องสลับคู่กันด้วยน่ะ ไม่เข้าใจท่านผู้อำนวยการจริงๆ ดูจิโร่เองโมโหเห็นได้ชัด
ฉันได้แต่บอกจิโร่ว่า เราจะชนะแน่ๆ ฉันจะไม่เป็นตัวถ่วงเค้าแน่
"เริ่มได้!!" เสียงเพลงที่ดังขึ้น ทำให้คู่เจ้าชายกับจัสมินอวดท่าทางที่สง่าก่อน แถมคล่องแคล่วและ
สวยงามราวกับหงส์ จิโร่หันมายิ้มอย่างอ่อนโยน
"พร้อมล่ะน่ะ ยูริ" ฉันพยักหน้า แล้วก้าวเท้าพร้อมเค้าด้วยท่าทางที่แสนอ่อนหวานและสวยงาม 
ทำเอาคู่เจ้าชายชงักแล้วกลับไปเต้นต่อ เสียงตบมือกับเสียงเชียร์ยังคนดังเรื่อยๆ
"สลับคู่!" เจ้าชายดึงฉันออกไปจากจิโร่อย่างรวดเร็ว ฉันเสียหลักเล็กน้อยทำให้ฉันไปอยู่ในอัอม
กอดของเค้า ฉันตกใจก่อนจะรีบผลักตัวเองออดแล้วตั้งสติ
"เต้นได้ดีนี้ ไม่คิดจะเต้นได้ดี" จัสมินกับจิโร่หันมามองเป็นช่วงๆ ฉันทำเป็นก้มหน้าเพื่อไม่มองหน้า
ของเค้ากลัวจะสติแตกสะก่อน
"เรื่องของฉัน" ฉันพูดเสียงเย็นเยือก เค้าแสะยิ้มเล็กน้อย บ้าจริง!สะใจนายมากหรือไง
"ทั้งๆที่เรื่องเพิ่งเกิดวันนี้ ฉันคิดว่าเธอคงยังทำใจไม่ได้" ทำไม เค้าพูดแบบนี้ทำไมกัน ฉันพยายาม
บังคับตัวให้ไม่ร้องไห้ต่อหน้าเค้าเด็ดขาด อนทนไว้ ยูริ!
"...." จิโร่...ช่วยด้วย!  
  พรึบบบบ~ จิโร่ดึงฉันไปในอ้อมกอดของเค้า ดีจังนายมาตอนที่ฉันมีปัญหาตลอด 
"ร้องออกมาเถอะ" จิโร่กระซิบที่ข้างหูฉัน ทำให้คนคิดว่าฉันกำลังหวานใส่กันอยู่ ฉันเอาหน้าไปซุก
เค้าเอาไว้เพื่อร้องไห้ ทุกคนคิดว่าเป็นการจบที่แสนหวานแต่ที่จริงฉันร้องไห้ต่างหาก!
"เสื้อฉันเปียกหมดแล้วยัยบื้อ" จิโร่หยิกแก้มฉันเบาๆ จิโร่อ่อนโยนเสมอเลยน้ะ
"ง่าาา -///- ขอบคุณน้ะ" ฉันยิ้มอ่อน
"-///- งื้อออ " เค้ามือมาจับต้นคอตัวเอง น่ารักจังน่ะจิโร่ เจ้าชายยังคงมองมาที่ฉัน
"ว้าวๆสง่างาม แต่ตัดใจแล้วว่า เสมอกัน" จิโร่เดินดุ่มๆขึ้นไปลนเวทีอย่างหัวเสีย
"สนุกมากหรือเปล่าครับ?" ผู้อำนวยการตกใจเล็กน้อย คนในห้องโถงเงียบเพราะกำลังดู
เหตุการณ์ตอนนี้ ฉันได้แต่ยืนดูเฉยๆ
"จิโร่..."  เค้ายืนมองหน้าผู้อำนวยการ คิดจะทำอะไรของเค้าน่ะ!
"พ่อทำแบบนี้กี่ครั้งแล้ว!" พ...พ่อเค้างั้นหรอ เห็นหายไปตั้ง15ปี แถมในบ้านเค้าก็ไม่มีรูปของ
พ่อตัวเองสะนิด คงเสียใจมากเลยสิน่ะ
"เหมือนที่พ่อเพิ่งติดต่อผมมา ให้ผมมาเรียนที่นี้! สนุกหรือเปล่า" ทุกคนเริ่มตึงเครียด เจ้าชาย
เองก็ดูเหมือนจะซีเรียสเหมือนกัน ความสัมพันธ์จิโร่กับเจ้าชายเองฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้
เค้ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า จิโร่โกรธมากเลยสิน่ะ
"ฟังพ่อก่อนน่ะจิโร่ พ่อไปก็เพื่อลูกน่ะ" จิโร่แสะยิ้ม
"ทิ้งภาระให้ผมดูแลทั้งหมดหรอครับ? พอกันที!" จิโร่วิ่งออกไปข้างนอก ฉันควรจะตามเค้าไป
ดีหรือเปล่าน่ะ จิโร่ค่อยช่วยเหลือมาตลอด...ถึงเวลาที่ฉันจะช่วยจิโร่บ้าง ถึงฉันจะไม่เข้าใจอะไร
แต่ฉันจะพยายามสานสัมพันธ์นายกับพ่อเอง ต่องช่วยเค้าให้ได้!
"ไปตามไปหรือไง" เจ้าชายหันมาพูด ฉันดึงหน้าใส่เค้า
"แน่นอน เค้าสำคัญกับฉันนี้หน่า" เจ้าชายชงักก่อนจะหันกลับไป ฉันรีบวิ่งไปที่สวนหลังโรงเรียน
เป็นที่เดียวที่จิโร่กับฉันมานั่งบ่อยๆ 
"...." เค้านั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ฉันค่อยๆเดินแล้วลงไปนั่งข้างๆเค้า
"ยูริ" ฉันประคองใบหน้าจิโร่ไว้ ฉันชอบทำประจำเวลาที่จิโร่มีปัญหาฉันมักจะประคองใบหน้า
แล้วมองหน้าฉันไว้ เค้ายิ้มบางๆดูเหมือนเค้าจะร้องไห้เลยแหะ
"ไม่อยากให้เธอเห็นฉันในสภาพนี้เลย" เค้ากอดฉันแล้วเอาหน้าซุกแถวซอกคอฉัน ตัวสั่นอยู่
ร้องไห้อยู่สิน่ะ ฉันลูบหลังเค้าเป็นเชิงปลอบ
"จิโร่...มีอะไรก็บอกฉันได้เสมอน่ะ" จิโร่คลายกอดแล้วจ้องหน้าฉันอย่างจริงจัง
"ขอจูบอีกครั้งได้ไหม?" ฉันสดุ้งเล็กน้อย ไม่ได้ยินที่จิโร่เคยขอแบบนี้นานเท่าไหร่แล้วน่ะ?
"อื้ม" เพื่อความสบายใจเค้าฉันเต็มใจ ดีกว่าใครบางคน 
"ยูริ" จิโร่ยิ้มอ่อน แล้วค่อยๆประกบริมฝีปากอย่างแผ่วเบา จูบที่แสนอ่อนโยน ริมฝีปากนุ่มๆของเค้า
ทำใหฉันแทบเสียสติ เค้าขยี้ริมฝีปากหนักหน่วงขึ้น มือของเค้ารัดเอวฉันเอาไว้
      เวลาล่วงเลยมาเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่รู้ๆตอนนี้เราจูบกันนานมาก ฉันเองก็ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น
ตลอดไม่กล้าสบตาเค้า จิโร่เองก็ดูสบายใจขึ้น
"จูบยังหวานเหมือนเดิมน่ะ" ฉันตเค้าไปนึงที
"บ้า!-////-" เอ๊ะ! ทำไมถึงเข้นเค้าด้วยล่ะ เมื่อก่อนก็เคยจูบกันแล้วนี้หน่า
"ขอบคุณน่ะ" ฉันได้แต่ยิ้มให้เค้า ฉันจะช่วยนายเองจิโร่ เรื่องทุกอย่างขิงเจ้าชายฉันจะลืมไปให้หมด จะไม่จำอะไรทั้งนั้น!